2. குறிஞ்சி

	கோழிலை வாழைக் கோள் முதிர் பெருங் குலை
	ஊழுறு தீம் கனி, உண்ணுநர்த் தடுத்த
	சாரற் பலவின் சுளையொடு, ஊழ் படு
	பாறை நெடுஞ் சுனை, விளைந்த தேறல்
5	அறியாது உண்ட கடுவன் அயலது
	கறி வளர் சாந்தம் ஏறல்செல்லாது,
	நறு வீ அடுக்கத்து மகிழ்ந்து கண்படுக்கும்
	குறியா இன்பம், எளிதின், நின் மலைப்
	பல் வேறு விலங்கும், எய்தும் நாட!
10	குறித்த இன்பம் நினக்கு எவன் அரிய?
	வெறுத்த ஏஎர், வேய் புரை பணைத் தோள்,
	நிறுப்ப நில்லா நெஞ்சமொடு நின்மாட்டு,
	இவளும், இனையள்ஆயின், தந்தை
	அருங் கடிக் காவலர் சோர் பதன் ஒற்றி,
15	கங்குல் வருதலும் உரியை; பைம் புதல்
	வேங்கையும் ஒள் இணர் விரிந்தன;
	நெடு வெண் திங்களும் ஊர்கொண்டன்றே.

 

4. முல்லை

	முல்லை வைந் நுனை தோன்ற, இல்லமொடு
	பைங் காற் கொன்றை மென் பிணி அவிழ,
	இரும்பு திரித்தன்ன மா இரு மருப்பின்,
	பரல் அவல் அடைய, இரலை, தெறிப்ப,
5	மலர்ந்த ஞாலம் புலம்பு புறக்கொடுப்ப,
	கருவி வானம் கதழ் உறை சிதறி,
	கார் செய்தன்றே, கவின் பெறு கானம்.
	குரங்கு உளைப் பொலிந்த கொய்சுவற் புரவி,
	நரம்பு ஆர்த்தன்ன, வாங்கு வள்பு அரிய,
10	பூத்த பொங்கர்த் துணையொடு வதிந்த
	தாது உண் பறவை பேதுறல் அஞ்சி,
	மணி நா ஆர்த்த மாண் வினைத் தேரன்,
	உவக்காண் தோன்றும் குறும் பொறை நாடன்,
	கறங்கு இசை விழவின் உறந்தைக் குணாது,
15	நெடும் பெருங் குன்றத்து அமன்ற காந்தட்
	போது அவிழ் அலரின் நாறும்
	ஆய் தொடி அரிவை! நின் மாண் நலம் படர்ந்தே.

 

10. நெய்தல்

	வான் கடற் பரப்பில் தூவற்கு எதிரிய,
	மீன் கண்டன்ன மெல் அரும்பு ஊழ்த்த,
	முடவு முதிர் புன்னைத் தடவு நிலை மாச் சினை,
	புள் இறைகூரும் மெல்லம் புலம்ப!
5	நெய்தல் உண்கண் பைதல கலுழ,
	பிரிதல் எண்ணினைஆயின், நன்றும்
	அரிது உற்றனையால் பெரும! உரிதினின்
	கொண்டு ஆங்குப் பெயர்தல்வேண்டும் கொண்டலொடு
	குரூஉத் திரைப் புணரி உடைதரும் எக்கர்ப்
10	பழந் திமில் கொன்ற புது வலைப் பரதவர்
	மோட்டு மணல் அடைகரைக் கோட்டுமீன் கெண்டி,
	மணம் கமழ் பாக்கத்துப் பகுக்கும்
	வளம் கெழு தொண்டி அன்ன இவள் நலனே.

 

13. பாலை

	தன் கடற் பிறந்த முத்தின் ஆரமும்,
	முனை திறை கொடுக்கும் துப்பின், தன் மலைத்
	தெறல் அரு மரபின் கடவுட் பேணி,
	குறவர் தந்த சந்தின் ஆரமும்,
5	இரு பேர் ஆரமும் எழில் பெற அணியும்
	திரு வீழ் மார்பின் தென்னவன் மறவன்
	குழியில் கொண்ட மராஅ யானை
	மொழியின் உணர்த்தும் சிறு வரை அல்லது,
	வரை நிலை இன்றி இரவலர்க்கு ஈயும்,
10	வள் வாய் அம்பின், கோடைப் பொருநன்
	பண்ணி தைஇய பயம் கெழு வேள்வியின்,
	விழுமிது நிகழ்வது ஆயினும் தெற்கு ஏர்பு,
	கழி மழை பொழிந்த பொழுது கொள் அமையத்து,
	சாயல் இன் துணை இவட் பிரிந்து உறையின்,
15	நோய் இன்றாக செய்பொருள்! வயிற்பட
	மாசு இல் தூ மடி விரிந்த சேக்கை,
	கவவு இன்புறாமைக் கழிக வள வயல்,
	அழல் நுதி அன்ன தோகை ஈன்ற
	கழனி நெல் ஈன் கவைமுதல் அலங்கல்
20	நிரம்பு அகன் செறுவில் வரம்பு அணையாத் துயல்வர,
	புலம்பொடு வந்த பொழுது கொள் வாடை,
	இலங்கு பூங் கரும்பின் ஏர் கழை இருந்த
	வெண் குருகு நரல, வீசும்
	நுண் பல் துவலைய தண் பனி நாளே!

 

18. குறிஞ்சி

	நீர் நிறம் கரப்ப, ஊழுறுபு உதிர்ந்து,
	பூமலர் கஞலிய கடு வரற் கான் யாற்று,
	கராஅம் துஞ்சும் கல் உயர் மறி சுழி,
	மராஅ யானை மதம் தப ஒற்றி,
5	உராஅ ஈர்க்கும் உட்குவரு நீத்தம்
	கடுங்கண் பன்றியின் நடுங்காது துணிந்து,
	நாம அருந் துறைப் பேர்தந்து, யாமத்து
	ஈங்கும் வருபவோ? ஓங்கல் வெற்ப!
	ஒரு நாள் விழுமம் உறினும், வழி நாள்,
10	வாழ்குவள்அல்லள், என் தோழி; யாவதும்
	ஊறு இல் வழிகளும் பயில வழங்குநர்
	நீடு இன்று ஆக இழுக்குவர்; அதனால்,
	உலமரல் வருத்தம் உறுதும்; எம் படப்பைக்
	கொடுந் தேன் இழைத்த கோடு உயர் நெடு வரை,
15	பழம் தூங்கு நளிப்பின் காந்தள்அம் பொதும்பில்,
	பகல் நீ வரினும் புணர்குவை அகல் மலை
	வாங்கு அமைக் கண் இடை கடுப்ப, யாய்
	ஓம்பினள் எடுத்த, தட மென் தோளே.

 

20. நெய்தல்

	பெருநீர் அழுவத்து எந்தை தந்த
	கொழு மீன் உணங்கற் படு புள் ஓப்பி,
	எக்கர்ப் புன்னை இன் நிழல் அசைஇ,
	செக்கர் ஞெண்டின் குண்டு அளை கெண்டி,
5	ஞாழல் ஓங்கு சினைத் தொடுத்த கொடுங் கழித்
	தாழை வீழ் கயிற்று ஊசல் தூங்கி,
	கொண்டல் இடு மணல் குரவை முனையின்
	வெண் தலைப் புணரி ஆயமொடு ஆடி,
	மணிப் பூம் பைந் தழை தைஇ, அணித்தகப்
10	பல் பூங் கானல் அல்கினம் வருதல்
	கவ்வை நல் அணங்கு உற்ற, இவ் ஊர்,
	கொடிது அறி பெண்டிர் சொற்கொண்டு, அன்னை
	கடி கொண்டனளே தோழி! 'பெருந்துறை,
	எல்லையும் இரவும் என்னாது, கல்லென
15	வலவன் ஆய்ந்த வண் பரி
	நிலவு மணல் கொட்கும் ஓர் தேர் உண்டு' எனவே.

 

25. பாலை

	"நெடுங் கரைக் கான்யாற்றுக் கடும் புனல் சாஅய்,
	அவிர் அறல் கொண்ட விரவு மணல் அகன் துறைத்
	தண் கயம் நண்ணிய பொழில்தொறும், காஞ்சிப்
	பைந் தாது அணிந்த போது மலி எக்கர்,
5	வதுவை நாற்றம் புதுவது கஞல,
	மா நனை கொழுதிய மணி நிற இருங் குயில்
	படு நா விளி யானடுநின்று, அல்கலும்
	உரைப்ப போல, ஊழ் கொள்பு கூவ,
	இனச் சிதர் உகுத்த இலவத்துஆங்கண்,
10	சினைப் பூங் கோங்கின் நுண் தாது பகர்நர்
	பவளச் செப்பில் பொன் சொரிந்தன்ன,
	இகழுநர் இகழா இள நாள் அமையம்
	செய்தோர் மன்ற குறி" என, நீ நின்
	பைதல் உண்கண் பனி வார்பு உறைப்ப,
15	வாராமையின் புலந்த நெஞ்சமொடு,
	நோவல், குறுமகள்! நோயியர், என் உயிர்!' என,
	மெல்லிய இனிய கூறி, வல்லே
	வருவர் வாழி தோழி! பொருநர்
	செல் சமம் கடந்த வில் கெழு தடக் கைப்
20	பொதியிற் செல்வன், பொலந்தேர்த் திதியன்,
	இன் இசை இயத்தின் கறங்கும்
	கல்மிசை அருவிய காடு இறந்தோரே.

 

27. பாலை

	"கொடு வரி இரும் புலி தயங்க, நெடு வரை
	ஆடு கழை இரு வெதிர் கோடைக்கு ஒல்கும்
	கானம் கடிய என்னார், நாம் அழ,
	நின்றது இல் பொருட் பிணிச் சென்று இவண் தருமார்,
5	செல்ப" என்ப' என்போய்! நல்ல
	மடவைமன்ற நீயே; வடவயின்
	வேங்கடம் பயந்த வெண் கோட்டு யானை,
	மறப் போர்ப் பாண்டியர் அறத்தின் காக்கும்
	கொற்கை அம் பெரும் துறை முத்தின் அன்ன
10	நகைப் பொலிந்து இலங்கும் எயிறு கெழு துவர் வாய்
	தகைப்பத் தங்கலர்ஆயினும், இகப்ப
	யாங்ஙனம் விடுமோ மற்றே தேம் படத்
	தெள் நீர்க்கு ஏற்ற திரள் காற் குவளைப்
	பெருந்தகை சிதைத்தும், அமையா, பருந்து பட,
15	வேத்து அமர்க் கடந்த வென்றி நல் வேல்
	குருதியொடு துயல்வந்தன்ன நின்
	அரி வேய் உண்கண் அமர்த்த நோக்கே?

