3. பாலை

	இருங் கழி முதலை மேஎந்தோல் அன்ன
	கருங் கால் ஓமைக் காண்பு இன் பெருஞ் சினைக்
	கடியுடை நனந்தலை, ஈன்று இளைப்பட்ட,
	கொடு வாய்ப் பேடைக்கு அல்குஇரை தரீஇய,
5	மான்று வேட்டு எழுந்த செஞ் செவி எருவை
	வான் தோய் சிமைய விறல் வரைக் கவாஅன்,
	துளங்கு நடை மரையா வலம் படத் தொலைச்சி,
	ஒண் செங் குருதி உவற்றி உண்டு அருந்துபு,
	புலவுப் புலி துறந்த கலவுக் கழி கடு முடை,
10	கொள்ளை மாந்தரின் ஆனாது கவரும்
	புல் இலை மராஅத்த அகன் சேண் அத்தம்,
	கலம் தரல் உள்ளமொடு கழியக் காட்டி,
	பின் நின்று துரக்கும் நெஞ்சம்! நின் வாய்
	வாய்போல் பொய்ம்மொழி எவ்வம் என் களைமா
15	கவிர் இதழ் அன்ன காண்பு இன் செவ் வாய்,
	அம் தீம் கிளவி, ஆய் இழை, மடந்தை
	கொடுங் குழைக்கு அமர்த்த நோக்கம்
	நெடுஞ் சேண் ஆர் இடை விலங்கும் ஞான்றே?

8. குறிஞ்சி

	ஈயல் புற்றத்து ஈர்ம் புறத்து இறுத்த
	குரும்பி வல்சிப் பெருங் கை ஏற்றை
	தூங்கு தோல் துதிய வள் உகிர் கதுவலின்,
	பாம்பு மதன் அழியும் பானாட் கங்குலும்,
5	அரிய அல்லமன் இகுளை! 'பெரிய
	கேழல் அட்ட பேழ்வாய் ஏற்றை
	பலா அமல் அடுக்கம் புலாவ ஈர்க்கும்
	கழை நரல் சிலம்பின்ஆங்கண், வழையொடு
	வாழை ஓங்கிய தாழ் கண் அசும்பில்,
10	படு கடுங் களிற்றின் வருத்தம் சொலிய,
	பிடி படி முறுக்கிய பெரு மரப் பூசல்
	விண் தோய் விடரகத்து இயம்பும் அவர் நாட்டு,
	எண் அரும் பிறங்கல் மான் அதர் மயங்காது,
	மின்னு விடச் சிறிய ஒதுங்கி, மென்மெல,
15	துளி தலைத் தலைஇய மணி ஏர் ஐம்பால்
	சிறுபுறம் புதைய வாரி, குரல் பிழியூஉ,
	நெறி கெட விலங்கிய, நீயிர், இச் சுரம்,
	அறிதலும் அறிதிரோ?' என்னுநர்ப் பெறினே.

12. குறிஞ்சி

	யாயே, கண்ணினும் கடுங் காதலளே;
	எந்தையும், நிலன் உறப் பொறாஅன்; 'சீறடி சிவப்ப,
	எவன், இல! குறுமகள்! இயங்குதி?' என்னும்;
	யாமே, பிரிவு இன்று இயைந்த துவரா நட்பின்,
5	இரு தலைப் புள்ளின் ஓர் உயிரம்மே;
	ஏனல்அம் காவலர் ஆனாது ஆர்த்தொறும்,
	கிளி விளி பயிற்றும் வெளில் ஆடு பெருஞ் சினை,
	விழுக் கோட் பலவின் பழுப் பயம் கொண்மார்,
	குறவர் ஊன்றிய குரம்பை புதைய,
10	வேங்கை தாஅய தேம் பாய் தோற்றம்
	புலி செத்து, வெரீஇய புகர்முக வேழம்,
	மழை படு சிலம்பில் கழைபட, பெயரும்
	நல் வரை நாட! நீ வரின்,
	மெல்லியல் ஓரும் தான் வாழலளே.

