47. பாலை

	அழிவு இல் உள்ளம் வழிவழிச் சிறப்ப
	வினை இவண் முடித்தனம்ஆயின், வல் விரைந்து
	எழு இனி வாழிய நெஞ்சே! ஒலி தலை
	அலங்கு கழை நரலத் தாக்கி, விலங்கு எழுந்து,
5	கடு வளி உருத்திய கொடி விடு கூர் எரி
	விடர் முகை அடுக்கம் பாய்தலின், உடன் இயைந்து,
	அமைக் கண் விடு நொடி கணக் கலை அகற்றும்
	வெம் முனை அருஞ் சுரம் நீந்தி, கைம்மிக்கு,
	அகன் சுடர் கல் சேர்பு மறைய, மனைவயின்
10	ஒண் தொடி மகளிர் வெண் திரிக் கொளாஅலின்,
	குறு நடைப் புறவின் செங் காற் சேவல்
	நெடு நிலை வியல் நகர் வீழ்துணைப் பயிரும்
	புலம்பொடு வந்த புன்கண் மாலை,
	'யாண்டு உளர்கொல்?' எனக் கலிழ்வோள் எய்தி,
15	இழை அணி நெடுந் தேர்க் கை வண் செழியன்
	மழை விளையாடும் வளம் கெழு சிறுமலைச்
	சிலம்பின் கூதளங் கமழும் வெற்பின்
	வேய் புரை பணைத் தோள், பாயும்
	நோய் அசா வீட, முயங்குகம் பலவே.

68. குறிஞ்சி

	'அன்னாய்! வாழி, வேண்டு அன்னை! நம் படப்பைத்
	தண் அயத்து அமன்ற கூதளம் குழைய,
	இன் இசை அருவிப் பாடும் என்னதூஉம்
	கேட்டியோ! வாழி, வேண்டு அன்னை! நம் படப்பை
5	ஊட்டியன்ன ஒண் தளிர்ச் செயலை
	ஓங்கு சினைத் தொடுத்த ஊசல், பாம்பு என,
	முழு முதல் துமிய உரும் எறிந்தன்றே;
	பின்னும் கேட்டியோ?' எனவும் அஃது அறியாள்,
	அன்னையும் கனை துயில் மடிந்தனள். அதன்தலை
10	மன் உயிர் மடிந்தன்றால் பொழுதே காதலர்
	வருவர்ஆயின், 'பருவம் இது' எனச்
	சுடர்ந்து இலங்கு எல் வளை நெகிழ்ந்த நம்வயின்
	படர்ந்த உள்ளம் பழுது அன்றாக,
	வந்தனர் வாழி, தோழி! அந்தரத்து
15	இமிழ் பெயல் தலைஇய இனப் பல கொண்மூத்
	தவிர்வு இல் வெள்ளம் தலைத்தலை சிறப்ப,
	கன்று கால் ஒய்யும் கடுஞ் சுழி நீத்தம்
	புன் தலை மடப் பிடிப் பூசல் பல உடன்
	வெண் கோட்டு யானை விளி படத் துழவும்
20	அகல் வாய்ப் பாந்தட் படாஅர்ப்
	பகலும் அஞ்சும் பனிக் கடுஞ் சுரனே.

255. பாலை

	உலகு கிளர்ந்தன்ன உரு கெழு வங்கம்
	புலவுத் திரைப் பெருங் கடல் நீர் இடைப் போழ,
	இரவும் எல்லையும் அசைவு இன்று ஆகி,
	விரை செலல் இயற்கை வங்கூழ் ஆட்ட,
5	கோடு உயர் திணி மணல் அகன் துறை, நீகான்
	மாட ஒள் எரி மருங்கு அறிந்து ஒய்ய,
	ஆள் வினைப் பிரிந்த காதலர் நாள் பல
	கழியாமையே, அழி படர் அகல,
	வருவர்மன்னால் தோழி! தண் பணைப்
10	பொரு புனல் வைப்பின் நம் ஊர் ஆங்கண்,
	கருவிளை முரணிய தண் புதல் பகன்றை
	பெரு வளம் மலர அல்லி தீண்டி,
	பலவுக் காய்ப் புறத்த பசும் பழப் பாகல்
	கூதள மூதிலைக் கொடி நிரைத் தூங்க,
15	அறன் இன்று அலைக்கும் ஆனா வாடை
	கடி மனை மாடத்துக் கங்குல் வீச,
	'திருந்துஇழை நெகிழ்ந்து பெருங் கவின் சாய,
	நிரை வளை ஊருந் தோள்' என,
	உரையொடு செல்லும் அன்பினர்ப் பெறினே.

272. குறிஞ்சி

	இரும் புலி தொலைத்த பெருங் கை வேழத்துப்
	புலவு நாறு புகர் நுதல் கழுவ, கங்குல்
	அருவி தந்த அணங்குடை நெடுங் கோட்டு
	அஞ்சு வரு விடர் முகை ஆர் இருள் அகற்றி,
5	மின் ஒளிர் எஃகம் செல் நெறி விளக்க,
	தனியன் வந்து, பனி அலை முனியான்,
	நீர் இழி மருங்கின் ஆர் இடத்து அமன்ற
	குளவியொடு மிடைந்த கூதளங் கண்ணி
	அசையா நாற்றம் அசை வளி பகர,
10	துறு கல் நண்ணிய கறி இவர் படப்பைக்
	குறி இறைக் குரம்பை நம் மனைவயின் புகுதரும்,
	மெய்ம் மலி உவகையன்; அந் நிலை கண்டு,
	'முருகு' என உணர்ந்து, முகமன் கூறி,
	உருவச் செந் தினை நீரொடு தூஉய்,
15	நெடு வேள் பரவும், அன்னை; அன்னோ!
	என் ஆவது கொல்தானே பொன் என
	மலர்ந்த வேங்கை அலங்கு சினை பொலிய
	மணி நிற மஞ்ஞை அகவும்
	அணி மலை நாடனொடு அமைந்த நம் தொடர்பே?

273. பாலை

	விசும்பு விசைத்து எழுந்த கூதளங் கோதையின்,
	பசுங் கால் வெண் குருகு வாப் பறை வளைஇ,
	ஆர்கலி வளவயின் போதொடு பரப்ப,
	புலம் புனிறு தீர்ந்த புது வரல் அற்சிரம்,
5	நலம் கவர் பசலை நலியவும், நம் துயர்
	அறியார்கொல்லோ, தாமே? அறியினும்,
	நம் மனத்து அன்ன மென்மை இன்மையின்,
	நம்முடை உலகம் உள்ளார்கொல்லோ?
	யாங்கு என உணர்கோ, யானே? வீங்குபு
10	தலை வரம்பு அறியாத் தகை வரல் வாடையொடு
	முலையிடைத் தோன்றிய நோய் வளர் இள முளை
	அசைவுடை நெஞ்சத்து உயவுத் திரள் நீடி,
	ஊரோர் எடுத்த அம்பல் அம் சினை,
	ஆராக் காதல் அவிர் தளிர் பரப்பி,
15	புலவர் புகழ்ந்த நார் இல் பெரு மரம்
	நில வரை எல்லாம் நிழற்றி,
	அலர் அரும்பு ஊழ்ப்பவும் வாராதோரே.