	செலவு உணர்ந்து வேறுபட்ட தலைமகட்குத் தோழி சொல்லியது. - மதுரைக்கணக்காயனார்
	உரை

 

28. குறிஞ்சி

	மெய்யின் தீரா மேவரு காமமொடு
	எய்யாய் ஆயினும், உரைப்பல் தோழி!
	கொய்யா முன்னும், குரல் வார்பு, தினையே
	அருவி ஆன்ற பைங் கால் தோறும்
5	இருவி தோன்றின பலவே. நீயே,
	முருகு முரண்கொள்ளும் தேம் பாய் கண்ணி,
	பரியல் நாயொடு பல் மலைப் படரும்
	வேட்டுவற் பெறலொடு அமைந்தனை; யாழ நின்
	பூக் கெழு தொடலை நுடங்க, எழுந்து எழுந்து,
10	கிள்ளைத் தெள் விளி இடைஇடை பயிற்றி,
	ஆங்கு ஆங்கு ஒழுகாய்ஆயின், அன்னை,
	'சிறு கிளி கடிதல் தேற்றாள், இவள்' என,
	பிறர்த் தந்து நிறுக்குவள்ஆயின்,
	உறற்கு அரிது ஆகும், அவன் மலர்ந்த மார்பே.

 

30. நெய்தல்

	நெடுங் கயிறு வலந்த குறுங் கண் அவ் வலை,
	கடல் பாடு அழிய, இன மீன் முகந்து,
	துணை புணர் உவகையர் பரத மாக்கள்
	இளையரும் முதியரும் கிளையுடன் துவன்றி,
5	உப்பு ஒய் உமணர் அருந் துறைபோக்கும்
	ஒழுகை நோன் பகடு ஒப்பக் குழீஇ,
	அயிர் திணி அடைகரை ஒலிப்ப வாங்கி,
	பெருங் களம் தொகுத்த உழவர் போல,
	இரந்தோர் வறுங் கலம் மல்க வீசி,
10	பாடு பல அமைத்து, கொள்ளை சாற்றி,
	கோடு உயர் திணி மணல் துஞ்சும் துறைவ!
	பெருமை என்பது கெடுமோ ஒரு நாள்
	மண்ணா முத்தம் அரும்பிய புன்னைத்
	தண் நறுங் கானல் வந்து, 'நும்
15	வண்ணம் எவனோ?' என்றனிர் செலினே?

 

38. குறிஞ்சி

	விரி இணர் வேங்கை வண்டு படு கண்ணியன்,
	தெரி இதழ்க் குவளைத் தேம் பாய் தாரன்,
	அம் சிலை இடவது ஆக, வெஞ் செலல்
	கணை வலம் தெரிந்து, துணை படர்ந்து உள்ளி,
5	வருதல் வாய்வது, வான் தோய் வெற்பன்.
	வந்தனன் ஆயின், அம் தளிர்ச் செயலைத்
	தாழ்வு இல் ஓங்கு சினைத் தொடுத்த வீழ் கயிற்று
	ஊசல் மாறிய மருங்கும், பாய்பு உடன்
	ஆடாமையின் கலுழ்பு இல தேறி,
10	நீடு இதழ் தலைஇய கவின் பெறு நீலம்
	கண் என மலர்ந்த சுனையும், வண் பறை
	மடக் கிளி எடுத்தல்செல்லாத் தடக் குரல்
	குலவுப் பொறை இறுத்த கோல் தலை இருவி
	கொய்து ஒழி புனமும், நோக்கி; நெடிது நினைந்து;
15	பைதலன் பெயரலன்கொல்லோ? ஐ தேய்கு
	'அய வெள் அருவி சூடிய உயர் வரைக்
	கூஉம் கணஃது எம் ஊர்' என
	ஆங்கு அதை அறிவுறல் மறந்திசின், யானே.

 

42. குறிஞ்சி

	மலி பெயல் கலித்த மாரிப் பித்திகத்துக்
	கொயல் அரு நிலைஇய பெயல் ஏர் மண முகைச்
	செவ் வெரிந் உறழும் கொழுங் கடை மழைக் கண்,
	தளிர் ஏர் மேனி, மாஅயோயே!
5	நாடு வறம் கூர, நாஞ்சில் துஞ்ச,
	கோடை நீடிய பைது அறு காலை,
	குன்று கண்டன்ன கோட்ட, யாவையும்
	சென்று சேக்கல்லாப் புள்ள, உள் இல்
	என்றூழ் வியன்குளம் நிறைய வீசி,
10	பெரும் பெயல் பொழிந்த ஏம வைகறை,
	பல்லோர் உவந்த உவகை எல்லாம்
	என்னுள் பெய்தந்தற்றே சேண் இடை
	ஓங்கித் தோன்றும் உயர் வரை
	வான் தோய் வெற்பன் வந்தமாறே

 

46. மருதம்

	சேற்று நிலை முனைஇய செங் கட் காரான்
	ஊர் மடி கங்குலில், நோன் தளை பரிந்து,
	கூர் முள் வேலி கோட்டின் நீக்கி,
	நீர் முதிர் பழனத்து மீன் உடன் இரிய
5	அம் தூம்பு வள்ளை மயக்கி, தாமரை
	வண்டு ஊது பனி மலர் ஆரும் ஊர!
	யாரையோ? நிற் புலக்கேம். வாருற்று,
	உறை இறந்து, ஒளிரும் தாழ் இருங் கூந்தல்,
	பிறரும், ஒருத்தியை நம் மனைத் தந்து,
10	வதுவை அயர்ந்தனை என்ப. அஃது யாம்
	கூறேம். வாழியர், எந்தை! செறுநர்
	களிறுடை அருஞ் சமம் ததைய நூறும்
	ஒளிறு வாட் தானைக் கொற்றச் செழியன்
	பிண்ட நெல்லின் அள்ளூர் அன்ன என்
15	ஒண் தொடி நெகிழினும் நெகிழ்க;
	சென்றி, பெரும! நிற் தகைக்குநர் யாரோ?

 

48. குறிஞ்சி

	'அன்னாய்! வாழி! வேண்டு, அன்னை! நின் மகள்,
	'பாலும் உண்ணாள், பழங்கண் கொண்டு,
	நனி பசந்தனள்' என வினவுதி. அதன் திறம்
	யானும் தெற்றென உணரேன். மேல் நாள்,
5	மலி பூஞ் சாரல், என் தோழிமாரோடு
	ஒலி சினை வேங்கை கொய்குவம் சென்றுழி,
	'புலி புலி!' என்னும் பூசல் தோன்ற
	ஒண் செங்கழுநீர்க் கண் போல் ஆய் இதழ்
	ஊசி போகிய சூழ் செய் மாலையன்,
10	பக்கம் சேர்த்திய செச்சைக் கண்ணியன்,
	குயம் மண்டு ஆகம் செஞ் சாந்து நீவி,
	வரிபுனை வில்லன், ஒருகணை தெரிந்துகொண்டு,
	'யாதோ, மற்று அம் மா திறம் படர்?' என
	வினவி நிற்றந்தோனே. அவற் கண்டு,
15	எம்முள் எம்முள் மெய்ம் மறைபு ஒடுங்கி,
	நாணி நின்றனெமாக, பேணி,
	'ஐவகை வகுத்த கூந்தல் ஆய் நுதல்
	மை ஈர் ஓதி மடவீர்! நும் வாய்ப்
	பொய்யும் உளவோ?' என்றனன். பையெனப்
20	பரி முடுகு தவிர்த்த தேரன், எதிர்மறுத்து,
	நின் மகள் உண்கண் பல் மாண் நோக்கிச்
	சென்றோன்மன்ற, அக் குன்று கிழவோனே.
	பகல் மாய் அந்திப் படுசுடர் அமையத்து,
	அவன் மறை தேஎம் நோக்கி, 'மற்று இவன்
25	மகனே தோழி!' என்றனள்.
	அதன் அளவு உண்டு கோள், மதிவல்லோர்க்கே.

 

50. நெய்தல்

	கடல்பாடு அவிந்து, தோணி நீங்கி,
	நெடு நீர் இருங் கழிக் கடுமீன் கலிப்பினும்;
	வெவ் வாய்ப் பெண்டிர் கௌவை தூற்றினும்;
	மாண் இழை நெடுந் தேர் பாணி நிற்ப,
5	பகலும் நம்வயின் அகலானாகிப்
	பயின்றுவரும் மன்னே, பனி நீர்ச் சேர்ப்பன்,
	இனியே, மணப்பருங் காமம் தணப்ப நீந்தி,
	'வாராதோர் நமக்கு யாஅர்?' என்னாது,
	மல்லல் மூதூர் மறையினை சென்று,
10	சொல்லின் எவனோ பாண! 'எல்லி
	மனை சேர் பெண்ணை மடி வாய் அன்றில்
	துணை ஒன்று பிரியினும் துஞ்சாகாண்' என,
	கண் நிறை நீர் கொடு கரக்கும்,
	ஒண் நுதல் அரிவை, 'யான் என்செய்கோ?' எனவே.

 

59. பாலை

	தண் கயத்து அமன்ற வண்டு படு துணை மலர்ப்
	பெருந் தகை இழந்த கண்ணினை, பெரிதும்
	வருந்தினை, வாழியர், நீயே! வடாஅது
	வண் புனல் தொழுநை வார் மணல் அகன் துறை,
5	அண்டர் மகளிர் தண் தழை உடீஇயர்
	மரம் செல மிதித்த மாஅல் போல,
	புன் தலை மடப் பிடி உணீஇயர், அம் குழை,
	நெடு நிலை யாஅம் ஒற்றி, நனை கவுள்
	படி ஞிமிறு கடியும் களிறே தோழி!
10	சூர் மருங்கு அறுத்த சுடர் இலை நெடு வேல்,
	சினம் மிகு முருகன் தண் பரங்குன்றத்து,
	அந்துவன் பாடிய சந்து கெழு நெடு வரை,
	இன் தீம் பைஞ் சுனை ஈரணிப் பொலிந்த
	தண் நறுங் கழுநீர்ச் செண் இயற் சிறுபுறம்
15	தாம் பாராட்டிய காலையும் உள்ளார்
	வீங்கு இறைப் பணைத் தோள் நெகிழ, சேய் நாட்டு
	அருஞ் செயற் பொருட்பிணி முன்னி, நப்
	பிரிந்து, சேண் உறைநர் சென்ற ஆறே.