22. குறிஞ்சி

	அணங்குடை நெடு வரை உச்சியின் இழிதரும்
	கணம் கொள் அருவிக் கான் கெழு நாடன்
	மணம் கமழ் வியல் மார்பு அணங்கிய செல்லல்
	இது என அறியா மறுவரற் பொழுதில்,
5	'படியோர்த் தேய்த்த பல் புகழ்த் தடக் கை
	நெடு வேட் பேணத் தணிகுவள் இவள்' என,
	முது வாய்ப் பெண்டிர் அது வாய் கூற,
	களம் நன்கு இழைத்து, கண்ணி சூட்டி,
	வள நகர் சிலம்பப் பாடி, பலி கொடுத்து,
10	உருவச் செந்தினை குருதியொடு தூஉய்,
	முருகு ஆற்றுப்படுத்த உரு கெழு நடு நாள்,
	ஆரம் நாற, அரு விடர்த் ததைந்த
	சாரற் பல் பூ வண்டு படச் சூடி,
	களிற்று இரை தெரீஇய பார்வல் ஒதுக்கின்
15	ஒளித்து இயங்கும் மரபின் வயப் புலி போல,
	நல் மனை நெடு நகர்க் காவலர் அறியாமை
	தன் நசை உள்ளத்து நம் நசை வாய்ப்ப,
	இன் உயிர் குழைய முயங்குதொறும் மெய்ம் மலிந்து,
	நக்கனென் அல்லெனோ யானே எய்த்த
20	நோய் தணி காதலர் வர, ஈண்டு
	ஏதில் வேலற்கு உலந்தமை கண்டே?

27. பாலை

	"கொடு வரி இரும் புலி தயங்க, நெடு வரை
	ஆடு கழை இரு வெதிர் கோடைக்கு ஒல்கும்
	கானம் கடிய என்னார், நாம் அழ,
	நின்றது இல் பொருட் பிணிச் சென்று இவண் தருமார்,
5	செல்ப" என்ப' என்போய்! நல்ல
	மடவைமன்ற நீயே; வடவயின்
	வேங்கடம் பயந்த வெண் கோட்டு யானை,
	மறப் போர்ப் பாண்டியர் அறத்தின் காக்கும்
	கொற்கை அம் பெரும் துறை முத்தின் அன்ன
10	நகைப் பொலிந்து இலங்கும் எயிறு கெழு துவர் வாய்
	தகைப்பத் தங்கலர்ஆயினும், இகப்ப
	யாங்ஙனம் விடுமோ மற்றே தேம் படத்
	தெள் நீர்க்கு ஏற்ற திரள் காற் குவளைப்
	பெருந்தகை சிதைத்தும், அமையா, பருந்து பட,
15	வேத்து அமர்க் கடந்த வென்றி நல் வேல்
	குருதியொடு துயல்வந்தன்ன நின்
	அரி வேய் உண்கண் அமர்த்த நோக்கே?

29. பாலை

	"தொடங்கு வினை தவிரா, அசைவு இல் நோன் தாள்,
	கிடந்து உயிர் மறுகுவதுஆயினும், இடம் படின்
	வீழ் களிறு மிசையாப் புலியினும் சிறந்த
	தாழ்வு இல் உள்ளம் தலைதலைச் சிறப்ப,
5	செய்வினைக்கு அகன்ற காலை, எஃகு உற்று
	இரு வேறு ஆகிய தெரி தகு வனப்பின்
	மாவின் நறு வடி போல, காண்தொறும்
	மேவல் தண்டா மகிழ் நோக்கு உண்கண்
	நினையாது கழிந்த வைகல், எனையதூஉம்,
10	வாழலென் யான்" எனத் தேற்றி, பல் மாண்
	தாழக் கூறிய தகைசால் நல் மொழி
	மறந்தனிர் போறிர் எம்' எனச் சிறந்த நின்
	எயிறு கெழு துவர் வாய் இன் நகை அழுங்க
	வினவல் ஆனாப் புனைஇழை! கேள் இனி
15	வெம்மை தண்டா எரி உகு பறந்தலை,
	கொம்மை வாடிய இயவுள் யானை
	நீர் மருங்கு அறியாது, தேர் மருங்கு ஓடி,
	அறு நீர் அம்பியின் நெறிமுதல் உணங்கும்
	உள்ளுநர்ப் பனிக்கும் ஊக்கு அருங் கடத்திடை,
20	எள்ளல் நோனாப் பொருள் தரல் விருப்பொடு
	நாணுத் தளை ஆக வைகி, மாண் வினைக்கு
	உடம்பு ஆண்டு ஒழிந்தமை அல்லதை,
	மடம் கெழு நெஞ்சம் நின் உழையதுவே!

