12. குறிஞ்சி

	யாயே, கண்ணினும் கடுங் காதலளே;
	எந்தையும், நிலன் உறப் பொறாஅன்; 'சீறடி சிவப்ப,
	எவன், இல! குறுமகள்! இயங்குதி?' என்னும்;
	யாமே, பிரிவு இன்று இயைந்த துவரா நட்பின்,
5	இரு தலைப் புள்ளின் ஓர் உயிரம்மே;
	ஏனல்அம் காவலர் ஆனாது ஆர்த்தொறும்,
	கிளி விளி பயிற்றும் வெளில் ஆடு பெருஞ் சினை,
	விழுக் கோட் பலவின் பழுப் பயம் கொண்மார்,
	குறவர் ஊன்றிய குரம்பை புதைய,
10	வேங்கை தாஅய தேம் பாய் தோற்றம்
	புலி செத்து, வெரீஇய புகர்முக வேழம்,
	மழை படு சிலம்பில் கழைபட, பெயரும்
	நல் வரை நாட! நீ வரின்,
	மெல்லியல் ஓரும் தான் வாழலளே.

22. குறிஞ்சி

	அணங்குடை நெடு வரை உச்சியின் இழிதரும்
	கணம் கொள் அருவிக் கான் கெழு நாடன்
	மணம் கமழ் வியல் மார்பு அணங்கிய செல்லல்
	இது என அறியா மறுவரற் பொழுதில்,
5	'படியோர்த் தேய்த்த பல் புகழ்த் தடக் கை
	நெடு வேட் பேணத் தணிகுவள் இவள்' என,
	முது வாய்ப் பெண்டிர் அது வாய் கூற,
	களம் நன்கு இழைத்து, கண்ணி சூட்டி,
	வள நகர் சிலம்பப் பாடி, பலி கொடுத்து,
10	உருவச் செந்தினை குருதியொடு தூஉய்,
	முருகு ஆற்றுப்படுத்த உரு கெழு நடு நாள்,
	ஆரம் நாற, அரு விடர்த் ததைந்த
	சாரற் பல் பூ வண்டு படச் சூடி,
	களிற்று இரை தெரீஇய பார்வல் ஒதுக்கின்
15	ஒளித்து இயங்கும் மரபின் வயப் புலி போல,
	நல் மனை நெடு நகர்க் காவலர் அறியாமை
	தன் நசை உள்ளத்து நம் நசை வாய்ப்ப,
	இன் உயிர் குழைய முயங்குதொறும் மெய்ம் மலிந்து,
	நக்கனென் அல்லெனோ யானே எய்த்த
20	நோய் தணி காதலர் வர, ஈண்டு
	ஏதில் வேலற்கு உலந்தமை கண்டே?

28. குறிஞ்சி

	மெய்யின் தீரா மேவரு காமமொடு
	எய்யாய் ஆயினும், உரைப்பல் தோழி!
	கொய்யா முன்னும், குரல் வார்பு, தினையே
	அருவி ஆன்ற பைங் கால் தோறும்
5	இருவி தோன்றின பலவே. நீயே,
	முருகு முரண்கொள்ளும் தேம் பாய் கண்ணி,
	பரியல் நாயொடு பல் மலைப் படரும்
	வேட்டுவற் பெறலொடு அமைந்தனை; யாழ நின்
	பூக் கெழு தொடலை நுடங்க, எழுந்து எழுந்து,
10	கிள்ளைத் தெள் விளி இடைஇடை பயிற்றி,
	ஆங்கு ஆங்கு ஒழுகாய்ஆயின், அன்னை,
	'சிறு கிளி கடிதல் தேற்றாள், இவள்' என,
	பிறர்த் தந்து நிறுக்குவள்ஆயின்,
	உறற்கு அரிது ஆகும், அவன் மலர்ந்த மார்பே.

