7. பாலை

	வில்லோன் காலன கழலே; தொடியோள்
	மெல் அடி மேலவும் சிலம்பே; நல்லோர்
	யார்கொல்? அளியர்தாமே-ஆரியர்
	கயிறு ஆடு பறையின், கால் பொரக் கலங்கி,
	வாகை வெண் நெற்று ஒலிக்கும்
	வேய் பயில் அழுவம் முன்னியோரே.	உரை

39. பாலை

	'வெந் திறல் கடு வளி பொங்கர்ப் போந்தென,
	நெற்று விளை உழிஞ்சில் வற்றல் ஆர்க்கும்
	மலையுடை, அருஞ் சுரம்' என்ப-நம்
	முலையிடை முனிநர் சென்ற ஆறே.	உரை

347. பாலை

	மல்கு சுனை உலர்ந்த நல்கூர் சுரமுதல்
	குமரி வாகைக் கோலுடை நறு வீ
	மட மாத் தோகைக் குடுமியின் தோன்றும்
	கான நீள் இடை, தானும் நம்மொடு
	ஒன்று மணம் செய்தனள் இவள் எனின்,
	நன்றே-நெஞ்சம்!-நயந்த நின் துணிவே.	உரை

369. பாலை

	அத்த வாகை அமலை வால் நெற்று,
	அரி ஆர் சிலம்பின், அரிசி ஆர்ப்பக்
	கோடை தூக்கும் கானம்
	செல்வாம்-தோழி!-நல்கினர் நமரே.	உரை