1. பாலை

	'வண்டு படத் ததைந்த கண்ணி, ஒண் கழல்,
	உருவக் குதிரை மழவர் ஓட்டிய
	முருகன் நற் போர் நெடு வேள் ஆவி,
	அறுகோட்டு யானைப் பொதினி ஆங்கண்,
5	சிறு காரோடன் பயினொடு சேர்த்திய
	கல் போல் பிரியலம்' என்ற சொல்தாம்
	மறந்தனர்கொல்லோ தோழி! சிறந்த
	வேய் மருள் பணைத் தோள் நெகிழ, சேய் நாட்டுப்
	பொலங்கல வெறுக்கை தருமார் நிலம் பக,
10	அழல் போல் வெங்கதிர் பைது அறத் தெறுதலின்,
	நிழல் தேய்ந்து உலறிய மரத்த; அறை காய்பு,
	அறுநீர்ப் பைஞ் சுனை ஆம் அறப் புலர்தலின்,
	உகு நெல் பொரியும் வெம்மைய; யாவரும்
	வழங்குநர் இன்மையின், வௌவுநர் மடிய,
15	சுரம் புல்லென்ற ஆற்ற; அலங்கு சினை
	நார் இல் முருங்கை நவிரல் வான் பூச்
	சூரல்அம் கடு வளி எடுப்ப, ஆருற்று,
	உடை திரைப் பிதிர்வின் பொங்கி, முன்
	கடல் போல் தோன்றல காடு இறந்தோரே?

 

8. குறிஞ்சி

	ஈயல் புற்றத்து ஈர்ம் புறத்து இறுத்த
	குரும்பி வல்சிப் பெருங் கை ஏற்றை
	தூங்கு தோல் துதிய வள் உகிர் கதுவலின்,
	பாம்பு மதன் அழியும் பானாட் கங்குலும்,
5	அரிய அல்லமன் இகுளை! 'பெரிய
	கேழல் அட்ட பேழ்வாய் ஏற்றை
	பலா அமல் அடுக்கம் புலாவ ஈர்க்கும்
	கழை நரல் சிலம்பின்ஆங்கண், வழையொடு
	வாழை ஓங்கிய தாழ் கண் அசும்பில்,
10	படு கடுங் களிற்றின் வருத்தம் சொலிய,
	பிடி படி முறுக்கிய பெரு மரப் பூசல்
	விண் தோய் விடரகத்து இயம்பும் அவர் நாட்டு,
	எண் அரும் பிறங்கல் மான் அதர் மயங்காது,
	மின்னு விடச் சிறிய ஒதுங்கி, மென்மெல,
15	துளி தலைத் தலைஇய மணி ஏர் ஐம்பால்
	சிறுபுறம் புதைய வாரி, குரல் பிழியூஉ,
	நெறி கெட விலங்கிய, நீயிர், இச் சுரம்,
	அறிதலும் அறிதிரோ?' என்னுநர்ப் பெறினே.

 

11. பாலை

	வானம் ஊர்ந்த வயங்கு ஒளி மண்டிலம்
	நெருப்பு எனச் சிவந்த உருப்பு அவிர் அம் காட்டு,
	இலை இல மலர்ந்த முகை இல் இலவம்
	கலி கொள் ஆயம் மலிபு தொகுபு எடுத்த
5	அம் சுடர் நெடுங் கொடி பொற்பத் தோன்றி,
	கயம் துகள் ஆகிய பயம் தபு கானம்
	எம்மொடு கழிந்தனர்ஆயின், கம்மென,
	வம்பு விரித்தன்ன பொங்கு மணற் கான் யாற்றுப்
	படு சினை தாழ்ந்த பயில் இணர் எக்கர்,
10	மெய் புகுவு அன்ன கை கவர் முயக்கம்
	அவரும் பெறுகுவர்மன்னே! நயவர,
	நீர் வார் நிகர் மலர் கடுப்ப, ஓ மறந்து
	அறு குளம் நிறைக்குந போல, அல்கலும்
	அழுதல் மேவல ஆகி,
15	பழி தீர் கண்ணும் படுகுவமன்னே!

 

16. மருதம்

	நாயுடை முது நீர்க் கலித்த தாமரைத்
	தாதின் அல்லி அவிர் இதழ் புரையும்,
	மாசு இல் அங்கை, மணி மருள் அவ் வாய்,
	நாவொடு நவிலா நகைபடு தீம் சொல்,
5	யாவரும் விழையும் பொலந்தொடிப் புதல்வனை,
	தேர் வழங்கு தெருவில், தமியோற் கண்டே!
	கூர் எயிற்று அரிவை குறுகினள்; யாவரும்
	காணுநர் இன்மையின், செத்தனள் பேணி,
	பொலங்கலம் சுமந்த பூண் தாங்கு இள முலை,
10	'வருகமாள, என் உயிர்!' எனப் பெரிது உவந்து,
	கொண்டனள் நின்றோட் கண்டு, நிலைச் செல்லேன்,
	'மாசு இல் குறுமகள்! எவன் பேதுற்றனை?
	நீயும் தாயை இவற்கு?' என, யான் தற்
	கரைய, வந்து விரைவனென் கவைஇ
15	களவு உடம்படுநரின் கவிழ்ந்து, நிலம் கிளையா,
	நாணி நின்றோள் நிலை கண்டு, யானும்
	பேணினென் அல்லெனோ மகிழ்ந! வானத்து
	அணங்கு அருங் கடவுள் அன்னோள் நின்
	மகன் தாய் ஆதல் புரைவது ஆங்கு எனவே?

 

22. குறிஞ்சி

	அணங்குடை நெடு வரை உச்சியின் இழிதரும்
	கணம் கொள் அருவிக் கான் கெழு நாடன்
	மணம் கமழ் வியல் மார்பு அணங்கிய செல்லல்
	இது என அறியா மறுவரற் பொழுதில்,
5	'படியோர்த் தேய்த்த பல் புகழ்த் தடக் கை
	நெடு வேட் பேணத் தணிகுவள் இவள்' என,
	முது வாய்ப் பெண்டிர் அது வாய் கூற,
	களம் நன்கு இழைத்து, கண்ணி சூட்டி,
	வள நகர் சிலம்பப் பாடி, பலி கொடுத்து,
10	உருவச் செந்தினை குருதியொடு தூஉய்,
	முருகு ஆற்றுப்படுத்த உரு கெழு நடு நாள்,
	ஆரம் நாற, அரு விடர்த் ததைந்த
	சாரற் பல் பூ வண்டு படச் சூடி,
	களிற்று இரை தெரீஇய பார்வல் ஒதுக்கின்
15	ஒளித்து இயங்கும் மரபின் வயப் புலி போல,
	நல் மனை நெடு நகர்க் காவலர் அறியாமை
	தன் நசை உள்ளத்து நம் நசை வாய்ப்ப,
	இன் உயிர் குழைய முயங்குதொறும் மெய்ம் மலிந்து,
	நக்கனென் அல்லெனோ யானே எய்த்த
20	நோய் தணி காதலர் வர, ஈண்டு
	ஏதில் வேலற்கு உலந்தமை கண்டே?

 

23. பாலை

	மண்கண் குளிர்ப்ப, வீசித் தண் பெயல்,
	பாடு உலந்தன்றே, பறைக் குரல் எழிலி;
	புதல்மிசைத் தளவின் இதல் முட் செந் நனை
	நெருங்கு குலைப் பிடவமொடு ஒருங்கு பிணி அவிழ,
5	காடே கம்மென்றன்றே; அவல,
	கோடு உடைந்தன்ன கோடற் பைம் பயிர்,
	பதவின் பாவை, முனைஇ, மதவு நடை
	அண்ணல் இரலை அமர் பிணை தழீஇ,
	தண் அறல் பருகித் தாழ்ந்துபட்டனவே;
10	அனையகொல் வாழி, தோழி! மனைய
	தாழ்வின் நொச்சி, சூழ்வன மலரும்
	மௌவல், மாச் சினை காட்டி,
	அவ்அளவு என்றார், ஆண்டுச் செய் பொருளே!

 

26. மருதம்

	கூன் முள் முள்ளிக் குவிகுலைக் கழன்ற,
	மீன் முள் அன்ன, வெண் கால் மா மலர்
	பொய்தல் மகளிர் விழவு அணிக் கூட்டும்
	அவ் வயல் நண்ணிய வளம் கேழ் ஊரனைப்
5	புலத்தல் கூடுமோ தோழி! அல்கல்
	பெருங் கதவு பொருத யானை மருப்பின்
	இரும்பு செய் தொடியின் ஏர ஆகி,
	மாக் கண் அடைய மார்பகம் பொருந்தி
	முயங்கல் விடாஅல் இவை' என மயங்கி,
10	'யான் ஓம்' என்னவும் ஒல்லார், தாம் மற்று
	இவை பாராட்டிய பருவமும் உளவே; இனியே
	புதல்வற் தடுத்த பாலொடு தடைஇ,
	திதலை அணிந்த தேம் கொள் மென் முலை
	நறுஞ் சாந்து அணிந்த கேழ் கிளர் அகலம்
15	வீங்க முயங்கல் யாம் வேண்டினமே;
	தீம் பால் படுதல் தாம் அஞ்சினரே; ஆயிடைக்
	கவவுக் கை நெகிழ்ந்தமை போற்றி, மதவு நடைச்
	செவிலி கை என் புதல்வனை நோக்கி,
	'நல்லோர்க்கு ஒத்தனிர் நீயிர்; இஃதோ
20	செல்வற்கு ஒத்தனம், யாம்' என, மெல்ல என்
	மகன்வயின் பெயர்தந்தேனே; அது கண்டு,
	'யாமும் காதலம், அவற்கு' எனச் சாஅய்,
	சிறு புறம் கவையினனாக, உறு பெயல்
	தண் துளிக்கு ஏற்ற பல உழு செஞ் செய்
25	மண் போல் நெகிழ்ந்து, அவற் கலுழ்ந்தே
	நெஞ்சு அறைபோகிய அறிவினேற்கே?