32. குறிஞ்சி

	நெருநல் எல்லை ஏனல் தோன்றி,
	திரு மணி ஒளிர்வரும் பூணன் வந்து,
	புரவலன் போலும் தோற்றம் உறழ்கொள,
	இரவல் மாக்களின் பணிமொழி பயிற்றி,
5	சிறு தினைப் படு கிளி கடீஇயர், பல் மாண்
	குளிர் கொள் தட்டை மதன் இல புடையா,
	'சூரரமகளிரின் நின்ற நீ மற்று
	யாரையோ? எம் அணங்கியோய்! உண்கு' எனச்
	சிறுபுறம் கவையினனாக, அதற்கொண்டு
10	இகு பெயல் மண்ணின் ஞெகிழ்பு, அஞர் உற்ற என்
	உள் அவன் அறிதல் அஞ்சி, உள் இல்
	கடிய கூறி, கை பிணி விடாஅ,
	வெரூஉம் மான் பிணையின் ஒரீஇ, நின்ற
	என் உரத் தகைமையின் பெயர்த்து, பிறிது என்வயின்
15	சொல்ல வல்லிற்றும்இலனே; அல்லாந்து,
	இனம் தீர் களிற்றின் பெயர்ந்தோன் இன்றும்
	தோலாவாறு இல்லை தோழி! நாம் சென்மோ.
	சாய் இறைப் பணைத் தோட் கிழமை தனக்கே
	மாசு இன்றாதலும் அறியான், ஏசற்று,
20	என் குறைப் புறனிலை முயலும்
	அண்கணாளனை நகுகம், யாமே.

73. பாலை

	பின்னொடு முடித்த மண்ணா முச்சி
	நெய் கனி வீழ் குழல் அகப்படத் தைஇ;
	வெருகு இருள் நோக்கியன்ன கதிர் விடுபு
	ஒரு காழ் முத்தம் இடைமுலை விளங்க,
5	வணங்குறு கற்பொடு மடம் கொளச் சாஅய்,
	நின் நோய்த் தலையையும் அல்லை; தெறுவர
	'என் ஆகுவள்கொல், அளியள்தான்?' என,
	என் அழிபு இரங்கும் நின்னொடு யானும்
	ஆறு அன்று என்னா வேறு அல் காட்சி
10	இருவேம் நம் படர் தீர வருவது
	காணிய வம்மோ காதல்அம் தோழி!
	கொடி பிணங்கு அரில இருள் கொள் நாகம்
	மடி பதம் பார்க்கும், வயமான் துப்பின்,
	ஏனல் அம் சிறுதினைச் சேணோன் கையதைப்
15	பிடிக் கை அமைந்த கனல் வாய்க் கொள்ளி
	விடு பொறிச் சுடரின் மின்னி, அவர்
	சென்ற தேஎத்து நின்றதால், மழையே.

82. குறிஞ்சி

	ஆடு அமைக் குயின்ற அவிர் துளை மருங்கின்
	கோடை அவ் வளி குழலிசை ஆக,
	பாடு இன் அருவிப் பனி நீர் இன் இசை
	தோடு அமை முழவின் துதை குரல் ஆக,
5	கணக் கலை இகுக்கும் கடுங் குரற் தூம்பொடு,
	மலைப் பூஞ் சாரல் வண்டு யாழ் ஆக,
	இன் பல் இமிழ் இசை கேட்டு, கலி சிறந்து,
	மந்தி நல் அவை மருள்வன நோக்க,
	கழை வளர் அடுக்கத்து, இயலி ஆடு மயில்
10	நனவுப் புகு விறலியின் தோன்றும் நாடன்
	உருவ வல் விற் பற்றி, அம்பு தெரிந்து,
	செருச் செய் யானை செல் நெறி வினாஅய்,
	புலர் குரல் ஏனற் புழையுடை ஒரு சிறை,
	மலர் தார் மார்பன், நின்றோற் கண்டோர்
15	பலர்தில், வாழி தோழி! அவருள்,
	ஆர் இருட் கங்குல் அணையொடு பொருந்தி,
	ஓர் யான் ஆகுவது எவன்கொல்,
	நீர் வார் கண்ணொடு, நெகிழ் தோளேனே?