39. பாலை

	'ஒழித்தது பழித்த நெஞ்சமொடு வழிப் படர்ந்து,
	உள்ளியும் அறிதிரோ, எம்?' என, யாழ நின்
	முள் எயிற்றுத் துவர் வாய் முறுவல் அழுங்க,
	நோய் முந்துறுத்து நொதுமல் மொழியல்; நின்
5	ஆய் நலம் மறப்பெனோ மற்றே? சேண் இகந்து
	ஒலி கழை பிசைந்த ஞெலி சொரி ஒண் பொறி
	படு ஞெமல் புதையப் பொத்தி, நெடு நிலை
	முளி புல் மீமிசை வளி சுழற்றுறாஅக்
	காடு கவர் பெருந் தீ ஓடுவயின் ஓடலின்,
10	அதர் கெடுத்து அலறிய சாத்தொடு ஒராங்கு
	மதர் புலி வெரீஇய மையல் வேழத்து
	இனம் தலை மயங்கிய நனந் தலைப் பெருங் காட்டு,
	ஞான்று தோன்று அவிர் சுடர் மான்றால் பட்டென,
	கள் படர் ஓதி! நிற் படர்ந்து உள்ளி,
15	அருஞ் செலவு ஆற்றா ஆர் இடை, ஞெரேரெனப்
	பரந்து படு பாயல் நவ்வி பட்டென,
	இலங்கு வளை செறியா இகுத்த நோக்கமொடு,
	நிலம் கிளை நினைவினை நின்ற நிற் கண்டு,
	'இன்னகை'! இனையம் ஆகவும், எம்வயின்
20	ஊடல் யாங்கு வந்தன்று?' என, யாழ நின்
	கோடு ஏந்து புருவமொடு குவவு நுதல் நீவி,
	நறுங் கதுப்பு உளரிய நன்னர் அமையத்து,
	வறுங் கை காட்டிய வாய் அல் கனவின்
	ஏற்று ஏக்கற்ற உலமரல்
25	போற்றாய்ஆகலின், புலத்தியால், எம்மே!

45. பாலை

	வாடல் உழுஞ்சில் விளை நெற்று அம் துணர்
	ஆடுகளப் பறையின், அரிப்பன ஒலிப்ப,
	கோடை நீடிய அகன் பெருங் குன்றத்து,
	நீர் இல் ஆர் ஆற்று நிவப்பன களிறு அட்டு,
5	ஆள் இல் அத்தத்து உழுவை உகளும்
	காடு இறந்தனரே, காதலர். மாமை,
	அரி நுண் பசலை பாஅய், பீரத்து
	எழில் மலர் புரைதல்வேண்டும். அலரே,
	அன்னி குறுக்கைப் பறந்தலை, திதியன்
10	தொல் நிலை முழுமுதல் துமியப் பண்ணி,
	புன்னை குறைத்த ஞான்றை, வயிரியர்
	இன் இசை ஆர்ப்பினும் பெரிதே. யானே,
	காதலற் கெடுத்த சிறுமையொடு, நோய் கூர்ந்து,
	ஆதிமந்தி போல, பேதுற்று
15	அலந்தனென் உழல்வென்கொல்லோ பொலந்தார்,
	கடல் கால் கிளர்ந்த வென்றி நல் வேல்,
	வானவரம்பன் அடல் முனைக் கலங்கிய
	உடை மதில் ஓர் அரண் போல,
	அஞ்சுவரு நோயொடு, துஞ்சாதேனே!

48. குறிஞ்சி

	'அன்னாய்! வாழி! வேண்டு, அன்னை! நின் மகள்,
	'பாலும் உண்ணாள், பழங்கண் கொண்டு,
	நனி பசந்தனள்' என வினவுதி. அதன் திறம்
	யானும் தெற்றென உணரேன். மேல் நாள்,
5	மலி பூஞ் சாரல், என் தோழிமாரோடு
	ஒலி சினை வேங்கை கொய்குவம் சென்றுழி,
	'புலி புலி!' என்னும் பூசல் தோன்ற
	ஒண் செங்கழுநீர்க் கண் போல் ஆய் இதழ்
	ஊசி போகிய சூழ் செய் மாலையன்,
10	பக்கம் சேர்த்திய செச்சைக் கண்ணியன்,
	குயம் மண்டு ஆகம் செஞ் சாந்து நீவி,
	வரிபுனை வில்லன், ஒருகணை தெரிந்துகொண்டு,
	'யாதோ, மற்று அம் மா திறம் படர்?' என
	வினவி நிற்றந்தோனே. அவற் கண்டு,
15	எம்முள் எம்முள் மெய்ம் மறைபு ஒடுங்கி,
	நாணி நின்றனெமாக, பேணி,
	'ஐவகை வகுத்த கூந்தல் ஆய் நுதல்
	மை ஈர் ஓதி மடவீர்! நும் வாய்ப்
	பொய்யும் உளவோ?' என்றனன். பையெனப்
20	பரி முடுகு தவிர்த்த தேரன், எதிர்மறுத்து,
	நின் மகள் உண்கண் பல் மாண் நோக்கிச்
	சென்றோன்மன்ற, அக் குன்று கிழவோனே.
	பகல் மாய் அந்திப் படுசுடர் அமையத்து,
	அவன் மறை தேஎம் நோக்கி, 'மற்று இவன்
25	மகனே தோழி!' என்றனள்.
	அதன் அளவு உண்டு கோள், மதிவல்லோர்க்கே.