 

29. பாலை

	"தொடங்கு வினை தவிரா, அசைவு இல் நோன் தாள்,
	கிடந்து உயிர் மறுகுவதுஆயினும், இடம் படின்
	வீழ் களிறு மிசையாப் புலியினும் சிறந்த
	தாழ்வு இல் உள்ளம் தலைதலைச் சிறப்ப,
5	செய்வினைக்கு அகன்ற காலை, எஃகு உற்று
	இரு வேறு ஆகிய தெரி தகு வனப்பின்
	மாவின் நறு வடி போல, காண்தொறும்
	மேவல் தண்டா மகிழ் நோக்கு உண்கண்
	நினையாது கழிந்த வைகல், எனையதூஉம்,
10	வாழலென் யான்" எனத் தேற்றி, பல் மாண்
	தாழக் கூறிய தகைசால் நல் மொழி
	மறந்தனிர் போறிர் எம்' எனச் சிறந்த நின்
	எயிறு கெழு துவர் வாய் இன் நகை அழுங்க
	வினவல் ஆனாப் புனைஇழை! கேள் இனி
15	வெம்மை தண்டா எரி உகு பறந்தலை,
	கொம்மை வாடிய இயவுள் யானை
	நீர் மருங்கு அறியாது, தேர் மருங்கு ஓடி,
	அறு நீர் அம்பியின் நெறிமுதல் உணங்கும்
	உள்ளுநர்ப் பனிக்கும் ஊக்கு அருங் கடத்திடை,
20	எள்ளல் நோனாப் பொருள் தரல் விருப்பொடு
	நாணுத் தளை ஆக வைகி, மாண் வினைக்கு
	உடம்பு ஆண்டு ஒழிந்தமை அல்லதை,
	மடம் கெழு நெஞ்சம் நின் உழையதுவே!

 

31. பாலை

	நெருப்பு எனச் சிவந்த உருப்பு அவிர் மண்டிலம்
	புலங்கடை மடங்கத் தெறுதலின், ஞொள்கி,
	'நிலம் புடைபெயர்வது அன்றுகொல், இன்று?' என,
	மன் உயிர் மடிந்த மழை மாறு அமையத்து,
5	இலை இல ஓங்கிய நிலை உயர் யாஅத்து
	மேற் கவட்டு இருந்த பார்ப்பினங்கட்கு,
	கல்லுடைக் குறும்பின் வயவர் வில் இட,
	நிண வரிக் குறைந்த நிறத்த அதர்தொறும்,
	கணவிர மாலை இடூஉக் கழிந்தன்ன
10	புண் உமிழ் குருதி பரிப்பக் கிடந்தோர்
	கண் உமிழ் கழுகின் கானம் நீந்தி,
	'சென்றார்' என்பு இலர் தோழி! வென்றியொடு
	வில் அலைத்து உண்ணும் வல் ஆண் வாழ்க்கைத்
	தமிழ் கெழு மூவர் காக்கும்
15	மொழி பெயர் தேஎத்த பல் மலை இறந்தே.

 

32. குறிஞ்சி

	நெருநல் எல்லை ஏனல் தோன்றி,
	திரு மணி ஒளிர்வரும் பூணன் வந்து,
	புரவலன் போலும் தோற்றம் உறழ்கொள,
	இரவல் மாக்களின் பணிமொழி பயிற்றி,
5	சிறு தினைப் படு கிளி கடீஇயர், பல் மாண்
	குளிர் கொள் தட்டை மதன் இல புடையா,
	'சூரரமகளிரின் நின்ற நீ மற்று
	யாரையோ? எம் அணங்கியோய்! உண்கு' எனச்
	சிறுபுறம் கவையினனாக, அதற்கொண்டு
10	இகு பெயல் மண்ணின் ஞெகிழ்பு, அஞர் உற்ற என்
	உள் அவன் அறிதல் அஞ்சி, உள் இல்
	கடிய கூறி, கை பிணி விடாஅ,
	வெரூஉம் மான் பிணையின் ஒரீஇ, நின்ற
	என் உரத் தகைமையின் பெயர்த்து, பிறிது என்வயின்
15	சொல்ல வல்லிற்றும்இலனே; அல்லாந்து,
	இனம் தீர் களிற்றின் பெயர்ந்தோன் இன்றும்
	தோலாவாறு இல்லை தோழி! நாம் சென்மோ.
	சாய் இறைப் பணைத் தோட் கிழமை தனக்கே
	மாசு இன்றாதலும் அறியான், ஏசற்று,
20	என் குறைப் புறனிலை முயலும்
	அண்கணாளனை நகுகம், யாமே.

 

36. மருதம்

	பகுவாய் வராஅற் பல் வரி இரும் போத்துக்
	கொடு வாய் இரும்பின் கோள் இரை துற்றி,
	ஆம்பல் மெல் அடை கிழிய, குவளைக்
	கூம்பு விடு பல் மலர் சிதையப் பாய்ந்து, எழுந்து,
5	அரில் படு வள்ளை ஆய் கொடி மயக்கி,
	தூண்டில் வேட்டுவன் வாங்க வாராது,
	கயிறு இடு கதச் சேப் போல, மதம் மிக்கு,
	நாள், கயம் உழக்கும் பூக் கேழ் ஊர!
	வரு புனல் வையை வார் மணல் அகன் துறை,
10	திரு மருது ஓங்கிய விரி மலர்க் காவில்,
	நறும் பல் கூந்தற் குறுந் தொடி மடந்தையொடு
	வதுவை அயர்ந்தனை என்ப. அலரே,
	கொய் சுவல் புரவிக் கொடித் தேர்ச் செழியன்
	ஆலங்கானத்து அகன் தலை சிவப்ப,
15	சேரல், செம்பியன், சினம் கெழு திதியன்,
	போர் வல் யானைப் பொலம் பூண் எழினி,
	நார் அரி நறவின் எருமையூரன்,
	தேம் கமழ் அகலத்துப் புலர்ந்த சாந்தின்
	இருங்கோ வேண்மான், இயல் தேர்ப் பொருநன், என்று
20	எழுவர் நல் வலம் அடங்க, ஒரு பகல்
	முரைசொடு வெண்குடை அகப்படுத்து, உரை செல,
	கொன்று, களம்வேட்ட ஞான்றை,
	வென்றி கொள் வீரர் ஆர்ப்பினும் பெரிதே!

 

37. பாலை

	மறந்து, அவண் அமையார் ஆயினும், கறங்கு இசைக்
	கங்குல் ஓதைக் கலி மகிழ் உழவர்
	பொங்கழி முகந்த தா இல் நுண் துகள்,
	மங்குல் வானின், மாதிரம் மறைப்ப,
5	வைகு புலர் விடியல் வை பெயர்த்து ஆட்டி,
	தொழிற் செருக்கு அனந்தர் வீட, எழில் தகை
	வளியொடு சினைஇய வண் தளிர் மாஅத்துக்
	கிளி போல் காய கிளைத் துணர் வடித்து,
	புளிப்பதன் அமைத்த புதுக் குட மலிர் நிறை
10	வெயில் வெரிந் நிறுத்த பயில் இதழ்ப் பசுங் குடை,
	கயம் மண்டு பகட்டின் பருகி, காண் வர,
	கொள்ளொடு பயறு பால் விரைஇ, வெள்ளிக்
	கோல் வரைந்தன்ன வால் அவிழ் மிதவை
	வாங்கு கை தடுத்த பின்றை, ஓங்கிய
15	பருதிஅம் குப்பை சுற்றி, பகல் செல,
	மருதமர நிழல், எருதொடு வதியும்
	காமர் வேனில்மன் இது,
	மாண் நலம் நுகரும் துணை உடையோர்க்கே!

 

45. பாலை

	வாடல் உழுஞ்சில் விளை நெற்று அம் துணர்
	ஆடுகளப் பறையின், அரிப்பன ஒலிப்ப,
	கோடை நீடிய அகன் பெருங் குன்றத்து,
	நீர் இல் ஆர் ஆற்று நிவப்பன களிறு அட்டு,
5	ஆள் இல் அத்தத்து உழுவை உகளும்
	காடு இறந்தனரே, காதலர். மாமை,
	அரி நுண் பசலை பாஅய், பீரத்து
	எழில் மலர் புரைதல்வேண்டும். அலரே,
	அன்னி குறுக்கைப் பறந்தலை, திதியன்
10	தொல் நிலை முழுமுதல் துமியப் பண்ணி,
	புன்னை குறைத்த ஞான்றை, வயிரியர்
	இன் இசை ஆர்ப்பினும் பெரிதே. யானே,
	காதலற் கெடுத்த சிறுமையொடு, நோய் கூர்ந்து,
	ஆதிமந்தி போல, பேதுற்று
15	அலந்தனென் உழல்வென்கொல்லோ பொலந்தார்,
	கடல் கால் கிளர்ந்த வென்றி நல் வேல்,
	வானவரம்பன் அடல் முனைக் கலங்கிய
	உடை மதில் ஓர் அரண் போல,
	அஞ்சுவரு நோயொடு, துஞ்சாதேனே!

 

52. குறிஞ்சி

	'வலந்த வள்ளி மரன் ஓங்கு சாரல்,
	கிளர்ந்த வேங்கைச் சேண் நெடும் பொங்கர்ப்
	பொன் நேர் புது மலர் வேண்டிய குறமகள்
	இன்னா இசைய பூசல் பயிற்றலின்,
5	"ஏ கல் அடுக்கத்து இருள் அளைச் சிலம்பின்
	ஆ கொள் வயப் புலி ஆகும் அஃது" எனத் தம்
	மலை கெழு சீறூர் புலம்ப, கல்லெனச்
	சிலையுடை இடத்தர் போதரும் நாடன்
	நெஞ்சு அமர் வியல் மார்பு உடைத்து என அன்னைக்கு
10	அறிவிப்பேம்கொல்? அறியலெம்கொல்?' என
	இருபாற் பட்ட சூழ்ச்சி ஒருபால்
	சேர்ந்தன்று வாழி, தோழி! 'யாக்கை
	இன் உயிர் கழிவதுஆயினும், நின் மகள்
	ஆய்மலர் உண்கண் பசலை
15	காம நோய்' எனச் செப்பாதீமே.

 

53. பாலை

	அறியாய், வாழி தோழி! இருள் அற
	விசும்புடன் விளங்கும் விரை செலல் திகிரிக்
	கடுங் கதிர் எறித்த விடுவாய் நிறைய,
	நெடுங் கால் முருங்கை வெண் பூத் தாஅய்,
5	நீர் அற வறந்த நிரம்பா நீள் இடை,
	வள் எயிற்றுச் செந்நாய் வருந்து பசிப் பிணவொடு
	கள்ளிஅம் காட்ட கடத்திடை உழிஞ்சில்
	உளூன் வாடிய சுரிமூக்கு நொள்ளை
	பொரி அரை புதைத்த புலம்பு கொள் இயவின்,
10	விழுத் தொடை மறவர் வில் இட வீழ்ந்தோர்
	எழுத்துடை நடுகல் இன் நிழல் வதியும்
	அருஞ் சுரக் கவலை நீந்தி, என்றும்,
	'இல்லோர்க்கு இல்' என்று இயைவது கரத்தல்
	வல்லா நெஞ்சம் வலிப்ப, நம்மினும்
15	பொருளே காதலர் காதல்;
	'அருளே காதலர்' என்றி, நீயே.

