288. குறிஞ்சி

	சென்மதி; சிறக்க, நின் உள்ளம்! நின் மலை
	ஆரம் நீவிய அம் பகட்டு மார்பினை,
	சாரல் வேங்கைப் படு சினைப் புதுப் பூ
	முருகு முரண் கொள்ளும் உருவக் கண்ணியை,
5	எரி தின் கொல்லை இறைஞ்சிய ஏனல்,
	எவ்வம் கூரிய, வைகலும் வருவோய்!
	கனி முதிர் அடுக்கத்து எம் தனிமை காண்டலின்,
	எண்மை செய்தனை ஆகுவை நண்ணிக்
	கொடியோர் குறுகும் நெடி இருங் குன்றத்து,
10	இட்டு ஆறு இரங்கும் விட்டு ஒளிர் அருவி
	அரு வரை இழிதரும் வெரு வரு படாஅர்க்
	கயந் தலை மந்தி உயங்கு பசி களைஇயர்,
	பார்ப்பின் தந்தை பழச் சுளை தொடினும்,
	நனி நோய் ஏய்க்கும் பனி கூர் அடுக்கத்து,
15	மகளிர் மாங்காட்டு அற்றே துகள் அறக்
	கொந்தொடு உதிர்த்த கதுப்பின்,
	அம் தீம் கிளவித் தந்தை காப்பே.