 

60. நெய்தல்

	பெருங் கடற் பரப்பில் சேயிறா நடுங்க,
	கொடுந் தொழில் முகந்த செங் கோல் அவ் வலை
	நெடுந் திமில் தொழிலொடு வைகிய தந்தைக்கு,
	உப்பு நொடை நெல்லின் மூரல் வெண் சோறு
5	அயிலை துழந்த அம் புளிச் சொரிந்து,
	கொழுமீன் தடியொடு குறுமகள் கொடுக்கும்
	திண் தேர்ப் பொறையன் தொண்டி அன்ன எம்
	ஒண் தொடி ஞெமுக்காதீமோ தெய்ய;
	'ஊதை ஈட்டிய உயர் மணல் அடைகரை,
10	கோதை ஆயமொடு வண்டல் தைஇ,
	ஓரை ஆடினும் உயங்கும் நின் ஒளி' எனக்
	கொன்னும் சிவப்போள் காணின், வென் வேற்
	கொற்றச் சோழர் குடந்தை வைத்த
	நாடு தரு நிதியினும் செறிய
15	அருங் கடிப் படுக்குவள், அறன் இல் யாயே.

 

61. பாலை

	'நோற்றோர்மன்ற தாமே கூற்றம்
	கோளுற விளியார், பிறர் கொள விளிந்தோர்' எனத்
	தாள் வலம்படுப்பச் சேட் புலம் படர்ந்தோர்
	நாள் இழை நெடுஞ் சுவர் நோக்கி, நோய் உழந்து
5	ஆழல் வாழி, தோழி! தாழாது,
	உரும் எனச் சிலைக்கும் ஊக்கமொடு பைங் கால்
	வரி மாண் நோன் ஞாண் வன் சிலைக் கொளீஇ,
	அரு நிறத்து அழுத்திய அம்பினர் பலருடன்
	அண்ணல் யானை வெண் கோடு கொண்டு,
10	நறவு நொடை நெல்லின் நாள் மகிழ் அயரும்
	கழல் புனை திருந்துஅடிக் கள்வர் கோமான்
	மழ புலம் வணக்கிய மா வண் புல்லி
	விழவுடை விழுச் சீர் வேங்கடம் பெறினும்,
	பழகுவர்ஆதலோ அரிதே முனாஅது
15	முழவு உறழ் திணி தோள் நெடு வேள் ஆவி
	பொன்னுடை நெடு நகர்ப் பொதினி அன்ன நின்
	ஒண் கேழ் வன முலைப் பொலிந்த
	நுண் பூண் ஆகம் பொருந்துதல் மறந்தே.

 

65. பாலை

	உன்னம் கொள்கையொடு உளம் கரந்து உறையும்
	அன்னை சொல்லும் உய்கம்; என்னதூஉம்
	ஈரம் சேரா இயல்பின் பொய்ம்மொழிச்
	சேரிஅம் பெண்டிர் கௌவையும் ஒழிகம்;
5	நாடு கண் அகற்றிய உதியஞ்சேரற்
	பாடிச் சென்ற பரிசிலர் போல
	உவ இனி வாழி, தோழி! அவரே,
	பொம்மல் ஓதி! நம்மொடு ஒராங்குச்
	செலவு அயர்ந்தனரால் இன்றே மலைதொறும்
10	மால் கழை பிசைந்த கால் வாய் கூர் எரி,
	மீன் கொள் பரதவர் கொடுந் திமில் நளி சுடர்
	வான் தோய் புணரிமிசைக் கண்டாங்கு,
	மேவரத் தோன்றும் யாஅ உயர் நனந்தலை
	உயவல் யானை வெரிநுச் சென்றன்ன
15	கல் ஊர்பு இழிதரும் புல் சாய் சிறு நெறி,
	காடு மீக்கூறும் கோடு ஏந்து ஒருத்தல்
	ஆறு கடிகொள்ளும் அருஞ் சுரம்; 'பணைத் தோள்,
	நாறு ஐங் கூந்தல், கொம்மை வரி முலை,
	நிரை இதழ் உண்கண், மகளிர்க்கு
20	அரியவால்' என அழுங்கிய செலவே!

 

69. பாலை

	ஆய்நலம் தொலைந்த மேனியும், மா மலர்த்
	தகை வனப்பு இழந்த கண்ணும், வகை இல
	வண்ணம் வாடிய வரியும், நோக்கி,
	ஆழல் ஆன்றிசின் நீயே. உரிதினின்
5	ஈதல் இன்பம் வெஃகி, மேவரச்
	செய் பொருள் திறவர் ஆகி, புல் இலைப்
	பராரை நெல்லி அம் புளித் திரள் காய்
	கான மட மரைக் கணநிரை கவரும்
	வேனில் அத்தம் என்னாது, ஏமுற்று,
10	விண் பொரு நெடுங் குடை இயல் தேர் மோரியர்
	பொன் புனை திகிரி திரிதரக் குறைத்த
	அறை இறந்து அகன்றனர்ஆயினும், எனையதூஉம்
	நீடலர் வாழி, தோழி! ஆடு இயல்
	மட மயில் ஒழித்த பீலி வார்ந்து, தம்
15	சிலை மாண் வல் வில் சுற்றி, பல மாண்
	அம்புடைக் கையர் அரண் பல நூறி,
	நன்கலம் தரூஉம் வயவர் பெருமகன்
	சுடர் மணிப் பெரும் பூண் ஆஅய் கானத்துத்
	தலை நாள் அலரின் நாறும் நின்
20	அலர் முலை ஆகத்து இன் துயில் மறந்தே.

 

70. நெய்தல்

	கொடுந் திமிற் பரதவர் வேட்டம் வாய்த்தென,
	இரும் புலாக் கமழும் சிறுகுடிப் பாக்கத்துக்
	குறுங் கண் அவ் வலைப் பயம் பாராட்டி,
	கொழுங் கண் அயிலை பகுக்கும் துறைவன்
5	நம்மொடு புணர்ந்த கேண்மை முன்னே
	அலர் வாய்ப் பெண்டிர் அம்பல் தூற்ற,
	பலரும் ஆங்கு அறிந்தனர்மன்னே; இனியே
	வதுவை கூடிய பின்றை, புதுவது
	பொன் வீ ஞாழலொடு புன்னை வரிக்கும்
10	கானல் அம் பெருந் துறைக் கவினி மா நீர்ப்
	பாசடைக் கலித்த கணைக்கால் நெய்தல்
	விழவு அணி மகளிர் தழை அணிக் கூட்டும்
	வென் வேற் கவுரியர் தொல் முது கோடி
	முழங்கு இரும் பௌவம் இரங்கும் முன் துறை,
15	வெல்போர் இராமன் அரு மறைக்கு அவித்த
	பல் வீழ் ஆலம் போல,
	ஒலி அவிந்தன்று, இவ் அழுங்கல் ஊரே.

 

71. பாலை

	நிறைந்தோர்த் தேரும் நெஞ்சமொடு, குறைந்தோர்
	பயன் இன்மையின் பற்று விட்டு, ஒரூஉம்
	நயன் இல் மாக்கள் போல, வண்டினம்
	சுனைப் பூ நீத்து, சினைப் பூப் படர,
5	மை இல் மான் இனம் மருள, பையென
	வெந்து ஆறு பொன்னின் அந்தி பூப்ப,
	ஐயறிவு அகற்றும் கையறு படரோடு
	அகல் இரு வானம் அம் மஞ்சு ஈன,
	பகல் ஆற்றுப்படுத்த பழங்கண் மாலை,
10	காதலர்ப் பிரிந்த புலம்பின் நோதக,
	ஆர் அஞர் உறுநர் அரு நிறம் சுட்டிக்
	கூர் எஃகு எறிஞரின் அலைத்தல் ஆனாது,
	எள் அற இயற்றிய நிழல் காண் மண்டிலத்து
	உள் ஊது ஆவியின் பைப்பய நுணுகி,
15	மதுகை மாய்தல் வேண்டும் பெரிது அழிந்து,
	இது கொல் வாழி, தோழி! என் உயிர்
	விலங்கு வெங் கடு வளி எடுப்பத்
	துளங்கு மரப் புள்ளின் துறக்கும் பொழுதே?

 

73. பாலை

	பின்னொடு முடித்த மண்ணா முச்சி
	நெய் கனி வீழ் குழல் அகப்படத் தைஇ;
	வெருகு இருள் நோக்கியன்ன கதிர் விடுபு
	ஒரு காழ் முத்தம் இடைமுலை விளங்க,
5	வணங்குறு கற்பொடு மடம் கொளச் சாஅய்,
	நின் நோய்த் தலையையும் அல்லை; தெறுவர
	'என் ஆகுவள்கொல், அளியள்தான்?' என,
	என் அழிபு இரங்கும் நின்னொடு யானும்
	ஆறு அன்று என்னா வேறு அல் காட்சி
10	இருவேம் நம் படர் தீர வருவது
	காணிய வம்மோ காதல்அம் தோழி!
	கொடி பிணங்கு அரில இருள் கொள் நாகம்
	மடி பதம் பார்க்கும், வயமான் துப்பின்,
	ஏனல் அம் சிறுதினைச் சேணோன் கையதைப்
15	பிடிக் கை அமைந்த கனல் வாய்க் கொள்ளி
	விடு பொறிச் சுடரின் மின்னி, அவர்
	சென்ற தேஎத்து நின்றதால், மழையே.

 

75. பாலை

	"அருள் அன்று ஆக, ஆள்வினை, ஆடவர்
	பொருள்" என வலித்த பொருள் அல் காட்சியின்
	மைந்து மலி உள்ளமொடு துஞ்சல் செல்லாது,
	எரி சினம் தவழ்ந்த இருங் கடற்று அடைமுதல்
5	கரி குதிர் மரத்த கான வாழ்க்கை,
	அடு புலி முன்பின், தொடு கழல் மறவர்
	தொன்று இயல் சிறுகுடி மன்று நிழற் படுக்கும்
	அண்ணல் நெடு வரை, ஆம் அறப் புலர்ந்த
	கல் நெறிப் படர்குவர்ஆயின் நல் நுதல்,
10	செயிர் தீர் கொள்கை, சில் மொழி, துவர் வாய்,
	அவிர் தொடி முன்கை, ஆய்இழை, மகளிர்
	ஆரம் தாங்கிய அலர் முலை ஆகத்து,
	ஆராக் காதலொடு தாரிடைக் குழையாது
	சென்று படு விறற் கவின் உள்ளி, என்றும்
15	இரங்குநர் அல்லது, பெயர்தந்து, யாவரும்
	தருநரும் உளரோ, இவ் உலகத்தான்?' என-
	மாரி ஈங்கை மாத் தளிர் அன்ன
	அம் மா மேனி, ஐது அமை நுசுப்பின்;
	பல் காசு நிரைத்த, கோடு ஏந்து, அல்குல்;
20	மெல் இயல் குறுமகள்! புலந்து பல கூறி
	ஆனா நோயை ஆக, யானே
	பிரியச் சூழ்தலும் உண்டோ,
	அரிது பெறு சிறப்பின் நின்வயினானே?'

