107. பாலை

	நீ செலவு அயரக் கேட்டொறும், பல நினைந்து,
	அன்பின் நெஞ்சத்து, அயாஅப் பொறை மெலிந்த
	என் அகத்து இடும்பை களைமார், நின்னொடு
	கருங் கல் வியல் அறைக் கிடப்பி, வயிறு தின்று
5	இரும் புலி துறந்த ஏற்றுமான் உணங்கல்,
	நெறி செல் வம்பலர் உவந்தனர் ஆங்கண்,
	ஒலிகழை நெல்லின் அரிசியொடு ஓராங்கு
	ஆன் நிலைப் பள்ளி அளை பெய்து அட்ட
	வால் நிணம் உருக்கிய வாஅல் வெண் சோறு
10	புகர் அரைத் தேக்கின் அகல் இலை மாந்தும்
	கல்லா நீள் மொழிக் கத நாய் வடுகர்
	வல் ஆண் அரு முனை நீந்தி, அல்லாந்து,
	உகு மண் ஊறு அஞ்சும் ஒரு காற் பட்டத்து
	இன்னா ஏற்றத்து இழுக்கி, முடம் கூர்ந்து,
15	ஒரு தனித்து ஒழிந்த உரனுடை நோன் பகடு
	அம் குழை இருப்பை அறை வாய் வான் புழல்
	புல் உளைச் சிறாஅர் வில்லின் நீக்கி,
	மரை கடிந்து ஊட்டும் வரைஅகச் சீறூர்
	மாலை இன் துணைஆகி, காலைப்
20	பசு நனை நறு வீப் பரூஉப் பரல் உறைப்ப,
	மண மனை கமழும் கானம்
	துணை ஈர் ஓதி என் தோழியும் வருமே.

143. பாலை

	செய்வினைப் பிரிதல் எண்ணி, கைம்மிகக்
	காடு கவின் ஒழியக் கடுங் கதிர் தெறுதலின்,
	நீடு சினை வறிய ஆக, ஒல்லென
	வாடு பல் அகல்இலை கோடைக்கு ஒய்யும்
5	தேக்கு அமல் அடுக்கத்து ஆங்கண் மேக்கு எழுபு,
	முளி அரிற் பிறந்த வளி வளர் கூர் எரிச்
	சுடர் நிமிர் நெடுங் கொடி விடர் முகை முழங்கும்
	'வெம் மலை அருஞ் சுரம் நீந்தி ஐய!
	சேறும்' என்ற சிறு சொற்கு இவட்கே,
10	வசை இல் வெம் போர் வானவன் மறவன்
	நசையின் வாழ்நர்க்கு நன் கலம் சுரக்கும்,
	பொய்யா வாய்வாள், புனைகழல், பிட்டன்
	மை தவழ் உயர் சிமைக் குதிரைக் கவாஅன்
	அகல் அறை நெடுஞ் சுனை, துவலையின் மலர்ந்த
15	தண் கமழ் நீலம் போல,
	கண் பனி கலுழ்ந்தன; நோகோ யானே.

225. பாலை

	அன்பும், மடனும், சாயலும், இயல்பும்,
	என்பு நெகிழ்க்கும் கிளவியும், பிறவும்,
	ஒன்றுபடு கொள்கையொடு ஓராங்கு முயங்கி,
	இன்றே இவணம் ஆகி, நாளை,
5	புதல் இவர் ஆடு அமை, தும்பி குயின்ற
	அகலா அம் துளை, கோடை முகத்தலின்,
	நீர்க்கு இயங்கு இன நிரைப் பின்றை வார் கோல்
	ஆய்க் குழல் பாணியின் ஐது வந்து இசைக்கும்,
	தேக்கு அமல் சோலைக் கடறு ஓங்கு அருஞ் சுரத்து,
10	யாத்த தூணித் தலை திறந்தவைபோல்,
	பூத்த இருப்பைக் குழை பொதி குவி இணர்
	கழல் துளை முத்தின் செந் நிலத்து உதிர,
	மழை துளி மறந்த அம் குடிச் சீறூர்ச்
	சேக்குவம் கொலோ நெஞ்சே! பூப் புனை
15	புயல் என ஒலிவரும் தாழ் இருங் கூந்தல்,
	செறி தொடி முன்கை, நம் காதலி
	அறிவு அஞர் நோக்கமும் புலவியும் நினைந்தே?

