227. பாலை

	'நுதல் பசந்தன்றே; தோள் சாயினவே;
	திதலை அல்குல் வரியும் வாடின;
	என் ஆகுவள்கொல் இவள்?' என, பல் மாண்
	நீர் மலி கண்ணொடு நெடிது நினைந்து ஒற்றி,
5	இனையல் வாழி, தோழி! நனை கவுள்
	காய் சினம் சிறந்த வாய் புகு கடாத்தொடு
	முன் நிலை பொறாஅது முரணி, பொன் இணர்ப்
	புலிக் கேழ் வேங்கைப் பூஞ் சினை புலம்ப,
	முதல் பாய்ந்திட்ட முழு வலி ஒருத்தல்
10	செந் நிலப் படு நீறு ஆடி, செரு மலைந்து,
	களம் கொள் மள்ளரின் முழங்கும் அத்தம்
	பல இறந்து அகன்றனர் ஆயினும், நிலைஇ,
	நோய் இலராக, நம் காதலர்! வாய் வாள்,
	தமிழ் அகப்படுத்த இமிழ் இசை முரசின்,
15	வருநர் வரையாப் பெரு நாள் இருக்கை,
	தூங்கல் பாடிய ஓங்கு பெரு நல் இசைப்
	பிடி மிதி வழுதுணைப் பெரும் பெயர்த் தழும்பன்
	கடி மதில் வரைப்பின் ஊணூர் உம்பர்,
	விழு நிதி துஞ்சும் வீறு பெறு திரு நகர்,
20	இருங் கழிப் படப்பை மருங்கூர்ப் பட்டினத்து,
	எல் உமிழ் ஆவணத்து அன்ன,
	கல்லென் கம்பலை செய்து அகன்றோரே!