36. மருதம்

	பகுவாய் வராஅற் பல் வரி இரும் போத்துக்
	கொடு வாய் இரும்பின் கோள் இரை துற்றி,
	ஆம்பல் மெல் அடை கிழிய, குவளைக்
	கூம்பு விடு பல் மலர் சிதையப் பாய்ந்து, எழுந்து,
5	அரில் படு வள்ளை ஆய் கொடி மயக்கி,
	தூண்டில் வேட்டுவன் வாங்க வாராது,
	கயிறு இடு கதச் சேப் போல, மதம் மிக்கு,
	நாள், கயம் உழக்கும் பூக் கேழ் ஊர!
	வரு புனல் வையை வார் மணல் அகன் துறை,
10	திரு மருது ஓங்கிய விரி மலர்க் காவில்,
	நறும் பல் கூந்தற் குறுந் தொடி மடந்தையொடு
	வதுவை அயர்ந்தனை என்ப. அலரே,
	கொய் சுவல் புரவிக் கொடித் தேர்ச் செழியன்
	ஆலங்கானத்து அகன் தலை சிவப்ப,
15	சேரல், செம்பியன், சினம் கெழு திதியன்,
	போர் வல் யானைப் பொலம் பூண் எழினி,
	நார் அரி நறவின் எருமையூரன்,
	தேம் கமழ் அகலத்துப் புலர்ந்த சாந்தின்
	இருங்கோ வேண்மான், இயல் தேர்ப் பொருநன், என்று
20	எழுவர் நல் வலம் அடங்க, ஒரு பகல்
	முரைசொடு வெண்குடை அகப்படுத்து, உரை செல,
	கொன்று, களம்வேட்ட ஞான்றை,
	வென்றி கொள் வீரர் ஆர்ப்பினும் பெரிதே!

 

46. மருதம்

	சேற்று நிலை முனைஇய செங் கட் காரான்
	ஊர் மடி கங்குலில், நோன் தளை பரிந்து,
	கூர் முள் வேலி கோட்டின் நீக்கி,
	நீர் முதிர் பழனத்து மீன் உடன் இரிய
5	அம் தூம்பு வள்ளை மயக்கி, தாமரை
	வண்டு ஊது பனி மலர் ஆரும் ஊர!
	யாரையோ? நிற் புலக்கேம். வாருற்று,
	உறை இறந்து, ஒளிரும் தாழ் இருங் கூந்தல்,
	பிறரும், ஒருத்தியை நம் மனைத் தந்து,
10	வதுவை அயர்ந்தனை என்ப. அஃது யாம்
	கூறேம். வாழியர், எந்தை! செறுநர்
	களிறுடை அருஞ் சமம் ததைய நூறும்
	ஒளிறு வாட் தானைக் கொற்றச் செழியன்
	பிண்ட நெல்லின் அள்ளூர் அன்ன என்
15	ஒண் தொடி நெகிழினும் நெகிழ்க;
	சென்றி, பெரும! நிற் தகைக்குநர் யாரோ?

 

47. பாலை

	அழிவு இல் உள்ளம் வழிவழிச் சிறப்ப
	வினை இவண் முடித்தனம்ஆயின், வல் விரைந்து
	எழு இனி வாழிய நெஞ்சே! ஒலி தலை
	அலங்கு கழை நரலத் தாக்கி, விலங்கு எழுந்து,
5	கடு வளி உருத்திய கொடி விடு கூர் எரி
	விடர் முகை அடுக்கம் பாய்தலின், உடன் இயைந்து,
	அமைக் கண் விடு நொடி கணக் கலை அகற்றும்
	வெம் முனை அருஞ் சுரம் நீந்தி, கைம்மிக்கு,
	அகன் சுடர் கல் சேர்பு மறைய, மனைவயின்
10	ஒண் தொடி மகளிர் வெண் திரிக் கொளாஅலின்,
	குறு நடைப் புறவின் செங் காற் சேவல்
	நெடு நிலை வியல் நகர் வீழ்துணைப் பயிரும்
	புலம்பொடு வந்த புன்கண் மாலை,
	'யாண்டு உளர்கொல்?' எனக் கலிழ்வோள் எய்தி,
15	இழை அணி நெடுந் தேர்க் கை வண் செழியன்
	மழை விளையாடும் வளம் கெழு சிறுமலைச்
	சிலம்பின் கூதளங் கமழும் வெற்பின்
	வேய் புரை பணைத் தோள், பாயும்
	நோய் அசா வீட, முயங்குகம் பலவே.