52. குறிஞ்சி

	'வலந்த வள்ளி மரன் ஓங்கு சாரல்,
	கிளர்ந்த வேங்கைச் சேண் நெடும் பொங்கர்ப்
	பொன் நேர் புது மலர் வேண்டிய குறமகள்
	இன்னா இசைய பூசல் பயிற்றலின்,
5	"ஏ கல் அடுக்கத்து இருள் அளைச் சிலம்பின்
	ஆ கொள் வயப் புலி ஆகும் அஃது" எனத் தம்
	மலை கெழு சீறூர் புலம்ப, கல்லெனச்
	சிலையுடை இடத்தர் போதரும் நாடன்
	நெஞ்சு அமர் வியல் மார்பு உடைத்து என அன்னைக்கு
10	அறிவிப்பேம்கொல்? அறியலெம்கொல்?' என
	இருபாற் பட்ட சூழ்ச்சி ஒருபால்
	சேர்ந்தன்று வாழி, தோழி! 'யாக்கை
	இன் உயிர் கழிவதுஆயினும், நின் மகள்
	ஆய்மலர் உண்கண் பசலை
15	காம நோய்' எனச் செப்பாதீமே.

72. குறிஞ்சி

	இருள் கிழிப்பது போல் மின்னி, வானம்
	துளி தலைக்கொண்ட நளி பெயல் நடுநாள்,
	மின்மினி மொய்த்த முரவு வாய்ப் புற்றம்
	பொன் எறி பிதிரின் சுடர வாங்கி,
5	குரும்பி கெண்டும் பெருங்கை ஏற்றை
	இரும்பு செய் கொல் எனத் தோன்றும் ஆங்கண்,
	ஆறே அரு மரபினவே; யாறே
	சுட்டுநர்ப் பனிக்கும் சூருடை முதலைய;
	கழை மாய் நீத்தம் கல் பொருது இரங்க,
10	'அஞ்சுவம் தமியம்' என்னாது, மஞ்சு சுமந்து,
	ஆடுகழை நரலும் அணங்குடைக் கவாஅன்,
	ஈர் உயிர்ப் பிணவின் வயவுப் பசி களைஇய,
	இருங் களிறு அட்ட பெருஞ் சின உழுவை
	நாம நல்லராக் கதிர்பட உமிழ்ந்த
15	மேய் மணி விளக்கின் புலர ஈர்க்கும்
	வாள் நடந்தன்ன வழக்கு அருங் கவலை,
	உள்ளுநர் உட்கும் கல் அடர்ச் சிறு நெறி,
	அருள் புரி நெஞ்சமொடு எஃகு துணையாக
	வந்தோன் கொடியனும் அல்லன்; தந்த
20	நீ தவறு உடையையும் அல்லை; நின்வயின்
	ஆனா அரும் படர் செய்த
	யானே, தோழி! தவறு உடையேனே.

75. பாலை

	"அருள் அன்று ஆக, ஆள்வினை, ஆடவர்
	பொருள்" என வலித்த பொருள் அல் காட்சியின்
	மைந்து மலி உள்ளமொடு துஞ்சல் செல்லாது,
	எரி சினம் தவழ்ந்த இருங் கடற்று அடைமுதல்
5	கரி குதிர் மரத்த கான வாழ்க்கை,
	அடு புலி முன்பின், தொடு கழல் மறவர்
	தொன்று இயல் சிறுகுடி மன்று நிழற் படுக்கும்
	அண்ணல் நெடு வரை, ஆம் அறப் புலர்ந்த
	கல் நெறிப் படர்குவர்ஆயின் நல் நுதல்,
10	செயிர் தீர் கொள்கை, சில் மொழி, துவர் வாய்,
	அவிர் தொடி முன்கை, ஆய்இழை, மகளிர்
	ஆரம் தாங்கிய அலர் முலை ஆகத்து,
	ஆராக் காதலொடு தாரிடைக் குழையாது
	சென்று படு விறற் கவின் உள்ளி, என்றும்
15	இரங்குநர் அல்லது, பெயர்தந்து, யாவரும்
	தருநரும் உளரோ, இவ் உலகத்தான்?' என-
	மாரி ஈங்கை மாத் தளிர் அன்ன
	அம் மா மேனி, ஐது அமை நுசுப்பின்;
	பல் காசு நிரைத்த, கோடு ஏந்து, அல்குல்;
20	மெல் இயல் குறுமகள்! புலந்து பல கூறி
	ஆனா நோயை ஆக, யானே
	பிரியச் சூழ்தலும் உண்டோ,
	அரிது பெறு சிறப்பின் நின்வயினானே?'