 

78. குறிஞ்சி

	'நனந்தலைக் கானத்து ஆளி அஞ்சி,
	இனம் தலைத்தரூஉம் எறுழ் கிளர் முன்பின்,
	வரி ஞிமிறு ஆர்க்கும், வாய் புகு, கடாத்து,
	பொறி நுதற் பொலிந்த வயக் களிற்று ஒருத்தல்
5	இரும் பிணர்த் தடக் கையின், ஏமுறத் தழுவ,
	கடுஞ்சூல் மடப் பிடி நடுங்கும் சாரல்,
	தேம் பிழி நறவின் குறவர் முன்றில்,
	முந்தூழ் ஆய் மலர் உதிர, காந்தள்
	நீடு இதழ் நெடுந் துடுப்பு ஒசிய, தண்ணென
10	வாடை தூக்கும் வருபனி அற்சிரம்,
	நம் இல் புலம்பின், தம் ஊர்த் தமியர்
	என் ஆகுவர்கொல் அளியர்தாம்?' என,
	எம் விட்டு அகன்ற சில் நாள், சிறிதும்,
	உள்ளியும் அறிதிரோ ஓங்குமலைநாட!
15	உலகுடன் திரிதரும் பலர் புகழ் நல் இசை
	வாய்மொழிக் கபிலன் சூழ, சேய் நின்று
	செழுஞ் செய்ந் நெல்லின் விளைகதிர் கொண்டு,
	தடந் தாள் ஆம்பல் மலரொடு கூட்டி,
	யாண்டு பல கழிய, வேண்டுவயிற் பிழையாது,
20	ஆள் இடூஉக் கடந்து, வாள் அமர் உழக்கி,
	ஏந்துகோட்டு யானை வேந்தர் ஓட்டிய,
	கடும் பரிப் புரவிக் கை வண் பாரி
	தீம் பெரும் பைஞ் சுனைப் பூத்த
	தேம் கமழ் புது மலர் நாறும் இவள் நுதலே?

 

80. நெய்தல்

	கொடுந் தாள் முதலையொடு கோட்டுமீன் வழங்கும்
	இருங் கழி இட்டுச் சுரம் நீந்தி, இரவின்
	வந்தோய்மன்ற தண் கடற் சேர்ப்ப!
	நினக்கு எவன் அரியமோ, யாமே? எந்தை
5	புணர் திரைப் பரப்பகம் துழைஇத் தந்த
	பல் மீன் உணங்கற் படுபுள் ஓப்புதும்.
	முண்டகம் கலித்த முதுநீர் அடைகரை
	ஒண் பல் மலர கவட்டு இலை அடும்பின்
	செங் கேழ் மென் கொடி ஆழி அறுப்ப,
10	இன மணிப் புரவி நெடுந் தேர் கடைஇ,
	மின் இலைப் பொலிந்த விளங்கு இணர் அவிழ் பொன்
	தண் நறும் பைந் தாது உறைக்கும்
	புன்னைஅம் கானல், பகல் வந்தீமே.

 

81. பாலை

	நாள் உலா எழுந்த கோள் வல் உளியம்
	ஓங்குசினை இருப்பைத் தீம் பழம் முனையின்,
	புல் அளைப் புற்றின் பல் கிளைச் சிதலை
	ஒருங்கு முயன்று எடுத்த நனை வாய் நெடுங் கோடு,
5	இரும்பு ஊது குருகின், இடந்து, இரை தேரும்
	மண் பக வறந்த ஆங்கண், கண் பொரக்
	கதிர் தெற, கவிழ்ந்த உலறுதலை நோன் சினை
	நெறி அயல் மராஅம் ஏறி, புலம்பு கொள
	எறி பருந்து உயவும் என்றூழ் நீள் இடை
10	வெம் முனை அருஞ் சுரம் நீந்தி சிறந்த
	செம்மல் உள்ளம் துரத்தலின், கறுத்தோர்
	ஒளிறு வேல் அழுவம் களிறு படக் கடக்கும்
	மா வண் கடலன் விளங்கில் அன்ன, எம்
	மை எழில் உண்கண் கலுழ
15	ஐய! சேறிரோ, அகன்று செய் பொருட்கே?

 

85. பாலை

	'நல் நுதல் பசப்பவும், பெருந் தோள் நெகிழவும்,
	உண்ணா உயக்கமொடு உயிர் செலச் சாஅய்,
	இன்னம் ஆகவும், இங்கு நத் துறந்தோர்
	அறவர்அல்லர் அவர்' எனப் பல புலந்து,
5	ஆழல் வாழி, தோழி! 'சாரல்,
	ஈன்று நாள் உலந்த மெல் நடை மடப் பிடி,
	கன்று, பசி களைஇய, பைங் கண் யானை
	முற்றா மூங்கில் முளை தருபு. ஊட்டும்
	வென் வேல் திரையன் வேங்கட நெடு வரை,
10	நல் நாள் பூத்த நாகு இள வேங்கை
	நறு வீ ஆடிய பொறி வரி மஞ்ஞை
	நனைப் பசுங் குருந்தின் நாறு சினை இருந்து,
	துணைப் பயிர்ந்து அகவும் துணைதரு தண் கார்,
	வருதும், யாம்' எனத் தேற்றிய
15	பருவம்காண் அது; பாயின்றால் மழையே.

 

88. குறிஞ்சி

	முதைச் சுவற் கலித்த மூரிச் செந்தினை
	ஓங்கு வணர்ப் பெருங் குரல் உணீஇய, பாங்கர்ப்
	பகுவாய்ப் பல்லிப் பாடு ஓர்த்து, குறுகும்
	புருவைப் பன்றி வரு திறம் நோக்கி,
5	கடுங் கைக் கானவன் கழுதுமிசைக் கொளீஇய
	நெடுஞ் சுடர் விளக்கம் நோக்கி, வந்து, நம்
	நடுங்கு துயர் களைந்த நன்னராளன்
	சென்றனன்கொல்லோ தானே குன்றத்து
	இரும் புலி தொலைத்த பெருங் கை யானைக்
10	கவுள் மலிபு இழிதரும் காமர் கடாஅம்
	இருஞ் சிறைத் தொழுதி ஆர்ப்ப, யாழ் செத்து,
	இருங் கல் விடர் அளை அசுணம் ஓர்க்கும்
	காம்பு அமல் இறும்பில் பாம்பு படத் துவன்றி,
	கொடு விரல் உளியம் கெண்டும்
15	வடு ஆழ் புற்றின வழக்கு அரு நெறியே?

 

90. நெய்தல்

	மூத்தோர் அன்ன வெண் தலைப் புணரி
	இளையோர் ஆடும் வரிமனை சிதைக்கும்
	தளை அவிழ் தாழைக் கானல் அம் பெருந் துறை,
	சில் செவித்து ஆகிய புணர்ச்சி அலர் எழ,
5	இல்வயிற் செறித்தமை அறியாய்; பல் நாள்
	வரு முலை வருத்தா, அம் பகட்டு மார்பின்,
	தெருமரல் உள்ளமொடு வருந்தும், நின்வயின்,
	'நீங்குக' என்று, யான் யாங்ஙனம் மொழிகோ?
	அருந் திறற் கடவுட் செல்லூர்க் குணாஅது
10	பெருங் கடல் முழக்கிற்று ஆகி, யாணர்,
	இரும்பு இடம் படுத்த வடுவுடை முகத்தர்,
	கருங் கட் கோசர் நியமம் ஆயினும்,
	'உறும்' எனக் கொள்குநர்அல்லர்
	நறு நுதல் அரிவை பாசிழை விலையே.

 

91. பாலை

	விளங்குபகல் உதவிய பல் கதிர் ஞாயிறு
	வளம் கெழு மா மலை பயம் கெடத் தெறுதலின்,
	அருவி ஆன்ற பெரு வரை மருங்கில்
	சூர்ச் சுனை துழைஇ நீர்ப்பயம் காணாது,
5	பாசி தின்ற பைங் கண் யானை
	ஓய் பசிப் பிடியொடு ஒருதிறன் ஒடுங்க,
	வேய் கண் உடைந்த வெயில் அவிர் நனந்தலை
	அரும் பொருள் வேட்கையின் அகன்றனர் ஆயினும்,
	பெரும் பேர் அன்பினர் தோழி!-இருங் கேழ்
10	இரலை சேக்கும், பரல் உயர் பதுக்கைக்
	கடுங்கண் மழவர் களவு உழவு எழுந்த
	நெடுங் கால் ஆசினி ஒடுங்காட்டு உம்பர்,
	விசிபிணி முழவின் குட்டுவன் காப்ப,
	பசி என அறியாப் பணை பயில் இருக்கை,
15	தட மருப்பு எருமை தாமரை முனையின்,
	முடம் முதிர் பலவின் கொழு நிழல் வதியும்,
	குடநாடு பெறினும் தவிரலர்
	மடமான் நோக்கி! நின் மாண் நலம் மறந்தே.

 

92. குறிஞ்சி

	நெடு மலை அடுக்கம் கண் கெட மின்னி,
	படு மழை பொழிந்த பானாட் கங்குல்,
	குஞ்சரம் நடுங்கத் தாக்கி, கொடு வரிச்
	செங் கண் இரும் புலி குழுமும் சாரல்
5	வாரல் வாழியர், ஐய! நேர் இறை
	நெடு மென் பணைத் தோன் இவளும் யானும்
	காவல் கண்ணினம் தினையே; நாளை
	மந்தியும் அறியா மரம் பயில் இறும்பின்
	ஒண் செங் காந்தள் அவிழ்ந்த ஆங்கண்,
10	தண் பல் அருவித் தாழ்நீர் ஒரு சிறை,
	உருமுச் சிவந்து எறிந்த உரன் அழி பாம்பின்
	திருமணி விளக்கின் பெறுகுவை
	இருள் மென் கூந்தல் ஏமுறு துயிலே.