88. குறிஞ்சி

	முதைச் சுவற் கலித்த மூரிச் செந்தினை
	ஓங்கு வணர்ப் பெருங் குரல் உணீஇய, பாங்கர்ப்
	பகுவாய்ப் பல்லிப் பாடு ஓர்த்து, குறுகும்
	புருவைப் பன்றி வரு திறம் நோக்கி,
5	கடுங் கைக் கானவன் கழுதுமிசைக் கொளீஇய
	நெடுஞ் சுடர் விளக்கம் நோக்கி, வந்து, நம்
	நடுங்கு துயர் களைந்த நன்னராளன்
	சென்றனன்கொல்லோ தானே குன்றத்து
	இரும் புலி தொலைத்த பெருங் கை யானைக்
10	கவுள் மலிபு இழிதரும் காமர் கடாஅம்
	இருஞ் சிறைத் தொழுதி ஆர்ப்ப, யாழ் செத்து,
	இருங் கல் விடர் அளை அசுணம் ஓர்க்கும்
	காம்பு அமல் இறும்பில் பாம்பு படத் துவன்றி,
	கொடு விரல் உளியம் கெண்டும்
15	வடு ஆழ் புற்றின வழக்கு அரு நெறியே?

92. குறிஞ்சி

	நெடு மலை அடுக்கம் கண் கெட மின்னி,
	படு மழை பொழிந்த பானாட் கங்குல்,
	குஞ்சரம் நடுங்கத் தாக்கி, கொடு வரிச்
	செங் கண் இரும் புலி குழுமும் சாரல்
5	வாரல் வாழியர், ஐய! நேர் இறை
	நெடு மென் பணைத் தோன் இவளும் யானும்
	காவல் கண்ணினம் தினையே; நாளை
	மந்தியும் அறியா மரம் பயில் இறும்பின்
	ஒண் செங் காந்தள் அவிழ்ந்த ஆங்கண்,
10	தண் பல் அருவித் தாழ்நீர் ஒரு சிறை,
	உருமுச் சிவந்து எறிந்த உரன் அழி பாம்பின்
	திருமணி விளக்கின் பெறுகுவை
	இருள் மென் கூந்தல் ஏமுறு துயிலே.

102. குறிஞ்சி

	உளைமான் துப்பின், ஓங்கு தினைப் பெரும் புனத்துக்
	கழுதில், கானவன் பிழி மகிழ்ந்து வதிந்தென;
	உரைத்த சந்தின் ஊரல் இருங் கதுப்பு
	ஐது வரல் அசைவளி ஆற்ற, கை பெயரா,
5	ஒலியல் வார் மயிர் உளரினள், கொடிச்சி
	பெரு வரை மருங்கில் குறிஞ்சி பாட;
	குரலும் கொள்ளாது, நிலையினும் பெயராது,
	படாஅப் பைங் கண் பாடு பெற்று, ஒய்யென
	மறம் புகல் மழ களிறு உறங்கும் நாடன்;
10	ஆர மார்பின் அரி ஞிமிறு ஆர்ப்ப,
	தாரன், கண்ணியன், எஃகுடை வலத்தன்,
	காவலர் அறிதல் ஓம்பி, பையென
	வீழாக் கதவம் அசையினன் புகுதந்து,
	உயங்கு படர் அகலம் முயங்கி, தோள் மணந்து,
15	இன் சொல் அளைஇ, பெயர்ந்தனன் தோழி!
	இன்று எவன்கொல்லோ கண்டிகும் மற்று அவன்
	நல்காமையின் அம்பல் ஆகி,
	ஒருங்கு வந்து உவக்கும் பண்பின்
	இருஞ் சூழ் ஓதி ஒண் நுதற் பசப்பே?

