228. குறிஞ்சி

	பிரசப் பல் கிளை ஆர்ப்ப, கல்லென
	வரை இழி அருவி ஆரம் தீண்டித்
	தண் என நனைக்கும் நளிர் மலைச் சிலம்பில்,
	கண் என மலர்ந்த மா இதழ்க் குவளைக்
5	கல் முகை நெடுஞ் சுனை நம்மொடு ஆடி,
	பகலே இனிது உடன் கழிப்பி, இரவே
	செல்வர்ஆயினும், நன்றுமன் தில்ல
	வான்கண் விரிந்த பகல் மருள் நிலவின்
	சூரல் மிளைஇய சாரல் ஆர் ஆற்று,
10	ஓங்கல் மிசைய வேங்கை ஒள் வீப்
	புலிப் பொறி கடுப்பத் தோன்றலின், கய வாய்
	இரும் பிடி இரியும் சோலைப்
	பெருங் கல் யாணர்த் தம் சிறுகுடியானே.