 

96. மருதம்

	நறவு உண் மண்டை நுடக்கலின், இறவுக் கலித்து,
	பூட்டு அறு வில்லின் கூட்டுமுதல் தெறிக்கும்
	பழனப் பொய்கை அடைகரைப் பிரம்பின்
	அர வாய் அன்ன அம் முள் நெடுங் கொடி
5	அருவி ஆம்பல் அகல் அடை துடக்கி,
	அசைவரல் வாடை தூக்கலின், ஊதுஉலை
	விசை வாங்கு தோலின், வீங்குபு ஞெகிழும்
	கழனிஅம் படப்பைக் காஞ்சி ஊர!
	'ஒண் தொடி ஆயத்துள்ளும் நீ நயந்து
10	கொண்டனை' என்ப 'ஓர் குறுமகள்' அதுவே
	செம்பொற் சிலம்பின், செறிந்த குறங்கின்,
	அம் கலுழ் மாமை, அஃதை தந்தை,
	அண்ணல் யானை அடு போர்ச் சோழர்,
	வெண்ணெல் வைப்பின் பருவூர்ப் பறந்தலை,
15	இரு பெரு வேந்தரும் பொருது களத்து ஒழிய,
	ஒளிறு வாள் நல் அமர்க் கடந்த ஞான்றை,
	களிறு கவர் கம்பலை போல,
	அலர் ஆகின்றது, பலர் வாய்ப் பட்டே.

 

98. குறிஞ்சி

	பனி வரை நிவந்த பயம் கெழு கவாஅன்,
	துனி இல் கொள்கையொடு அவர் நமக்கு உவந்த
	இனிய உள்ளம் இன்னாஆக,
	முனிதக நிறுத்த நல்கல் எவ்வம்
5	சூர் உறை வெற்பன் மார்பு உறத் தணிதல்
	அறிநதனள் அல்லள், அன்னை; வார்கோல்
	செறிந்து இலங்கு எல் வளை நெகிழ்ந்தமை நோக்கி,
	கையறு நெஞ்சினள் வினவலின், முதுவாய்ப்
	பொய் வல் பெண்டிர் பிரப்பு உளர்பு இரீஇ,
10	'முருகன் ஆர் அணங்கு' என்றலின், அது செத்து,
	ஓவத்தன்ன வினை புனை நல் இல்,
	'பாவை அன்ன பலர் ஆய் மாண் கவின்
	பண்டையின் சிறக்க, என் மகட்கு' எனப் பரைஇ,
	கூடு கொள் இன் இயம் கறங்க, களன் இழைத்து,
15	ஆடு அணி அயர்ந்த அகன் பெரும் பந்தர்,
	வெண் போழ் கடம்பொடு சூடி, இன் சீர்
	ஐது அமை பாணி இரீஇ, கைபெயரா,
	செல்வன் பெரும் பெயர் ஏத்தி, வேலன்
	வெறி அயர் வியன் களம் பொற்ப, வல்லோன்
20	பொறி அமை பாவையின் தூங்கல் வேண்டின்,
	என் ஆம்கொல்லோ? தோழி! மயங்கிய
	மையற் பெண்டிர்க்கு நொவ்வல் ஆக
	ஆடிய பின்னும், வாடிய மேனி
	பண்டையின் சிறவாதுஆயின், இம் மறை
25	அலர் ஆகாமையோ அரிதே, அஃதான்று,
	அறிவர் உறுவிய அல்லல் கண்டருளி,
	வெறி கமழ் நெடு வேள் நல்குவனெனினே,
	'செறிதொடி உற்ற செல்லலும் பிறிது' எனக்
	கான் கெழு நாடன் கேட்பின்,
30	யான் உயிர்வாழ்தல் அதனினும் அரிதே.

 

100. நெய்தல்

	அரையுற்று அமைந்த ஆரம் நீவி,
	புரையப் பூண்ட கோதை மார்பினை,
	நல் அகம் வடுக் கொள முயங்கி, நீ வந்து,
	எல்லினில் பெயர்தல் எனக்குமார் இனிதே.
5	பெருந் திரை முழக்கமொடு இயக்கு அவிந்திருந்த
	கொண்டல் இரவின் இருங் கடல் மடுத்த
	கொழு மீன் கொள்பவர் இருள் நீங்கு ஒண் சுடர்
	ஓடாப் பூட்கை வேந்தன் பாசறை,
	ஆடு இயல் யானை அணி முகத்து அசைத்த
10	ஓடை ஒண் சுடர் ஒப்பத் தோன்றும்
	பாடுநர்த் தொடுத்த கை வண் கோமான்,
	பரியுடை நல் தேர்ப் பெரியன், விரிஇணர்ப்
	புன்னைஅம் கானல் புறந்தை முன்துறை
	வம்ப நாரைஇனன் ஒலித்தன்ன
15	அம்பல் வாய்த்த தெய்ய தண் புலர்
	வைகுறு விடியல் போகிய எருமை
	நெய்தல் அம் புது மலர் மாந்தும்
	கைதை அம் படப்பை எம் அழுங்கல் ஊரே!

 

104. முல்லை

	வேந்து வினை முடித்தகாலை, தேம் பாய்ந்து
	இன வண்டு ஆர்க்கும் தண் நறும் புறவின்
	வென் வேல் இளையர் இன்புற, வலவன்
	வள்பு வலித்து ஊரின் அல்லது, முள் உறின்
5	முந்நீர் மண்டிலம் ஆதி ஆற்றா
	நல் நால்கு பூண்ட கடும் பரி நெடுந் தேர்,
	வாங்குசினை பொலிய ஏறி; புதல
	பூங் கொடி அவரைப் பொய் அதள் அன்ன
	உள் இல் வயிற்ற, வெள்ளை வெண் மறி,
10	மாழ்கியன்ன தாழ் பெருஞ் செவிய,
	புன் தலைச் சிறாரோடு உகளி, மன்றுழைக்
	கவை இலை ஆரின் அம் குழை கறிக்கும்
	சீறூர் பல பிறக்கு ஒழிய, மாலை
	இனிது செய்தனையால் எந்தை! வாழிய!
15	பனி வார் கண்ணள் பல புலந்து உறையும்
	ஆய் தொடி அரிவை கூந்தற்
	போது குரல் அணிய வேய்தந்தோயே!

 

107. பாலை

	நீ செலவு அயரக் கேட்டொறும், பல நினைந்து,
	அன்பின் நெஞ்சத்து, அயாஅப் பொறை மெலிந்த
	என் அகத்து இடும்பை களைமார், நின்னொடு
	கருங் கல் வியல் அறைக் கிடப்பி, வயிறு தின்று
5	இரும் புலி துறந்த ஏற்றுமான் உணங்கல்,
	நெறி செல் வம்பலர் உவந்தனர் ஆங்கண்,
	ஒலிகழை நெல்லின் அரிசியொடு ஓராங்கு
	ஆன் நிலைப் பள்ளி அளை பெய்து அட்ட
	வால் நிணம் உருக்கிய வாஅல் வெண் சோறு
10	புகர் அரைத் தேக்கின் அகல் இலை மாந்தும்
	கல்லா நீள் மொழிக் கத நாய் வடுகர்
	வல் ஆண் அரு முனை நீந்தி, அல்லாந்து,
	உகு மண் ஊறு அஞ்சும் ஒரு காற் பட்டத்து
	இன்னா ஏற்றத்து இழுக்கி, முடம் கூர்ந்து,
15	ஒரு தனித்து ஒழிந்த உரனுடை நோன் பகடு
	அம் குழை இருப்பை அறை வாய் வான் புழல்
	புல் உளைச் சிறாஅர் வில்லின் நீக்கி,
	மரை கடிந்து ஊட்டும் வரைஅகச் சீறூர்
	மாலை இன் துணைஆகி, காலைப்
20	பசு நனை நறு வீப் பரூஉப் பரல் உறைப்ப,
	மண மனை கமழும் கானம்
	துணை ஈர் ஓதி என் தோழியும் வருமே.

 

108. குறிஞ்சி

	புணர்ந்தோர் புன்கண் அருளலும் உணர்ந்தோர்க்கு
	ஒத்தன்றுமன்னால்! எவன்கொல்? முத்தம்
	வரைமுதல் சிதறிய வை போல், யானைப்
	புகர் முகம் பொருத புது நீர் ஆலி
5	பளிங்கு சொரிவது போல் பாறை வரிப்ப,
	கார் கதம்பட்ட கண் அகன் விசும்பின்
	விடுபொறி ஞெகிழியின் கொடி பட மின்னி,
	படு மழை பொழிந்த பானாட் கங்குல்,
	ஆர் உயிர்த் துப்பின் கோள் மா வழங்கும்
10	இருளிடைத் தமியன் வருதல் யாவதும்
	அருளான் வாழி, தோழி! அல்கல்
	விரவுப் பொறி மஞ்ஞை வெரீஇ, அரவின்
	அணங்குடை அருந் தலை பை விரிப்பவைபோல்,
	காயா மென் சினை தோய நீடிப்
15	பல் துடுப்பு எடுத்த அலங்கு குலைக் காந்தள்
	அணி மலர் நறுந் தாது ஊதும் தும்பி
	கை ஆடு வட்டின் தோன்றும்
	மை ஆடு சென்னிய மலைகிழவோனே.

 

110. நெய்தல்

	அன்னை அறியினும் அறிக; அலர்வாய்
	அம் மென் சேரி கேட்பினும் கேட்க;
	பிறிது ஒன்று இன்மை அறியக் கூறி,
	கொடுஞ் சுழிப் புகாஅர்த் தெய்வம் நோக்கி,
5	கடுஞ் சூள் தருகுவன், நினக்கே; கானல்
	தொடலை ஆயமொடு கடல் உடன் ஆடியும்,
	சிற்றில் இழைத்தும், சிறு சோறு குவைஇயும்,
	வருந்திய வருத்தம் தீர, யாம் சிறிது
	இருந்தனமாக, எய்த வந்து,
10	'தட மென் பணைத் தோள் மட நல்லீரே!
	எல்லும் எல்லின்று; அசைவு மிக உடையேன்;
	மெல் இலைப் பரப்பின் விருந்து உண்டு, யானும் இக்
	கல்லென் சிறுகுடித் தங்கின் மற்று எவனோ?'
	என மொழிந்தனனே, ஒருவன். அவற் கண்டு,
15	இறைஞ்சிய முகத்தெம் புறம் சேர்பு பொருந்தி,
	'இவை நுமக்கு உரிய அல்ல; இழிந்த
	கொழு மீன் வல்சி' என்றனம், இழுமென.
	'நெடுங் கொடி நுடங்கும் நாவாய் தோன்றுவ
	காணாமோ?' எனக் காலின் சிதையா,
20	நில்லாது பெயர்ந்த பல்லோருள்ளும்
	என்னே குறித்த நோக்கமொடு, 'நன்னுதால்!
	ஒழிகோ யான்?' என அழிதகக் கூறி,
	யான் 'பெயர்க' என்ன, நோக்கி, தான் தன்
	நெடுந் தேர்க் கொடிஞ்சி பற்றி
25	நின்றோன் போலும் என்றும் என் மகட்கே.