88. குறிஞ்சி

	முதைச் சுவற் கலித்த மூரிச் செந்தினை
	ஓங்கு வணர்ப் பெருங் குரல் உணீஇய, பாங்கர்ப்
	பகுவாய்ப் பல்லிப் பாடு ஓர்த்து, குறுகும்
	புருவைப் பன்றி வரு திறம் நோக்கி,
5	கடுங் கைக் கானவன் கழுதுமிசைக் கொளீஇய
	நெடுஞ் சுடர் விளக்கம் நோக்கி, வந்து, நம்
	நடுங்கு துயர் களைந்த நன்னராளன்
	சென்றனன்கொல்லோ தானே குன்றத்து
	இரும் புலி தொலைத்த பெருங் கை யானைக்
10	கவுள் மலிபு இழிதரும் காமர் கடாஅம்
	இருஞ் சிறைத் தொழுதி ஆர்ப்ப, யாழ் செத்து,
	இருங் கல் விடர் அளை அசுணம் ஓர்க்கும்
	காம்பு அமல் இறும்பில் பாம்பு படத் துவன்றி,
	கொடு விரல் உளியம் கெண்டும்
15	வடு ஆழ் புற்றின வழக்கு அரு நெறியே?

92. குறிஞ்சி

	நெடு மலை அடுக்கம் கண் கெட மின்னி,
	படு மழை பொழிந்த பானாட் கங்குல்,
	குஞ்சரம் நடுங்கத் தாக்கி, கொடு வரிச்
	செங் கண் இரும் புலி குழுமும் சாரல்
5	வாரல் வாழியர், ஐய! நேர் இறை
	நெடு மென் பணைத் தோன் இவளும் யானும்
	காவல் கண்ணினம் தினையே; நாளை
	மந்தியும் அறியா மரம் பயில் இறும்பின்
	ஒண் செங் காந்தள் அவிழ்ந்த ஆங்கண்,
10	தண் பல் அருவித் தாழ்நீர் ஒரு சிறை,
	உருமுச் சிவந்து எறிந்த உரன் அழி பாம்பின்
	திருமணி விளக்கின் பெறுகுவை
	இருள் மென் கூந்தல் ஏமுறு துயிலே.

97. பாலை

	'கள்ளி அம் காட்ட புள்ளி அம் பொறிக் கலை
	வறன் உறல் அம் கோடு உதிர, வலம் கடந்து,
	புலவுப் புலி துறந்த கலவுக் கழி கடு முடை,
	இரவுக் குறும்பு அலற நூறி, நிரை பகுத்து,
5	இருங் கல் முடுக்கர்த் திற்றி கெண்டும்
	கொலை வில் ஆடவர் போல, பலவுடன்
	பெருந் தலை எருவையொடு பருந்து வந்து இறுக்கும்
	அருஞ் சுரம் இறந்த கொடியோர்க்கு அல்கலும்,
	இருங் கழை இறும்பின் ஆய்ந்து கொண்டு அறுத்த
10	நுணங்கு கண் சிறு கோல் வணங்குஇறை மகளிரொடு
	அகவுநர்ப் புரந்த அன்பின், கழல் தொடி,
	நறவு மகிழ் இருக்கை, நன்னன் வேண்மான்
	வயலை வேலி வியலூர் அன்ன, நின்
	அலர்முலை ஆகம் புலம்ப, பல நினைந்து,
15	ஆழல்' என்றி தோழி! யாழ என்
	கண் பனி நிறுத்தல் எளிதோ குரவு மலர்ந்து,
	அற்சிரம் நீங்கிய அரும் பத வேனில்
	அறல் அவிர் வார் மணல் அகல்யாற்று அடைகரை,
	துறை அணி மருதமொடு இகல் கொள ஓங்கி,
20	கலிழ் தளிர் அணிந்த இருஞ் சினை மாஅத்து
	இணர் ததை புதுப் பூ நிரைத்த பொங்கர்,
	புகை புரை அம் மஞ்சு ஊர,
	நுகர் குயில் அகவும் குரல் கேட்போர்க்கே?

99. பாலை

	வாள் வரி வயமான் கோள் உகிர் அன்ன
	செம் முகை அவிழ்ந்த முள் முதிர் முருக்கின்
	சிதரல் செம்மல் தாஅய், மதர் எழில்
	மாண் இழை மகளிர் பூணுடை முலையின்
5	முகை பிணி அவிழ்ந்த கோங்கமொடு அசைஇ, நனை
	அதிரல் பரந்த அம் தண் பாதிரி
	உதிர்வீ அம் சினை தாஅய், எதிர் வீ
	மராஅ மலரொடு விராஅய், பராஅம்
	அணங்குடை நகரின் மணந்த பூவின்
10	நன்றே, கானம்; நயவரும் அம்ம;
	கண்டிசின் வாழியோ குறுமகள்! நுந்தை
	அடு களம் பாய்ந்த தொடி சிதை மருப்பின்,
	பிடி மிடை, களிற்றின் தோன்றும்
	குறு நெடுந் துணைய குன்றமும் உடைத்தே!

