216. மருதம்

	'நாண் கொள் நுண் கோலின் மீன் கொள் பாண் மகள்
	தான் புனல் அடைகரைப் படுத்த வராஅல்,
	நார் அரி நறவு உண்டு இருந்த தந்தைக்கு,
	வஞ்சி விறகின் சுட்டு, வாய் உறுக்கும்
5	தண் துறை ஊரன் பெண்டிர் எம்மைப்
	பெட்டாங்கு மொழிப' என்ப; அவ் அலர்ப்
	பட்டனம்ஆயின், இனி எவன் ஆகியர்;
	கடல் ஆடு மகளிர் கொய்த ஞாழலும்,
	கழனி உழவர் குற்ற குவளையும்,
10	கடி மிளைப் புறவின் பூத்த முல்லையொடு,
	பல் இளங் கோசர் கண்ணி அயரும்,
	மல்லல் யாணர்ச் செல்லிக் கோமான்
	எறிவிடத்து உலையாச் செறி சுரை வெள் வேல்
	ஆதன் எழினி அரு நிறத்து அழுத்திய
15	பெருங் களிற்று எவ்வம் போல,
	வருந்துபமாது, அவர் சேரி யாம் செலினே.

240. நெய்தல்

	செவ் வீ ஞாழற் கருங் கோட்டு இருஞ் சினைத்
	தனிப் பார்ப்பு உள்ளிய தண் பறை நாரை
	மணிப் பூ நெய்தல் மாக் கழி நிவப்ப,
	இனிப் புலம்பின்றே கானலும்; நளி கடல்
5	திரைச் சுரம் உழந்த திண் திமில் விளக்கில்
	பல் மீன் கூட்டம் என்னையர்க் காட்டிய,
	எந்தையும் செல்லுமார் இரவே; அந்தில்
	அணங்குடைப் பனித் துறை கைதொழுது ஏத்தி,
	யாயும் ஆயமோடு அயரும்; நீயும்,
10	தேம் பாய் ஓதி திரு நுதல் நீவி,
	கோங்கு முகைத்தன்ன குவிமுலை ஆகத்து,
	இன் துயில் அமர்ந்தனைஆயின், வண்டு பட
	விரிந்த செருந்தி வெண் மணல் முடுக்கர்,
	பூ வேய் புன்னை அம் தண் பொழில்,
15	வாவே தெய்ய, மணந்தனை செலற்கே.

269. பாலை

	தொடி தோள் இவர்க! எவ்வமும் தீர்க!
	நெறி இருங் கதுப்பின் கோதையும் புனைக!
	ஏறுடை இன நிரை பெயர, பெயராது,
	செறி சுரை வெள் வேல் மழவர்த் தாங்கிய
5	தறுகணாளர் நல் இசை நிறுமார்,
	பிடி மடிந்தன்ன குறும்பொறை மருங்கின்,
	நட்ட போலும் நடாஅ நெடுங் கல்
	அகல் இடம் குயின்ற பல் பெயர் மண்ணி,
	நறு விரை மஞ்சள் ஈர்ம் புறம் பொலிய
10	அம்பு கொண்டு அறுத்த ஆர் நார் உரிவையின்
	செம் பூங் கரந்தை புனைந்த கண்ணி
	வரி வண்டு ஆர்ப்பச் சூட்டி, கழற் கால்
	இளையர் பதிப் பெயரும் அருஞ் சுரம் இறந்தோர்,
	தைஇ நின்ற தண் பெயல் கடை நாள்,
15	பொலங்காசு நிரைத்த கோடு ஏந்து அல்குல்
	நலம் கேழ் மாக் குரல் குழையொடு துயல்வர,
	பாடு ஊர்பு எழுதரும் பகு வாய் மண்டிலத்து
	வயிர் இடைப்பட்ட தெள் விளி இயம்ப,
	வண்டற் பாவை உண்துறைத் தரீஇ,
20	திரு நுதல் மகளிர் குரவை அயரும்
	பெரு நீர்க் கானல் தழீஇய இருக்கை,
	வாணன் சிறுகுடி, வணங்கு கதிர் நெல்லின்
	யாணர்த் தண் பணைப் போது வாய் அவிழ்ந்த
	ஒண் செங் கழுநீர் அன்ன, நின்
25	கண் பனி துடைமார் வந்தனர், விரைந்தே.

270. நெய்தல்

	இருங் கழி மலர்ந்த வள் இதழ் நீலம்,
	புலாஅல் மறுகின் சிறுகுடிப் பாக்கத்து
	இன மீன் வேட்டுவர், ஞாழலொடு மிலையும்
	மெல் அம் புலம்ப! நெகிழ்ந்தன, தோளே;
5	சேயிறாத் துழந்த நுரை பிதிர்ப் படு திரை
	பராஅரைப் புன்னை வாங்கு சினைத் தோயும்
	கானல்அம் பெருந் துறை நோக்கி, இவளே,
	கொய் சுவற் புரவிக் கை வண் கோமான்
	நல் தேர்க் குட்டுவன் கழுமலத்து அன்ன,
10	அம் மா மேனி தொல் நலம் தொலைய,
	துஞ்சாக் கண்ணள் அலமரும்; நீயே,
	கடவுள் மரத்த முள் மிடை குடம்பைச்
	சேவலொடு புணராச் சிறு கரும் பேடை
	இன்னாது உயங்கும் கங்குலும்,
15	நும் ஊர் உள்ளுவை; நோகோ, யானே.

370. நெய்தல்

	'வளை வாய்க் கோதையர் வண்டல் தைஇ,
	இளையோர், செல்ப; எல்லும் எல்லின்று;
	அகல் இலைப் புன்னைப் புகர் இல் நீழல்,
	பகலே எம்மொடு ஆடி, இரவே,
5	காயல் வேய்ந்த தேயா நல் இல்
	நோயொடு வைகுதிஆயின், நுந்தை
	அருங் கடிப் படுவலும்' என்றி; மற்று, 'நீ
	செல்லல்' என்றலும் ஆற்றாய்; 'செலினே,
	வாழலென்' என்றி, ஆயின்; ஞாழல்
10	வண்டு படத் ததைந்த கண்ணி, நெய்தல்
	தண் அரும் பைந் தார் துயல்வர, அந்தி,
	கடல் கெழு செல்வி கரை நின்றாங்கு,
	நீயே கானல் ஒழிய, யானே
	வெறி கொள் பாவையின் பொலிந்த என் அணி துறந்து,
15	ஆடு மகள் போலப் பெயர்தல்
	ஆற்றேன்தெய்ய; அலர்க, இவ் ஊரே!