118. குறிஞ்சி

	கறங்கு வெள் அருவி பிறங்கு மலைக் கவாஅன்,
	தேம் கமழ் இணர வேங்கை சூடி,
	தொண்டகப் பறைச் சீர் பெண்டிரொடு விரைஇ,
	மறுகில் தூங்கும் சிறுகுடிப் பாக்கத்து,
5	இயல் முருகு ஒப்பினை, வய நாய் பிற்பட,
	பகல் வரின், கவ்வை அஞ்சுதும்; இகல் கொள,
	இரும் பிடி கன்றொடு விரைஇய கய வாய்ப்
	பெருங் கை யானைக் கோள் பிழைத்து, இரீஇய
	அடு புலி வழங்கும் ஆர் இருள் நடு நாள்
10	தனியை வருதல் அதனினும் அஞ்சுதும்.
	என் ஆகுவள்கொல்தானே? பல் நாள்
	புணர் குறி செய்த புலர்குரல் ஏனல்
	கிளி கடி பாடலும் ஒழிந்தனள்;
	அளியள்தான், நின் அளி அலது இலளே!

132. குறிஞ்சி

	ஏனலும் இறங்கு குரல் இறுத்தன; நோய் மலிந்து,
	ஆய்கவின் தொலைந்த, இவள் நுதலும்; நோக்கி
	ஏதில மொழியும், இவ் ஊரும்; ஆகலின்,
	களிற்று முகம் திறந்த கவுளுடைப் பகழி,
5	வால் நிணப் புகவின், கானவர் தங்கை
	அம் பணை மென் தோள் ஆய் இதழ் மழைக் கண்
	ஒல்கு இயற் கொடிச்சியை நல்கினைஆயின்,
	கொண்டனை சென்மோ நுண் பூண் மார்ப!
	துளிதலைத் தலைஇய சாரல் நளி சுனைக்
10	கூம்பு முகை அவிழ்த்த குறுஞ் சிறைப் பறவை
	வேங்கை விரி இணர் ஊதி, காந்தள்
	தேனுடைக் குவிகுலைத் துஞ்சி, யானை
	இருங் கவுட் கடாஅம் கனவும்,
	பெருங் கல் வேலி, நும் உறைவு இன் ஊர்க்கே.

148. குறிஞ்சி

	பனைத் திரள் அன்ன பரு ஏர் எறுழ்த் தடக் கை,
	கொலைச் சினம் தவிரா மதனுடை முன்பின்,
	வண்டு படு கடாஅத்து, உயர் மருப்பு, யானை
	தண் கமழ் சிலம்பின் மரம் படத் தொலைச்சி;
5	உறு புலி உரறக் குத்தி; விறல் கடிந்து;
	சிறு தினைப் பெரும் புனம் வவ்வும் நாட!
	கடும் பரிக் குதிரை ஆஅய் எயினன்
	நெடுந் தேர் ஞிமிலியொடு பொருது, களம் பட்டென,
	காணிய செல்லாக் கூகை நாணி,
10	கடும் பகல் வழங்காதாஅங்கு, இடும்பை
	பெரிதால் அம்ம இவட்கே; அதனால்
	மாலை, வருதல் வேண்டும் சோலை
	முளை மேய் பெருங் களிறு வழங்கும்
	மலை முதல் அடுக்கத்த சிறு கல் ஆறே.

