20. நெய்தல்

	பெருநீர் அழுவத்து எந்தை தந்த
	கொழு மீன் உணங்கற் படு புள் ஓப்பி,
	எக்கர்ப் புன்னை இன் நிழல் அசைஇ,
	செக்கர் ஞெண்டின் குண்டு அளை கெண்டி,
5	ஞாழல் ஓங்கு சினைத் தொடுத்த கொடுங் கழித்
	தாழை வீழ் கயிற்று ஊசல் தூங்கி,
	கொண்டல் இடு மணல் குரவை முனையின்
	வெண் தலைப் புணரி ஆயமொடு ஆடி,
	மணிப் பூம் பைந் தழை தைஇ, அணித்தகப்
10	பல் பூங் கானல் அல்கினம் வருதல்
	கவ்வை நல் அணங்கு உற்ற, இவ் ஊர்,
	கொடிது அறி பெண்டிர் சொற்கொண்டு, அன்னை
	கடி கொண்டனளே தோழி! 'பெருந்துறை,
	எல்லையும் இரவும் என்னாது, கல்லென
15	வலவன் ஆய்ந்த வண் பரி
	நிலவு மணல் கொட்கும் ஓர் தேர் உண்டு' எனவே.

176. மருதம்

	கடல் கண்டன்ன கண் அகன் பரப்பின்
	நிலம் பக வீழ்ந்த வேர் முதிர் கிழங்கின்
	கழை கண்டன்ன தூம்புடைத் திரள் கால்,
	களிற்றுச் செவி அன்ன பாசடை மருங்கில்,
5	கழு நிவந்தன்ன கொழு முகை இடை இடை
	முறுவல் முகத்தின் பல் மலர் தயங்க,
	பூத்த தாமரைப் புள் இமிழ் பழனத்து,
	வேப்பு நனை அன்ன நெடுங் கண் நீர்ஞெண்டு
	இரை தேர் வெண் குருகு அஞ்சி, அயலது
10	ஒலித்த பகன்றை இருஞ் சேற்று அள்ளல்,
	திதலையின் வரிப்ப ஓடி, விரைந்து தன்
	நீர் மலி மண் அளைச் செறியும் ஊர!
	மனை நகு வயலை மரன் இவர் கொழுங் கொடி
	அரி மலர் ஆம்பலொடு ஆர்தழை தைஇ,
15	விழவு ஆடு மகளிரொடு தழூஉ அணிப் பொலிந்து,
	மலர் ஏர் உண்கண் மாண் இழை முன்கைக்
	குறுந் தொடி துடக்கிய நெடுந் தொடர் விடுத்தது
	உடன்றனள் போலும், நின் காதலி? எம் போல்
	புல் உளைக் குடுமிப் புதல்வற் பயந்து,
20	நெல்லுடை நெடு நகர் நின் இன்று உறைய,
	என்ன கடத்தளோ, மற்றே? தன் முகத்து
	எழுது எழில் சிதைய அழுதனள் ஏங்கி,
	அடித்தென உருத்த தித்திப் பல் ஊழ்
	நொடித்தெனச் சிவந்த மெல் விரல் திருகுபு,
25	கூர்நுனை மழுகிய எயிற்றள்
	ஊர் முழுதும் நுவலும் நிற் காணிய சென்மே.

235. பாலை

	அம்ம வாழி, தோழி! பொருள் புரிந்து
	உள்ளார்கொல்லோ, காதலர்? உள்ளியும்,
	சிறந்த செய்தியின் மறந்தனர்கொல்லோ?
	பயன் நிலம் குழைய வீசி, பெயல் முனிந்து,
5	விண்டு முன்னிய கொண்டல் மா மழை
	மங்குல் அற்கமொடு பொங்குபு துளிப்ப,
	வாடையொடு நிவந்த ஆய் இதழ்த் தோன்றி
	சுடர் கொள் அகலின் சுருங்கு பிணி அவிழ,
	சுரி முகிழ் முசுண்டைப் பொதி அவிழ் வான் பூ
10	விசும்பு அணி மீனின் பசும் புதல் அணிய,
	களவன் மண் அளைச் செறிய, அகல் வயல்
	கிளை விரி கரும்பின் கணைக்கால் வான் பூ
	மாரி அம் குருகின் ஈரிய குரங்க,
	நனி கடுஞ் சிவப்பொடு நாமம் தோற்றி,
15	பனி கடி கொண்ட பண்பு இல் வாடை
	மருளின் மாலையொடு அருள் இன்றி நலிய,
	'நுதல் இறைகொண்ட அயல் அறி பசலையொடு
	தொல் நலம் சிதையச் சாஅய்,
	என்னள்கொல் அளியள்?' என்னாதோரே.

