355. பாலை

	மாவும் வண் தளிர் ஈன்றன; குயிலும்
	இன் தீம் பல் குரல் கொம்பர் நுவலும்;
	மூதிலை ஒழித்த போது அவிழ் பெருஞ் சினை,
	வல்லோன் தைவரும் வள் உயிர்ப் பாலை
5	நரம்பு ஆர்த்தன்ன வண்டினம் முரலும்;
	துணி கயம் துன்னிய தூ மணல் எக்கர்,
	தாது உகு தண் பொழில் அல்கி, காதலர்
	செழு மனை மறக்கும் செவ்வி வேனில்
	தானே வந்தன்றுஆயின், ஆனாது
10	இலங்கு வளை நெகிழ்ந்த எவ்வம் காட்டிப்
	புலந்தனம் வருகம்; சென்மோ தோழி!
	'யாமே எமியம் ஆக, நீயே
	பொன் நயந்து அருள் இலையாகி,
	இன்னை ஆகுதல் ஒத்தன்றால்' எனவே.