111. பாலை

	உள் ஆங்கு உவத்தல் செல்லார், கறுத்தோர்
	எள்ளல் நெஞ்சத்து ஏஎச் சொல் நாணி
	வருவர் வாழி, தோழி! அரச
	யானை கொண்ட துகிற் கொடி போல,
5	அலந்தலை ஞெமையத்து வலந்த சிலம்பி
	ஓடைக் குன்றத்துக் கோடையொடு துயல்வர,
	மழை என மருண்ட மம்மர் பல உடன்
	ஓய்களிறு எடுத்த நோயுடை நெடுங் கை
	தொகுசொற் கோடியர் தூம்பின் உயிர்க்கும்
10	அத்தக் கேழல் அட்ட நற் கோள்
	செந்நாய் ஏற்றை கம்மென ஈர்ப்ப,
	குருதி ஆரும் எருவைச் செஞ் செவி,
	மண்டு அமர் அழுவத்து எல்லிக் கொண்ட
	புண் தேர் விளக்கின், தோன்றும்
15	விண் தோய் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.

145. பாலை

	வேர் முழுது உலறி நின்ற புழற்கால்,
	தேர் மணி இசையின் சிள்வீடு ஆர்க்கும்,
	வற்றல் மரத்த பொற் தலை ஓதி
	வெயிற் கவின் இழந்த வைப்பின் பையுள் கொள,
5	நுண்ணிதின் நிவக்கும் வெண் ஞெமை வியன் காட்டு
	ஆள் இல் அத்தத்து, அளியள் அவனொடு
	வாள்வரி பொருத புண் கூர் யானை
	புகர் சிதை முகத்த குருதி வார,
	உயர் சிமை நெடுங் கோட்டு உரும் என முழங்கும்
10	'அருஞ் சுரம் இறந்தனள்' என்ப பெருஞ் சீர்
	அன்னி குறுக்கைப் பறந்தலை, திதியன்
	தொல் நிலை முழு முதல் துமியப் பண்ணிய
	நன்னர் மெல் இணர்ப் புன்னை போல,
	கடு நவைப் படீஇயர்மாதோ களி மயில்
15	குஞ்சரக் குரல குருகோடு ஆலும்,
	துஞ்சா முழவின், துய்த்து இயல் வாழ்க்கை,
	கூழுடைத் தந்தை இடனுடை வரைப்பின்,
	ஊழ் அடி ஒதுங்கினும் உயங்கும் ஐம் பாற்
	சிறு பல் கூந்தற் போது பிடித்து அருளாது,
20	எறி கோல் சிதைய நூறவும் சிறுபுறம்,
	'எனக்கு உரித்து' என்னாள், நின்ற என்
	அமர்க் கண் அஞ்ஞையை அலைத்த கையே!

171. பாலை

	'நுதலும் நுண் பசப்பு இவரும்; தோளும்
	அகல் மலை இறும்பின் ஆய்ந்து கொண்டு அறுத்த
	பணை எழில் அழிய வாடும்; நாளும்
	நினைவல்மாது அவர் பண்பு' என்று ஓவாது
5	இனையல் வாழி, தோழி! புணர்வர்
	இலங்கு கோல் ஆய் தொடி நெகிழ, பொருள் புரிந்து
	அலந்தலை ஞெமையத்து அதர் அடைந்திருந்த
	மால் வரைச் சீறூர் மருள் பல் மாக்கள்
	கோள் வல் ஏற்றை ஓசை ஓர்மார்,
10	திருத்திக் கொண்ட அம்பினர், நோன் சிலை
	எருத்தத்து இரீஇ, இடம் தொறும் படர்தலின்,
	கீழ்ப்படு தாரம் உண்ணா, மேற் சினைப்
	பழம் போற் சேற்ற தீம் புழல் உணீஇய,
	கருங் கோட்டு இருப்பை ஊரும்
15	பெருங் கை எண்கின் சுரன் இறந்தோரே!