 

56. மருதம்

	நகை ஆகின்றே தோழி! நெருநல்
	மணி கண்டன்ன துணி கயம் துளங்க,
	இரும்பு இயன்றன்ன கருங் கோட்டு எருமை,
	ஆம்பல் மெல் அடை கிழிய, குவளைக்
5	கூம்பு விடு பல் மலர் மாந்தி, கரைய
	காஞ்சி நுண் தாது ஈர்ம் புறத்து உறைப்ப,
	மெல்கிடு கவுள அல்குநிலை புகுதரும்
	தண் துறை ஊரன் திண் தார் அகலம்
	வதுவை நாள் அணிப் புதுவோர்ப் புணரிய,
10	பரிவொடு வரூஉம் பாணன் தெருவில்
	புனிற்றாப் பாய்ந்தெனக் கலங்கி, யாழ் இட்டு,
	எம் மனைப் புகுதந்தோனே. அது கண்டு
	மெய்ம்மலி உவகை மறையினென் எதிர்சென்று,
	'இம் மனை அன்று; அஃது உம் மனை' என்ற
15	என்னும் தன்னும் நோக்கி,
	மம்மர் நெஞ்சினோன் தொழுது நின்றதுவே.

 

58. குறிஞ்சி

	இன் இசை உருமொடு கனை துளி தலைஇ,
	மன் உயிர் மடிந்த பானாட் கங்குல்,
	காடு தேர் வேட்டத்து விளிவு இடம் பெறாஅது,
	வரி அதள் படுத்த சேக்கை, தெரி இழைத்
5	தேன் நாறு கதுப்பின் கொடிச்சியர் தந்தை,
	கூதிர், இல் செறியும் குன்ற நாட!
	வனைந்து வரல் இள முலை ஞெமுங்க, பல் ஊழ்
	விளங்கு தொடி முன்கை வளைந்து புறம் சுற்ற,
	நின் மார்பு அடைதலின் இனிது ஆகின்றே
10	நும் இல் புலம்பின் நும் உள்ளுதொறும் நலியும்
	தண்வரல் அசைஇய பண்பு இல் வாடை
	பதம் பெறுகல்லாது இடம் பார்த்து நீடி,
	மனைமரம் ஒசிய ஒற்றிப்
	பலர் மடி கங்குல், நெடும் புறநிலையே.

 

66. மருதம்

	'இம்மை உலகத்து இசையொடும் விளங்கி,
	மறுமை உலகமும் மறு இன்று எய்துப,
	செறுநரும் விழையும் செயிர் தீர் காட்சிச்
	சிறுவர்ப் பயந்த செம்மலோர்' எனப்
5	பல்லோர் கூறிய பழமொழி எல்லாம்
	வாயே ஆகுதல் வாய்த்தனம் தோழி!
	நிரை தார் மார்பன் நெருநல் ஒருத்தியொடு
	வதுவை அயர்தல் வேண்டி, புதுவதின்
	இயன்ற அணியன், இத் தெரு இறப்போன்
10	மாண் தொழில் மா மணி கறங்க, கடை கழிந்து,
	காண்டல் விருப்பொடு தளர்பு தளர்பு ஓடும்
	பூங் கண் புதல்வனை நோக்கி, 'நெடுந் தேர்
	தாங்குமதி, வலவ!' என்று இழிந்தனன். தாங்காது,
	மணி புரை செவ் வாய் மார்பகம் சிவணப்
15	புல்லி, 'பெரும! செல் இனி, அகத்து' எனக்
	கொடுப்போற்கு ஒல்லான் கலுழ்தலின், 'தடுத்த
	மாநிதிக் கிழவனும் போன்ம்' என, மகனொடு
	தானே புகுதந்தோனே; யான் அது
	படுத்தனென் ஆகுதல் நாணி, இடித்து, 'இவற்
20	கலக்கினன் போலும், இக் கொடியோன்' எனச் சென்று
	அலைக்கும் கோலொடு குறுக, தலைக்கொண்டு
	இமிழ் கண் முழவின் இன் சீர் அவர் மனைப்
	பயிர்வன போல வந்து இசைப்பவும், தவிரான்,
	கழங்கு ஆடு ஆயத்து அன்று நம் அருளிய
25	பழங் கணோட்டமும் நலிய,
	அழுங்கினன்அல்லனோ, அயர்ந்த தன் மணனே.

 

67. பாலை

	யான் எவன் செய்கோ? தோழி! பொறி வரி
	வானம் வாழ்த்தி பாடவும், அருளாது
	உறை துறந்து எழிலி நீங்கலின், பறைபு உடன்,
	மரம் புல்லென்ற முரம்பு உயர் நனந்தலை,
5	அரம் போழ் நுதிய வாளி அம்பின்,
	நிரம்பா நோக்கின், நிரயம் கொண்மார்,
	நெல்லி நீளிடை எல்லி மண்டி,
	நல் அமர்க் கடந்த நாணுடை மறவர்
	பெயரும் பீடும் எழுதி, அதர்தொறும்
10	பீலி சூட்டிய பிறங்கு நிலை நடுகல்
	வேல் ஊன்று பலகை வேற்று முனை கடுக்கும்
	மொழி பெயர் தேஎம் தருமார், மன்னர்
	கழிப் பிணிக் கறைத்தோல் நிரை கண்டன்ன
	உவல் இடு பதுக்கை ஆள் உகு பறந்தலை,
15	'உரு இல் பேஎய் ஊராத் தேரொடு
	நிலம் படு மின்மினி போல, பல உடன்
	இலங்கு பரல் இமைக்கும்' என்ப நம்
	நலம் துறந்து உறைநர் சென்ற ஆறே!

 

68. குறிஞ்சி

	'அன்னாய்! வாழி, வேண்டு அன்னை! நம் படப்பைத்
	தண் அயத்து அமன்ற கூதளம் குழைய,
	இன் இசை அருவிப் பாடும் என்னதூஉம்
	கேட்டியோ! வாழி, வேண்டு அன்னை! நம் படப்பை
5	ஊட்டியன்ன ஒண் தளிர்ச் செயலை
	ஓங்கு சினைத் தொடுத்த ஊசல், பாம்பு என,
	முழு முதல் துமிய உரும் எறிந்தன்றே;
	பின்னும் கேட்டியோ?' எனவும் அஃது அறியாள்,
	அன்னையும் கனை துயில் மடிந்தனள். அதன்தலை
10	மன் உயிர் மடிந்தன்றால் பொழுதே காதலர்
	வருவர்ஆயின், 'பருவம் இது' எனச்
	சுடர்ந்து இலங்கு எல் வளை நெகிழ்ந்த நம்வயின்
	படர்ந்த உள்ளம் பழுது அன்றாக,
	வந்தனர் வாழி, தோழி! அந்தரத்து
15	இமிழ் பெயல் தலைஇய இனப் பல கொண்மூத்
	தவிர்வு இல் வெள்ளம் தலைத்தலை சிறப்ப,
	கன்று கால் ஒய்யும் கடுஞ் சுழி நீத்தம்
	புன் தலை மடப் பிடிப் பூசல் பல உடன்
	வெண் கோட்டு யானை விளி படத் துழவும்
20	அகல் வாய்ப் பாந்தட் படாஅர்ப்
	பகலும் அஞ்சும் பனிக் கடுஞ் சுரனே.

 

72. குறிஞ்சி

	இருள் கிழிப்பது போல் மின்னி, வானம்
	துளி தலைக்கொண்ட நளி பெயல் நடுநாள்,
	மின்மினி மொய்த்த முரவு வாய்ப் புற்றம்
	பொன் எறி பிதிரின் சுடர வாங்கி,
5	குரும்பி கெண்டும் பெருங்கை ஏற்றை
	இரும்பு செய் கொல் எனத் தோன்றும் ஆங்கண்,
	ஆறே அரு மரபினவே; யாறே
	சுட்டுநர்ப் பனிக்கும் சூருடை முதலைய;
	கழை மாய் நீத்தம் கல் பொருது இரங்க,
10	'அஞ்சுவம் தமியம்' என்னாது, மஞ்சு சுமந்து,
	ஆடுகழை நரலும் அணங்குடைக் கவாஅன்,
	ஈர் உயிர்ப் பிணவின் வயவுப் பசி களைஇய,
	இருங் களிறு அட்ட பெருஞ் சின உழுவை
	நாம நல்லராக் கதிர்பட உமிழ்ந்த
15	மேய் மணி விளக்கின் புலர ஈர்க்கும்
	வாள் நடந்தன்ன வழக்கு அருங் கவலை,
	உள்ளுநர் உட்கும் கல் அடர்ச் சிறு நெறி,
	அருள் புரி நெஞ்சமொடு எஃகு துணையாக
	வந்தோன் கொடியனும் அல்லன்; தந்த
20	நீ தவறு உடையையும் அல்லை; நின்வயின்
	ஆனா அரும் படர் செய்த
	யானே, தோழி! தவறு உடையேனே.

 

82. குறிஞ்சி

	ஆடு அமைக் குயின்ற அவிர் துளை மருங்கின்
	கோடை அவ் வளி குழலிசை ஆக,
	பாடு இன் அருவிப் பனி நீர் இன் இசை
	தோடு அமை முழவின் துதை குரல் ஆக,
5	கணக் கலை இகுக்கும் கடுங் குரற் தூம்பொடு,
	மலைப் பூஞ் சாரல் வண்டு யாழ் ஆக,
	இன் பல் இமிழ் இசை கேட்டு, கலி சிறந்து,
	மந்தி நல் அவை மருள்வன நோக்க,
	கழை வளர் அடுக்கத்து, இயலி ஆடு மயில்
10	நனவுப் புகு விறலியின் தோன்றும் நாடன்
	உருவ வல் விற் பற்றி, அம்பு தெரிந்து,
	செருச் செய் யானை செல் நெறி வினாஅய்,
	புலர் குரல் ஏனற் புழையுடை ஒரு சிறை,
	மலர் தார் மார்பன், நின்றோற் கண்டோர்
15	பலர்தில், வாழி தோழி! அவருள்,
	ஆர் இருட் கங்குல் அணையொடு பொருந்தி,
	ஓர் யான் ஆகுவது எவன்கொல்,
	நீர் வார் கண்ணொடு, நெகிழ் தோளேனே?

