259. பாலை

	வேலும் விளங்கின; இளையரும் இயன்றனர்;
	தாரும் தையின; தழையும் தொடுத்தன;
	நிலம் நீர் அற்ற வெம்மை நீங்கப்
	பெயல் நீர் தலைஇ, உலவை இலை நீத்துக்
5	குறு முறி ஈன்றன, மரனே; நறு மலர்
	வேய்ந்தன போலத் தோன்றி, பல உடன்
	தேம் படப் பொதுளின பொழிலே; கானமும்,
	நனி நன்று ஆகிய பனி நீங்கு வழி நாள்,
	பால் எனப் பரத்தரும் நிலவின் மாலைப்
10	போது வந்தன்று, தூதே; நீயும்
	கலங்கா மனத்தை ஆகி, என் சொல்
	நயந்தனை கொண்மோ நெஞ்சு அமர் தகுவி!
	தெற்றி உலறினும், வயலை வாடினும்,
	நொச்சி மென் சினை வணர் குரல் சாயினும்,
15	நின்னினும் மடவள் நனி நின் நயந்த
	அன்னை அல்லல் தாங்கி, நின் ஐயர்
	புலி மருள் செம்மல் நோக்கி,
	வலியாய் இன்னும்; தோய்கம், நின் முலையே!