தாமரை |
அரி பெய் சிலம்பின் ஆம்பல் அம் தொடலை, |
|
அரம் போழ் அவ் வளைப் பொலிந்த முன்கை, |
|
இழை அணி பணைத் தோள், ஐயை தந்தை, |
|
மழை வளம் தரூஉம் மா வண் தித்தன், |
|
5 |
பிண்ட நெல்லின் உறந்தை ஆங்கண் |
கழை நிலை பெறாஅக் காவிரி நீத்தம், |
|
குழை மாண் ஒள் இழை நீ வெய்யோளொடு, |
|
வேழ வெண் புணை தழீஇ, பூழியர் |
|
கயம் நாடு யானையின் முகன் அமர்ந்தாஅங்கு, |
|
10 |
ஏந்து எழில் ஆகத்துப் பூந் தார் குழைய, |
நெருநல் ஆடினை, புனலே; இன்று வந்து, |
|
'ஆக வன முலை அரும்பிய சுணங்கின், |
|
மாசு இல் கற்பின், புதல்வன் தாய்!' என, |
|
மாயப் பொய்ம்மொழி சாயினை பயிற்றி, எம் |
|
15 |
முதுமை எள்ளல்; அஃது அமைகும் தில்ல! |
சுடர்ப் பூந் தாமரை நீர் முதிர் பழனத்து, |
|
அம் தூம்பு வள்ளை ஆய் கொடி மயக்கி, |
|
வாளை மேய்ந்த வள் எயிற்று நீர்நாய், |
|
முள் அரைப் பிரம்பின் மூதரில் செறியும், |
|
20 |
பல் வேல் மத்தி, கழாஅர் அன்ன எம் |
இளமை சென்று தவத் தொல்லஃதே; |
|
இனிமை எவன் செய்வது, பொய்ம்மொழி, எமக்கே? |
|
பரத்தையிற் பிரிந்து வந்த தலைமகற்குக் கிழத்தி கூறியது. - பரணர் | |
உரை |
நாயுடை முது நீர்க் கலித்த தாமரைத் |
|
தாதின் அல்லி அவிர் இதழ் புரையும், |
|
மாசு இல் அங்கை, மணி மருள் அவ் வாய், |
|
நாவொடு நவிலா நகைபடு தீம் சொல், |
|
5 |
யாவரும் விழையும் பொலந்தொடிப் புதல்வனை, |
தேர் வழங்கு தெருவில், தமியோற் கண்டே! |
|
கூர் எயிற்று அரிவை குறுகினள்; யாவரும் |
|
காணுநர் இன்மையின், செத்தனள் பேணி, |
|
பொலங்கலம் சுமந்த பூண் தாங்கு இள முலை, |
|
10 |
'வருகமாள, என் உயிர்!' எனப் பெரிது உவந்து, |
கொண்டனள் நின்றோட் கண்டு, நிலைச் செல்லேன், |
|
'மாசு இல் குறுமகள்! எவன் பேதுற்றனை? |
|
நீயும் தாயை இவற்கு?' என, யான் தற் |
|
கரைய, வந்து விரைவனென் கவைஇ |
|
15 |
களவு உடம்படுநரின் கவிழ்ந்து, நிலம் கிளையா, |
நாணி நின்றோள் நிலை கண்டு, யானும் |
|
பேணினென் அல்லெனோ மகிழ்ந! வானத்து |
|
அணங்கு அருங் கடவுள் அன்னோள் நின் |
|
மகன் தாய் ஆதல் புரைவது ஆங்கு எனவே? |
|
பரத்தையர் சேரியினின்றும் வந்த தலைமகன், 'யாரையும் அறியேன்' என்றாற்குத் தலைமகள் சொல்லியது. - சாகலாசனார் | |
உரை |
சேற்று நிலை முனைஇய செங் கட் காரான் |
|
ஊர் மடி கங்குலில், நோன் தளை பரிந்து, |
|
கூர் முள் வேலி கோட்டின் நீக்கி, |
|
நீர் முதிர் பழனத்து மீன் உடன் இரிய |
|
5 |
அம் தூம்பு வள்ளை மயக்கி, தாமரை |
வண்டு ஊது பனி மலர் ஆரும் ஊர! |
|
யாரையோ? நிற் புலக்கேம். வாருற்று, |
|
உறை இறந்து, ஒளிரும் தாழ் இருங் கூந்தல், |
|
பிறரும், ஒருத்தியை நம் மனைத் தந்து, |
|
10 |
வதுவை அயர்ந்தனை என்ப. அஃது யாம் |
