பாடல்களைத் திரட்டித் தொகைப்படுத்துவோர் பொருள்,
யாப்பு, அடிவரையறை, பாடலிடையே வரும் தொடர்,
பாடல்களின்     தன்மை,     எண்ணிக்கை     ஆகியவற்றைக்
கருத்திற்கொண்டு அவற்றை வகைப்படுத்திப் பெயரிடுதல் மரபு.
பாட்டும் தொகையும் எனப்படும் சங்க இலக்கியங்கள்
தொகுக்கப்பட்டுள்ள முறையினை நோக்கி நாம் இதனை ஒருவாறு
உணர்ந்துகொள்ளலாம். அகநானூறு, புறநானூறு முதலிய
தொகை நூல்கள் பாடுபொருளும், பாடல்களின் எண்ணி்க்கையும்
கருதி அவ்வாறு பெயர் பெற்றுள்ளன. நற்றிணை, குறுந்தொகை
முதலிய அகப்பொருள் நூல்கள் மேற்குறித்த இயல்புகேளாடு
அடிவரையறையையும்     கருத்திற்கொண்டு     தொகுக்கப்
பெற்றுள்ளன.     ஐங்குறுநூறு     பதிக     அமைப்பையும்
கருத்திற்கொண்டு தொகுக்கப் பெற்றுள்ளது. கலி, பரிபாட்டு
என்னும் ஓசைநயம் நிரம்பிய செய்யுள் வகையில் அமைந்த
நூல்கள் கலித்தொகை, பரிபாடல் என்றே பெயர் பெற்றுள்ளன.
பத்துப்பத்து     அகவற்பாக்களால்     அமைந்து பத்துப்
பகுதிகளைக்கொண்ட நூல் ஒன்றுக்குப் பதிற்றுப்பத்து என்று
பெயர் சூட்டியுள்ளனர். இந்நூலில் உள்ள ஒவ்வொரு பாட்டுக்கும்
ஒவ்வொரு பெயர் தரப்பட்டிருக்கிறது. அவ்வப்பாட்டில் அமைந்த
வருணனை மிக்க சிறந்த தொடரே பாட்டின் பெயராக
அமைந்துள்ளது. பத்துப் பெரிய அகவற் பாடல்களைக் கொண்ட
தொகுதிக்குப் பத்துப்பாட்டு என்றே பெயர் வழங்குகிறது.

தமிழில் உள்ள பழைய தொகை நூல்கள் பற்றிய
இக்கருத்துகளை நினைவிற்     கொண்டு     நாதமுனிகளின்
தொகுப்பினைக் காணுதல் வேண்டும். இத்தகைய முறையிலேயே
ஆழ்வார் பாசுரங்களையும் பிரபந்தங்களையும் நாதமுனிகள்
தொகுத்திருக்கக்கூடும்; அவ்வாறே பிரபந்தங்களுக்கும் பெயர்
சூட்டியிருக்கக்கூடும். பெயர்க்குறிப்பு எதுவும் இன்றி இயற்பா,
இசைப்பா அல்லது முதலாயிரம், பெரிய திருமொழி, இயற்பா,
திருவாய்மொழி என்ற பகுப்புக்களை மட்டுமே அவர்
செய்திருப்பார் என்று கருதுதல் பொருந்தாது.