 

111. பாலை

	உள் ஆங்கு உவத்தல் செல்லார், கறுத்தோர்
	எள்ளல் நெஞ்சத்து ஏஎச் சொல் நாணி
	வருவர் வாழி, தோழி! அரச
	யானை கொண்ட துகிற் கொடி போல,
5	அலந்தலை ஞெமையத்து வலந்த சிலம்பி
	ஓடைக் குன்றத்துக் கோடையொடு துயல்வர,
	மழை என மருண்ட மம்மர் பல உடன்
	ஓய்களிறு எடுத்த நோயுடை நெடுங் கை
	தொகுசொற் கோடியர் தூம்பின் உயிர்க்கும்
10	அத்தக் கேழல் அட்ட நற் கோள்
	செந்நாய் ஏற்றை கம்மென ஈர்ப்ப,
	குருதி ஆரும் எருவைச் செஞ் செவி,
	மண்டு அமர் அழுவத்து எல்லிக் கொண்ட
	புண் தேர் விளக்கின், தோன்றும்
15	விண் தோய் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.

 

112. குறிஞ்சி

	கூனல் எண்கின் குறு நடைத் தொழுதி
	சிதலை செய்த செந் நிலைப் புற்றின்
	மண் புனை நெடுங் கோடு உடைய வாங்கி,
	இரை நசைஇப் பரிக்கும் அரைநாட் கங்குல்
5	ஈன்று அணி வயவுப் பிணப் பசித்தென, மறப் புலி
	ஒளிறு ஏந்து மருப்பின் களிறு அட்டுக் குழுமும்
	பனி இருஞ் சோலை, 'எமியம்' என்னாய்,
	தீங்கு செய்தனையே, ஈங்கு வந்தோயே;
	நாள் இடைப்படின், என் தோழி வாழாள்;
10	தோளிடை முயக்கம் நீயும் வெய்யை;
	கழியக் காதலர்ஆயினும், சான்றோர்
	பழியொடு வரூஉம் இன்பம் வெஃகார்;
	வரையின் எவனோ? வான் தோய் வெற்ப!
	கணக் கலை இகுக்கும் கறி இவர் சிலம்பின்
15	மணப்பு அருங் காமம் புணர்ந்தமை அறியார்,
	தொன்று இயல் மரபின் மன்றல் அயர,
	பெண் கோள் ஒழுக்கம் கண் கொள நோக்கி,
	நொதுமல் விருந்தினம் போல, இவள்
	புது நாண் ஒடுக்கமும் காண்குவம், யாமே.

 

116. மருதம்

	எரி அகைந்தன்ன தாமரை இடை இடை
	அரிந்து கால் குவித்த செந் நெல் வினைஞர்
	கள் கொண்டு மறுகும் சாகாடு அளற்று உறின்,
	ஆய் கரும்பு அடுக்கும் பாய்புனல் ஊர!
5	பெரிய நாண் இலைமன்ற; 'பொரி எனப்
	புன்கு அவிழ் அகன்துறைப் பொலிய, ஒள் நுதல்,
	நறு மலர்க்காண் வரும் குறும் பல் கூந்தல்,
	மாழை நோக்கின், காழ் இயல் வன முலை,
	எஃகுடை எழில் நலத்து, ஒருத்தியொடு நெருநை
10	வைகுபுனல் அயர்ந்தனை' என்ப; அதுவே,
	பொய் புறம் பொதிந்து, யாம் கரப்பவும், கையிகந்து
	அலர் ஆகின்றால் தானே; மலர்தார்,
	மை அணி யானை, மறப் போர்ச் செழியன்
	பொய்யா விழவின் கூடற் பறந்தலை,
15	உடன் இயைந்து எழுந்த இரு பெரு வேந்தர்
	கடல் மருள் பெரும் படை கலங்கத் தாக்கி,
	இரங்குஇசை முரசம் ஒழிய, பரந்து அவர்
	ஓடுபுறம் கண்ட ஞான்றை,
	ஆடு கொள் வியன் களத்து ஆர்ப்பினும் பெரிதே.

 

120. நெய்தல்

	நெடு வேள் மார்பின் ஆரம் போல,
	செவ் வாய் வானம் தீண்டி, மீன் அருந்தும்
	பைங் காற் கொக்கினம் நிரை பறை உகப்ப,
	எல்லை பைப்பயக் கழிப்பி, குடவயின்
5	கல் சேர்ந்தன்றே, பல் கதிர் ஞாயிறு
	மதர் எழில் மழைக் கண் கலுழ, இவளே
	பெரு நாண் அணிந்த சிறு மென் சாயல்
	மாண் நலம் சிதைய ஏங்கி, ஆனாது,
	அழல் தொடங்கினளே பெரும! அதனால்
10	கழிச் சுறா எறிந்த புண் தாள் அத்திரி
	நெடு நீர் இருங் கழிப் பரி மெலிந்து, அசைஇ,
	வல் வில் இளையரொடு எல்லிச் செல்லாது,
	சேர்ந்தனை செலினே சிதைகுவது உண்டோ
	பெண்ணை ஓங்கிய வெண் மணற் படப்பை
15	அன்றில் அகவும் ஆங்கண்,
	சிறு குரல் நெய்தல் எம் பெருங் கழி நாட்டே?

 

125. பாலை

	அரம் போழ் அவ் வளை தோள் நிலை நெகிழ,
	நிரம்பா வாழ்க்கை நேர்தல் வேண்டி
	இரங் காழ் அன்ன அரும்பு முதிர் ஈங்கை
	ஆலி அன்ன வால் வீ தாஅய்,
5	வை வால் ஓதி மைஅணல் ஏய்ப்பத்
	தாது உறு குவளைப்போது பிணி அவிழ,
	படாஅப் பைங் கண் பா அடிக் கய வாய்க்
	கடாஅம் மாறிய யானை போல,
	பெய்து வறிது ஆகிய பொங்கு செலற் கொண்மூ
10	மை தோய் விசும்பின் மாதிரத்து உழிதர,
	பனி அடூஉ நின்ற பானாட் கங்குல்
	தனியோர் மதுகை தூக்காய், தண்ணென,
	முனிய அலைத்தி, முரண் இல் காலை;
	கைதொழு மரபின் கடவுள் சான்ற
15	செய்வினை மருங்கின் சென்றோர் வல் வரின்
	விரிஉளைப் பொலிந்த பரியுடை நல் மான்
	வெருவரு தானையொடு வேண்டு புலத்து இறுத்த
	பெரு வளக் கரிகால் முன்னிலைச் செல்லார்,
	சூடா வாகைப் பறந்தலை, ஆடு பெற
20	ஒன்பது குடையும் நன் பகல் ஒழித்த
	பீடு இல் மன்னர் போல,
	ஓடுவை மன்னால் வாடை! நீ எமக்கே.

 

127. பாலை

	இலங்கு வளை நெகிழச் சாஅய், அல்கலும்,
	கலங்குஅஞர் உழந்து, நாம் இவண் ஒழிய
	வலம் படு முரசிற் சேரலாதன்
	முந்நீர் ஓட்டிக் கடம்பு அறுத்து, இமயத்து
5	முன்னோர் மருள வணங்குவில் பொறித்து,
	நல் நகர் மரந்தை முற்றத்து ஒன்னார்
	பணி திறை தந்த பாடுசால் நன்கலம்
	பொன்செய் பாவை வயிரமொடு ஆம்பல்
	ஒன்று வாய் நிறையக் குவைஇ, அன்று அவண்
10	நிலம் தினத் துறந்த நிதியத்து அன்ன
	ஒரு நாள் ஒரு பகற் பெறினும், வழிநாள்
	தங்கலர் வாழி, தோழி! செங் கோற்
	கருங் கால் மராத்து வாஅல் மெல் இணர்
	சுரிந்து வணர் பித்தை பொலியச் சூடி,
15	கல்லா மழவர் வில் இடம் தழீஇ,
	வருநர்ப் பார்க்கும் வெருவரு கவலை
	மொழி பெயர் தேஎத்தர் ஆயினும்,
	பழி தீர் காதலர் சென்ற நாட்டே.

 

129. பாலை

	'உள்ளல் வேண்டும் ஒழிந்த பின்' என
	நள்ளென் கங்குல் நடுங்கு துணை ஆயவர்
	நின் மறந்து உறைதல் யாவது? 'புல் மறைந்து
	அலங்கல் வான் கழை உதிர்நெல் நோக்கி,
5	கலை பிணை விளிக்கும் கானத்து ஆங்கண்,
	கல் சேர்பு இருந்த கதுவாய்க் குரம்பைத்
	தாழிமுதற் கலித்த கோழிலைப் பருத்திப்
	பொதி வயிற்று இளங் காய் பேடை ஊட்டி,
	போகில் பிளந்திட்ட பொங்கல் வெண் காழ்
10	நல்கூர் பெண்டிர் அல்கற் கூட்டும்
	கலங்குமுனைச் சீறூர் கை தலைவைப்ப,
	கொழுப்பு ஆ தின்ற கூர்ம் படை மழவர்,
	செருப்புடை அடியர், தெண் சுனை மண்டும்
	அருஞ் சுரம் அரியஅல்ல; வார் கோல்
15	திருந்து இழைப் பணைத் தோள், தேன் நாறு கதுப்பின்,
	குவளை உண்கண், இவளொடு செலற்கு' என
	நெஞ்சு வாய் அவிழ்ந்தனர் காதலர்
	அம் சில் ஓதி ஆயிழை! நமக்கே.

 

132. குறிஞ்சி

	ஏனலும் இறங்கு குரல் இறுத்தன; நோய் மலிந்து,
	ஆய்கவின் தொலைந்த, இவள் நுதலும்; நோக்கி
	ஏதில மொழியும், இவ் ஊரும்; ஆகலின்,
	களிற்று முகம் திறந்த கவுளுடைப் பகழி,
5	வால் நிணப் புகவின், கானவர் தங்கை
	அம் பணை மென் தோள் ஆய் இதழ் மழைக் கண்
	ஒல்கு இயற் கொடிச்சியை நல்கினைஆயின்,
	கொண்டனை சென்மோ நுண் பூண் மார்ப!
	துளிதலைத் தலைஇய சாரல் நளி சுனைக்
10	கூம்பு முகை அவிழ்த்த குறுஞ் சிறைப் பறவை
	வேங்கை விரி இணர் ஊதி, காந்தள்
	தேனுடைக் குவிகுலைத் துஞ்சி, யானை
	இருங் கவுட் கடாஅம் கனவும்,
	பெருங் கல் வேலி, நும் உறைவு இன் ஊர்க்கே.

