16. மருதம்

	நாயுடை முது நீர்க் கலித்த தாமரைத்
	தாதின் அல்லி அவிர் இதழ் புரையும்,
	மாசு இல் அங்கை, மணி மருள் அவ் வாய்,
	நாவொடு நவிலா நகைபடு தீம் சொல்,
5	யாவரும் விழையும் பொலந்தொடிப் புதல்வனை,
	தேர் வழங்கு தெருவில், தமியோற் கண்டே!
	கூர் எயிற்று அரிவை குறுகினள்; யாவரும்
	காணுநர் இன்மையின், செத்தனள் பேணி,
	பொலங்கலம் சுமந்த பூண் தாங்கு இள முலை,
10	'வருகமாள, என் உயிர்!' எனப் பெரிது உவந்து,
	கொண்டனள் நின்றோட் கண்டு, நிலைச் செல்லேன்,
	'மாசு இல் குறுமகள்! எவன் பேதுற்றனை?
	நீயும் தாயை இவற்கு?' என, யான் தற்
	கரைய, வந்து விரைவனென் கவைஇ
15	களவு உடம்படுநரின் கவிழ்ந்து, நிலம் கிளையா,
	நாணி நின்றோள் நிலை கண்டு, யானும்
	பேணினென் அல்லெனோ மகிழ்ந! வானத்து
	அணங்கு அருங் கடவுள் அன்னோள் நின்
	மகன் தாய் ஆதல் புரைவது ஆங்கு எனவே?

270. நெய்தல்

	இருங் கழி மலர்ந்த வள் இதழ் நீலம்,
	புலாஅல் மறுகின் சிறுகுடிப் பாக்கத்து
	இன மீன் வேட்டுவர், ஞாழலொடு மிலையும்
	மெல் அம் புலம்ப! நெகிழ்ந்தன, தோளே;
5	சேயிறாத் துழந்த நுரை பிதிர்ப் படு திரை
	பராஅரைப் புன்னை வாங்கு சினைத் தோயும்
	கானல்அம் பெருந் துறை நோக்கி, இவளே,
	கொய் சுவற் புரவிக் கை வண் கோமான்
	நல் தேர்க் குட்டுவன் கழுமலத்து அன்ன,
10	அம் மா மேனி தொல் நலம் தொலைய,
	துஞ்சாக் கண்ணள் அலமரும்; நீயே,
	கடவுள் மரத்த முள் மிடை குடம்பைச்
	சேவலொடு புணராச் சிறு கரும் பேடை
	இன்னாது உயங்கும் கங்குலும்,
15	நும் ஊர் உள்ளுவை; நோகோ, யானே.