307. பாலை

	'சிறு நுதல் பசந்து, பெருந் தோள் சாஅய்,
	அகல் எழில் அல்குல் அவ் வரி வாட,
	பகலும் கங்குலும் மயங்கி, பையென,
	பெயல் உறு மலரின் கண் பனி வார,
5	ஈங்கு இவள் உழக்கும்' என்னாது, வினை நயந்து,
	நீங்கல் ஒல்லுமோ ஐய! வேங்கை
	அடு முரண் தொலைத்த நெடு நல் யானை
	மையல் அம் கடாஅம் செருக்கி, மதம் சிறந்து,
	இயங்குநர்ச் செகுக்கும் எய் படு நனந்தலை,
10	பெருங் கை எண்கினம் குரும்பி தேரும்
	புற்றுடைச் சுவர புதல் இவர் பொதியில்,
	கடவுள் போகிய கருந் தாட் கந்தத்து
	உடன் உறை பழமையின் துறத்தல்செல்லாது,
	இரும் புறாப் பெடையொடு பயிரும்
15	பெருங் கல் வைப்பின் மலைமுதல் ஆறே?