 

57. பாலை

	சிறு பைந் தூவிச் செங் காற் பேடை
	நெடு நீர் வானத்து, வாவுப் பறை நீந்தி,
	வெயில் அவிர் உருப்பொடு வந்து, கனி பெறாஅது,
	பெறு நாள் யாணர் உள்ளி, பையாந்து,
5	புகல் ஏக்கற்ற புல்லென் உலவைக்
	குறுங் கால் இற்றிப் புன் தலை நெடு வீழ்
	இரும் பிணர்த் துறுகல் தீண்டி, வளி பொர,
	பெருங் கை யானை நிவப்பின் தூங்கும்
	குன்ற வைப்பின் என்றூழ் நீள் இடை,
10	யாமே எமியம்ஆக, தாமே
	பசு நிலா விரிந்த பல் கதிர் மதியின்
	பெரு நல் ஆய் கவின் ஒரீஇ, சிறு பீர்
	வீ ஏர் வண்ணம் கொண்டன்றுகொல்லோ
	கொய் சுவற் புரவிக் கொடித் தேர்ச் செழியன்
15	முதுநீர் முன்துறை முசிறி முற்றி,
	களிறு பட எருக்கிய கல்லென் ஞாட்பின்
	அரும் புண் உறுநரின் வருந்தினள், பெரிது அழிந்து,
	பானாட் கங்குலும் பகலும்
	ஆனாது அழுவோள் ஆய் சிறு நுதலே?

 

106. மருதம்

	எரி அகைந்தன்ன தாமரைப் பழனத்து,
	பொரி அகைந்தன்ன பொங்கு பல் சிறு மீன்,
	வெறி கொள் பாசடை, உணீஇயர், பைப்பயப்
	பறை தபு முது சிரல் அசைபு வந்து இருக்கும்
5	துறைகேழ் ஊரன் பெண்டு தன் கொழுநனை
	நம்மொடு புலக்கும் என்ப நாம் அது
	செய்யாம்ஆயினும், உய்யாமையின்,
	செறிதொடி தெளிர்ப்ப வீசி, சிறிது அவண்
	உலமந்து வருகம் சென்மோ தோழி!
10	ஒளிறு வாட் தானைக் கொற்றச் செழியன்
	வெளிறு இல் கற்பின் மண்டு அமர் அடுதொறும்
	களிறு பெறு வல்சிப் பாணன் எறியும்
	தண்ணுமைக் கண்ணின் அலைஇயர், தன் வயிறே.

 

116. மருதம்

	எரி அகைந்தன்ன தாமரை இடை இடை
	அரிந்து கால் குவித்த செந் நெல் வினைஞர்
	கள் கொண்டு மறுகும் சாகாடு அளற்று உறின்,
	ஆய் கரும்பு அடுக்கும் பாய்புனல் ஊர!
5	பெரிய நாண் இலைமன்ற; 'பொரி எனப்
	புன்கு அவிழ் அகன்துறைப் பொலிய, ஒள் நுதல்,
	நறு மலர்க்காண் வரும் குறும் பல் கூந்தல்,
	மாழை நோக்கின், காழ் இயல் வன முலை,
	எஃகுடை எழில் நலத்து, ஒருத்தியொடு நெருநை
10	வைகுபுனல் அயர்ந்தனை' என்ப; அதுவே,
	பொய் புறம் பொதிந்து, யாம் கரப்பவும், கையிகந்து
	அலர் ஆகின்றால் தானே; மலர்தார்,
	மை அணி யானை, மறப் போர்ச் செழியன்
	பொய்யா விழவின் கூடற் பறந்தலை,
15	உடன் இயைந்து எழுந்த இரு பெரு வேந்தர்
	கடல் மருள் பெரும் படை கலங்கத் தாக்கி,
	இரங்குஇசை முரசம் ஒழிய, பரந்து அவர்
	ஓடுபுறம் கண்ட ஞான்றை,
	ஆடு கொள் வியன் களத்து ஆர்ப்பினும் பெரிதே.

