4.2 சிறுகதைகளில் தனிமனிதச் சிக்கல்கள்

சிறுகதைகள் காட்டும் சமூகச் சிக்கல்களுள் தனிமனிதச் சிக்கல்களே முதலிடம் பெறுகின்றன. தனிமனிதன் அனுபவிக்கும் சிக்கல்கள் குடும்பம், சமூகம், நாடு தழுவிய அளவில் பரவிச்செல்வதால் தனிமனிதச் சிக்கல்களுக்குத் தீர்வு காணுதல் என்பது அவசியமாகிறது. ஒவ்வொரு தனிமனிதனின் வாழ்வும் சிக்கலுக்கிடமில்லாமல் செம்மையடையும் பொழுதுதான் சமூக வாழ்வு நலம்பெற இயலும்.

சிறுகதைகள் தனிமனிதச் சிக்கல்களை வெளிப்படுத்தும் அளவில் மனித மனங்களை உளவியல் நோக்கில் ஆராய இடமளிக்கின்றன. தனிமனிதப் போராட்டங்களை அறிவதன் மூலம் தனிமனித உணர்வுகளைப் புரிந்து செயல்பட முடிகிறது. சமூகக் கட்டுப்பாடுகளாலும், சூழ்நிலைகளாலும் மனிதனுள் மறைந்து கிடக்கும் உணர்ச்சிகளை வெளிக்கொணர இச்சிறுகதைகள் துணை நிற்கின்றன. இக்கதைமாந்தர்கள் நம்மிடையே, நம் குடும்பத்தில், சமூகத்தில் என்றும் பரவியிருக்கின்றனர். இத்தகையவர்களை இனம்கண்டு அவர்களது பிரச்சனையைத் தீர்க்கும் பணியில் இச்சிறுகதைகள் பெரும் பங்காற்றுகின்றன.

இவ்வகையில் தனிமனிதச் சிக்கல்களுக்குரிய கதைகளாக மூன்று கதைகள் இடம்பெற்றுள்ளன. இக்கதைகள் அனைத்தும் அதனதன் கதைச் சுருக்கம், சிக்கல்கள், தீர்வுகள் என்ற நிலைகளில் விளக்கப் பெறுகின்றன.

4.2.1 கந்தர்வனின் ‘மைதானத்து மரங்கள்’

தனிமனிதச் சிக்கல்களை வெளிப்படுத்தும் முதலாவது சிறுகதையாக இது இடம்பெற்றுள்ளது. இதன் கதைச்சுருக்கத்தைக் காணலாம்.

இக்கதையில் ‘முத்து’ என்ற கதைமாந்தனின் மன உணர்வுகள் காட்டப்படுகின்றன. முதலில் முத்துவிற்கும், அந்த மைதானத்திற்கும் இடையேயுள்ள நெருக்கம் காட்டப்படுகிறது. மைதானத்திற்கு அருகில் அவன் வீடு இருப்பதில் அவனுக்குப் பெருமை அதிகம். இளம் வயதிலிருந்து அந்த மைதானம் அவனுக்கு ஆதரவு அளிக்கிறது. அந்த மைதானத்தின் மகிமைக்குக் காரணம் கிளைகளை விரித்துப் பரந்துநிற்கும் அந்த மரங்கள்தாம். மைதானத்தின் ஓரங்களைப் போர்த்து நிற்கும் அந்தப் புளிய மரங்கள் ‘விருட்சங்கள்’ என்று கூறுமளவிற்குப் பெரியதாய் இருந்தன. ஊர் நடுவேயிருந்த அந்த மைதானம் உயர்நிலைப் பள்ளிக்குச் சொந்தமானது. மாலையில் விளையாட்டுப் பீரிடில் பையன்கள் அந்த மைதானத்தில் விளையாடிவிட்டு வீட்டுக்கு ஓடுவார்கள். ஆனால் முத்து மட்டும் ஆற அமர ஒவ்வொரு மரமாய்த் தொட்டுப் பார்த்துவிட்டு, மைதானத்தை ஒரு முறை மேற்பார்வை பார்த்துவிட்டுத்தான் வீட்டிற்குப் போவான்.