கூறேம். வாழியர், எந்தை! செறுநர் |
|
களிறுடை அருஞ் சமம் ததைய நூறும் |
|
ஒளிறு வாட் தானைக் கொற்றச் செழியன் |
|
பிண்ட நெல்லின் அள்ளூர் அன்ன என் |
|
15 |
ஒண் தொடி நெகிழினும் நெகிழ்க; |
சென்றி, பெரும! நிற் தகைக்குநர் யாரோ? |
|
வாயில் வேண்டிச் சென்ற தலைமகற்குத் தோழி வாயில் மறுத்தது.- அள்ளூர் நன் முல்லையார் | |
உரை |
விளங்குபகல் உதவிய பல் கதிர் ஞாயிறு |
|
வளம் கெழு மா மலை பயம் கெடத் தெறுதலின், |
|
அருவி ஆன்ற பெரு வரை மருங்கில் |
|
சூர்ச் சுனை துழைஇ நீர்ப்பயம் காணாது, |
|
5 |
பாசி தின்ற பைங் கண் யானை |
ஓய் பசிப் பிடியொடு ஒருதிறன் ஒடுங்க, |
|
வேய் கண் உடைந்த வெயில் அவிர் நனந்தலை |
|
அரும் பொருள் வேட்கையின் அகன்றனர் ஆயினும், |
|
பெரும் பேர் அன்பினர் தோழி!-இருங் கேழ் |
|
10 |
இரலை சேக்கும், பரல் உயர் பதுக்கைக் |
கடுங்கண் மழவர் களவு உழவு எழுந்த |
|
நெடுங் கால் ஆசினி ஒடுங்காட்டு உம்பர், |
|
விசிபிணி முழவின் குட்டுவன் காப்ப, |
|
பசி என அறியாப் பணை பயில் இருக்கை, |
|
15 |
தட மருப்பு எருமை தாமரை முனையின், |
முடம் முதிர் பலவின் கொழு நிழல் வதியும், |
|
குடநாடு பெறினும் தவிரலர் |
|
மடமான் நோக்கி! நின் மாண் நலம் மறந்தே. |
|
பிரிவிடை மெலிந்த தலைமகளைத் தோழி வற்புறுத்தியது. - மாமூலனார் | |
உரை |
எரி அகைந்தன்ன தாமரைப் பழனத்து, |
|
பொரி அகைந்தன்ன பொங்கு பல் சிறு மீன், |
|
வெறி கொள் பாசடை, உணீஇயர், பைப்பயப் |
|
பறை தபு முது சிரல் அசைபு வந்து இருக்கும் |
|
5 |
துறைகேழ் ஊரன் பெண்டு தன் கொழுநனை |
நம்மொடு புலக்கும் என்ப நாம் அது |
|
செய்யாம்ஆயினும், உய்யாமையின், |
|
செறிதொடி தெளிர்ப்ப வீசி, சிறிது அவண் |
|
உலமந்து வருகம் சென்மோ தோழி! |
|
10 |
ஒளிறு வாட் தானைக் கொற்றச் செழியன் |
வெளிறு இல் கற்பின் மண்டு அமர் அடுதொறும் |
|
களிறு பெறு வல்சிப் பாணன் எறியும் |
|
தண்ணுமைக் கண்ணின் அலைஇயர், தன் வயிறே. |
|
தலைமகள் தன்னைப் புறங்கூறினாளாகக் கேட்ட பரத்தை, அவட்குப் பாங்காயினார் கேட்ப, சொல்லியது. - ஆலங்குடி வங்கனார் | |
உரை |
எரி அகைந்தன்ன தாமரை இடை இடை |
|
அரிந்து கால் குவித்த செந் நெல் வினைஞர் |
|
கள் கொண்டு மறுகும் சாகாடு அளற்று உறின், |
|
ஆய் கரும்பு அடுக்கும் பாய்புனல் ஊர! |
|
5 |
பெரிய நாண் இலைமன்ற; 'பொரி எனப் |
புன்கு அவிழ் அகன்துறைப் பொலிய, ஒள் நுதல், |
|
நறு மலர்க்காண் வரும் குறும் பல் கூந்தல், |
|
மாழை நோக்கின், காழ் இயல் வன முலை, |
|
எஃகுடை எழில் நலத்து, ஒருத்தியொடு நெருநை |
|
10 |
வைகுபுனல் அயர்ந்தனை' என்ப; அதுவே, |
பொய் புறம் பொதிந்து, யாம் கரப்பவும், கையிகந்து |
|
அலர் ஆகின்றால் தானே; மலர்தார், |
