149. பாலை

	அளிதோ தானே-நாணே நம்மொடு
	நனி நீடு உழந்தன்று மன்னே; இனியே,
	வான் பூங் கரும்பின் ஓங்கு மணற் சிறு சிறை
	தீம் புனல் நெரிதர வீந்து உக்காஅங்கு,
	தாங்கும் அளவைத் தாங்கி,
	காமம் நெரிதரக் கைந் நில்லாதே.	உரை