பரணி இலக்கியத்தின் தெய்வமாகக் காளி போற்றப்
பெறுவாள். காளியின் சுற்றமாகப் பேய்கள் புனையப்படும்.
காளியையும் கூளியையும் (பேய்களையும்) சயங்கொண்டார்
சுவைபட வருணித்து உள்ளார்.

காளிதேவி தனக்கு உரிய கோயிலில் வீற்றிருந்து தன்னைப்
பணிபவர்க்கு அருள்     வழங்குவாள். காளிதேவியின்
சிறப்புகளைத் பலவற்றையும் தேவியைப் பாடியது எனும் பகுதி
விளக்குகிறது.

தேவர்கள் பாற்கடலைக் கடைய வாசுகி என்னும் பாம்பு
பயன்பட்டது. உலகத்தைச் சுமந்து கொண்டு இருப்பது
ஆதிசேடன் எனும் பாம்பு. இந்த இரண்டு பாம்புகளையும்
கயிறாகக் கொண்டு பெரிய முத்துகள் உள்ளே இடப்பட்ட
சிலம்புகளைக் காளி அணிந்திருக்கிறாள் (தேவியைப்
பாடியது: 122)

பேய்களின் உடல் முழுவதும் நீண்டு
தடித்துக்     கறுத்து     வளைந்த
நிலையில் மயிர்கள் காணப்பட்டன.
இவை பாம்புகளைப் போலத்
தொங்கின. மூக்கின் துவாரங்களில்

காளி தேவியின் கோயில் முன்பு மறவர்கள் திரண்டு
நிற்கின்றார்கள். 'தேவியே நாங்கள் விரும்பும் வரத்தைத்
தருவாயாக! அவ்வாறு தந்தால் எங்கள் உடல் உறுப்புகளைப்
பலியாக உனக்குத் தருகிறோம்' என்று வீர முழக்கம்
செய்கிறார்கள். வரம் வேண்டிய பின்பு வேள்வித் தீ
வளர்க்கிறார்கள். தங்கள் விலா எலும்புகளைப் பிடுங்கி
வேள்வித் தீயில் விறகாக இடுகிறார்கள்.உடலிலிருந்து வழியும்
இரத்தத்தை நெய்யாகச் சொரிகின்றார்கள். இதனைப்
பின்வரும் பாடல் விளக்கும்.

(ஓமத்தீ = வேள்வித்தீ, பழு = விலா, வாங்கி = பிடுங்கி,
வல்லெரி = மிகுதியான நெருப்பு, குருதி = இரத்தம்,
வார்ப்பர் = ஊற்றுவர்)

வேள்வி முடிந்தது. மறவர்கள் தம் தலைகளை அறுத்துத்
தேவியின் கையில் கொடுக்கின்றார்கள். தலையற்ற உடல்கள்
தேவியைக் கும்பிட்டு நிற்கின்றன. இதனை விவரிக்கும் பாடல்
வருமாறு:

(சிரம் = தலை, அணங்கு = காளி, கொற்றவை = பெண்
தெய்வம் (காளி), பரவும் = துதிக்கும், உடலம் = உடல்)

இன்னும் சிலர் பலிபீடத்தில் தம் தலைகளை அறுத்து
வைக்கின்றார்கள். அத்தலைகளை ஆண்டலை என்னும்
பறவை தன் இனம் என்று எண்ணுகின்றது. அதனால்
அத்தலைகளின் பக்கத்தில் வருகின்றது. வந்ததும் அறுபட்ட
தலைகள் ஆண்டலைப் பறவையை அச்சமுறுத்துகின்றன.
இதோ பாடல்,

குஞ்சி - ஆண் மயிர்

1.4.3 போர்க்கள வருணனை

வீரர்கள் வீரத்தோடு போரிட்டு மடிகின்றனர். புலவர்
போர்க்களத்தை வருணிக்கின்றார். போரில் வீரர்களின்
உடல்கள் இரண்டு துண்டுகளாக வெட்டப்பட்டன. அவை
நிலம் முழுவதும் நிரம்பின. வீ்ரர் பலருடைய தலைகள்
மலைகள் போல் குவிந்தன. உடல்களிலிருந்து பெருகிய
இரத்த வெள்ளம் கடல் போல் எங்கும் பரவியது. இரத்த
வெள்ளத்தில் அவர்களின் குடர்கள் மிதந்து சென்றன.
(போர் பாடியது- 447)

இவ்வாறாகச் சயங்கொண்டார் போர்க்களக் காட்சியையும்,
மறவர்களின் வீரச்செயல்களையும் புனைந்து இருப்பது படித்து
மகிழத்தக்கது.

(தடி = தசை, மடுத்து = அமிழ்த்தி, கூத்திப்பேய் =
கூத்தாடும் பேய், வாரீர் = ஊற்றுங்கள்)

இவ்வாறு     பேய்கள்     கூழை
உண்ணும்போது     நான்முகனைப்
(பிரம்மனை) பார்த்து நகைக்கின்றன.
நான்முகன் தனக்கு மட்டும் நான்கு
வாயைப் படைத்துக் கொண்டான்.
ஆனால் நமக்கு ஒரு வாயைத்

தந்துள்ளான். இதனால் நான்முகன் வஞ்சகன். என்றாலும்
அமுதம் போன்ற இந்தக் கூழினைக் குடிக்க நான்முகனுக்குக்
கொடுத்து வைக்கவில்லை: ஆனால் ஒரு வாய் பெற்ற நாமோ
இக்கூழினைக்     குடித்து     மகிழ்கின்றோம். ஆதலால்
நான்முகனும் வெட்கப்படும்படி மகிழ்ச்சியுடன் கூழினை
உண்போமாக என்று பேய்கள் கூறி மகிழ்கின்றன. இதனைக்
கீழே உள்ள பாடல் விவரிக்கும்.