|
மை அணி யானை, மறப் போர்ச் செழியன் |
|
பொய்யா விழவின் கூடற் பறந்தலை, |
|
15 |
உடன் இயைந்து எழுந்த இரு பெரு வேந்தர் |
கடல் மருள் பெரும் படை கலங்கத் தாக்கி, |
|
இரங்குஇசை முரசம் ஒழிய, பரந்து அவர் |
|
ஓடுபுறம் கண்ட ஞான்றை, |
|
ஆடு கொள் வியன் களத்து ஆர்ப்பினும் பெரிதே. |
|
தோழி தலைமகனை வாயில் மறுத்தது. - பரணர் | |
உரை |
கடல் கண்டன்ன கண் அகன் பரப்பின் |
|
நிலம் பக வீழ்ந்த வேர் முதிர் கிழங்கின் |
|
கழை கண்டன்ன தூம்புடைத் திரள் கால், |
|
களிற்றுச் செவி அன்ன பாசடை மருங்கில், |
|
5 |
கழு நிவந்தன்ன கொழு முகை இடை இடை |
முறுவல் முகத்தின் பல் மலர் தயங்க, |
|
பூத்த தாமரைப் புள் இமிழ் பழனத்து, |
|
வேப்பு நனை அன்ன நெடுங் கண் நீர்ஞெண்டு |
|
இரை தேர் வெண் குருகு அஞ்சி, அயலது |
|
10 |
ஒலித்த பகன்றை இருஞ் சேற்று அள்ளல், |
திதலையின் வரிப்ப ஓடி, விரைந்து தன் |
|
நீர் மலி மண் அளைச் செறியும் ஊர! |
|
மனை நகு வயலை மரன் இவர் கொழுங் கொடி |
|
அரி மலர் ஆம்பலொடு ஆர்தழை தைஇ, |
|
15 |
விழவு ஆடு மகளிரொடு தழூஉ அணிப் பொலிந்து, |
மலர் ஏர் உண்கண் மாண் இழை முன்கைக் |
|
குறுந் தொடி துடக்கிய நெடுந் தொடர் விடுத்தது |
|
உடன்றனள் போலும், நின் காதலி? எம் போல் |
|
புல் உளைக் குடுமிப் புதல்வற் பயந்து, |
|
20 |
நெல்லுடை நெடு நகர் நின் இன்று உறைய, |
என்ன கடத்தளோ, மற்றே? தன் முகத்து |
|
எழுது எழில் சிதைய அழுதனள் ஏங்கி, |
|
அடித்தென உருத்த தித்திப் பல் ஊழ் |
|
நொடித்தெனச் சிவந்த மெல் விரல் திருகுபு, |
|
25 |
கூர்நுனை மழுகிய எயிற்றள் |
ஊர் முழுதும் நுவலும் நிற் காணிய சென்மே. |
|
தோழி தலைமகனை வாயில் மறுத்தது. மருதம் - பாடிய இளங்கடுங்கோ | |
உரை |
'தூ மலர்த் தாமரைப் பூவின் அம் கண், |
|
மா இதழ்க் குவளை மலர் பிணைத்தன்ன, |
|
திரு முகத்து அலமரும் பெரு மதர் மழைக் கண், |
|
அணி வளை முன்கை, ஆய் இதழ் மடந்தை |
|
5 |
வார் முலை முற்றத்து நூல் இடை விலங்கினும், |
கவவுப் புலந்து உறையும் கழி பெருங் காமத்து | |
இன்புறு நுகர்ச்சியின் சிறந்தது ஒன்று இல்' என |
|
அன்பால் மொழிந்த என் மொழி கொள்ளாய், |
|
பொருள் புரிவுண்ட மருளி நெஞ்சே! |
|
10 |
கரியாப் பூவின் பெரியோர் ஆர, |
அழல் எழு தித்தியம் அடுத்த யாமை |
|
நிழலுடை நெடுங் கயம் புகல் வேட்டாஅங்கு, |
|
உள்ளுதல் ஓம்புமதி, இனி நீ, முள் எயிற்று, |
|
சில் மொழி, அரிவை தோளே பல் மலை |
|
15 |
வெவ் அறை மருங்கின் வியன் சுரம், |
எவ்வம் கூர, இறந்தனம், யாமே. |
|
பொருள்வயிற் பிரிந்து போகாநின்ற தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. - எயினந்தை மகனார் இளங்கீரனார் | |
உரை |
மேல் |