178. குறிஞ்சி

	வயிரத்தன்ன வை ஏந்து மருப்பின்,
	வெதிர் வேர் அன்ன பரூஉ மயிர்ப் பன்றி
	பறைக் கண் அன்ன நிறைச் சுனை பருகி,
	நீலத்தன்ன அகல் இலைச் சேம்பின்
5	பிண்டம் அன்ன கொழுங் கிழங்கு மாந்தி,
	பிடி மடிந்தன்ன கல் மிசை ஊழ் இழிபு,
	யாறு சேர்ந்தன்ன ஊறு நீர்ப் படாஅர்ப்
	பைம் புதல் நளி சினைக் குருகு இருந்தன்ன,
	வண் பிணி அவிழ்ந்த வெண் கூதாளத்து
10	அலங்கு குலை அலரி தீண்டி, தாது உக,
	பொன் உரை கட்டளை கடுப்பக் காண்வர,
	கிளை அமல் சிறு தினை விளை குரல் மேய்ந்து,
	கண் இனிது படுக்கும் நல் மலை நாடனொடு
	உணர்ந்தனை புணர்ந்த நீயும், நின் தோட்
15	பணைக் கவின் அழியாது துணைப் புணர்ந்து, என்றும்,
	தவல் இல் உலகத்து உறைஇயரோ தோழி
	'எல்லையும் இரவும் என்னாது, கல்லெனக்
	கொண்டல் வான் மழை பொழிந்த வைகறைத்
	தண் பனி அற்சிரம் தமியோர்க்கு அரிது' என,
20	கனவினும் பிரிவு அறியலனே; அதன்தலை
	முன் தான் கண்ட ஞான்றினு ம்
	பின் பெரிது அளிக்கும், தன் பண்பினானே.

188. குறிஞ்சி

	பெருங் கடல் முகந்த இருங் கிளைக் கொண்மூ!
	இருண்டு உயர் விசும்பின் வலன் ஏர்பு வளைஇ,
	போர்ப்பு உறு முரசின் இரங்கி, முறை புரிந்து
	அறன் நெறி பிழையாத் திறன் அறி மன்னர்
5	அருஞ் சமத்து எதிர்ந்த பெருஞ் செய் ஆடவர்
	கழித்து எறி வாளின், நளிப்பன விளங்கும்
	மின்னுடைக் கருவியை ஆகி, நாளும்
	கொன்னே செய்தியோ, அரவம்? பொன் என
	மலர்ந்த வேங்கை மலி தொடர் அடைச்சி,
10	பொலிந்த ஆயமொடு காண்தக இயலி,
	தழலை வாங்கியும், தட்டை ஓப்பியும்,
	அழல் ஏர் செயலை அம் தழை அசைஇயும்,
	குறமகள் காக்கும் ஏனல்
	புறமும் தருதியோ? வாழிய, மழையே!

237.பாலை

	'புன் காற் பாதிரி அரி நிறத் திரள் வீ
	நுண் கொடி அதிரலொடு நுணங்கு அறல் வரிப்ப,
	அரவு எயிற்று அன்ன அரும்பு முதிர் குரவின்
	தேன் இமிர் நறுஞ் சினைத் தென்றல் போழ,
5	குயில் குரல் கற்ற வேனிலும் துயில் துறந்து
	இன்னா கழியும் கங்குல்' என்று நின்
	நல் மா மேனி அணி நலம் புலம்ப,
	இனைதல் ஆன்றிசின் ஆயிழை! கனைதிறல்
	செந் தீ அணங்கிய செழு நிணக் கொழுங் குறை
10	மென் தினைப் புன்கம் உதிர்த்த மண்டையொடு,
	இருங் கதிர் அலமரும் கழனிக் கரும்பின்
	விளை கழை பிழிந்த அம் தீம் சேற்றொடு,
	பால் பெய் செந்நெற் பாசவல் பகுக்கும்
	புனல் பொரு புதவின், உறந்தை எய்தினும்,
15	வினை பொருளாகத் தவிரலர் கடை சிவந்து
	ஐய அமர்த்த உண்கண் நின்
	வை ஏர் வால் எயிறு ஊறிய நீரே.