 

137. பாலை

	ஆறு செல் வம்பலர் சேறு கிளைத்து உண்ட
	சிறு பல் கேணிப் பிடி அடி நசைஇ,
	களிறு தொடூஉக் கடக்கும் கான்யாற்று அத்தம்
	சென்று சேர்பு ஒல்லார்ஆயினும், நினக்கே
5	வென்று எறி முரசின் விறற் போர்ச் சோழர்
	இன் கடுங் கள்ளின் உறந்தை ஆங்கண்,
	வருபுனல் நெரிதரும் இகுகரைப் பேரியாற்று
	உருவ வெண் மணல் முருகு நாறு தண் பொழிற்
	பங்குனி முயக்கம் கழிந்த வழிநாள்,
10	வீ இலை அமன்ற மரம் பயில் இறும்பில்
	தீ இல் அடுப்பின் அரங்கம் போல,
	பெரும் பாழ்கொண்டன்று, நுதலே; தோளும்,
	தோளா முத்தின் தெண் கடற் பொருநன்
	திண் தேர்ச் செழியன் பொருப்பிற் கவாஅன்
15	நல் எழில் நெடு வேய் புரையும்
	தொல் கவின் தொலைந்தன; நோகோ யானே.
	'தலைமகன் பிரியும்' எனக் கருதி வேறுபட்ட தலைமகட்குத் தோழி சொல்லியது.- உறையூர்

 

149. பாலை

	சிறு புன் சிதலை சேண் முயன்று எடுத்த
	நெடுஞ் செம் புற்றத்து ஒடுங்கு இரை முனையின்,
	புல் அரை இருப்பைத் தொள்ளை வான் பூப்
	பெருங் கை எண்கின் இருங் கிளை கவரும்
5	அத்த நீள் இடைப் போகி, நன்றும்
	அரிது செய் விழுப் பொருள் எளிதினின் பெறினும்
	வாரேன் வாழி, என் நெஞ்சே! சேரலர்
	சுள்ளிஅம் பேரியாற்று வெண் நுரை கலங்க,
	யவனர் தந்த வினை மாண் நன் கலம்
10	பொன்னொடு வந்து கறியொடு பெயரும்
	வளம் கெழு முசிறி ஆர்ப்பு எழ வளைஇ,
	அருஞ் சமம் கடந்து, படிமம் வவ்விய
	நெடு நல் யானை அடுபோர்ச் செழியன்
	கொடி நுடங்கு மறுகின் கூடற் குடாஅது,
15	பல் பொறி மஞ்ஞை வெல் கொடி உயரிய,
	ஒடியா விழவின், நெடியோன் குன்றத்து,
	வண்டு பட நீடிய குண்டு சுனை நீலத்து
	எதிர் மலர்ப் பிணையல் அன்ன இவள்
	அரி மதர் மழைக் கண் தெண் பனி கொளவே.

 

175. பாலை

	வீங்கு விளிம்பு உரீஇய விசை அமை நோன் சிலை
	வாங்கு தொடை பிழையா வன்கண் ஆடவர்
	விடுதொறும் விளிக்கும் வெவ் வாய் வாளி
	ஆறு செல் வம்பலர் உயிர் செலப் பெயர்ப்பின்,
5	பாறு கிளை பயிர்ந்து படுமுடை கவரும்
	வெஞ் சுரம் இறந்த காதலர் நெஞ்சு உண
	அரிய வஞ்சினம் சொல்லியும், பல் மாண்
	தெரி வளை முன்கை பற்றியும், 'வினைமுடித்து
	வருதும்' என்றனர் அன்றே தோழி!
10	கால் இயல் நெடுந் தேர்க் கை வண் செழியன்
	ஆலங்கானத்து அமர் கடந்து உயர்த்த
	வேலினும் பல் ஊழ் மின்னி, முரசு என
	மா இரு விசும்பில் கடி இடி பயிற்றி,
	நேர் கதிர் நிரைத்த நேமிஅம் செல்வன்
15	போர் அடங்கு அகலம் பொருந்திய தார்போல்,
	திருவில் தேஎத்துக் குலைஇ, உரு கெழு
	மண் பயம் பூப்பப் பாஅய்,
	தண் பெயல் எழிலி தாழ்ந்த போழ்தே?