முத்து சிறுபிள்ளையாயிருந்தபோது மைதானத்து மரத்தடியில் அதிகமாய் அமர்ந்ததில்லை. மைதான வெளிதான் அவனை மிகவும் கவர்ந்தது. இவனால் அந்த வயதில் ஓரிடத்தில் உட்கார முடியாது. ஆடி ஓடி அயர்ச்சி ஏற்பட்ட பிறகுதான் மைதானத்தை விட்டே வெளியேறுவான். அவன் எட்டாம் வகுப்புப் படிக்கும்போது பீஸ் கட்டாத நிலையில் வகுப்பை விட்டு வெளியேற்றப்பட்டான். அப்பொழுதுதான் அவன் முதன் முதலாகத் தன் வறுமையை நொந்தபடி மைதானத்து மரத்தடியில் அமர்ந்து மைதானத்தை வெறித்து நோக்கினான். பீஸ் கட்டாததால் வெளியேற்றப்பட்ட அவமானம் அவன் உடலை நடுங்கச் செய்தது. அதனால் அப்படியே அதிர்ந்து போய் அமர்ந்திருந்தான். நெடுநேரம் அப்படியே அமர்ந்திருந்தவனை மரத்தின் சிலுசிலுப்பும், குளுமையும் ஆக்கிரமித்து, அவன் மனபாரத்தை லேசாய்க் கரைத்தது. அதன்பின் அவன் மைதான வெளியில் குறைவாகவே விளையாடினான். மரத்தினடியில் அதிக நேரம் அமர ஆரம்பித்தான்.

வாழ்க்கையில் அவனுக்குத் துன்பம் ஏற்பட்ட பொழுதெல்லாம் அந்த மரங்கள் அவனுக்கு மருந்தாயின. எந்தத் தேவைக்காகவும், எதற்காகவும் அவன் ஊருக்குள் சென்றதேயில்லை. மைதானத்து மரங்களிடம் மட்டுமே அவன் துன்பத்தைப் பகிர்ந்து கொண்டான். ‘அனுபவ பாத்தியதைன்னு வந்தா பள்ளிக்கூடப் புள்ளங்களைவிட முத்து தான் இதை ரொம்ப அனுபவித்து விட்டான்’ என்று ஊரார் சொல்லுமளவிற்கு மரப்பந்தலின் கீழ் இவன் தன் துக்கங்களையும், துயரங்களையும் மறைத்துக் கொண்டான்.

‘ஆம்பிள்ளைனா நாலு பேருகிட்ட பேசிப்பழகணும், அதைவிட்டுச் சண்டைன்னா சாமியார் மாதிரி மரத்தடிக்கு ஓடறது, இருட்டினதும் சம்சாரின்னு ஞாபகத்துக்கு வந்து வீட்டுக்கு வர்றது. இப்படி இருப்பதற்குப் பதிலா அந்த மரத்துங்கள்ள தூக்குப்போட்டுத் தொங்கலாம்’ என்ற மனைவியின் உக்கிரமான சண்டைக்குப் பிறகு, அவளை நாலுசாத்துச் சாத்திவிட்டு மீண்டும் அவன் மரத்தடியையே அடைக்கலமாக நாடி ஓடுவான். இங்ஙனம் அவன் மனத்திற்கு இதமூட்டிய மைதானத்து மரங்களை ஒரு நாள் வெட்டப்பட்ட நிலையில் பார்த்து அதிர்ச்சி அடைகிறான் அவன். சினிமாக் கொட்டகை கட்டும் பொருட்டு மைதானத்து மரங்கள் வெட்டப்பட்டதை அறிந்து கலங்குகிறான். மரங்கள் வெட்டப்பட்டதை அவன் பகிரங்கக் கொலையாகக் கருதிக் கலங்குகிறான். இனித் தன் கவலைகளை வாங்கிக்கொள்ள யார் இருக்கிறார்கள் என்று எண்ணும்போதே அவன் கண்ணிலிருந்து கண்ணீர் மழை பெருக்கெடுத்தது. எவ்வளவு துக்கங்களை அடைந்தபோதும்கூட அவன் மரத்தடியில் வந்து அமர்ந்திருப்பானே ஒழிய, அழுததேயில்லை. முதன் முறையாக அவன் மரக்கொலைகளைப் பார்த்துப் பொருமிப் பொருமி அழுதான். அவனைப் பார்த்து உடன் வந்த அவன் குழந்தையும் அழுதது. இருட்டிய பிறகும் வெகுநேரம் அங்கேயே இருந்தான். பின் வீட்டிற்குச் சென்றான். மனைவி, ‘இனி மேலாச்சும் ஊருக்குள்ளே போய் நம்மளைப்போல் ஒவ்வொருவரும் எப்படி கஷ்டப்படறாங்கன்னு பாருங்க’ என்றாள்.

