277. பாலை

	தண் கதிர் மண்டிலம் அவிர், அறச் சாஅய்ப்
	பகல் அழி தோற்றம் போல, பையென
	நுதல் ஒளி கரப்பவும், ஆள்வினை தருமார்,
	தவல் இல் உள்ளமொடு எஃகு துணை ஆக,
5	கடையல்அம் குரல வாள் வரி உழுவை
	பேழ் வாய்ப் பிணவின் விழுப் பசி நோனாது,
	இரும் பனஞ் செறும்பின் அன்ன பரூஉ மயிர்,
	சிறு கண், பன்றி வரு திறம் பார்க்கும்
	அத்தம் ஆர் அழுவத்து ஆங்கண் நனந்தலை,
10	பொத்துடை மரத்த புகர் படு நீழல்,
	ஆறு செல் வம்பலர் அசையுநர் இருக்கும்,
	ஈரம் இல், வெஞ் சுரம் இறந்தோர் நம்வயின்
	வாரா அளவை ஆயிழை! கூர் வாய்
	அழல் அகைந்தன்ன காமர் துதை மயிர்
15	மனை உறை கோழி மறனுடைச் சேவல்
	போர் புரி எருத்தம் போலக் கஞலிய
	பொங்கு அழல் முருக்கின் ஒண் குரல் மாந்தி,
	சிதர் சிதர்ந்து உகுத்த செவ்வி வேனில்
	வந்தன்று அம்ம, தானே;
20	வாரார் தோழி! நம் காதலோரே.