150. நெய்தல்

	பின்னுவிட நெறித்த கூந்தலும், பொன்னென
	ஆகத்து அரும்பிய சுணங்கும், வம்பு விடக்
	கண் உருத்து எழுதரு முலையும், நோக்கி;
	'எல்லினை பெரிது' எனப் பல் மாண் கூறி,
5	பெருந் தோள் அடைய முயங்கி, நீடு நினைந்து,
	அருங் கடிப்படுத்தனள் யாயே; கடுஞ் செலல்
	வாட் சுறா வழங்கும் வளை மேய் பெருந் துறை,
	கனைத்த நெய்தற் கண் போல் மா மலர்
	நனைத்த செருந்திப் போது வாய் அவிழ,
10	மாலை மணி இதழ் கூம்ப, காலைக்
	கள் நாறு காவியொடு தண்ணென மலரும்
	கழியும், கானலும், காண்தொறும் பல புலந்து;
	'வாரார்கொல்?' எனப் பருவரும்
	தாரார் மார்ப! நீ தணந்த ஞான்றே!

228. குறிஞ்சி

	பிரசப் பல் கிளை ஆர்ப்ப, கல்லென
	வரை இழி அருவி ஆரம் தீண்டித்
	தண் என நனைக்கும் நளிர் மலைச் சிலம்பில்,
	கண் என மலர்ந்த மா இதழ்க் குவளைக்
5	கல் முகை நெடுஞ் சுனை நம்மொடு ஆடி,
	பகலே இனிது உடன் கழிப்பி, இரவே
	செல்வர்ஆயினும், நன்றுமன் தில்ல
	வான்கண் விரிந்த பகல் மருள் நிலவின்
	சூரல் மிளைஇய சாரல் ஆர் ஆற்று,
10	ஓங்கல் மிசைய வேங்கை ஒள் வீப்
	புலிப் பொறி கடுப்பத் தோன்றலின், கய வாய்
	இரும் பிடி இரியும் சோலைப்
	பெருங் கல் யாணர்த் தம் சிறுகுடியானே.