‘கல் மிசை வேய் வாடக் கனை கதிர் தெறுதலான்,

‘மாண் எழில் வேய் வென்ற தோளாய்! நீ வரின், தாங்கும்

முளி கழை உயர் மலை முற்றிய முழங்கு அழல்,

நீள் கழை நிவந்த பூ நிறம் வாடத் தூற்றுபு,

வேய் நரல் விடரகம் நீ ஒன்று பாடித்தை

மூங்கில் மிசைந்த முழந்தாள் இரும் பிடி,

வேய் அமன்றன்று, மலையும் அன்று;

வேய் எனத் திரண்ட தோள், வெறி கமழ் வணர் ஐம்பால்,