214. முல்லை

	அகல் இரு விசும்பகம் புதையப் பாஅய்,
	பகல் உடன் கரந்த, பல் கதிர், வானம்
	இருங் களிற்று இன நிரை குளிர்ப்ப வீசி,
	பெரும் பெயல் அழி துளி பொழிதல் ஆனாது;
5	வேந்தனும் வெம் பகை முரணி ஏந்துஇலை,
	விடு கதிர் நெடு வேல் இமைக்கும் பாசறை,
	அடு புகழ் மேவலொடு கண்படை இலனே;
	அமரும் நம் வயினதுவே; நமர் என
	நம் அறிவு தெளிந்த பொம்மல் ஓதி
10	யாங்கு ஆகுவள்கொல்தானே ஓங்குவிடைப்
	படு சுவற் கொண்ட பகு வாய்த் தெள் மணி
	ஆ பெயர் கோவலர் ஆம்பலொடு அளைஇ,
	பையுள் நல் யாழ் செவ்வழி வகுப்ப,
	ஆர் உயிர் அணங்கும் தெள் இசை
15	மாரி மாலையும் தமியள் கேட்டே?