மறுநாள் இவன் பொழுது சாய்ந்ததும், தன்னை ஒத்த ஜனங்களைத்தேடி ஊருக்குள் சென்றான். அவன் மைதானத்தைத் தாண்டும் போது மரங்கள் உயிரற்றுக் கிடப்பதைப் பார்த்துக்கொண்டே அவன் உயிரோடு ஊருக்குள் நடந்து சென்றான் என்பதோடு கதை நிறைவு பெறுகிறது.

மரங்கள் உயிருடன் இருப்பதாகக் கருதுவதாலேயே அவை தன் உணர்வுகளுக்கு ஆறுதல் அளிப்பதாக எண்ணுகிறான். அவை வெட்டப்பட்ட போதும் அழுகிறான். இங்ஙனம் மரங்களை மட்டுமே தன் மனத்திற்கு இதமளிக்கவல்ல துணையாக அவன் கருதும் நிலையிலேயே அவன் குடும்பத்தையும் பாதிக்கும் அளவில் அது சமூகச் சிக்கலுக்கும் இடமளிப்பதைப் படைப்பாளர் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

இக்கதை காட்டும் சிக்கலுக்குப் படைப்பாளரால் தீர்வு வழங்கப்பட்டுள்ளது. குடும்ப வாழ்க்கையை மேற்கொள்ளும் முத்து, குடும்ப உறவுகளுடன் கருத்துகளைப் பரிமாறிக் கொள்வதில்லை. இதுவே குடும்ப அமைப்பில் குழப்பம் ஏற்படுவதற்குக் காரணமாகக் காட்டப்படுகிறது. அதே சமயம் அவன் சமூக உறவிற்கும் இடம் கொடாத நிலையில் அவன் மேலும் மனச்சிக்கலுக்கு உரியவனாகிறான். தம் மன உணர்வுகளைப் பகிர்ந்து கொள்ளாத நிலையிலேயே முத்து போன்றவர்கள் தனிமை விரும்பிகளாக மாறுகின்றனர். குடும்ப உறவு, சமூக உறவு ஆகியவற்றை நன்முறையில் பேணுவதாலும், சிக்கல்களை எதிர்கொண்டு வாழக் கற்றுக் கொள்ளுவதாலும் இச்சிக்கல்களைத் தீர்க்கமுடியும் என்பது படைப்பாளரின் தீர்வாக அமைகிறது. இதன் காரணமாகவே படைப்பாளர் கதையின் இறுதியில் மரங்களை உயிரற்றதாக்கி, உயிருடன் இருக்கும் மனிதர்களிடம் உணர்வுகளைப் பரிமாறிக்கொள்ள, முத்து ஊருக்குள் முதன்முறையாகச் செல்வதாகக் காட்டுகிறார். இதுவே கதையில் இடம்பெற்றுள்ள தனிமனிதச் சிக்கலுக்கான தீர்வாகவும் அமைகிறது.

பால்வண்ணம் பிள்ளை கலெக்டர் ஆபீஸ் குமாஸ்தா. ‘முயலுக்கு மூன்றே கால்’ என்று சொல்லும் சித்த உறுதி. விடாக் குணம் அவருக்கு. இம்மாதிரியான குணங்கள் படைவீரனிடமும், சத்தியாகிரகிகளிடமும் இருந்தால் அது பெருங்குணமாகக் கருதப்படும். அந்தக்குணம் இவரிடம் தஞ்சம் புகுந்ததால் அது அசட்டுத்தனமான பிடிவாதம் ஆகியது. பால்வண்ணம் பிள்ளை ஆபீஸில் பசு, வீட்டிலோ ஹிட்லர். அன்று வீட்டிற்கு வரும்போது ஒரே கோபம் அவருக்கு. மெக்ஸிகோ தென் அமெரிக்காவில் தான் இருக்கவேண்டும் என்ற வேகம் வேறு. அவருக்கு நான்கு குழந்தைகள். அவர் மனைவியோ உழைப்பிலும், பிரசவத்திலும் சோர்ந்தவள். அவளின் கைக்குழந்தைக்கு முந்திய குழந்தை சவலையாக இருந்தது. இந்த இரண்டு குழந்தைகளையும் போஷிக்க, பால் வாங்கிக் கட்டுபடியாகாத காரணத்தால் ஒரு மாடு வாங்கவேண்டும் என்று விரும்பினாள். தெய்வத்தின் அருள் கிடைத்த பக்தன் அதை உடனடியாகச் சோதிக்க விரும்புவதைப்போல, கணவனைப் பார்த்தவுடன் இதைச்சொல்ல அவள் உதடுகள் துடித்தன.

