97. முல்லை

	அழுந்து படு விழுப் புண் வழும்பு வாய்புலரா
	எவ்வ நெஞ்சத்து எஃகு எறிந்தாங்கு,
	பிரிவில புலம்பி நுவலும் குயிலினும்,
	தேறு நீர் கெழீஇய யாறு நனி கொடிதே;
5	அதனினும் கொடியள் தானே, 'மதனின்
	துய்த் தலை இதழ பைங் குருக்கத்தியொடு
	பித்திகை விரவு மலர் கொள்ளீரோ?' என
	வண்டு சூழ் வட்டியள் திரிதரும்
	தண்டலை உழவர் தனி மட மகளே.	உரை

314. பாலை

	'முதிர்ந்தோர் இளமை அழிந்தும் எய்தார்;
	வாழ் நாள் வகை அளவு அறிஞரும் இல்லை;
	மாரிப் பித்திகத்து ஈர் இதழ் அலரி
	நறுங் காழ் ஆரமொடு மிடைந்த மார்பில்,
5	குறும் பொறிக் கொண்ட கொம்மை அம் புகர்ப்பின்
	கருங் கண் வெம் முலை ஞெமுங்கப் புல்லிக்
	கழிவதாக, கங்குல்' என்று
	தாம் மொழி வன்மையின் பொய்த்தனர், வாழிய-
	நொடி விடுவன்ன காய் விடு கள்ளி
10	அலங்கல்அம் பாவை ஏறி, புலம்பு கொள்
	புன் புறா வீழ் பெடைப் பயிரும்
	என்றூழ் நீளிடைச் சென்றிசினோரே!	உரை