 

95. பாலை

	பைபயப் பசந்தன்று நுதலும்; சாஅய்,
	ஐது ஆகின்று, என் தளிர் புரை மேனியும்;
	பலரும் அறியத் திகழ்தரும், அவலமும்;
	உயிர் கொடு கழியின் அல்லதை, நினையின்
5	எவனோ? வாழி, தோழி! பொரிகால்
	பொகுட்டு அரை இருப்பைக் குவிகுலைக் கழன்ற
	ஆலி ஒப்பின் தூம்புடைத் திரள் வீ,
	ஆறு செல் வம்பலர் நீள் இடை அழுங்க,
	ஈனல் எண்கின் இருங் கிளை கவரும்
10	சுரம் பல கடந்தோர்க்கு இரங்குப என்னார்,
	கௌவை மேவலர்ஆகி, 'இவ் ஊர்
	நிரையப் பெண்டிர் இன்னா கூறுவ
	புரையஅல்ல, என் மகட்கு' எனப் பரைஇ,
	நம் உணர்ந்து ஆறிய கொள்கை
15	அன்னை முன்னர், யாம் என், இதற் படலே?

 

102. குறிஞ்சி

	உளைமான் துப்பின், ஓங்கு தினைப் பெரும் புனத்துக்
	கழுதில், கானவன் பிழி மகிழ்ந்து வதிந்தென;
	உரைத்த சந்தின் ஊரல் இருங் கதுப்பு
	ஐது வரல் அசைவளி ஆற்ற, கை பெயரா,
5	ஒலியல் வார் மயிர் உளரினள், கொடிச்சி
	பெரு வரை மருங்கில் குறிஞ்சி பாட;
	குரலும் கொள்ளாது, நிலையினும் பெயராது,
	படாஅப் பைங் கண் பாடு பெற்று, ஒய்யென
	மறம் புகல் மழ களிறு உறங்கும் நாடன்;
10	ஆர மார்பின் அரி ஞிமிறு ஆர்ப்ப,
	தாரன், கண்ணியன், எஃகுடை வலத்தன்,
	காவலர் அறிதல் ஓம்பி, பையென
	வீழாக் கதவம் அசையினன் புகுதந்து,
	உயங்கு படர் அகலம் முயங்கி, தோள் மணந்து,
15	இன் சொல் அளைஇ, பெயர்ந்தனன் தோழி!
	இன்று எவன்கொல்லோ கண்டிகும் மற்று அவன்
	நல்காமையின் அம்பல் ஆகி,
	ஒருங்கு வந்து உவக்கும் பண்பின்
	இருஞ் சூழ் ஓதி ஒண் நுதற் பசப்பே?

 

103. பாலை

	நிழல் அறு நனந்தலை, எழால் ஏறு குறித்த
	கதிர்த்த சென்னி, நுணங்கு செந் நாவின்,
	விதிர்த்த போலும் அம் நுண் பல் பொறி,
	காமர் சேவல் ஏமம் சேப்ப;
5	முளி அரில் புலம்பப் போகி, முனாஅது
	முரம்பு அடைந்திருந்த மூரி மன்றத்து,
	அதர் பார்த்து அல்கும் ஆ கெழு சிறுகுடி,
	உறையுநர் போகிய ஓங்கு நிலை வியல் மனை,
	இறை நிழல் ஒரு சிறைப் புலம்பு அயா உயிர்க்கும்
10	வெம் முனை அருஞ் சுரம் நீந்தி; தம்வயின்
	ஈண்டு வினை மருங்கின் மீண்டோர்மன் என,
	நள்ளென் யாமத்து உயவுத்துணை ஆக
	நம்மொடு பசலை நோன்று, தம்மொடு
	தானே சென்ற நலனும்
15	நல்கார்கொல்லோ, நாம் நயந்திசினோரே?

 

113. பாலை

	நன்று அல் காலையும் நட்பின் கோடார்,
	சென்று வழிப்படூஉம் திரிபு இல் சூழ்ச்சியின்,
	புன் தலை மடப் பிடி அகவுநர் பெருமகன்
	மா வீசு வண் மகிழ் அஃதை போற்றி,
5	காப்புக் கைந்நிறுத்த பல் வேல் கோசர்
	இளங் கள் கமழும் நெய்தல்அம் செறுவின்
	வளம் கெழு நல் நாடு அன்ன என் தோள் மணந்து,
	அழுங்கல் மூதூர் அலர் எடுத்து அரற்ற,
	நல்காது துறந்த காதலர், 'என்றும்
10	கல் பொரூஉ மெலியாப் பரட்டின் நோன் அடி
	அகல்சூல் அம் சுரைப் பெய்த வல்சியர்
	இகந்தனர்ஆயினும், இடம் பார்த்துப் பகைவர்
	ஓம்பினர் உறையும் கூழ் கெழு குறும்பில்
	குவை இமில் விடைய வேற்று ஆ ஒய்யும்
15	கனை இருஞ் சுருணைக் கனி காழ் நெடு வேல்
	விழவு அயர்ந்தன்ன கொழும் பல் திற்றி
	எழாஅப் பாணன் நல் நாட்டு உம்பர்,
	நெறி செல் வம்பலர்க் கொன்ற தெவ்வர்
	எறிபடை கழீஇய சேயரிச் சில் நீர்
20	அறுதுறை அயிர் மணற் படுகரைப் போகி,
	சேயர்' என்றலின், சிறுமை உற்ற என்
	கையறு நெஞ்சத்து எவ்வம் நீங்க,
	அழாஅம் உறைதலும் உரியம் பராரை
	அலங்கல் அம் சினைக் குடம்பை புல்லெனப்
25	புலம் பெயர் மருங்கில் புள் எழுந்தாங்கு,
	மெய் இவண் ஒழியப் போகி, அவர்
	செய்வினை மருங்கில் செலீஇயர், என் உயிரே!

 

115. பாலை

	அழியா விழவின், அஞ்சுவரு மூதூர்ப்
	பழி இலர்ஆயினும், பலர் புறங்கூறும்
	அம்பல் ஒழுக்கமும் ஆகியர்; வெஞ் சொல்
	சேரிஅம் பெண்டிர் எள்ளினும் எள்ளுக;
5	நுண் பூண் எருமை குட நாட்டன்ன என்
	ஆய்நலம் தொலையினும் தொலைக; என்றும்
	நோய் இலராக, நம் காதலர் வாய் வாள்
	எவ்வி வீழ்ந்த செருவில் பாணர்
	கைதொழு மரபின் முன் பரித்து இடூஉப் பழிச்சிய
10	வள் உயிர் வணர் மருப்பு அன்ன, ஒள் இணர்ச்
	சுடர்ப் பூங் கொன்றை ஊழுறு விளைநெற்று
	அறைமிசைத் தாஅம் அத்த நீளிடை,
	பிறை மருள் வான் கோட்டு அண்ணல் யானை,
	சினம் மிகு முன்பின், வாம் மான், அஞ்சி
15	இனம் கொண்டு ஒளிக்கும் அஞ்சுவரு கவலை,
	நன்னர் ஆய்கவின் தொலைய, சேய் நாட்டு,
	நம் நீத்து உறையும் பொருட்பிணிக்
	கூடாமையின், நீடியோரே.

 

119. பாலை

	'நுதலும் தோளும், திதலை அல்குலும்,
	வண்ணமும், வனப்பும், வரியும், வாட
	வருந்துவள், இவள்' எனத் திருந்துபு நோக்கி,
	'வரைவு நன்று' என்னாது அகலினும், அவர் வறிது,
5	ஆறு செல் மாக்கள் அறுத்த பிரண்டை,
	ஏறு பெறு பாம்பின் பைந் துணி கடுப்ப,
	நெறி அயல் திரங்கும் அத்தம், வெறி கொள,
	உமண் சாத்து இறந்த ஒழி கல் அடுப்பில்
	நோன் சிலை மழவர் ஊன் புழுக்கு அயரும்
10	சுரன் வழக்கு அற்றது என்னாது, உரம் சிறந்து,
	நெய்தல் உருவின் ஐது இலங்கு அகல் இலை,
	தொடை அமை பீலிப் பொலிந்த கடிகை,
	மடை அமை திண் சுரை, மாக் காழ் வேலொடு
	தணி அமர் அழுவம் தம்மொடு துணைப்ப,
15	துணிகுவர்கொல்லோ தாமே துணிகொள
	மறப் புலி உழந்த வசி படு சென்னி
	உறுநோய் வருத்தமொடு உணீஇய மண்டி,
	படி முழம் ஊன்றிய நெடு நல் யானை
	கை தோய்த்து உயிர்க்கும் வறுஞ் சுனை,
20	மை தோய் சிமைய, மலைமுதல் ஆறே?

 

122. குறிஞ்சி

	இரும் பிழி மகாஅர் இவ் அழுங்கல் மூதூர்
	விழவு இன்றுஆயினும் துஞ்சாது ஆகும்;
	மல்லல் ஆவண மறுகு உடன் மடியின்,
	வல் உரைக் கடுஞ் சொல் அன்னை துஞ்சாள்;
5	பிணி கோள் அருஞ் சிறை அன்னை துஞ்சின்,
	துஞ்சாக் கண்ணர் காவலர் கடுகுவர்;
	இலங்குவேல் இளையர் துஞ்சின், வை எயிற்று
	வலம் சுரித் தோகை ஞாளி மகிழும்;
	அர வாய் ஞமலி மகிழாது மடியின்,
10	பகல் உரு உறழ நிலவுக் கான்று விசும்பின்
	அகல்வாய் மண்டிலம் நின்று விரியும்மே;
	திங்கள் கல் சேர்பு கனை இருள் மடியின்,
	இல் எலி வல்சி வல் வாய்க் கூகை
	கழுது வழங்கு யாமத்து அழிதகக் குழறும்;
15	வளைக்கண் சேவல் வாளாது மடியின்,
	மனைச் செறி கோழி மாண் குரல் இயம்பும்;
	எல்லாம் மடிந்தகாலை, ஒரு நாள்
	நில்லா நெஞ்சத்து அவர் வாரலரே; அதனால்,
	அரி பெய் புட்டில் ஆர்ப்பப் பரி சிறந்து,
20	ஆதி போகிய பாய்பரி நன் மா
	நொச்சி வேலித் தித்தன் உறந்தைக்
	கல் முதிர் புறங்காட்டு அன்ன
	பல் முட்டின்றால் தோழி! நம் களவே.