107. பாலை

	நீ செலவு அயரக் கேட்டொறும், பல நினைந்து,
	அன்பின் நெஞ்சத்து, அயாஅப் பொறை மெலிந்த
	என் அகத்து இடும்பை களைமார், நின்னொடு
	கருங் கல் வியல் அறைக் கிடப்பி, வயிறு தின்று
5	இரும் புலி துறந்த ஏற்றுமான் உணங்கல்,
	நெறி செல் வம்பலர் உவந்தனர் ஆங்கண்,
	ஒலிகழை நெல்லின் அரிசியொடு ஓராங்கு
	ஆன் நிலைப் பள்ளி அளை பெய்து அட்ட
	வால் நிணம் உருக்கிய வாஅல் வெண் சோறு
10	புகர் அரைத் தேக்கின் அகல் இலை மாந்தும்
	கல்லா நீள் மொழிக் கத நாய் வடுகர்
	வல் ஆண் அரு முனை நீந்தி, அல்லாந்து,
	உகு மண் ஊறு அஞ்சும் ஒரு காற் பட்டத்து
	இன்னா ஏற்றத்து இழுக்கி, முடம் கூர்ந்து,
15	ஒரு தனித்து ஒழிந்த உரனுடை நோன் பகடு
	அம் குழை இருப்பை அறை வாய் வான் புழல்
	புல் உளைச் சிறாஅர் வில்லின் நீக்கி,
	மரை கடிந்து ஊட்டும் வரைஅகச் சீறூர்
	மாலை இன் துணைஆகி, காலைப்
20	பசு நனை நறு வீப் பரூஉப் பரல் உறைப்ப,
	மண மனை கமழும் கானம்
	துணை ஈர் ஓதி என் தோழியும் வருமே.

112. குறிஞ்சி

	கூனல் எண்கின் குறு நடைத் தொழுதி
	சிதலை செய்த செந் நிலைப் புற்றின்
	மண் புனை நெடுங் கோடு உடைய வாங்கி,
	இரை நசைஇப் பரிக்கும் அரைநாட் கங்குல்
5	ஈன்று அணி வயவுப் பிணப் பசித்தென, மறப் புலி
	ஒளிறு ஏந்து மருப்பின் களிறு அட்டுக் குழுமும்
	பனி இருஞ் சோலை, 'எமியம்' என்னாய்,
	தீங்கு செய்தனையே, ஈங்கு வந்தோயே;
	நாள் இடைப்படின், என் தோழி வாழாள்;
10	தோளிடை முயக்கம் நீயும் வெய்யை;
	கழியக் காதலர்ஆயினும், சான்றோர்
	பழியொடு வரூஉம் இன்பம் வெஃகார்;
	வரையின் எவனோ? வான் தோய் வெற்ப!
	கணக் கலை இகுக்கும் கறி இவர் சிலம்பின்
15	மணப்பு அருங் காமம் புணர்ந்தமை அறியார்,
	தொன்று இயல் மரபின் மன்றல் அயர,
	பெண் கோள் ஒழுக்கம் கண் கொள நோக்கி,
	நொதுமல் விருந்தினம் போல, இவள்
	புது நாண் ஒடுக்கமும் காண்குவம், யாமே.

118. குறிஞ்சி

	கறங்கு வெள் அருவி பிறங்கு மலைக் கவாஅன்,
	தேம் கமழ் இணர வேங்கை சூடி,
	தொண்டகப் பறைச் சீர் பெண்டிரொடு விரைஇ,
	மறுகில் தூங்கும் சிறுகுடிப் பாக்கத்து,
5	இயல் முருகு ஒப்பினை, வய நாய் பிற்பட,
	பகல் வரின், கவ்வை அஞ்சுதும்; இகல் கொள,
	இரும் பிடி கன்றொடு விரைஇய கய வாய்ப்
	பெருங் கை யானைக் கோள் பிழைத்து, இரீஇய
	அடு புலி வழங்கும் ஆர் இருள் நடு நாள்
10	தனியை வருதல் அதனினும் அஞ்சுதும்.
	என் ஆகுவள்கொல்தானே? பல் நாள்
	புணர் குறி செய்த புலர்குரல் ஏனல்
	கிளி கடி பாடலும் ஒழிந்தனள்;
	அளியள்தான், நின் அளி அலது இலளே!