 

137. பாலை

	ஆறு செல் வம்பலர் சேறு கிளைத்து உண்ட
	சிறு பல் கேணிப் பிடி அடி நசைஇ,
	களிறு தொடூஉக் கடக்கும் கான்யாற்று அத்தம்
	சென்று சேர்பு ஒல்லார்ஆயினும், நினக்கே
5	வென்று எறி முரசின் விறற் போர்ச் சோழர்
	இன் கடுங் கள்ளின் உறந்தை ஆங்கண்,
	வருபுனல் நெரிதரும் இகுகரைப் பேரியாற்று
	உருவ வெண் மணல் முருகு நாறு தண் பொழிற்
	பங்குனி முயக்கம் கழிந்த வழிநாள்,
10	வீ இலை அமன்ற மரம் பயில் இறும்பில்
	தீ இல் அடுப்பின் அரங்கம் போல,
	பெரும் பாழ்கொண்டன்று, நுதலே; தோளும்,
	தோளா முத்தின் தெண் கடற் பொருநன்
	திண் தேர்ச் செழியன் பொருப்பிற் கவாஅன்
15	நல் எழில் நெடு வேய் புரையும்
	தொல் கவின் தொலைந்தன; நோகோ யானே.
	'தலைமகன் பிரியும்' எனக் கருதி வேறுபட்ட தலைமகட்குத் தோழி சொல்லியது.- உறையூர்

 

143. பாலை

	செய்வினைப் பிரிதல் எண்ணி, கைம்மிகக்
	காடு கவின் ஒழியக் கடுங் கதிர் தெறுதலின்,
	நீடு சினை வறிய ஆக, ஒல்லென
	வாடு பல் அகல்இலை கோடைக்கு ஒய்யும்
5	தேக்கு அமல் அடுக்கத்து ஆங்கண் மேக்கு எழுபு,
	முளி அரிற் பிறந்த வளி வளர் கூர் எரிச்
	சுடர் நிமிர் நெடுங் கொடி விடர் முகை முழங்கும்
	'வெம் மலை அருஞ் சுரம் நீந்தி ஐய!
	சேறும்' என்ற சிறு சொற்கு இவட்கே,
10	வசை இல் வெம் போர் வானவன் மறவன்
	நசையின் வாழ்நர்க்கு நன் கலம் சுரக்கும்,
	பொய்யா வாய்வாள், புனைகழல், பிட்டன்
	மை தவழ் உயர் சிமைக் குதிரைக் கவாஅன்
	அகல் அறை நெடுஞ் சுனை, துவலையின் மலர்ந்த
15	தண் கமழ் நீலம் போல,
	கண் பனி கலுழ்ந்தன; நோகோ யானே.

 

148. குறிஞ்சி

	பனைத் திரள் அன்ன பரு ஏர் எறுழ்த் தடக் கை,
	கொலைச் சினம் தவிரா மதனுடை முன்பின்,
	வண்டு படு கடாஅத்து, உயர் மருப்பு, யானை
	தண் கமழ் சிலம்பின் மரம் படத் தொலைச்சி;
5	உறு புலி உரறக் குத்தி; விறல் கடிந்து;
	சிறு தினைப் பெரும் புனம் வவ்வும் நாட!
	கடும் பரிக் குதிரை ஆஅய் எயினன்
	நெடுந் தேர் ஞிமிலியொடு பொருது, களம் பட்டென,
	காணிய செல்லாக் கூகை நாணி,
10	கடும் பகல் வழங்காதாஅங்கு, இடும்பை
	பெரிதால் அம்ம இவட்கே; அதனால்
	மாலை, வருதல் வேண்டும் சோலை
	முளை மேய் பெருங் களிறு வழங்கும்
	மலை முதல் அடுக்கத்த சிறு கல் ஆறே.

 

150. நெய்தல்

	பின்னுவிட நெறித்த கூந்தலும், பொன்னென
	ஆகத்து அரும்பிய சுணங்கும், வம்பு விடக்
	கண் உருத்து எழுதரு முலையும், நோக்கி;
	'எல்லினை பெரிது' எனப் பல் மாண் கூறி,
5	பெருந் தோள் அடைய முயங்கி, நீடு நினைந்து,
	அருங் கடிப்படுத்தனள் யாயே; கடுஞ் செலல்
	வாட் சுறா வழங்கும் வளை மேய் பெருந் துறை,
	கனைத்த நெய்தற் கண் போல் மா மலர்
	நனைத்த செருந்திப் போது வாய் அவிழ,
10	மாலை மணி இதழ் கூம்ப, காலைக்
	கள் நாறு காவியொடு தண்ணென மலரும்
	கழியும், கானலும், காண்தொறும் பல புலந்து;
	'வாரார்கொல்?' எனப் பருவரும்
	தாரார் மார்ப! நீ தணந்த ஞான்றே!

 

156. மருதம்

	முரசுடைச் செல்வர் புரவிச் சூட்டும்
	மூட்டுறு கவரி தூக்கியன்ன,
	செழுஞ் செய் நெல்லின் சேயரிப் புனிற்றுக் கதிர்
	மூதா தின்றல் அஞ்சி, காவலர்
5	பாகல் ஆய்கொடிப் பகன்றையொடு பரீஇ,
	காஞ்சியின் அகத்து, கரும்பு அருத்தி, யாக்கும்
	தீம் புனல் ஊர! திறவதாகக்
	குவளை உண்கண் இவளும் யானும்
	கழனி ஆம்பல் முழுநெறிப் பைந் தழை,
10	காயா ஞாயிற்றாக, தலைப்பெய,
	'பொய்தல் ஆடிப் பொலிக!' என வந்து,
	நின் நகாப் பிழைத்த தவறோ பெரும!
	கள்ளும் கண்ணியும் கையுறையாக
	நிலைக் கோட்டு வெள்ளை நால்செவிக் கிடாஅய்
15	நிலைத்துறைக் கடவுட்கு உளப்பட ஓச்சி,
	தணி மருங்கு அறியாள், யாய் அழ,
	மணி மருள் மேனி பொன் நிறம் கொளலே?

 

158. குறிஞ்சி

	'உரும் உரறு கருவிய பெரு மழை தலைஇ,
	பெயல் ஆன்று அவிந்த தூங்குஇருள் நடுநாள்,
	மின்னு நிமிர்ந்தன்ன கனங்குழை இமைப்ப,
	பின்னு விடு நெறியின் கிளைஇய கூந்தலள்,
5	வரை இழி மயிலின் ஒல்குவனள் ஒதுங்கி,
	மிடை ஊர்பு இழிய, கண்டனென், இவள்' என
	அலையல் வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் படப்பைச்
	சூருடைச் சிலம்பில், சுடர்ப்பூ வேய்ந்து
	தாம் வேண்டு உருவின் அணங்குமார் வருமே;
10	நனவின் வாயே போலத் துஞ்சுநர்க்
	கனவு ஆண்டு மருட்டலும் உண்டே; இவள்தான்
	சுடர் இன்று தமியளும் பனிக்கும்; வெருவர
	மன்ற மராஅத்த கூகை குழறினும்,
	நெஞ்சு அழிந்து அரணம் சேரும்; அதன்தலைப்
15	புலிக் கணத்தன்ன நாய் தொடர்விட்டு,
	முருகன் அன்ன சீற்றத்துக் கடுந் திறல்
	எந்தையும் இல்லன் ஆக,
	அஞ்சுவள் அல்லளோ, இவள் இது செயலே?

 

159. பாலை

	தெண் கழி விளைந்த வெண் கல் உப்பின்
	கொள்ளை சாற்றிய கொடு நுக ஒழுகை
	உரனுடைச் சுவல பகடு பல பரப்பி
	உமண் உயிர்த்து இறந்த ஒழிகல் அடுப்பின்,
5	வடி உறு பகழிக் கொடு வில் ஆடவர்
	அணங்குடை நோன் சிலை வணங்க வாங்கி,
	பல் ஆன் நெடு நிரை தழீஇ, கல்லென
	அரு முனை அலைத்த பெரும் புகல் வலத்தர்,
	கனை குரற் கடுந் துடிப் பாணி தூங்கி,
10	உவலைக் கண்ணியர், ஊன் புழுக்கு அயரும்
	கவலை, 'காதலர் இறந்தனர்' என, நனி
	அவலம் கொள்ளல்மா, காதல் அம் தோழி!
	விசும்பின் நல் ஏறு சிலைக்கும் சேண் சிமை
	நறும் பூஞ் சாரற் குறும் பொறைக் குணாஅது
15	வில் கெழு தடக் கை வெல் போர் வானவன்
	மிஞிறு மூசு கவுள சிறு கண் யானைத்
	தொடியுடைத் தட மருப்பு ஒடிய நூறி,
	கொடுமுடி காக்கும் குரூஉகண் நெடு மதில்
	சேண் விளங்கு சிறப்பின் ஆமூர் எய்தினும்,
20	ஆண்டு அமைந்து உறையுநர்அல்லர், நின்
	பூண் தாங்கு ஆகம் பொருந்துதல் மறந்தே.

 

160. நெய்தல்

	ஒடுங்கு ஈர் ஓதி நினக்கும் அற்றோ?
	நடுங்கின்று, அளித்து, என் நிறை இல் நெஞ்சம்.
	அடும்பு கொடி சிதைய வாங்கி, கொடுங் கழிக்
	குப்பை வெண் மணற் பக்கம் சேர்த்தி,
5	நிறைச் சூல் யாமை மறைத்து ஈன்று, புதைத்த
	கோட்டு வட்டு உருவின் புலவு நாறு முட்டை
	பார்ப்பு இடன் ஆகும் அளவை, பகுவாய்க்
	கணவன் ஓம்பும் கானல்அம் சேர்ப்பன்:
	முள் உறின் சிறத்தல் அஞ்சி, மெல்ல
10	வாவு உடைமையின் வள்பின் காட்டி,
	ஏத் தொழில் நவின்ற எழில் நடைப் புரவி
	செழு நீர்த் தண் கழி நீந்தலின், ஆழி
	நுதிமுகம் குறைந்த பொதி முகிழ் நெய்தல்,
	பாம்பு உயர் தலையின், சாம்புவன நிவப்ப,
15	இர வந்தன்றால் திண் தேர்; கரவாது
	ஒல்லென ஒலிக்கும் இளையரொடு வல் வாய்
	அரவச் சீறூர் காண,
	பகல் வந்தன்றால், பாய்பரி சிறந்தே.

