293. பாலை

	இலை ஒழித்து உலறிய புன் தலை உலவை
	வலை வலந்தனைய ஆக, பல உடன்
	சிலம்பி சூழ்ந்த புலம் கெடு வைப்பின்,
	துகில் ஆய் செய்கைப் பா விரிந்தன்ன
5	வெயில் அவிர்பு நுடங்கும் வெவ் வெங் களரி,
	குயிற் கண் அன்ன குரூஉக் காய் முற்றி,
	மணிக் காசு அன்ன மால் நிற இருங் கனி,
	உகாஅய் மென் சினை உதிர்வன கழியும்
	வேனில் வெஞ் சுரம் தமியர் தாமே,
10	செல்ப என்ப தோழி! யாமே,
	பண்பு இல் கோவலர் தாய் பிரித்து யாத்த
	நெஞ்சு அமர் குழவி போல, நொந்து நொந்து,
	இன்னா மொழிதும் என்ப;
	என் மயங்கினர்கொல், நம் காதலோரே?