247. பாலை

	மண்ணா முத்தம் ஒழுக்கிய வன முலை
	நல் மாண் ஆகம் புலம்பத் துறந்தோர்
	அருள் இலர் வாழி, தோழி! பொருள் புரிந்து,
	இருங் கிளை எண்கின் அழல் வாய் ஏற்றை,
5	கருங் கோட்டு இருப்பை வெண் பூ முனையின்,
	பெருஞ் செம் புற்றின் இருந் தலை இடக்கும்
	அரிய கானம் என்னார், பகை பட
	முனை பாழ்பட்ட ஆங்கண், ஆள் பார்த்துக்
	கொலை வல் யானை சுரம் கடி கொள்ளும்
10	ஊறு படு கவலைய ஆறு பல நீந்தி,
	படு முடை நசைஇய பறை நெடுங் கழுத்தின்
	பாறு கிளை சேக்கும் சேண் சிமைக்
	கோடு உயர் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.

364. முல்லை

	மாதிரம் புதையப் பாஅய், கால் வீழ்த்து,
	ஏறுடைப் பெரு மழை பொழிந்தென, அவல்தோறு
	ஆடு களப் பறையின் வரி நுணல் கறங்க,
	ஆய் பொன் அவிர் இழை தூக்கியன்ன
5	நீடு இணர்க் கொன்றை கவின் பெற, காடு உடன்
	சுடர் புரை தோன்றிப் புதல் தலைக் கொளாஅ,
	முல்லை இல்லமொடு மலர, கல்ல
	பகு வாய்ப் பைஞ் சுனை மா உண மலிர,
	கார் தொடங்கின்றே காலை; காதலர்
10	வெஞ் சின வேந்தன் வியன் பெரும் பாசறை,
	வென்றி வேட்கையொடு நம்மும் உள்ளார்;
	யாது செய்வாம்கொல்? தோழி! நோதகக்
	கொலை குறித்தன்ன மாலை
	துனைதரு போழ்தின், நீந்தலோ அரிதே!