 

161. பாலை

	வினைவயிற் பிரிதல் யாவது? 'வணர் சுரி
	வடியாப் பித்தை, வன்கண், ஆடவர்
	அடி அமை பகழி ஆர வாங்கி;
	வம்பலர்ச் செகுத்த அஞ்சுவரு கவலை,
5	படுமுடை நசைஇய வாழ்க்கைச் செஞ் செவி
	எருவைச் சேவல் ஈண்டுகிளை பயிரும்
	வெருவரு கானம் நீந்தி, பொருள் புரிந்து
	இறப்ப எண்ணினர்' என்பது சிறப்பக்
	கேட்டனள்கொல்லோ தானே? தோள் தாழ்பு
10	சுரும்பு உண ஒலிவரும் இரும் பல் கூந்தல்,
	அம் மா மேனி, ஆய் இழை, குறுமகள்
	சுணங்கு சூழ் ஆகத்து அணங்கு என உருத்த
	நல் வரல் இள முலை நனைய;
	பல் இதழ் உண்கண் பரந்தன பனிஏ.

 

168. குறிஞ்சி

	யாமம் நும்மொடு கழிப்பி, நோய் மிக,
	பனி வார் கண்ணேம் வைகுதும்; இனியே;
	ஆன்றல் வேண்டும் வான் தோய் வெற்ப!
	பல் ஆன் குன்றில் படு நிழல் சேர்ந்த
5	நல் ஆன் பரப்பின் குழுமூர் ஆங்கண்
	கொடைக் கடன் ஏன்ற கோடா நெஞ்சின்
	உதியன் அட்டில் போல ஒலி எழுந்து,
	அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரைச் சிலம்பின்;
	ஈன்றணி இரும் பிடி தழீஇ, களிறு தன்
10	தூங்குநடைக் குழவி துயில் புறங்காப்ப,
	ஒடுங்கு அளை புலம்பப் போகி, கடுங் கண்
	வாள் வரி வயப் புலி கல் முழை உரற,
	கானவர் மடிந்த கங்குல்;
	மான் அதர்ச் சிறு நெறி வருதல், நீயே?

 

171. பாலை

	'நுதலும் நுண் பசப்பு இவரும்; தோளும்
	அகல் மலை இறும்பின் ஆய்ந்து கொண்டு அறுத்த
	பணை எழில் அழிய வாடும்; நாளும்
	நினைவல்மாது அவர் பண்பு' என்று ஓவாது
5	இனையல் வாழி, தோழி! புணர்வர்
	இலங்கு கோல் ஆய் தொடி நெகிழ, பொருள் புரிந்து
	அலந்தலை ஞெமையத்து அதர் அடைந்திருந்த
	மால் வரைச் சீறூர் மருள் பல் மாக்கள்
	கோள் வல் ஏற்றை ஓசை ஓர்மார்,
10	திருத்திக் கொண்ட அம்பினர், நோன் சிலை
	எருத்தத்து இரீஇ, இடம் தொறும் படர்தலின்,
	கீழ்ப்படு தாரம் உண்ணா, மேற் சினைப்
	பழம் போற் சேற்ற தீம் புழல் உணீஇய,
	கருங் கோட்டு இருப்பை ஊரும்
15	பெருங் கை எண்கின் சுரன் இறந்தோரே!

 

174. முல்லை

	'இரு பெரு வேந்தர் மாறு கொள் வியன் களத்து,
	ஒரு படை கொண்டு, வருபடை பெயர்க்கும்
	செல்வம் உடையோர்க்கு நின்றன்று விறல்' என,
	பூக் கோள் ஏய தண்ணுமை விலக்கிச்
5	செல்வேம்ஆதல் அறியாள், முல்லை
	நேர் கால் முது கொடி குழைப்ப, நீர் சொரிந்து,
	காலை வானத்துக் கடுங் குரற் கொண்மூ
	முழங்குதொறும் கையற்று, ஒடுங்கி, நப் புலந்து,
	பழங்கண் கொண்ட பசலை மேனியள்,
10	யாங்கு ஆகுவள்கொல் தானே வேங்கை
	ஊழுறு நறு வீ கடுப்பக் கேழ் கொள,
	ஆகத்து அரும்பிய மாசு அறு சுணங்கினள்,
	நல் மணல் வியலிடை நடந்த
	சில் மெல் ஒதுக்கின், மாஅயோளே?

 

180. நெய்தல்

	நகை நனி உடைத்தால் தோழி! தகை மிக,
	கோதை ஆயமொடு குவவு மணல் ஏறி,
	வீ ததை கானல் வண்டல் அயர,
	கதழ் பரித் திண் தேர் கடைஇ வந்து,
5	தண் கயத்து அமன்ற ஒண் பூங் குவளை
	அரும்பு அலைத்து இயற்றிய சுரும்பு ஆர் கண்ணி
	பின்னுப் புறம் தாழக் கொன்னே சூட்டி,
	நல் வரல் இள முலை நோக்கி, நெடிது நினைந்து,
	நில்லாது பெயர்ந்தனன், ஒருவன்; அதற்கே
10	புலவு நாறு இருங் கழி துழைஇ, பல உடன்
	புள் இறை கொண்ட முள்ளுடை நெடுந் தோட்டுத்
	தாழை மணந்து ஞாழலொடு கெழீஇ,
	படப்பை நின்ற முடத் தாட் புன்னைப்
	பொன் நேர் நுண் தாது நோக்கி,
15	என்னும் நோக்கும், இவ் அழுங்கல் ஊரே.

 

181. பாலை

	துன் அருங் கானமும் துணிதல் ஆற்றாய்,
	பின் நின்று பெயரச் சூழ்ந்தனைஆயின்,
	என் நிலை உரைமோ நெஞ்சே! ஒன்னார்
	ஓம்பு அரண் கடந்த வீங்கு பெருந் தானை
5	அடு போர் மிஞிலி செரு வேல் கடைஇ,
	முருகு உறழ் முன்பொடு பொருது களம் சிவப்ப,
	ஆஅய் எயினன் வீழ்ந்தென, ஞாயிற்று
	ஒண் கதிர் உருப்பம் புதைய ஓராங்கு
	வம்பப் புள்ளின் கம்பலைப் பெருந் தோடு
10	விசும்பிடை தூர ஆடி, மொசிந்து உடன்,
	பூ விரி அகன் துறைக் கணை விசைக் கடு நீர்க்
	காவிரிப் பேர் யாற்று அயிர் கொண்டு ஈண்டி,
	எக்கர் இட்ட குப்பை வெண் மணல்
	வைப்பின் யாணர் வளம் கெழு வேந்தர்
15	ஞாலம் நாறும் நலம் கெழு நல் இசை,
	நான் மறை முது நூல் முக்கட் செல்வன்,
	ஆலமுற்றம் கவின் பெறத் தைஇய
	பொய்கை சூழ்ந்த பொழில் மனை மகளிர்
	கைசெய் பாவைத் துறைக்கண் இறுக்கும்
20	மகர நெற்றி வான் தோய் புரிசைச்
	சிகரம் தோன்றாச் சேண் உயர் நல் இல்
	புகாஅர் நல் நாட்டதுவே பகாஅர்
	பண்டம் நாறும் வண்டு அடர் ஐம்பால்,
	பணைத் தகைத் தடைஇய காண்பு இன் மென் தோள்,
25	அணங்குசால், அரிவை இருந்த
	மணம் கமழ் மறுகின் மணற் பெருங் குன்றே.

 

191. பாலை

	அத்தப் பாதிரித் துய்த் தலைப் புது வீ
	எரி இதழ் அலரியொடு இடை பட விரைஇ,
	வண் தோட்டுத் தொடுத்த வண்டு படு கண்ணி,
	தோல் புதை சிரற்று அடி, கோலுடை உமணர்
5	ஊர் கண்டன்ன ஆரம் வாங்கி,
	அருஞ் சுரம் இவர்ந்த அசைவு இல் நோன் தாள்
	திருந்து பகட்டு இயம்பும் கொடு மணி, புரிந்து அவர்
	மடி விடு வீளையொடு, கடிது எதிர் ஓடி,
	ஓமை அம் பெருங் காட்டு வரூஉம் வம்பலர்க்கு
10	ஏமம் செப்பும் என்றூழ் நீள் இடை,
	அரும் பொருள் நசைஇ, பிரிந்து உறை வல்லி,
	சென்று, வினை எண்ணுதிஆயின், நன்றும்,
	உரைத்திசின் வாழி என் நெஞ்சே! 'நிரை முகை
	முல்லை அருந்தும் மெல்லிய ஆகி,
15	அறல் என விரிந்த உறல் இன் சாயல்
	ஒலி இருங் கூந்தல் தேறும்' என,
	வலிய கூறவும் வல்லையோ, மற்றே?

 

193. பாலை

	கான் உயர் மருங்கில் கவலை அல்லது,
	வானம் வேண்டா வில் ஏர் உழவர்
	பெரு நாள் வேட்டம், கிளை எழ வாய்த்த,
	பொரு களத்து ஒழிந்த குருதிச் செவ் வாய்,
5	பொறித்த போலும் வால் நிற எருத்தின்,
	அணிந்த போலும் செஞ் செவி, எருவை;
	குறும் பொறை எழுந்த நெடுந் தாள் யாஅத்து
	அருங் கவட்டு உயர்சினைப் பிள்ளை ஊட்ட,
	விரைந்து வாய் வழுக்கிய கொழுங் கண் ஊன் தடி
10	கொல் பசி முது நரி வல்சி ஆகும்
	சுரன் நமக்கு எளியமன்னே; நல் மனைப்
	பல் மாண் தங்கிய சாயல், இன் மொழி,
	முருந்து ஏர் முறுவல், இளையோள்
	பெருந் தோள் இன் துயில் கைவிடுகலனே.

 

198. குறிஞ்சி

	'கூறுவம்கொல்லோ? கூறலம்கொல்?' எனக்
	கரந்த காமம் கைந்நிறுக்கல்லாது,
	நயந்து நாம் விட்ட நல் மொழி நம்பி,
	அரை நாள் யாமத்து விழு மழை கரந்து;
5	கார் விரை கமழும் கூந்தல், தூ வினை
	நுண் நூல் ஆகம் பொருந்தினள், வெற்பின்
	இள மழை சூழ்ந்த மட மயில் போல,
	வண்டு வழிப் படர, தண் மலர் வேய்ந்து,
	வில் வகுப்புற்ற நல் வாங்கு குடைச் சூல்
10	அம் சிலம்பு ஒடுக்கி அஞ்சினள் வந்து,
	துஞ்சு ஊர் யாமத்து முயங்கினள், பெயர்வோள்,
	ஆன்ற கற்பின் சான்ற பெரியள்,
	அம் மா அரிவையோ அல்லள்; தெனாஅது
	ஆஅய் நல் நாட்டு அணங்குடைச் சிலம்பில்,
15	கவிரம் பெயரிய உரு கெழு கவாஅன்,
	ஏர் மலர் நிறை சுனை உறையும்
	சூர்மகள்மாதோ என்னும் என் நெஞ்சே!