135. பாலை

	திதலை மாமை தளிர் வனப்பு அழுங்க,
	புதல் இவர் பீரின் எதிர் மலர் கடுப்பப்
	பசலை பாய்ந்த நுதலேன் ஆகி,
	எழுது எழில் மழைக் கண் கலுழ, நோய் கூர்ந்து,
5	ஆதிமந்தியின் அறிவு பிறிதுஆகி,
	பேதுற்றிசினே காதல்அம் தோழி!
	காய்கதிர் திருகலின் கனைந்து கால் கடுகி,
	ஆடுதளிர் இருப்பைக் கூடு குவி வான் பூ,
	கோடு கடை கழங்கின், அறைமிசைத் தாஅம்
10	காடு இறந்தனரே, காதலர்; அடுபோர்,
	வீயா விழுப் புகழ், விண் தோய் வியன் குடை,
	ஈர் எழு வேளிர் இயைந்து ஒருங்கு எறிந்த
	கழுவுள் காமூர் போலக்
	கலங்கின்றுமாது, அவர்த் தெளிந்த என் நெஞ்சே.

 

365. பாலை

	அகல் வாய் வானம் மால் இருள் பரப்ப,
	பகல் ஆற்றுப்படுத்த பையென் தோற்றமொடு
	சினவல் போகிய புன்கண் மாலை,
	அத்த நடுகல் ஆள் என உதைத்த
5	கான யானைக் கதுவாய் வள் உகிர்,
	இரும் பனை இதக்கையின், ஒடியும் ஆங்கண்,
	கடுங்கண் ஆடவர் ஏ முயல் கிடக்கை,
	வருநர் இன்மையின் களையுநர்க் காணா
	என்றூழ் வெஞ் சுரம் தந்த நீயே
10	துயர் செய்து ஆற்றாயாகி, பெயர்பு, ஆங்கு
	உள்ளினை வாழிய, நெஞ்சே! வென் வேல்
	மா வண் கழுவுள் காமூர் ஆங்கண்,
	பூதம் தந்த பொரி அரை வேங்கைத்
	தண் கமழ் புது மலர் நாறும்
15	அம் சில் ஓதி ஆய் மடத் தகையே.