260. நெய்தல்

	மண்டிலம் மழுக, மலை நிறம் கிளர,
	வண்டினம் மலர் பாய்ந்து ஊத, மீமிசைக்
	கண்டற் கானல் குருகினம் ஒலிப்ப,
	திரை பாடு அவிய, திமில் தொழில் மறப்ப,
5	கரை ஆடு அலவன் அளைவயின் செறிய,
	செக்கர் தோன்ற, துணை புணர் அன்றில்
	எக்கர்ப் பெண்ணை அக மடல் சேர,
	கழி மலர் கமழ் முகம் கரப்ப, பொழில் மனைப்
	புன்னை நறு வீ பொன் நிறம் கொளாஅ,
10	எல்லை பைப்பயக் கழிப்பி, எல் உற,
	யாங்கு ஆகுவல்கொல் யானே? நீங்காது,
	முது மரத்து உறையும் முரவு வாய் முது புள்
	கதுமெனக் குழறும், கழுது வழங்கு, அரை நாள்,
	நெஞ்சு நெகிழ் பருவரல் செய்த
15	அன்பிலாளன் அறிவு நயந்தேனே.

280. நெய்தல்

	பொன் அடர்ந்தன்ன ஒள் இணர்ச் செருந்திப்
	பல் மலர் வேய்ந்த நலம் பெறு கோதையள்,
	திணி மணல் அடை கரை அலவன் ஆட்டி
	அசையினள் இருந்த ஆய் தொடிக் குறுமகள்,
5	நலம்சால் விழுப் பொருள் கலம் நிறை கொடுப்பினும்,
	பெறல் அருங்குரையள்ஆயின், அறம் தெரிந்து,
	நாம் உறை தேஎம் மரூஉப் பெயர்ந்து, அவனொடு
	இரு நீர்ச் சேர்ப்பின் உப்புடன் உழுதும்,
	பெரு நீர்க் குட்டம் புணையொடு புக்கும்,
10	படுத்தனம், பணிந்தனம், அடுத்தனம், இருப்பின்,
	தருகுவன்கொல்லோ தானே விரி திரைக்
	கண் திரள் முத்தம் கொண்டு, ஞாங்கர்த்
	தேன் இமிர் அகன் கரைப் பகுக்கும்
	கானல் அம் பெருந் துறைப் பரதவன் எமக்கே?

350. நெய்தல்

	கழியே, சிறு குரல் நெய்தலொடு காவி கூம்ப,
	எறி திரை ஓதம் தரல் ஆனாதே;
	துறையே, மருங்கின் போகிய மாக் கவை மருப்பின்
	இருஞ் சேற்று ஈர் அளை அலவன் நீப்ப,
5	வழங்குநர் இன்மையின் பாடு ஆன்றன்றே;
	கொடு நுகம் நுழைந்த கணைக் கால் அத்திரி
	வடி மணி நெடுந் தேர் பூண ஏவாது,
	ஏந்து எழில் மழைக் கண் இவள் குறையாகச்
	சேந்தனை சென்மோ பெரு நீர்ச் சேர்ப்ப!
10	இலங்கு இரும் பரப்பின் எறி சுறா நீக்கி,
	வலம்புரி மூழ்கிய வான் திமிற் பரதவர்
	ஒலி தலைப் பணிலம் ஆர்ப்ப, கல்லென,
	கலி கெழு கொற்கை எதிர்கொள, இழிதரும்
	குவவு மணல் நெடுங் கோட்டு ஆங்கண்,
15	உவக்காண் தோன்றும், எம் சிறு நல் ஊரே!

380. நெய்தல்

	தேர் சேண் நீக்கி, தமியன் வந்து, 'நும்
	ஊர் யாது?' என்ன, நணி நணி ஒதுங்கி,
	முன் நாள் போகிய துறைவன், நெருநை,
	அகல் இலை நாவல் உண்துறை உதிர்த்த
5	கனி கவின் சிதைய வாங்கிக் கொண்டு, தன்,
	தாழை வேர் அளை, வீழ் துணைக்கு இடூஉம்
	அலவற் காட்டி, 'நற்பாற்று இது' என,
	நினைந்த நெஞ்சமொடு, நெடிது பெயர்ந்தோனே;
	உதுக் காண் தோன்றும், தேரே இன்றும்;
10	நாம் எதிர் கொள்ளாம்ஆயின், தான் அது
	துணிகுவன் போலாம்; நாணு மிக உடையன்;
	வெண் மணல் நெடுங் கோட்டு மறைகோ?
	அம்ம, தோழி! கூறுமதி நீயே.