242. குறிஞ்சி

	அரும்பு முதிர் வேங்கை அலங்கல் மென் சினைச்
	சுரும்பு வாய் திறந்த பொன் புரை நுண் தாது
	மணி மருள் கலவத்து உறைப்ப, அணி மிக்கு
	அவிர் பொறி மஞ்ஞை ஆடும் சோலை,
5	பைந் தாட் செந் தினைக் கொடுங் குரல் வியன் புனம்,
	செந் தார் கிள்ளை நம்மொடு கடிந்தோன்
	பண்பு தர வந்தமை அறியாள், 'நுண் கேழ்
	முறி புரை எழில் நலத்து என் மகள் துயர் மருங்கு
	அறிதல் வேண்டும்' என, பல் பிரப்பு இரீஇ,
10	அறியா வேலற் தரீஇ, அன்னை
	வெறி அயர் வியன் களம் பொலிய ஏத்தி,
	மறி உயிர் வழங்கா அளவை, சென்று யாம்,
	செல வரத் துணிந்த, சேண் விளங்கு, எல் வளை
	நெகிழ்ந்த முன் கை, நேர் இறைப் பணைத் தோள்,
15	நல் எழில் அழிவின் தொல் கவின் பெறீஇய,
	முகிழ்த்து வரல் இள முலை மூழ்க, பல் ஊழ்
	முயங்கல் இயைவதுமன்னோ தோழி!
	நறை கால்யாத்த நளிர் முகைச் சிலம்பில்
	பெரு மலை விடரகம் நீடிய சிறியிலைச்
20	சாந்த மென் சினை தீண்டி, மேலது
	பிரசம் தூங்கும் சேண் சிமை
	வரையக வெற்பன் மணந்த மார்பே!

272. குறிஞ்சி

	இரும் புலி தொலைத்த பெருங் கை வேழத்துப்
	புலவு நாறு புகர் நுதல் கழுவ, கங்குல்
	அருவி தந்த அணங்குடை நெடுங் கோட்டு
	அஞ்சு வரு விடர் முகை ஆர் இருள் அகற்றி,
5	மின் ஒளிர் எஃகம் செல் நெறி விளக்க,
	தனியன் வந்து, பனி அலை முனியான்,
	நீர் இழி மருங்கின் ஆர் இடத்து அமன்ற
	குளவியொடு மிடைந்த கூதளங் கண்ணி
	அசையா நாற்றம் அசை வளி பகர,
10	துறு கல் நண்ணிய கறி இவர் படப்பைக்
	குறி இறைக் குரம்பை நம் மனைவயின் புகுதரும்,
	'முருகு' என உணர்ந்து, முகமன் கூறி,
	உருவச் செந் தினை நீரொடு தூஉய்,
15	நெடு வேள் பரவும், அன்னை; அன்னோ!
	என் ஆவது கொல்தானே பொன் என
	மலர்ந்த வேங்கை அலங்கு சினை பொலிய
	மணி நிற மஞ்ஞை அகவும்
	அணி மலை நாடனொடு அமைந்த நம் தொடர்பே?

288. குறிஞ்சி

	சென்மதி; சிறக்க, நின் உள்ளம்! நின் மலை
	ஆரம் நீவிய அம் பகட்டு மார்பினை,
	சாரல் வேங்கைப் படு சினைப் புதுப் பூ
	முருகு முரண் கொள்ளும் உருவக் கண்ணியை,
5	எரி தின் கொல்லை இறைஞ்சிய ஏனல்,
	எவ்வம் கூரிய, வைகலும் வருவோய்!
	கனி முதிர் அடுக்கத்து எம் தனிமை காண்டலின்,
	எண்மை செய்தனை ஆகுவை நண்ணிக்
	கொடியோர் குறுகும் நெடி இருங் குன்றத்து,
10	இட்டு ஆறு இரங்கும் விட்டு ஒளிர் அருவி
	அரு வரை இழிதரும் வெரு வரு படாஅர்க்
	கயந் தலை மந்தி உயங்கு பசி களைஇயர்,
	பார்ப்பின் தந்தை பழச் சுளை தொடினும்,
	நனி நோய் ஏய்க்கும் பனி கூர் அடுக்கத்து,
15	மகளிர் மாங்காட்டு அற்றே துகள் அறக்
	கொந்தொடு உதிர்த்த கதுப்பின்,
	அம் தீம் கிளவித் தந்தை காப்பே.