 

128. குறிஞ்சி

	மன்று பாடு அவிந்து மனை மடிந்தன்றே;
	கொன்றோரன்ன கொடுமையோடு இன்றே
	யாமம் கொள வரின் கனைஇ, காமம்
	கடலினும் உரைஇ, கரை பொழியும்மே.
5	எவன்கொல் வாழி, தோழி! மயங்கி
	இன்னம் ஆகவும், நன்னர் நெஞ்சம்
	என்னொடும் நின்னொடும் சூழாது, கைம்மிக்கு,
	இறும்பு பட்டு இருளிய இட்டு அருஞ் சிலம்பில்
	குறுஞ் சுனைக் குவளை வண்டு படச் சூடி,
10	கான நாடன் வரூஉம், யானைக்
	கயிற்றுப் புறத்தன்ன, கல்மிசைச் சிறு நெறி,
	மாரி வானம் தலைஇ நீர் வார்பு,
	இட்டு அருங் கண்ண படுகுழி இயவின்,
	இருளிடை மிதிப்புழி நோக்கி, அவர்
15	தளர்அடி தாங்கிய சென்றது, இன்றே?

 

133. பாலை

	'குன்றி அன்ன கண்ண, குரூஉ மயிர்,
	புன் தாள், வெள்ளெலி மோவாய் ஏற்றை
	செம் பரல் முரம்பில் சிதர்ந்த பூழி,
	நல் நாள் வேங்கை வீ நன்கனம் வரிப்ப,
5	கார் தலைமணந்த பைம் புதற் புறவின்,
	வில் எறி பஞ்சியின் வெண் மழை தவழும்
	கொல்லை இதைய குறும் பொறை மருங்கில்,
	கரி பரந்தன்ன காயாஞ் செம்மலொடு
	எரி பரந்தன்ன இலமலர் விரைஇ,
10	பூங் கலுழ் சுமந்த தீம் புனற் கான் யாற்று
	வான் கொள் தூவல் வளி தர உண்கும்;
	எம்மொடு வருதல் வல்லையோ மற்று?' எனக்
	கொன் ஒன்று வினவினர்மன்னே தோழி!
	இதல் முள் ஒப்பின் முகை முதிர் வெட்சி
15	கொல் புனக் குருந்தொடு கல் அறைத் தாஅம்
	மிளை நாட்டு அத்தத்து ஈர்ஞ் சுவற் கலித்த
	வரி மரற் கறிக்கும் மடப் பிணைத்
	திரிமருப்பு இரலைய காடு இறந்தோரே.

 

135. பாலை

	திதலை மாமை தளிர் வனப்பு அழுங்க,
	புதல் இவர் பீரின் எதிர் மலர் கடுப்பப்
	பசலை பாய்ந்த நுதலேன் ஆகி,
	எழுது எழில் மழைக் கண் கலுழ, நோய் கூர்ந்து,
5	ஆதிமந்தியின் அறிவு பிறிதுஆகி,
	பேதுற்றிசினே காதல்அம் தோழி!
	காய்கதிர் திருகலின் கனைந்து கால் கடுகி,
	ஆடுதளிர் இருப்பைக் கூடு குவி வான் பூ,
	கோடு கடை கழங்கின், அறைமிசைத் தாஅம்
10	காடு இறந்தனரே, காதலர்; அடுபோர்,
	வீயா விழுப் புகழ், விண் தோய் வியன் குடை,
	ஈர் எழு வேளிர் இயைந்து ஒருங்கு எறிந்த
	கழுவுள் காமூர் போலக்
	கலங்கின்றுமாது, அவர்த் தெளிந்த என் நெஞ்சே.

 

138. குறிஞ்சி

	இகுளை! கேட்டிசின், காதல் அம் தோழி!
	குவளை உண்கண் தெண் பனி மல்க,
	வறிது யான் வருந்திய செல்லற்கு அன்னை
	பிறிது ஒன்று கடுத்தனள்ஆகி வேம்பின்
5	வெறி கொள் பாசிலை நீலமொடு சூடி,
	உடலுநர்க் கடந்த கடல் அம் தானை,
	திருந்துஇலை நெடு வேற் தென்னவன் பொதியில்,
	அருஞ் சிமை இழிதரும் ஆர்த்து வரல் அருவியின்
	ததும்பு சீர் இன் இயம் கறங்க, கைதொழுது,
10	உரு கெழு சிறப்பின் முருகு மனைத் தரீஇ,
	கடம்பும் களிறும் பாடி, நுடங்குபு
	தோடும் தொடலையும் கைக்கொண்டு, அல்கலும்
	ஆடினர் ஆதல் நன்றோ? நீடு
	நின்னொடு தெளித்த நல் மலை நாடன்
15	குறி வரல் அரைநாட் குன்றத்து உச்சி,
	நெறி கெட வீழ்ந்த துன் அருங் கூர் இருள்,
	திரு மணி உமிழ்ந்த நாகம் காந்தட்
	கொழு மடற் புதுப் பூ ஊதும் தும்பி
	நல் நிறம் மருளும் அரு விடர்
20	இன்னா நீள் இடை நினையும், என் நெஞ்சே.

 

146. மருதம்

	வலி மிகு முன்பின் அண்ணல் ஏஎறு
	பனி மலர்ப் பொய்கைப் பகல் செல மறுகி,
	மடக் கண் எருமை மாண் நாகு தழீஇ,
	படப்பை நண்ணி, பழனத்து அல்கும்
5	கலி மகிழ் ஊரன் ஒலி மணி நெடுந் தேர்,
	ஒள் இழை மகளிர் சேரி, பல் நாள்
	இயங்கல் ஆனாதுஆயின்; வயங்கிழை
	யார்கொல் அளியள்தானே எம் போல்
	மாயப் பரத்தன் வாய்மொழி நம்பி,
10	வளி பொரத் துயல்வரும் தளி பொழி மலரின்
	கண்பனி ஆகத்து உறைப்ப, கண் பசந்து,
	ஆயமும் அயலும் மருள,
	தாய் ஓம்பு ஆய்நலம் வேண்டாதோளே?

 

147. பாலை

	ஓங்குமலைச் சிலம்பில் பிடவுடன் மலர்ந்த
	வேங்கை வெறித் தழை வேறு வகுத்தன்ன
	ஊன் பொதி அவிழாக் கோட்டு உகிர்க் குருளை
	மூன்று உடன் ஈன்ற முடங்கர் நிழத்த,
5	துறுகல் விடர் அளைப் பிணவுப் பசி கூர்ந்தென,
	பொறி கிளர் உழுவைப் போழ் வாய் ஏற்றை
	அறு கோட்டு உழை மான் ஆண் குரல் ஓர்க்கும்
	நெறி படு கவலை நிரம்பா நீளிடை,
	வெள்ளி வீதியைப் போல நன்றும்
10	செலவு அயர்ந்திசினால் யானே; பல புலந்து,
	உண்ணா உயக்கமொடு உயிர் செலச் சாஅய்,
	தோளும் தொல் கவின் தொலைய, நாளும்
	பிரிந்தோர் பெயர்வுக்கு இரங்கி,
	மருந்து பிறிது இன்மையின், இருந்து வினைஇலனே!

 

151. பாலை

	'தம் நயந்து உறைவோர்த் தாங்கி, தாம் நயந்து
	இன் அமர் கேளிரொடு ஏமுறக் கெழீஇ,
	நகுதல் ஆற்றார் நல்கூர்ந்தோர்!' என,
	மிகு பொருள் நினையும் நெஞ்சமொடு அருள் பிறிது
5	ஆபமன் வாழி, தோழி! கால் விரிபு
	உறுவளி எறிதொறும் கலங்கிய பொறி வரிக்
	கலைமான் தலையின் முதல்முதற் கவர்த்த
	கோடல்அம் கவட்ட குறுங் கால் உழுஞ்சில்
	தாறு சினை விளைந்த நெற்றம், ஆடுமகள்
10	அரிக் கோற் பறையின், ஐயென ஒலிக்கும்
	பதுக்கைத்து ஆய செதுக்கை நீழல்,
	கள்ளி முள் அரைப் பொருந்தி, செல்லுநர்க்கு
	உறுவது கூறும், சிறு செந் நாவின்
	மணி ஓர்த்தன்ன தெண் குரல்
15	கணி வாய், பல்லிய காடு இறந்தோரே!

 

155. பாலை

	அறன்கடைப் படாஅ வாழ்க்கையும், என்றும்
	பிறன்கடைச் செலாஅச் செல்வமும், இரண்டும்
	பொருளின் ஆகும், புனையிழை!' என்று, நம்
	இருள் ஏர் ஐம்பால் நீவியோரே
5	நோய் நாம் உழக்குவம்ஆயினும், தாம் தம்
	செய் வினை முடிக்க; தோழி! பல்வயின்
	பய நிரை சேர்ந்த பாழ் நாட்டு ஆங்கண்
	நெடு விளிக் கோவலர் கூவல் தோண்டிய
	கொடு வாய்ப் பத்தல் வார்ந்து உகு சிறு குழி,
10	நீர் காய் வருத்தமொடு சேர்விடம் பெறாது
	பெருங் களிறு மிதித்த அடியகத்து, இரும் புலி
	ஒதுங்குவன கழிந்த செதும்பல் ஈர் வழி,
	செயிர் தீர் நாவின் வயிரியர் பின்றை
	மண் ஆர் முழவின் கண்ணகத்து அசைத்த
15	விரல் ஊன்று வடுவின் தோன்றும்
	மரல் வாடு மருங்கின் மலை இறந்தோரே.

 

157. பாலை

	அரியற் பெண்டிர் அல்கிற் கொண்ட
	பகுவாய்ப் பாளைக் குவிமுலை சுரந்த
	அரி நிறக் கலுழி ஆர மாந்தி,
	செரு வேட்டு, சிலைக்கும் செங் கண் ஆடவர்,
5	வில் இட வீழ்ந்தோர் பதுக்கை, கோங்கின்
	எல்லி மலர்ந்த பைங் கொடி அதிரல்
	பெரும் புலர் வைகறை அரும்பொடு வாங்கி,
	கான யானை கவளம் கொள்ளும்
	அஞ்சு வரு நெறியிடைத் தமியர் செல்மார்
10	நெஞ்சு உண மொழிபமன்னே தோழி!
	முனை புலம் பெயர்த்த புல்லென் மன்றத்து,
	பெயல் உற நெகிழ்ந்து, வெயில் உறச் சாஅய்,
	வினை அழி பாவையின் உலறி,
	மனை ஒழிந்திருத்தல் வல்லுவோர்க்கே!

