114. முல்லை

	'கேளாய், எல்ல! தோழி! வேலன்
	வெறி அயர் களத்துச் சிறு பல தாஅய
	விரவு வீ உறைத்த ஈர் நறும் புறவின்,
	உரவுக் கதிர் மழுங்கிய கல் சேர் ஞாயிறு,
5	அரவு நுங்கு மதியின், ஐயென மறையும்
	சிறு புன் மாலையும் உள்ளார் அவர்' என,
	நப் புலந்து உறையும் எவ்வம் நீங்க,
	நூல் அறி வலவ! கடவுமதி, உவக்காண்
	நெடுங் கொடி நுடங்கும் வான் தோய் புரிசை,
10	யாமம் கொள்பவர் நாட்டிய நளி சுடர்
	வானக மீனின் விளங்கித் தோன்றும்,
	அருங் கடிக் காப்பின், அஞ்சு வரு, மூதூர்த்
	திருநகர் அடங்கிய மாசு இல் கற்பின்,
	அரி மதர் மழைக் கண், அமை புரை பணைத் தோள்,
15	அணங்கு சால், அரிவையைக் காண்குவம்
	பொலம்படைக் கலி மாப் பூண்ட தேரே.

117. பாலை

	மௌவலொடு மலர்ந்த மாக் குரல் நொச்சியும்,
	அவ் வரி அல்குல் ஆயமும், உள்ளாள்,
	ஏதிலன் பொய்ம்மொழி நம்பி, ஏர் வினை
	வளம் கெழு திரு நகர் புலம்பப் போகி,
5	வெருவரு கவலை ஆங்கண், அருள்வர,
	கருங் கால் ஓமை ஏறி, வெண் தலைப்
	பருந்து பெடை பயிரும் பாழ் நாட்டு ஆங்கண்,
	பொலந்தொடி தெளிர்ப்ப வீசி; சேவடிச்
	சிலம்பு நக இயலிச் சென்ற என் மகட்கே
10	சாந்து உளர் வணர் குரல் வாரி, வகைவகுத்து;
	யான் போது துணைப்ப, தகரம் மண்ணாள்,
	தன் ஓரன்ன தகை வெங் காதலன்
	வெறி கமழ் பல் மலர் புனையப் பின்னுவிட,
	சிறுபுறம் புதைய நெறிபு தாழ்ந்தனகொல்
15	நெடுங் கால் மாஅத்து ஊழுறு வெண் பழம்
	கொடுந் தாள் யாமை பார்ப்பொடு கவரும்
	பொய்கை சூழ்ந்த, பொய்யா யாணர்,
	வாணன் சிறுகுடி வடாஅது
	தீம் நீர்க் கான்யாற்று அவிர்அறல் போன்றே?

165. பாலை

	கயந் தலை மடப் பிடி பயம்பில் பட்டென,
	களிறு விளிப்படுத்த கம்பலை வெரீஇ,
	ஒய்யென எழுந்த செவ் வாய்க் குழவி
	தாது எரு மறுகின் மூதூர் ஆங்கண்,
5	எருமை நல் ஆன் பெறு முலை மாந்தும்
	நாடு பல இறந்த நன்னராட்டிக்கு
	ஆயமும் அணி இழந்து அழுங்கின்று; தாயும்
	'இன் தோள் தாராய், இறீஇயர் என் உயிர்!' என,
	கண்ணும் நுதலும் நீவி, தண்ணென,
10	தடவு நிலை நொச்சி வரி நிழல் அசைஇ,
	தாழிக் குவளை வாடு மலர் சூட்டி,
	'தருமணற் கிடந்த பாவை என்
	அருமகளே என முயங்கினள் அழுமே!