24. முல்லை

	வேளாப் பார்ப்பான் வாளரந் துமித்த
	வளை களைந்து ஒழிந்த கொழுந்தின் அன்ன,
	தளை பிணி அவிழா, சுரி முகப் பகன்றை,
	சிதரல் அம் துவலை தூவலின், மலரும்
5	தைஇ நின்ற தண் பெயல் கடைநாள்,
	வயங்கு கதிர் கரந்த வாடை வைகறை,
	விசும்பு உரிவதுபோல், வியல் இடத்து ஒழுகி,
	மங்குல் மா மழை, தென் புலம் படரும்
	பனி இருங் கங்குலும் தமியள் நீந்தி,
10	தம் ஊரோளே, நன்னுதல்; யாமே,
	கடி மதில் கதவம் பாய்தலின், தொடி பிளந்து,
	நுதி முகம் மழுகிய மண்ணை வெண் கோட்டு,
	சிறு கண் யானை நெடு நா ஒண் மணி,
	கழிப் பிணிக் கறைத் தோல் பொழி கணை உதைப்பு,
15	தழங்குகுரல் முரசமொடு முழங்கும் யாமத்து,
	கழித்து உறை செறியா வாளுடை எறுழ்த் தோள்,
	இரவுத் துயில் மடிந்த தானை,
	உரவுச் சின வேந்தன் பாசறையேமே.

217. பாலை

	'பெய்து புறந்தந்த பொங்கல் வெண் மழை,
	எஃகு உறு பஞ்சித் துய்ப் பட்டன்ன,
	துவலை தூவல் கழிய, அகல் வயல்
	நீடு கழைக் கரும்பின் கணைக் கால் வான் பூக்
5	கோடைப் பூளையின் வாடையொடு துயல்வர,
	பாசிலை பொதுளிய புதல்தொறும் பகன்றை
	நீல் உண் பச்சை நிறம் மறைத்து அடைச்சிய
	தோல் எறி பாண்டிலின் வாலிய மலர,
	கோழிலை அவரைக் கொழு முகை அவிழ,
10	ஊழ் உறு தோன்றி ஒண் பூத் தளை விட,
	புலம்தொறும் குருகினம் நரல, கல்லென
	அகன்று உறை மகளிர் அணி துறந்து நடுங்க,
	அற்சிரம் வந்தன்று; அமைந்தன்று இது என,
	எப் பொருள் பெறினும், பிரியன்மினோ' எனச்
15	செப்புவல் வாழியோ, துணையுடையீர்க்கே;
	நல்காக் காதலர் நலன் உண்டு துறந்த
	பாழ் படு மேனி நோக்கி, நோய் பொர,
	இணர் இறுபு உடையும் நெஞ்சமொடு, புணர்வு வேட்டு,
	எயிறு தீப் பிறப்பத் திருகி,
20	நடுங்குதும் பிரியின் யாம் கடு பனி உழந்தே.

219. பாலை

	சீர் கெழு வியன் நகர்ச் சிலம்பு நக இயலி,
	ஓரை ஆயமொடு பந்து சிறிது எறியினும்,
	'வாராயோ!' என்று ஏத்தி, பேர் இலைப்
	பகன்றை வால் மலர் பனி நிறைந்தது போல்
5	பால் பெய் வள்ளம் சால்கை பற்றி,
	'என் பாடு உண்டனைஆயின், ஒரு கால்,
	நுந்தை பாடும் உண்' என்று ஊட்டி,
	'பிறந்ததற்கொண்டும் சிறந்தவை செய்து, யான்
	நலம் புனைந்து எடுத்த என் பொலந்தொடிக் குறுமகள்
10	அறனிலாளனொடு இறந்தனள், இனி' என,
	மறந்து அமைந்து இராஅ நெஞ்சம் நோவேன்
	'பொன் வார்ந்தன்ன வை வால் எயிற்றுச்
	செந்நாய் வெரீஇய புகர் உழை ஒருத்தல்
	பொரி அரை விளவின் புன் புற விளை புழல்,
15	அழல் எறி கோடை தூக்கலின், கோவலர்
	குழல் என நினையும் நீர் இல் நீள் இடை,
	மடத் தகை மெலியச் சாஅய்,
	நடக்கும்கொல்? என, நோவல் யானே.

243. பாலை

	அவரை ஆய் மலர் உதிர, துவரின
	வாங்கு துளைத் துகிரின் ஈங்கை பூப்ப,
	இறங்கு போது அவிழ்ந்த ஈர்ம் புதல் பகன்றைக்
	கறங்கு நுண் துவலையின் ஊருழை அணிய,
5	பெயல் நீர் புது வரல் தவிர, சினை நேர்பு
	பீள் விரிந்து இறைஞ்சிய பிறங்கு கதிர்க் கழனி
	நெல் ஒலி பாசவல் துழைஇ, கல்லெனக்
	கடிது வந்து இறுத்த கண் இல் வாடை!
	'நெடிது வந்தனை' என நில்லாது ஏங்கிப்
10	பல புலந்து உறையும் துணை இல் வாழ்க்கை
	நம்வலத்து அன்மை கூறி, அவர் நிலை
	அறியுநம் ஆயின், நன்றுமன் தில்ல;
	பனி வார் கண்ணேம் ஆகி, இனி அது
	நமக்கே எவ்வம் ஆகின்று;
15	அனைத்தால் தோழி! நம் தொல் வினைப் பயனே!

255. பாலை

	உலகு கிளர்ந்தன்ன உரு கெழு வங்கம்
	புலவுத் திரைப் பெருங் கடல் நீர் இடைப் போழ,
	இரவும் எல்லையும் அசைவு இன்று ஆகி,
	விரை செலல் இயற்கை வங்கூழ் ஆட்ட,
5	கோடு உயர் திணி மணல் அகன் துறை, நீகான்
	மாட ஒள் எரி மருங்கு அறிந்து ஒய்ய,
	ஆள் வினைப் பிரிந்த காதலர் நாள் பல
	கழியாமையே, அழி படர் அகல,
	வருவர்மன்னால் தோழி! தண் பணைப்
10	பொரு புனல் வைப்பின் நம் ஊர் ஆங்கண்,
	கருவிளை முரணிய தண் புதல் பகன்றை
	பெரு வளம் மலர அல்லி தீண்டி,
	பலவுக் காய்ப் புறத்த பசும் பழப் பாகல்
	கூதள மூதிலைக் கொடி நிரைத் தூங்க,
15	அறன் இன்று அலைக்கும் ஆனா வாடை
	கடி மனை மாடத்துக் கங்குல் வீச,
	'திருந்துஇழை நெகிழ்ந்து பெருங் கவின் சாய,
	நிரை வளை ஊருந் தோள்' என,
	உரையொடு செல்லும் அன்பினர்ப் பெறினே.