299. பாலை

	எல்லையும் இரவும், வினைவயின் பிரிந்த
	முன்னம், முன் உறுபு அடைய உள்ளிய
	பதி மறந்து உறைதல் வல்லினம் ஆயினும்,
	அது மறந்து உறைதல் அரிது ஆகின்றே
5	கடு வளி எடுத்த கால் கழி தேக்கிலை
	நெடு விளிப் பருந்தின் வெறி எழுந்தாங்கு,
	விசும்பு கண் புதையப் பாஅய், பல உடன்
	அகல் இடம் செல்லுநர் அறிவு கெடத் தாஅய்,
	கவலை கரக்கும் காடு அகல் அத்தம்,
10	செய் பொருள் மருங்கின் செலவு தனக்கு உரைத்தென,
	வைகு நிலை மதியம் போல, பையென,
	புலம்பு கொள் அவலமொடு, புதுக் கவின் இழந்த
	நலம் கெழு திருமுகம் இறைஞ்சி, நிலம் கிளையா,
	நீரொடு பொருத ஈர் இதழ் மழைக் கண்
15	இகுதரு தெண் பனி ஆகத்து உறைப்ப,
	கால் நிலைசெல்லாது, கழி படர்க் கலங்கி,
	நா நடுக்குற்ற நவிலாக் கிளவியொடு,
	அறல் மருள் கூந்தலின் மறையினள்,' திறல் மாண்டு
	திருந்துகமாதோ, நும் செலவு' என வெய்து உயிரா,
20	பருவரல் எவ்வமொடு அழிந்த
	பெரு விதுப்புறுவி பேதுறு நிலையே.

311. பாலை

	இரும் பிடிப் பரிசிலர் போலக் கடை நின்று,
	அருங் கடிக் காப்பின் அகல் நகர் ஒரு சிறை,
	எழுதியன்ன திண் நிலைக் கதவம்
	கழுது வழங்கு அரை நாள், காவலர் மடிந்தென,
5	திறந்து நப் புணர்ந்து, 'நும்மின் சிறந்தோர்
	இம்மை உலகத்து இல்' எனப் பல் நாள்
	பொம்மல் ஓதி நீவிய காதலொடு,
	பயம் தலைப்பெயர்ந்து மாதிரம் வெம்ப,
	வருவழி வம்பலர்ப் பேணி, கோவலர்
10	மழ விடைப் பூட்டிய குழாஅய்த் தீம் புளி
	செவி அடை தீரத் தேக்கிலைப் பகுக்கும்
	புல்லி நல் நாட்டு உம்பர், செல் அருஞ்
	சுரம் இறந்து ஏகினும், நீடலர்
	அருள் மொழித் தேற்றி, நம் அகன்றிசினோரே.

315. பாலை

	'கூழையும் குறு நெறிக் கொண்டன; முலையும்
	சூழி மென் முகம் செப்புடன் எதிரின;
	பெண் துணை சான்றனள், இவள்' எனப் பல் மாண்
	கண் துணை ஆக நோக்கி, நெருநையும்,
5	அயிர்த்தன்றுமன்னே, நெஞ்சம்; பெயர்த்தும்,
	அறியாமையின் செறியேன், யானே;
	பெரும் பெயர் வழுதி கூடல் அன்ன தன்
	அருங் கடி வியல் நகர்ச் சிலம்பும் கழியாள்,
	சேணுறச் சென்று, வறுஞ் சுனைக்கு ஒல்கி,
10	புறவுக் குயின்று உண்ட புன் காய் நெல்லிக்
	கோடை உதிர்த்த குவி கண் பசுங் காய்,
	அறு நூல் பளிங்கின் துளைக் காசு கடுப்ப,
	வறு நிலத்து உதிரும் அத்தம், கதுமென,
	கூர் வேல் விடலை பொய்ப்பப் போகி,
15	சேக்குவள் கொல்லோதானே தேக்கின்
	அகல் இலை கவித்த புதல் போல் குரம்பை,
	ஊன் புழுக்கு அயரும் முன்றில்,
	கான் கெழு வாழ்நர் சிறுகுடியானே.