119. பாலை

	'நுதலும் தோளும், திதலை அல்குலும்,
	வண்ணமும், வனப்பும், வரியும், வாட
	வருந்துவள், இவள்' எனத் திருந்துபு நோக்கி,
	'வரைவு நன்று' என்னாது அகலினும், அவர் வறிது,
5	ஆறு செல் மாக்கள் அறுத்த பிரண்டை,
	ஏறு பெறு பாம்பின் பைந் துணி கடுப்ப,
	நெறி அயல் திரங்கும் அத்தம், வெறி கொள,
	உமண் சாத்து இறந்த ஒழி கல் அடுப்பில்
	நோன் சிலை மழவர் ஊன் புழுக்கு அயரும்
10	சுரன் வழக்கு அற்றது என்னாது, உரம் சிறந்து,
	நெய்தல் உருவின் ஐது இலங்கு அகல் இலை,
	தொடை அமை பீலிப் பொலிந்த கடிகை,
	மடை அமை திண் சுரை, மாக் காழ் வேலொடு
	தணி அமர் அழுவம் தம்மொடு துணைப்ப,
15	துணிகுவர்கொல்லோ தாமே துணிகொள
	மறப் புலி உழந்த வசி படு சென்னி
	உறுநோய் வருத்தமொடு உணீஇய மண்டி,
	படி முழம் ஊன்றிய நெடு நல் யானை
	கை தோய்த்து உயிர்க்கும் வறுஞ் சுனை,
20	மை தோய் சிமைய, மலைமுதல் ஆறே?

147. பாலை

	ஓங்குமலைச் சிலம்பில் பிடவுடன் மலர்ந்த
	வேங்கை வெறித் தழை வேறு வகுத்தன்ன
	ஊன் பொதி அவிழாக் கோட்டு உகிர்க் குருளை
	மூன்று உடன் ஈன்ற முடங்கர் நிழத்த,
5	துறுகல் விடர் அளைப் பிணவுப் பசி கூர்ந்தென,
	பொறி கிளர் உழுவைப் போழ் வாய் ஏற்றை
	அறு கோட்டு உழை மான் ஆண் குரல் ஓர்க்கும்
	நெறி படு கவலை நிரம்பா நீளிடை,
	வெள்ளி வீதியைப் போல நன்றும்
10	செலவு அயர்ந்திசினால் யானே; பல புலந்து,
	உண்ணா உயக்கமொடு உயிர் செலச் சாஅய்,
	தோளும் தொல் கவின் தொலைய, நாளும்
	பிரிந்தோர் பெயர்வுக்கு இரங்கி,
	மருந்து பிறிது இன்மையின், இருந்து வினைஇலனே!

148. குறிஞ்சி

	பனைத் திரள் அன்ன பரு ஏர் எறுழ்த் தடக் கை,
	கொலைச் சினம் தவிரா மதனுடை முன்பின்,
	வண்டு படு கடாஅத்து, உயர் மருப்பு, யானை
	தண் கமழ் சிலம்பின் மரம் படத் தொலைச்சி;
5	உறு புலி உரறக் குத்தி; விறல் கடிந்து;
	சிறு தினைப் பெரும் புனம் வவ்வும் நாட!
	கடும் பரிக் குதிரை ஆஅய் எயினன்
	நெடுந் தேர் ஞிமிலியொடு பொருது, களம் பட்டென,
	காணிய செல்லாக் கூகை நாணி,
10	கடும் பகல் வழங்காதாஅங்கு, இடும்பை
	பெரிதால் அம்ம இவட்கே; அதனால்
	மாலை, வருதல் வேண்டும் சோலை
	முளை மேய் பெருங் களிறு வழங்கும்
	மலை முதல் அடுக்கத்த சிறு கல் ஆறே.

155. பாலை

	அறன்கடைப் படாஅ வாழ்க்கையும், என்றும்
	பிறன்கடைச் செலாஅச் செல்வமும், இரண்டும்
	பொருளின் ஆகும், புனையிழை!' என்று, நம்
	இருள் ஏர் ஐம்பால் நீவியோரே
5	நோய் நாம் உழக்குவம்ஆயினும், தாம் தம்
	செய் வினை முடிக்க; தோழி! பல்வயின்
	பய நிரை சேர்ந்த பாழ் நாட்டு ஆங்கண்
	நெடு விளிக் கோவலர் கூவல் தோண்டிய
	கொடு வாய்ப் பத்தல் வார்ந்து உகு சிறு குழி,
10	நீர் காய் வருத்தமொடு சேர்விடம் பெறாது
	பெருங் களிறு மிதித்த அடியகத்து, இரும் புலி
	ஒதுங்குவன கழிந்த செதும்பல் ஈர் வழி,
	செயிர் தீர் நாவின் வயிரியர் பின்றை
	மண் ஆர் முழவின் கண்ணகத்து அசைத்த
15	விரல் ஊன்று வடுவின் தோன்றும்
	மரல் வாடு மருங்கின் மலை இறந்தோரே.