 

163. பாலை

	விண் அதிர்பு தலைஇய, விரவு மலர் குழைய,
	தண் மழை பொழிந்த தாழ்பெயற் கடை நாள்,
	எமியம் ஆக, துனி உளம் கூர,
	சென்றோர் உள்ளிச் சில் வளை நெகிழ,
5	பெரு நசை உள்ளமொடு வருநசை நோக்கி
	விளியும் எவ்வமொடு, 'அளியள்' என்னாது
	களிறு உயிர்த்தன்ன கண் அழி துவலை
	முளரி கரியும் முன்பனிப் பானாள்,
	குன்று நெகிழ்ப்பு அன்ன குளிர் கொள் வாடை!
10	எனக்கே வந்தனை போறி! புனற் கால்
	அயிர் இடு குப்பையின் நெஞ்சு நெகிழ்ந்து அவிழ,
	கொடியோர் சென்ற தேஎத்து, மடியாது
	இனையை ஆகிச் செல்மதி;
	வினை விதுப்புறுநர் உள்ளலும் உண்டே!

 

170. நெய்தல்

	கானலும் கழறாது; கழியும் கூறாது;
	தேன் இமிர் நறு மலர்ப் புன்னையும் மொழியாது;
	ஒரு நின் அல்லது பிறிது யாதும் இலனே;
	இருங் கழி மலர்ந்த கண் போல் நெய்தல்
5	கமழ் இதழ் நாற்றம் அமிழ்து என நசைஇ,
	தண் தாது ஊதிய வண்டினம் களி சிறந்து,
	பறைஇ தளரும் துறைவனை, நீயே,
	சொல்லல் வேண்டுமால் அலவ! பல்கால்
	கைதைஅம் படுசினை எவ்வமொடு அசாஅம்
10	கடற் சிறு காக்கை காமர் பெடையொடு
	கோட்டுமீன் வழங்கும் வேட்டம் மடி பரப்பின்
	வெள் இறாக் கனவும் நள்ளென் யாமத்து,
	'நின் உறு விழுமம் களைந்தோள்
	தன் உறு விழுமம் நீந்துமோ!' எனவே.

 

175. பாலை

வெஞ் சுரம் இறந்த காதலர் நெஞ்சு உண

	வீங்கு விளிம்பு உரீஇய விசை அமை நோன் சிலை
	வாங்கு தொடை பிழையா வன்கண் ஆடவர்
	விடுதொறும் விளிக்கும் வெவ் வாய் வாளி
	ஆறு செல் வம்பலர் உயிர் செலப் பெயர்ப்பின்,
5	பாறு கிளை பயிர்ந்து படுமுடை கவரும்
	அரிய வஞ்சினம் சொல்லியும், பல் மாண்
	தெரி வளை முன்கை பற்றியும், 'வினைமுடித்து
	வருதும்' என்றனர் அன்றே தோழி!
10	கால் இயல் நெடுந் தேர்க் கை வண் செழியன்
	ஆலங்கானத்து அமர் கடந்து உயர்த்த
	வேலினும் பல் ஊழ் மின்னி, முரசு என
	மா இரு விசும்பில் கடி இடி பயிற்றி,
	நேர் கதிர் நிரைத்த நேமிஅம் செல்வன்
15	போர் அடங்கு அகலம் பொருந்திய தார்போல்,
	திருவில் தேஎத்துக் குலைஇ, உரு கெழு
	மண் பயம் பூப்பப் பாஅய்,
	தண் பெயல் எழிலி தாழ்ந்த போழ்தே?

 

183. பாலை

	'குவளை உண்கண் கலுழவும், திருந்திழைத்
	திதலை அல்குல் அவ் வரி வாடவும்,
	அத்தம் ஆர் அழுவம் நத் துறந்து அருளார்
	சென்று சேண் இடையர் ஆயினும், நன்றும்
5	நீடலர்' என்றி தோழி! பாடு ஆன்று
	பனித் துறைப் பெருங் கடல் இறந்து, நீர் பருகி,
	குவவுத் திரை அருந்து கொள்ளைய குடக்கு ஏர்பு,
	வயவுப் பிடி இனத்தின் வயின்வயின் தோன்றி,
	இருங் கிளைக் கொண்மூ ஒருங்குடன் துவன்றி,
10	காலை வந்தன்றால் காரே மாலைக்
	குளிர் கொள் பிடவின் கூர் முகை அலரி
	வண்டு வாய் திறக்கும் தண்டா நாற்றம்
	கூதிர் அற்சிரத்து ஊதை தூற்ற,
	பனி அலைக் கலங்கிய நெஞ்சமொடு
15	வருந்துவம் அல்லமோ, பிரிந்திசினோர் திறத்தே?

 

185. பாலை

	எல் வளை ஞெகிழச் சாஅய், ஆயிழை
	நல் எழிற் பணைத் தோள் இருங் கவின் அழிய,
	பெருங் கையற்ற நெஞ்சமொடு நத் துறந்து,
	இரும்பின் இன் உயிர் உடையோர் போல,
5	வலித்து வல்லினர், காதலர்; வாடல்
	ஒலி கழை நிவந்த நெல்லுடை நெடு வெதிர்
	கலி கொள் மள்ளர் வில் விசையின் உடைய,
	பைது அற வெம்பிய கல் பொரு பரப்பின்
	வேனில் அத்தத்து ஆங்கண், வான் உலந்து
10	அருவி ஆன்ற உயர்சிமை மருங்கில்,
	பெரு விழா விளக்கம் போல, பல உடன்
	இலை இல மலர்ந்த இலவமொடு
	நிலை உயர் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.

 

187. பாலை

	தோள் புலம்பு அகலத் துஞ்சி, நம்மொடு
	நாள் பல நீடிய கரந்து உறை புணர்ச்சி
	நாண் உடைமையின் நீங்கி, சேய் நாட்டு
	அரும் பொருள் வலித்த நெஞ்சமொடு ஏகி,
5	நம் உயர்வு உள்ளினர் காதலர் கறுத்தோர்
	தெம் முனை சிதைத்த, கடும் பரிப் புரவி,
	வார் கழற் பொலிந்த வன்கண் மழவர்
	பூந் தொடை விழவின் தலை நாள் அன்ன,
	தரு மணல் ஞெமிரிய திரு நகர் முற்றம்
10	புலம்புறும்கொல்லோ தோழி! சேண் ஓங்கு
	அலந்தலை ஞெமையத்து ஆள் இல் ஆங்கண்,
	கல் சேர்பு இருந்த சில் குடிப் பாக்கத்து,
	எல் விருந்து அயர, ஏமத்து அல்கி,
	மனை உறை கோழி அணல் தாழ்பு அன்ன
15	கவை ஒண் தளிர கருங்கால் யாஅத்து
	வேனில் வெற்பின் கானம் காய,
	முனை எழுந்து ஓடிய கெடு நாட்டு ஆர் இடை,
	பனை வெளிறு அருந்து பைங் கண் யானை
	ஒண் சுடர் முதிரா இளங் கதிர் அமையத்து,
20	கண்படு பாயல் கை ஒடுங்கு அசை நிலை
	வாள் வாய்ச் சுறவின் பனித் துறை நீந்தி,
	நாள் வேட்டு எழுந்த நயன் இல் பரதவர்
	வைகு கடல் அம்பியின் தோன்றும்
	மை படு மா மலை விலங்கிய சுரனே?

 

194. முல்லை

களை கால் கழீஇய பெரும் புன வரகின்

	பேர் உறை தலைஇய பெரும் புலர் வைகறை,
	ஏர் இடம் படுத்த இரு மறுப் பூழிப்
	புறம் மாறு பெற்ற பூவல் ஈரத்து,
	ஊன் கிழித்தன்ன செஞ் சுவல் நெடுஞ் சால்,
5	வித்திய மருங்கின் விதை பல நாறி,
	இரலை நல் மானினம் பரந்தவைபோல்,
	கோடுடைத் தலைக்குடை சூடிய வினைஞர்,
	கறங்கு பறைச் சீரின் இரங்க வாங்கி,
10	கவைக் கதிர் இரும் புறம் கதூஉ உண்ட,
	குடுமி நெற்றி, நெடு மாத் தோகை
	காமர் கலவம் பரப்பி, ஏமுறக்
	கொல்லை உழவர் கூழ் நிழல் ஒழித்த
	வல் இலைக் குருந்தின் வாங்குசினை இருந்து,
15	கிளி கடி மகளிரின் விளி படப் பயிரும்
	கார்மன் இதுவால் தோழி! 'போர் மிகக்
	கொடுஞ்சி நெடுந் தேர் பூண்ட, கடும் பரி,
	விரிஉளை, நல் மான் கடைஇ
	வருதும்' என்று அவர் தெளித்த போழ்தே.

 

205. பாலை

	'உயிர் கலந்து ஒன்றிய தொன்று படு நட்பின்
	செயிர் தீர் நெஞ்சமொடு செறிந்தோர் போல,
	தையல்! நின் வயின் பிரியலம் யாம்' எனப்
	பொய் வல் உள்ளமொடு புரிவு உணக் கூறி,
5	துணிவு இல் கொள்கையர் ஆகி, இனியே
	நோய் மலி வருத்தமொடு நுதல் பசப்புபூர,
	நாம் அழ, துறந்தனர் ஆயினும், தாமே
	வாய்மொழி நிலைஇய சேண் விளங்கு நல் இசை
	வளம் கெழு கோசர் விளங்கு படை நூறி,
10	நிலம் கொள வெஃகிய பொலம் பூண் கிள்ளி,
	பூ விரி நெடுங் கழி நாப்பண், பெரும் பெயர்க்
	காவிரிப் படப்பைப் பட்டினத்தன்ன
	செழு நகர் நல் விருந்து அயர்மார், ஏமுற
	விழு நிதி எளிதினின் எய்துகதில்ல
15	மழை கால் அற்சிரத்து மால் இருள் நீங்கி,
	நீடுஅமை நிவந்த நிழல் படு சிலம்பில்,
	கடாஅ யானைக் கவுள் மருங்கு உறழ
	ஆம் ஊர்பு இழிதரு காமர் சென்னி,
	புலி உரி வரி அதள் கடுப்ப, கலி சிறந்து,
20	நாட் பூ வேங்கை நறு மலர் உதிர,
	மேக்கு எழு பெருஞ் சினை ஏறி, கணக் கலை
	கூப்பிடூஉ உகளும் குன்றகச் சிறு நெறிக்
	கல் பிறங்கு ஆர் இடை விலங்கிய
	சொல் பெயர் தேஎத்த சுரன் இறந்தோரே.

