முதலாழ்வார்     மூவருள்ளும்     முதலில் வைத்துப்
போற்றப்படுபவர் பொய்கைஆழ்வார். சங்க காலத்தில் வாழ்ந்து
சேரமான் புகழ்பாடிய பொய்கையாரினும், பின்னர்க் களவழி
நாற்பது பாடிய பொய்கையாரினும், இப்பொய்கை ஆழ்வார்
வேறானவர். இவர் காஞ்சிமாநகரில் உள்ள திருவெஃகா என்ற
வைணவத் திருப்பதியின் வடபகுதியில் இருந்த ஒரு பொய்கையில்,
ஒரு பொற்றாமரை மலரில் திருஅவதாரம் செய்தார் என்கிறது
வைணவ மரபு. இவரைத் திருமால் ஏந்திய படைக்கலங்களுள்
பாஞ்சசந்நியம் (திருமால் கைச்சங்கின் பெயர்) என்பதன் அமிசம்
(ஒருகூறு) என்று வைணவர் கருதி வருகின்றனர். ஒரு
பொய்கையில்     தோன்றியவராதலால்     பொய்கையாழ்வார்
எனப்பட்டார்.

(வையம் = மண்ணுலகம்; தகளி = அகல்; வார் = நீண்ட; வெய்ய
= வெம்மையான; சுடர்ஆழி = ஒளிமிக்க சக்கரப்படை; இடர்ஆழி
= துன்பமாகிய கடல்)

(மூரிநீர் = கடல்)

என்பார் அவர்.

    சிவபெருமானே மலோனவர் என்பார்க்கு, அச்சிவபெருமானும்
திருமாலேயன்றி வேறாகார் என்கின்றார் அரன் என்பது,
நாராயணனுக்கு அமைந்த இன்னொரு பெயர் என்கின்றார். தாம்
வணங்கும் திருமாலுக்குப் பெயர் இரண்டு ஆனதுபோல்,
ஊர்திகளும், நூல்களும்,     கோயில்களும்,     செயல்களும்,
கையிலேந்திய படைக்கருவிகளும், மேனியின் நிறங்களும் இரண்டு
இரண்டானவை என்கின்றார்.

மலரும், நீரும், நறும்புகையும், ஒளிவிளக்கும் கொண்டு
வழிபட்டும் வேள்விகள் செய்தும், மந்திரம் சொல்லியும் பிறவாறும்
தொழுதனர் என்பது அவர் தம் பாடல்களால் அறியலாம்.

    திருமாலை வணங்குவார் அடையும் பேறுகள் இன்னின்ன
என்பதனைப் பொய்கைஆழ்வார் நன்கு எடுத்து உரைத்துள்ளார்.

    திருமாலின்     அடியவர்,     எத்தகைய தீவினைகளைச்
செய்தவராயினும், அவர்களைத் தண்டிக்க எமன் அஞ்சி விலகிப்
போவான் என்கின்றார்.

(தமர் = அடியார்; நமன் = எமன்)

என்பது ஆழ்வார் கூற்றாகும்.

    திருமாலின் அடியவர்களை அடைந்த தீவினைகள், துன்பங்கள்,
பாவங்கள் ஆகிய அனைத்தும் ஒழிந்து போகும் என்று
உறுதியளிக்கின்றார்.