302. குறிஞ்சி

	சிலம்பில் போகிய செம் முக வாழை
	அலங்கல் அம் தோடு, அசைவளி உறுதொறும்,
	பள்ளி யானைப் பரூஉப் புறம் தைவரும்
	நல் வரை நாடனொடு அருவி ஆடியும்,
5	பல் இதழ் நீலம் படு சுனைக் குற்றும்,
	நறு வீ வேங்கை இன வண்டு ஆர்க்கும்
	வெறி கமழ் சோலை நயந்து விளையாடலும்
	அரிய போலும் காதல் அம் தோழி!
	இருங் கல் அடுக்கத்து என்னையர் உழுத
10	கரும்பு எனக் கவினிய பெருங் குரல் ஏனல்,
	கிளி பட விளைந்தமை அறிந்தும்,' செல்க' என,
	நம் அவண் விடுநள் போலாள், கைம்மிகச்
	சில் சுணங்கு அணிந்த, செறிந்து வீங்கு, இள முலை,
	மெல் இயல் ஒலிவரும் கதுப்பொடு,
15	பல் கால் நோக்கும் அறன் இல் யாயே.

308. குறிஞ்சி

	உழுவையொடு உழந்த உயங்கு நடை ஒருத்தல்
	நெடு வகிர் விழுப் புண் கழாஅ, கங்குல்
	ஆலி அழி துளி பொழிந்த வைகறை,
	வால் வெள் அருவிப் புனல் மலிந்து ஒழுகலின்,
5	இலங்கு மலை புதைய வெண் மழை கவைஇ,
	கலம் சுடு புகையின் தோன்றும் நாட!
	இரவின் வருதல் எவனோ? பகல் வரின்,
	தொலையா வேலின் வண் மகிழ் எந்தை
	களிறு அணந்து எய்தாக் கல் முகை இதணத்து,
10	சிறு தினைப் படு கிளி எம்மொடு ஓப்பி,
	மல்லல் அறைய மலிர் சுனைக் குவளைத்
	தேம் பாய் ஒண் பூ நறும் பல அடைச்சிய
	கூந்தல் மெல் அணைத் துஞ்சி, பொழுது பட,
	காவலர்க் கரந்து, கடி புனம் துழைஇய
15	பெருங் களிற்று ஒருத்தலின், பெயர்குவை,
	கருங் கோற் குறிஞ்சி, நும் உறைவு இன், ஊர்க்கே.

368. குறிஞ்சி

	தொடுதோற் கானவன் சூடுறு வியன் புனம்,
	கரி புறம் கழீஇய பெரும் பாட்டு ஈரத்து,
	தோடு வளர் பைந் தினை நீடு குரல் காக்கும்
	ஒண் தொடி மகளிர்க்கு ஊசலாக
5	ஆடு சினை ஒழித்த கோடு இணர் கஞலிய
	குறும்பொறை அயலது நெடுந் தாள் வேங்கை,
	மட மயிற் குடுமியின், தோன்றும் நாடன்
	உயர் வரை மருங்கின் காந்தள் அம் சோலைக்
	குரங்கு அறிவாரா மரம் பயில் இறும்பில்,
10	கடி சுனைத் தெளிந்த மணி மருள் தீம் நீர்
	பிடி புணர் களிற்றின் எம்மொடு ஆடி,
	பல் நாள் உம்பர்ப் பெயர்ந்து, சில் நாள்
	கழியாமையே வழிவழிப் பெருகி,
	அம் பணை விளைந்த தேக் கட் தேறல்
15	வண்டு படு கண்ணியர் மகிழும் சீறூர்,
	எவன்கொல் வாழி, தோழி! கொங்கர்
	மணி அரை யாத்து மறுகின் ஆடும்
	உள்ளி விழவின் அன்ன,
	அலர் ஆகின்று, அது பலர் வாய்ப் பட்டே?