 

206. மருதம்

	என் எனப்படும்கொல் தோழி! நல் மகிழ்ப்
	பேடிப் பெண் கொண்டு ஆடுகை கடுப்ப,
	நகுவரப் பணைத்த திரி மருப்பு எருமை
	மயிர்க் கவின் கொண்ட மாத் தோல் இரும் புறம்,
5	சிறு தொழில் மகாஅர் ஏறி, சேணோர்க்குத்
	துறுகல் மந்தியின் தோன்றும் ஊரன்,
	மாரி ஈங்கை மாத் தளிர் அன்ன
	அம் மா மேனி, ஆய்இழை, மகளிர்
	ஆரம் தாங்கிய அலர்முலை ஆகத்து
10	ஆராக் காதலொடு தார் இடை குழைய,
	முழவு முகம் புலரா விழவுடை வியல் நகர்,
	வதுவை மேவலன் ஆகலின், அது புலந்து,
	அடுபோர் வேளிர் வீரை முன்துறை,
	நெடு வெள் உப்பின் நிரம்பாக் குப்பை,
15	பெரு பெயற்கு உருகியாஅங்கு,
	திருந்துஇழை நெகிழ்ந்தன, தட மென் தோளே?

 

217. பாலை

	'பெய்து புறந்தந்த பொங்கல் வெண் மழை,
	எஃகு உறு பஞ்சித் துய்ப் பட்டன்ன,
	துவலை தூவல் கழிய, அகல் வயல்
	நீடு கழைக் கரும்பின் கணைக் கால் வான் பூக்
5	கோடைப் பூளையின் வாடையொடு துயல்வர,
	பாசிலை பொதுளிய புதல்தொறும் பகன்றை
	நீல் உண் பச்சை நிறம் மறைத்து அடைச்சிய
	தோல் எறி பாண்டிலின் வாலிய மலர,
	கோழிலை அவரைக் கொழு முகை அவிழ,
10	ஊழ் உறு தோன்றி ஒண் பூத் தளை விட,
	புலம்தொறும் குருகினம் நரல, கல்லென
	அகன்று உறை மகளிர் அணி துறந்து நடுங்க,
	அற்சிரம் வந்தன்று; அமைந்தன்று இது என,
	எப் பொருள் பெறினும், பிரியன்மினோ' எனச்
15	செப்புவல் வாழியோ, துணையுடையீர்க்கே;
	நல்காக் காதலர் நலன் உண்டு துறந்த
	பாழ் படு மேனி நோக்கி, நோய் பொர,
	இணர் இறுபு உடையும் நெஞ்சமொடு, புணர்வு வேட்டு,
	எயிறு தீப் பிறப்பத் திருகி,
20	நடுங்குதும் பிரியின் யாம் கடு பனி உழந்தே.

 

229. பாலை

	பகல் செய் பல் கதிர்ப் பருதி அம் செல்வன்
	அகல் வாய் வானத்து ஆழி போழ்ந்தென,
	நீர் அற வறந்த நிரம்பா நீள் இடை,
	கயந் தலைக் குழவிக் கவி உகிர் மடப் பிடி
5	குளகு மறுத்து உயங்கிய மருங்குல் பல உடன்
	பாழ் ஊர்க் குரம்பையின் தோன்றும் ஆங்கண்,
	நெடுஞ் சேண் இடைய குன்றம் போகி,
	பொய்வலாளர் முயன்று செய் பெரும் பொருள்
	நம் இன்று ஆயினும் முடிக, வல்லென,
10	பெருந் துனி மேவல்! நல்கூர் குறுமகள்!
	நோய் மலிந்து உகுத்த நொசி வரல் சில் நீர்
	பல் இதழ் மழைக் கண் பாவை மாய்ப்ப,
	பொன் ஏர் பசலை ஊர்தர, பொறி வரி
	நல் மா மேனி தொலைதல் நோக்கி,
15	இனையல் என்றி; தோழி! சினைய
	பாசரும்பு ஈன்ற செம் முகை முருக்கினப்
	போது அவிழ் அலரி கொழுதி தாது அருந்து,
	அம் தளிர் மாஅத்து அலங்கல் மீமிசை,
	செங் கண் இருங் குயில் நயவரக் கூஉம்
20	இன் இளவேனிலும் வாரார்,
	'இன்னே வருதும்' எனத் தெளித்தோரே.

 

235. பாலை

	அம்ம வாழி, தோழி! பொருள் புரிந்து
	உள்ளார்கொல்லோ, காதலர்? உள்ளியும்,
	சிறந்த செய்தியின் மறந்தனர்கொல்லோ?
	பயன் நிலம் குழைய வீசி, பெயல் முனிந்து,
5	விண்டு முன்னிய கொண்டல் மா மழை
	மங்குல் அற்கமொடு பொங்குபு துளிப்ப,
	வாடையொடு நிவந்த ஆய் இதழ்த் தோன்றி
	சுடர் கொள் அகலின் சுருங்கு பிணி அவிழ,
	சுரி முகிழ் முசுண்டைப் பொதி அவிழ் வான் பூ
10	விசும்பு அணி மீனின் பசும் புதல் அணிய,
	களவன் மண் அளைச் செறிய, அகல் வயல்
	கிளை விரி கரும்பின் கணைக்கால் வான் பூ
	மாரி அம் குருகின் ஈரிய குரங்க,
	நனி கடுஞ் சிவப்பொடு நாமம் தோற்றி,
15	பனி கடி கொண்ட பண்பு இல் வாடை
	மருளின் மாலையொடு அருள் இன்றி நலிய,
	'நுதல் இறைகொண்ட அயல் அறி பசலையொடு
	தொல் நலம் சிதையச் சாஅய்,
	என்னள்கொல் அளியள்?' என்னாதோரே.

 

236. மருதம்

	மணி மருள் மலர முள்ளி அமன்ற,
	துணி நீர், இலஞ்சிக் கொண்ட பெரு மீன்
	அரி நிறக் கொழுங் குறை வௌவினர் மாந்தி,
	வெண்ணெல் அரிநர் பெயர்நிலைப் பின்றை,
5	இடை நிலம் நெரிதரு நெடுங் கதிர்ப் பல் சூட்டுப்
	பனி படு சாய்ப் புறம் பரிப்ப, கழனிக்
	கருங் கோட்டு மாஅத்து அலங்கு சினைப் புதுப் பூ
	மயங்கு மழைத் துவலையின் தாஅம் ஊரன்
	காமம் பெருமை அறியேன், நன்றும்
10	உய்ந்தனென் வாழி, தோழி! அல்கல்
	அணி கிளர் சாந்தின் அம் பட்டு இமைப்ப,
	கொடுங் குழை மகளிரின் ஒடுங்கிய இருக்கை
	அறியாமையின் அழிந்த நெஞ்சின்,
	'ஏற்று இயல் எழில் நடைப் பொலிந்த மொய்ம்பின்,
15	தோட்டு இருஞ் சுரியல் மணந்த பித்தை,
	ஆட்டன் அத்தியைக் காணீரோ?' என
	நாட்டின் நாட்டின், ஊரின் ஊரின்,
	'கடல் கொண்டன்று' என, 'புனல் ஒளித்தன்று' என,
	கலுழ்ந்த கண்ணள், காதலற் கெடுத்த
20	ஆதிமந்தி போல,
	ஏதம் சொல்லி, பேது பெரிது உறலே.

 

241. பாலை

	'துனி இன்று இயைந்த துவரா நட்பின்
	இனியர் அம்ம, அவர்' என முனியாது
	நல்குவர் நல்ல கூறினும், அல்கலும்,
	பிரியாக் காதலொடு உழையர் ஆகிய
5	நமர்மன் வாழி, தோழி! உயர்மிசை
	மூங்கில் இள முளை திரங்க, காம்பின்
	கழை நரல் வியல் அகம் வெம்ப, மழை மறந்து
	அருவி ஆன்ற வெருவரு நனந்தலை,
	பேஎய் வெண் தேர் பெயல் செத்து ஓடி,
10	தாஅம் பட்ட தனி முதிர் பெருங் கலை
	புலம் பெயர்ந்து உறைதல் செல்லாது, அலங்குதலை
	விருந்தின் வெங் காட்டு வருந்தி வைகும்
	அத்த நெல்லித் தீஞ் சுவைத் திரள் காய்
	வட்டக் கழங்கின் தாஅய், துய்த் தலைச்
15	செம் முக மந்தி ஆடும்
	நல் மர மருங்கின் மலை இறந்தோரே!

 

243. பாலை

	அவரை ஆய் மலர் உதிர, துவரின
	வாங்கு துளைத் துகிரின் ஈங்கை பூப்ப,
	இறங்கு போது அவிழ்ந்த ஈர்ம் புதல் பகன்றைக்
	கறங்கு நுண் துவலையின் ஊருழை அணிய,
5	பெயல் நீர் புது வரல் தவிர, சினை நேர்பு
	பீள் விரிந்து இறைஞ்சிய பிறங்கு கதிர்க் கழனி
	நெல் ஒலி பாசவல் துழைஇ, கல்லெனக்
	கடிது வந்து இறுத்த கண் இல் வாடை!
	'நெடிது வந்தனை' என நில்லாது ஏங்கிப்
10	பல புலந்து உறையும் துணை இல் வாழ்க்கை
	நம்வலத்து அன்மை கூறி, அவர் நிலை
	அறியுநம் ஆயின், நன்றுமன் தில்ல;
	பனி வார் கண்ணேம் ஆகி, இனி அது
	நமக்கே எவ்வம் ஆகின்று;
15	அனைத்தால் தோழி! நம் தொல் வினைப் பயனே!

 

247. பாலை

	மண்ணா முத்தம் ஒழுக்கிய வன முலை
	நல் மாண் ஆகம் புலம்பத் துறந்தோர்
	அருள் இலர் வாழி, தோழி! பொருள் புரிந்து,
	இருங் கிளை எண்கின் அழல் வாய் ஏற்றை,
5	கருங் கோட்டு இருப்பை வெண் பூ முனையின்,
	பெருஞ் செம் புற்றின் இருந் தலை இடக்கும்
	அரிய கானம் என்னார், பகை பட
	முனை பாழ்பட்ட ஆங்கண், ஆள் பார்த்துக்
	கொலை வல் யானை சுரம் கடி கொள்ளும்
10	ஊறு படு கவலைய ஆறு பல நீந்தி,
	படு முடை நசைஇய பறை நெடுங் கழுத்தின்
	பாறு கிளை சேக்கும் சேண் சிமைக்
	கோடு உயர் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.

