25. பாலை

	"நெடுங் கரைக் கான்யாற்றுக் கடும் புனல் சாஅய்,
	அவிர் அறல் கொண்ட விரவு மணல் அகன் துறைத்
	தண் கயம் நண்ணிய பொழில்தொறும், காஞ்சிப்
	பைந் தாது அணிந்த போது மலி எக்கர்,
5	வதுவை நாற்றம் புதுவது கஞல,
	மா நனை கொழுதிய மணி நிற இருங் குயில்
	படு நா விளி யானடுநின்று, அல்கலும்
	உரைப்ப போல, ஊழ் கொள்பு கூவ,
	இனச் சிதர் உகுத்த இலவத்துஆங்கண்,
10	சினைப் பூங் கோங்கின் நுண் தாது பகர்நர்
	பவளச் செப்பில் பொன் சொரிந்தன்ன,
	இகழுநர் இகழா இள நாள் அமையம்
	செய்தோர் மன்ற குறி" என, நீ நின்
	பைதல் உண்கண் பனி வார்பு உறைப்ப,
15	வாராமையின் புலந்த நெஞ்சமொடு,
	நோவல், குறுமகள்! நோயியர், என் உயிர்!' என,
	மெல்லிய இனிய கூறி, வல்லே
	வருவர் வாழி தோழி! பொருநர்
	செல் சமம் கடந்த வில் கெழு தடக் கைப்
20	பொதியிற் செல்வன், பொலந்தேர்த் திதியன்,
	இன் இசை இயத்தின் கறங்கும்
	கல்மிசை அருவிய காடு இறந்தோரே.

296. மருதம்

	கோதை இணர, குறுங் கால், காஞ்சிப்
	போது அவிழ் நறுந் தாது அணிந்த கூந்தல்,
	அரி மதர் மழைக் கண், மாஅயோளொடு
	நெருநையும் கமழ் பொழில் துஞ்சி, இன்றும்
5	பெரு நீர் வையை அவளொடு ஆடி,
	புலரா மார்பினை வந்து நின்று, எம்வயின்
	கரத்தல் கூடுமோ மற்றே? பரப்பில்
	பல் மீன் கொள்பவர் முகந்த இப்பி
	நார் அரி நறவின் மகிழ் நொடைக் கூட்டும்
10	பேர் இசைக் கொற்கைப் பொருநன், வென் வேல்
	கடும் பகட்டு யானை நெடுந் தேர் செழியன்,
	மலை புரை நெடு நகர்க் கூடல் நீடிய
	மலிதரு கம்பலை போல,
	அலர் ஆகின்று, அது பலர் வாய்ப் பட்டே.

336. மருதம்

	குழற் கால் சேம்பின் கொழு மடல் அகல் இலைப்
	பாசிப் பரப்பில் பறழொடு வதிந்த
	உண்ணாப் பிணவின் உயக்கம் சொலிய,
	நாள் இரை தரீஇய எழுந்த நீர் நாய்
5	வாளையொடு உழப்ப, துறை கலுழ்ந்தமையின்,
	தெண் கட் தேறல் மாந்தி, மகளிர்
	நுண் செயல் அம் குடம் இரீஇ, பண்பின்
	மகிழ்நன் பரத்தைமை பாடி, அவிழ் இணர்க்
	காஞ்சி நீழல் குரவை அயரும்
10	தீம் பெரும் பொய்கைத் துறை கேழ் ஊரன்
	தேர் தர வந்த நேர் இழை மகளிர்
	ஏசுப என்ப, என் நலனே; அதுவே
	பாகன் நெடிது உயிர் வாழ்தல் காய் சினக்
	கொல் களிற்று யானை நல்கல்மாறே;
15	தாமும் பிறரும் உளர்போல் சேறல்
	முழவு இமிழ் துணங்கை தூங்கும் விழவின்,
	யான் அவண் வாராமாறே; வரினே, வானிடைச்
	சுடரொடு திரிதரும் நெருஞ்சி போல,
	என்னொடு திரியானாயின், வென் வேல்
20	மாரி அம்பின் மழைத் தோற் சோழர்
	வில் ஈண்டு குறும்பின் வல்லத்துப் புற மிளை,
	ஆரியர் படையின் உடைக, என்
	நேர் இறை முன்கை வீங்கிய வளையே!

341. பாலை

	உய் தகை இன்றால் தோழி! பைபய,
	கோங்கும் கொய் குழை உற்றன; குயிலும்
	தேம் பாய் மாஅத்து ஓங்கு சினை விளிக்கும்;
	நாடு ஆர் காவிரிக் கோடு தோய் மலிர் நிறைக்
5	கழை அழி நீத்தம் சாஅய வழி நாள்,
	மழை கழிந்தன்ன மாக் கால் மயங்கு அறல்,
	பதவு மேயல் அருந்து துளங்கு இமில் நல் ஏறு,
	மதவுடை நாக் கொடு அசை வீடப் பருகி,
	குறுங் காற் காஞ்சிக் கோதை மெல் இணர்ப்
10	பொன் தகை நுண் தாது உறைப்ப, தொக்கு உடன்,
	குப்பை வார் மணல் எக்கர்த் துஞ்சும்,
	யாணர் வேனில்மன், இது
	மாண் நலம் நுகரும் துணை உடையோர்க்கே?