187. பாலை

	தோள் புலம்பு அகலத் துஞ்சி, நம்மொடு
	நாள் பல நீடிய கரந்து உறை புணர்ச்சி
	நாண் உடைமையின் நீங்கி, சேய் நாட்டு
	அரும் பொருள் வலித்த நெஞ்சமொடு ஏகி,
5	நம் உயர்வு உள்ளினர் காதலர் கறுத்தோர்
	தெம் முனை சிதைத்த, கடும் பரிப் புரவி,
	வார் கழற் பொலிந்த வன்கண் மழவர்
	பூந் தொடை விழவின் தலை நாள் அன்ன,
	தரு மணல் ஞெமிரிய திரு நகர் முற்றம்
10	புலம்புறும்கொல்லோ தோழி! சேண் ஓங்கு
	அலந்தலை ஞெமையத்து ஆள் இல் ஆங்கண்,
	கல் சேர்பு இருந்த சில் குடிப் பாக்கத்து,
	எல் விருந்து அயர, ஏமத்து அல்கி,
	மனை உறை கோழி அணல் தாழ்பு அன்ன
15	கவை ஒண் தளிர கருங்கால் யாஅத்து
	வேனில் வெற்பின் கானம் காய,
	முனை எழுந்து ஓடிய கெடு நாட்டு ஆர் இடை,
	பனை வெளிறு அருந்து பைங் கண் யானை
	ஒண் சுடர் முதிரா இளங் கதிர் அமையத்து,
20	கண்படு பாயல் கை ஒடுங்கு அசை நிலை
	வாள் வாய்ச் சுறவின் பனித் துறை நீந்தி,
	நாள் வேட்டு எழுந்த நயன் இல் பரதவர்
	வைகு கடல் அம்பியின் தோன்றும்
	மை படு மா மலை விலங்கிய சுரனே?

353. பாலை

	ஆள்வினைப் பிரிதலும் உண்டோ? பிரியினும்,
	கேள், இனி வாழிய, நெஞ்சே! நாளும்
	கனவுக் கழிந்தனையவாகி, நனவின்,
	நாளது செலவும், மூப்பினது வரவும்,
5	அரிது பெறு சிறப்பின் காமத்து இயற்கையும்,
	இந் நிலை அறியாய்ஆயினும், செந் நிலை
	அமை ஆடு அம் கழை தீண்டி, கல்லென
	ஞெமை இலை உதிர்த்த எரி வாய்க் கோடை
	நெடு வெண் களரி நீறு முகந்து சுழல,
10	கடு வெயில் திருகிய வேனில் வெங் காட்டு,
	உயங்கு நடை மடப் பிணை தழீஇய, வயங்கு பொறி,
	அறு கோட்டு, எழிற் கலை அறுகயம் நோக்கி,
	தெண் நீர் வேட்ட சிறுமையின், தழை மறந்து,
	உண்நீர் இன்மையின், ஒல்குவன தளர,
15	மரம் நிழல் அற்ற இயவின் சுரன் இறந்து,
	உள்ளுவை அல்லையோ மற்றே உள்ளிய
	விருந்து ஒழிவு அறியாப் பெருந் தண் பந்தர்,
	வருந்தி வருநர் ஓம்பி, தண்ணெனத்
	தாது துகள் உதிர்த்த தாழை அம் கூந்தல்
20	வீழ் இதழ் அலரி மெல் அகம் சேர்த்தி,
	மகிழ் அணி முறுவல் மாண்ட சேக்கை,
	நம்மொடு நன் மொழி நவிலும்
	பொம்மல் ஓதிப் புனையிழை குணனே?

395. பாலை

	தண் கயம் பயந்த வண் காற் குவளை
	மாரி மா மலர் பெயற்கு ஏற்றன்ன,
	நீரொடு நிறைந்த பேர் அமர் மழைக் கண்
	பனி வார் எவ்வம் தீர, இனி வரின்,
5	நன்றுமன் வாழி, தோழி! தெறு கதிர்
	ஈரம் நைத்த நீர் அறு நனந்தலை
	அழல் மேய்ந்து உண்ட நிழல் மாய் இயவின்,
	வறல் மரத்து அன்ன கவை மருப்பு எழிற் கலை,
	அறல் அவிர்ந்தன்ன தேர் நசைஇ ஓடி,
10	புலம்பு வழிப்பட்ட உலமரல் உள்ளமொடு,
	மேய் பிணைப் பயிரும் மெலிந்து அழி படர் குரல்
	அருஞ் சுரம் செல்லுநர் ஆள் செத்து ஓர்க்கும்,
	திருந்து அரை ஞெமைய, பெரும் புனக் குன்றத்து,
	ஆடு கழை இரு வெதிர் நரலும்
15	கோடு காய் கடற்ற காடு இறந்தோரே!