 

249. பாலை

	அம்ம வாழி, தோழி! பல் நாள்
	இவ் ஊர் அம்பல் எவனோ? வள் வார்
	விசி பிணித்து யாத்த அரி கோல் தெண் கிணை
	இன் குரல் அகவுநர் இரப்பின், நாடொறும்
5	பொன் கோட்டுச் செறித்து, பொலந்தார் பூட்டி,
	சாந்தம் புதைத்த ஏந்து துளங்கு எழில் இமில்
	ஏறு முந்துறுத்து, சால் பதம் குவைஇ,
	நெடுந் தேர் களிற்றொடு சுரக்கும் கொடும் பூண்
	பல் வேல் முசுண்டை வேம்பி அன்ன என்
10	நல் எழில் இள நலம் தொலையினும், நல்கார்
	பல் பூங் கானத்து அல்கு நிழல் அசைஇ,
	தோகைத் தூவித் தொடைத் தார் மழவர்
	நாகு ஆ வீழ்த்து, திற்றி தின்ற
	புலவுக் களம் துழைஇய துகள் வாய்க் கோடை
15	நீள் வரைச் சிலம்பின் இரை வேட்டு எழுந்த
	வாள் வரி வயப் புலி தீண்டிய விளி செத்து,
	வேறு வேறு கவலைய ஆறு பரிந்து, அலறி,
	உழை மான் இன நிரை ஓடும்
	கழை மாய் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.

 

252. குறிஞ்சி

	இடம் படுபு அறியா வலம் படு வேட்டத்து
	வாள் வரி நடுங்கப் புகல்வந்து, ஆளி
	உயர் நுதல் யானைப் புகர் முகத்து ஒற்றி,
	வெண் கோடு புய்க்கும் தண் கமழ் சோலைப்
5	பெரு வரை அடுக்கத்து ஒரு வேல் ஏந்தி,
	தனியன் வருதல் அவனும் அஞ்சான்;
	பனி வார் கண்ணேன் ஆகி, நோய் அட,
	எமியேன் இருத்தலை யானும் ஆற்றேன்;
	யாங்குச் செய்வாம்கொல் தோழி! ஈங்கைத்
10	துய் அவிழ் பனி மலர் உதிர வீசித்
	தொழில் மழை பொழிந்த பானாட் கங்குல்,
	எறி திரைத் திவலை தூஉம் சிறு கோட்டுப்
	பெருங் குளம் காவலன் போல,
	அருங் கடி அன்னையும் துயில் மறந்தனளே?

 

255. பாலை

	உலகு கிளர்ந்தன்ன உரு கெழு வங்கம்
	புலவுத் திரைப் பெருங் கடல் நீர் இடைப் போழ,
	இரவும் எல்லையும் அசைவு இன்று ஆகி,
	விரை செலல் இயற்கை வங்கூழ் ஆட்ட,
5	கோடு உயர் திணி மணல் அகன் துறை, நீகான்
	மாட ஒள் எரி மருங்கு அறிந்து ஒய்ய,
	ஆள் வினைப் பிரிந்த காதலர் நாள் பல
	கழியாமையே, அழி படர் அகல,
	வருவர்மன்னால் தோழி! தண் பணைப்
10	பொரு புனல் வைப்பின் நம் ஊர் ஆங்கண்,
	கருவிளை முரணிய தண் புதல் பகன்றை
	பெரு வளம் மலர அல்லி தீண்டி,
	பலவுக் காய்ப் புறத்த பசும் பழப் பாகல்
	கூதள மூதிலைக் கொடி நிரைத் தூங்க,
15	அறன் இன்று அலைக்கும் ஆனா வாடை
	கடி மனை மாடத்துக் கங்குல் வீச,
	'திருந்துஇழை நெகிழ்ந்து பெருங் கவின் சாய,
	நிரை வளை ஊருந் தோள்' என,
	உரையொடு செல்லும் அன்பினர்ப் பெறினே.

 

260. நெய்தல்

	மண்டிலம் மழுக, மலை நிறம் கிளர,
	வண்டினம் மலர் பாய்ந்து ஊத, மீமிசைக்
	கண்டற் கானல் குருகினம் ஒலிப்ப,
	திரை பாடு அவிய, திமில் தொழில் மறப்ப,
5	கரை ஆடு அலவன் அளைவயின் செறிய,
	செக்கர் தோன்ற, துணை புணர் அன்றில்
	எக்கர்ப் பெண்ணை அக மடல் சேர,
	கழி மலர் கமழ் முகம் கரப்ப, பொழில் மனைப்
	புன்னை நறு வீ பொன் நிறம் கொளாஅ,
10	எல்லை பைப்பயக் கழிப்பி, எல் உற,
	யாங்கு ஆகுவல்கொல் யானே? நீங்காது,
	முது மரத்து உறையும் முரவு வாய் முது புள்
	கதுமெனக் குழறும், கழுது வழங்கு, அரை நாள்,
	நெஞ்சு நெகிழ் பருவரல் செய்த
15	அன்பிலாளன் அறிவு நயந்தேனே.

 

264. முல்லை

	மழை இல் வானம் மீன் அணிந்தன்ன,
	குழை அமல் முசுண்டை வாலிய மலர,
	வரி வெண் கோடல் வாங்கு குலை வான் பூப்
	பெரிய சூடிய கவர் கோல் கோவலர்,
5	எல்லுப் பெயல் உழந்த பல் ஆன் நிரையொடு,
	நீர் திகழ் கண்ணியர், ஊர்வயின் பெயர்தர,
	நனி சேண்பட்ட மாரி தளி சிறந்து,
	ஏர்தரு கடு நீர் தெருவுதொறு ஒழுக,
	பேர் இசை முழக்கமொடு சிறந்து நனி மயங்கி,
10	கூதிர் நின்றன்றால், பொழுதே! காதலர்
	நம் நிலை அறியார் ஆயினும், தம் நிலை
	அறிந்தனர்கொல்லோ தாமே ஓங்கு நடைக்
	காய் சின யானை கங்குல் சூழ,
	அஞ்சுவர இறுத்த தானை
15	வெஞ் சின வேந்தன் பாசறையோரே?

 

265. பாலை

	புகையின் பொங்கி, வியல் விசும்பு உகந்து,
	பனி ஊர் அழற் கொடி கடுப்பத் தோன்றும்
	இமயச் செவ் வரை மானும்கொல்லோ?
	பல் புகழ் நிறைந்த வெல் போர் நந்தர்
5	சீர் மிகு பாடலிக் குழீஇ, கங்கை
	நீர்முதல் கரந்த நிதியம்கொல்லோ?
	எவன்கொல்? வாழி, தோழி! வயங்கு ஒளி
	நிழற்பால் அறலின் நெறித்த கூந்தல்,
	குழற் குரல், பாவை இரங்க, நத்துறந்து,
10	ஒண் தொடி நெகிழச் சாஅய், செல்லலொடு
	கண் பனி கலுழ்ந்து யாம் ஒழிய, பொறை அடைந்து,
	இன் சிலை எழில் ஏறு கெண்டி, புரைய
	நிணம் பொதி விழுத் தடி நெருப்பின் வைத்து எடுத்து,
	அணங்கு அரு மரபின் பேஎய் போல
15	விளர் ஊன் தின்ற வேட்கை நீங்க,
	துகள் அற விளைந்த தோப்பி பருகி,
	குலாஅ வல் வில் கொடு நோக்கு ஆடவர்
	புலாஅல் கையர், பூசா வாயர்,
	ஒராஅ உருள் துடி குடுமிக் குராலொடு
20	மராஅஞ் சீறூர் மருங்கில் தூங்கும்
	செந் நுதல் யானை வேங்கடம் தழீஇ,
	வெம் முனை அருஞ் சுரம் இறந்தோர்
	நம்மினும் வலிதாத் தூக்கிய பொருளே!

 

266. மருதம்

	கோடுற நிவந்த நீடு இரும் பரப்பின்
	அந்திப் பராஅய புதுப் புனல், நெருநை,
	மைந்து மலி களிற்றின் தலைப் புணை தழீஇ,
	நரந்தம் நாறும் குவை இருங் கூந்தல்
5	இளந் துணை மகளிரொடு ஈர் அணிக் கலைஇ,
	நீர் பெயர்ந்து ஆடிய ஏந்து எழில் மழைக் கண்
	நோக்குதொறும் நோக்குதொறும் தவிர்விலையாகி,
	காமம் கைம்மிகச் சிறத்தலின், நாண் இழந்து,
	ஆடினை என்ப மகிழ்ந! அதுவே
10	யாழ் இசை மறுகின் நீடூர் கிழவோன்
	வாய் வாள் எவ்வி ஏவல் மேவார்
	நெடு மிடல் சாய்த்த பசும் பூண் பொருந்தலர்
	அரிமணவாயில் உறத்தூர் ஆங்கண்,
	கள்ளுடைப் பெருஞ் சோற்று எல் இமிழ் அன்ன,
15	கவ்வை ஆகின்றால் பெரிதே; இனி அஃது
	அவலம் அன்றுமன், எமக்கே; அயல
	கழனி உழவர் கலி சிறந்து எடுத்த
	கறங்கு இசை வெரீஇப் பறந்த தோகை
	அணங்குடை வரைப்பகம் பொலிய வந்து இறுக்கும்
20	திரு மணி விளக்கின் அலைவாய்ச்
	செரு மிகு சேஎயொடு உற்ற சூளே!

 

267. பாலை

	'நெஞ்சு நெகிழ்தகுந கூறி, அன்பு கலந்து,
	அறாஅ வஞ்சினம் செய்தோர், வினை புரிந்து,
	திறம் வேறு ஆகல் எற்று?' என்று ஒற்றி,
	இனைதல் ஆன்றிசின், நீயே; சினை பாய்ந்து,
5	உதிர்த்த கோடை, உட்கு வரு கடத்திடை,
	வெருக்கு அடி அன்ன குவி முகிழ் இருப்பை,
	மருப்புக் கடைந்தன்ன, கொள்ளை வான் பூ
	மயிர்க் கால் எண்கின் ஈர் இனம் கவர,
	மை பட்டன்ன மா முக முசுவினம்
10	பைது அறு நெடுங் கழை பாய்தலின், ஒய்யென
	வெதிர் படு வெண்ணெல் வெவ் அறைத் தாஅய்,
	உகிர் நெரி ஓசையின் பொங்குவன பொரியும்
	ஓங்கல் வெற்பின் சுரம் பல இறந்தோர்
	தாம் பழி உடையர்அல்லர்; நாளும்
15	நயந்தோர்ப் பிணித்தல் தேற்றா, வயங்கு வினை
	வாள் ஏர் எல் வளை நெகிழ்த்த,
	தோளே தோழி! தவறு உடையவ்வே!