388. குறிஞ்சி

	அம்ம வாழி, தோழி நம் மலை
	அமை அறுத்து இயற்றிய வெவ் வாய்த் தட்டையின்,
	நறு விரை ஆரம் அற எறிந்து உழுத
	உளைக் குரல் சிறு தினை கவர்தலின், கிளை அமல்
5	பெரு வரை அடுக்கத்துக் குரீஇ ஓப்பி,
	ஓங்கு இருஞ் சிலம்பின் ஒள் இணர் நறு வீ
	வேங்கை அம் கவட்டிடை நிவந்த இதணத்து,
	பொன் மருள் நறுந் தாது ஊதும் தும்பி
	இன் இசை ஓரா இருந்தனமாக,
10	'மை ஈர் ஓதி மட நல்லீரே!
	நொவ்வு இயற் பகழி பாய்ந்தென, புண் கூர்ந்து,
	எவ்வமொடு வந்த உயர் மருப்பு ஒருத்தல் நும்
	புனத்துழிப் போகல் உறுமோ மற்று?' என,
	சினவுக் கொள் ஞமலி செயிர்த்துப் புடை ஆட,
15	சொல்லிக் கழிந்த வல் விற் காளை
	சாந்து ஆர் அகலமும் தகையும் மிக நயந்து,
	ஈங்கு நாம் உழக்கும் எவ்வம் உணராள்,
	நன்னர் நெஞ்சமொடு மயங்கி, 'வெறி' என,
	அன்னை தந்த முது வாய் வேலன்,
20	'எம் இறை அணங்கலின் வந்தன்று, இந் நோய்;
	தணி மருந்து அறிவல்' என்னும்ஆயின்,
	வினவின் எவனோ மற்றே 'கனல் சின
	மையல் வேழ மெய் உளம்போக,
	ஊட்டியன்ன ஊன் புரள் அம்பொடு
25	காட்டு மான் அடி வழி ஒற்றி,
	வேட்டம் செல்லுமோ, நும் இறை?' எனவே?

392. குறிஞ்சி

	தாழ் பெருந் தடக் கை தலைஇய, கானத்து,
	வீழ் பிடி கெடுத்த, வெண் கோட்டு யானை
	உண் குளகு மறுத்த உயக்கத்தன்ன,
	பண்புடை யாக்கைச் சிதைவு நன்கு அறீஇ,
5	பின்னிலை முனியானாகி, 'நன்றும்,
	தாது செய் பாவை அன்ன தையல்,
	மாதர் மெல் இயல், மட நல்லோள்வயின்
	தீது இன்றாக, நீ புணை புகுக!' என
	என்னும் தண்டும்ஆயின், மற்று அவன்
10	அழிதகப் பெயர்தல் நனி இன்னாதே
	ஒல் இனி, வாழி, தோழி! கல்லெனக்
	கண மழை பொழிந்த கான் படி இரவில்,
	தினை மேய் யானை இனன் இரிந்து ஓட,
	கல் உயர் கழுதில் சேணோன் எறிந்த
15	வல் வாய்க் கவணின் கடு வெடி ஒல்லென,
	மறப் புலி உரற, வாரணம் கதற,
	நனவுறு கட்சியின் நல் மயில் ஆல,
	மலை உடன் வெரூஉம் மாக் கல் வெற்பன்
	பிரியுநன் ஆகலோ அரிதே; அதாஅன்று,
20	உரிதுஅல் பண்பின் பிரியுனன்ஆயின்,
	வினை தவப் பெயர்ந்த வென் வேல் வேந்தன்
	முனைகொல் தானையொடு முன் வந்து இறுப்ப,
	தன் வரம்பு ஆகிய மன் எயில் இருக்கை
	ஆற்றாமையின், பிடித்த வேல் வலித்
25	தோற்றம் பிழையாத் தொல் புகழ் பெற்ற,
	விழை தக ஓங்கிய கழை துஞ்சு மருங்கின்
	கான் அமர் நன்னன் போல,
	யான் ஆகுவல், நின் நலம் தருவேனே.