ஆனால் அவரோ வீட்டிற்குள் நுழைந்தவுடன் மெக்ஸிகோ எங்கேயிருக்கிறது என்பதை அறியும் பொருட்டுப் பூலோகப் படத்தைத் தேடினார். ஒரு வழியாக அவள் இதைக்கூறியபொழுது, ‘மாடு கீடு வாங்க முடியாது, எம் புள்ளைய நீத்தண்ணியைக் குடித்து வளரும்’ என்றார். பின் மெக்ஸிகோ வட அமெரிக்காவில் இருந்தால் கோபம் வராதா? அவருக்கு?

பால் பிரச்சனை அத்தோடு நின்றுவிடவில்லை. மனைவியின் கையிலிருந்த கெட்டிக்காப்பு, பசுவும் கன்றுமாக மாறியது. இரண்டு நாள் கழித்தே பால்வண்ணம் பிள்ளை அதைப் பார்த்தார். மனைவியை அழைத்தார். அவள் உள்ளுக்குள் பயத்துடனும், வெளியில் சிரிப்புடனும் பேசினாள். மாடு எப்பொழுது, யார் வாங்கியது என்று விசாரித்தார். அவளும் பதில் கூறினாள். அன்று புதுப்பாலில் தயாரித்த காபியை அவர் பருகவில்லை. அதிலிருந்து அவர் காபியும் மோரும் பருகவில்லை. அவர் மனைவிக்கு அதில் மிகுந்த வருத்தம். எனினும் வம்ச விருத்தி எனும் இயற்கை விதி அவளை வென்றதால் அவரை அவள் கண்டு கொள்ளவில்லை.

இப்படியே பதினைந்து நாட்கள் சென்றன. அன்றிரவு பிள்ளையும், சுப்புக்கோனாரும் வீட்டினுள் நுழைந்தனர். பிள்ளை மாட்டையும், கன்றையும் 25 ரூபாய்க்குப் பிடித்துப்போகச் சொன்னார். கோனார், சாமி '60 ரூபாய் பெறுமே’ என்றார். மனைவியோ, மாடு ‘70 ரூபாய் ஆயிற்றே’ என்றாள். அதோடு குழந்தைகளுக்குப் பாலும் ஆயிற்று. மேல் வரும்படியும் வருகிறது என்றாள். பிள்ளை, உனக்காக வேண்டுமானால் ‘முப்பது ரூபாய்’ இப்பொழுது மாட்டைப் பிடித்துச் செல் என்று கயிற்றை அவிழ்த்தார். அவன் காலையில் பிடித்துச் செல்கிறேன் என்பதைக் காதில் வாங்காதவராய் மாட்டை அவிழ்த்துக் கொடுத்தார். மனைவியைப் பார்த்து, ‘எம் புள்ளங்க நீத்தண்ணி குடித்து வளரும்’ என்றார். மூத்த பையன், ‘அம்மா என் கன்னுக்குட்டி’ என்றழுதபொழுது ‘சும்மா கெட சவமே’ என்றார் பால்வண்ணம் பிள்ளை. இத்துடன் கதை முடிகிறது.

பால்வண்ணம் பிள்ளையின் பிடிவாதமே தனிமனிதச் சிக்கலுக்கும், குடும்பச் சிக்கலுக்கும் காரணமாகின்றது. தான் சொன்னதுதான் நடக்க வேண்டும், தான் விரும்பியபடிதான் மற்றவர்கள் இருக்க வேண்டும் என்று அவர் எண்ணும் அளவில் ஆணாதிக்கப் போக்கு வெளிப்பட்டு, சிக்கல் உருவாகிறது. மனைவி, மற்றும் குழந்தைகளின் தேவைகளைப் புறக்கணிக்கும் அளவிற்குத் தனிமனிதனின் பிடிவாதம் தேவையற்றதாக உணரப்படுகிறது. குறைந்த விலைக்கு அவசர அவசரமாக மாட்டை விற்பது என்பதன் மூலம் தனிமனிதனின் குறுகிய மனப்போக்கே சிக்கலுக்குக் காரணம் என்பதை அறியலாம். நாம் மற்றவர்களின் மனநிலையைப் புரிந்து கொள்ளாமல் செயல்படுவதும் சிக்கலுக்குக் காரணமாய்க் காட்டப்படுகிறது. படைப்பாளர் இக்கதையினை நகைச்சுவைக்கு இடமளிக்கும் வகையில் படைத்திருப்பதால் மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்பொழுது இது தனிமனிதச் சிக்கலுக்கு இடம் கொடாததாயும், உள்ளாழ்ந்து பார்க்கும்பொழுது உளச்சிக்கலைத் தெளிவுபடுத்துவதாயும் உள்ளது.