 

209. பாலை

	'தோளும் தொல் கவின் தொலைந்தன; நாளும்
	அன்னையும் அருந் துயர் உற்றனள்; அலரே,
	பொன் அணி நெடுந் தேர்த் தென்னர் கோமான்,
	எழு உறழ் திணி தோள் இயல் தேர்ச் செழியன்,
5	நேரா எழுவர் அடிப்படக் கடந்த
	ஆலங்கானத்து ஆர்ப்பினும் பெரிது' என,
	ஆழல் வாழி, தோழி! அவரே,
	மாஅல் யானை மறப் போர்ப் புல்லி
	காம்புடை நெடு வரை வேங்கடத்து உம்பர்
10	அறை இறந்து அகன்றனர் ஆயினும், நிறை இறந்து
	உள்ளார்ஆதலோ அரிதே செவ் வேல்
	முள்ளூர் மன்னன் கழல்தொடிக் காரி
	செல்லா நல் இசை நிறுத்த வல் வில்
	ஓரிக் கொன்று சேரலர்க்கு ஈத்த
15	செவ் வேர்ப் பலவின் பயம் கெழு கொல்லி,
	நிலை பெறு கடவுள் ஆக்கிய,
	பலர் புகழ் பாவை அன்ன நின் நலனே.

 

296. மருதம்

	கோதை இணர, குறுங் கால், காஞ்சிப்
	போது அவிழ் நறுந் தாது அணிந்த கூந்தல்,
	அரி மதர் மழைக் கண், மாஅயோளொடு
	நெருநையும் கமழ் பொழில் துஞ்சி, இன்றும்
5	பெரு நீர் வையை அவளொடு ஆடி,
	புலரா மார்பினை வந்து நின்று, எம்வயின்
	கரத்தல் கூடுமோ மற்றே? பரப்பில்
	பல் மீன் கொள்பவர் முகந்த இப்பி
	நார் அரி நறவின் மகிழ் நொடைக் கூட்டும்
10	பேர் இசைக் கொற்கைப் பொருநன், வென் வேல்
	கடும் பகட்டு யானை நெடுந் தேர் செழியன்,
	மலை புரை நெடு நகர்க் கூடல் நீடிய
	மலிதரு கம்பலை போல,
	அலர் ஆகின்று, அது பலர் வாய்ப் பட்டே.

 

335. பாலை

	இருள் படு நெஞ்சத்து இடும்பை தீர்க்கும்
	அருள் நன்கு உடையர்ஆயினும் ஈதல்
	பொருள் இல்லோர்க்கு அஃது இயையாதுஆகுதல்
	யானும் அறிவென்மன்னே; யானை தன்
5	கொல் மருப்பு ஒடியக் குத்தி, சினம் சிறந்து,
	இன்னா வேனில் இன் துணை ஆர,
	முளி சினை மராஅத்துப் பொளி பிளந்து ஊட்ட,
	புலம்பு வீற்றிருந்த நிலம் பகு வெஞ் சுரம்
	அரிய அல்லமன், நமக்கே விரி தார்
10	ஆடு கொள் முரசின் அடு போர்ச் செழியன்
	மாட மூதூர் மதிற்புறம் தழீஇ,
	நீடு வெயில் உழந்த குறியிறைக் கணைக் கால்,
	தொடை அமை பன் மலர்த் தோடு பொதிந்து யாத்த
	குடை ஓரன்ன கோள் அமை எருத்தின்
15	பாளை பற்று அழிந்து ஒழிய, புறம் சேர்பு,
	வாள் வடித்தன்ன வயிறுடைப் பொதிய,
	நாள் உறத் தோன்றிய நயவரு வனப்பின்,
	ஆரத்து அன்ன அணி கிளர் புதுப் பூ
	வார் உறு கவரியின் வண்டு உண விரிய,
20	முத்தின் அன்ன வெள் வீ தாஅய்,
	அலகின் அன்ன அரி நிறத்து ஆலி
	நகை நனி வளர்க்கும் சிறப்பின், தகை மிகப்
	பூவொடு வளர்ந்த மூவாப் பசுங் காய்
	நீரினும் இனிய ஆகி, கூர் எயிற்று
25	அமிழ்தம் ஊறும் செவ் வாய்,
	ஒண் தொடி, குறுமகட் கொண்டனம் செலினே!