158. குறிஞ்சி

	'உரும் உரறு கருவிய பெரு மழை தலைஇ,
	பெயல் ஆன்று அவிந்த தூங்குஇருள் நடுநாள்,
	மின்னு நிமிர்ந்தன்ன கனங்குழை இமைப்ப,
	பின்னு விடு நெறியின் கிளைஇய கூந்தலள்,
5	வரை இழி மயிலின் ஒல்குவனள் ஒதுங்கி,
	மிடை ஊர்பு இழிய, கண்டனென், இவள்' என
	அலையல் வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் படப்பைச்
	சூருடைச் சிலம்பில், சுடர்ப்பூ வேய்ந்து
	தாம் வேண்டு உருவின் அணங்குமார் வருமே;
10	நனவின் வாயே போலத் துஞ்சுநர்க்
	கனவு ஆண்டு மருட்டலும் உண்டே; இவள்தான்
	சுடர் இன்று தமியளும் பனிக்கும்; வெருவர
	மன்ற மராஅத்த கூகை குழறினும்,
	நெஞ்சு அழிந்து அரணம் சேரும்; அதன்தலைப்
15	புலிக் கணத்தன்ன நாய் தொடர்விட்டு,
	முருகன் அன்ன சீற்றத்துக் கடுந் திறல்
	எந்தையும் இல்லன் ஆக,
	அஞ்சுவள் அல்லளோ, இவள் இது செயலே?

168. குறிஞ்சி

	யாமம் நும்மொடு கழிப்பி, நோய் மிக,
	பனி வார் கண்ணேம் வைகுதும்; இனியே;
	ஆன்றல் வேண்டும் வான் தோய் வெற்ப!
	பல் ஆன் குன்றில் படு நிழல் சேர்ந்த
5	நல் ஆன் பரப்பின் குழுமூர் ஆங்கண்
	கொடைக் கடன் ஏன்ற கோடா நெஞ்சின்
	உதியன் அட்டில் போல ஒலி எழுந்து,
	அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரைச் சிலம்பின்;
	ஈன்றணி இரும் பிடி தழீஇ, களிறு தன்
10	தூங்குநடைக் குழவி துயில் புறங்காப்ப,
	ஒடுங்கு அளை புலம்பப் போகி, கடுங் கண்
	வாள் வரி வயப் புலி கல் முழை உரற,
	கானவர் மடிந்த கங்குல்;
	மான் அதர்ச் சிறு நெறி வருதல், நீயே?

169. பாலை

	மரம் தலை கரிந்து நிலம் பயம் வாட,
	அலங்குகதிர் வேய்ந்த அழல் திகழ் நனந்தலை,
	புலி தொலைத்து உண்ட பெருங் களிற்று ஒழி ஊன்
	கலி கெழு மறவர் காழ்க் கோத்து ஒழிந்ததை,
5	ஞெலி கோற் சிறு தீ மாட்டி, ஒலி திரைக்
	கடல் விளை அமிழ்தின் கணம் சால் உமணர்
	சுனை கொள் தீம் நீர்ச் சோற்று உலைக் கூட்டும்
	சுரம் பல கடந்த நம் வயின் படர்ந்து; நனி
	பசலை பாய்ந்த மேனியள், நெடிது நினைந்து,
10	செல் கதிர் மழுகிய புலம்பு கொள் மாலை
	மெல் விரல் சேர்த்திய நுதலள், மல்கிக்
	கயல் உமிழ் நீரின் கண் பனி வார,
	பெருந் தோள் நெகிழ்ந்த செல்லலொடு
	வருந்துமால், அளியள், திருந்திழைதானே!

202. குறிஞ்சி

	வயங்கு வெள் அருவிய குன்றத்துக் கவாஅன்,
	கயந் தலை மடப் பிடி இனன் ஏமார்ப்ப,
	புலிப் பகை வென்ற புண் கூர் யானை
	கல்லகச் சிலம்பில் கை எடுத்து உயிர்ப்பின்,
5	நல் இணர் வேங்கை நறு வீ கொல்லன்
	குருகு ஊது மிதி உலைப் பிதிர்வின் பொங்கி,
	சிறு பல் மின்மினி போல, பல உடன்
	மணி நிற இரும் புதல் தாவும் நாட!
	யாமே அன்றியும் உளர்கொல் பானாள்,
10	உத்தி அரவின் பைத் தலை துமிய,
	உர உரும் உரறும் உட்கு வரு நனந்தலை,
	தவிர்வு இல் உள்ளமொடு எஃகு துணையாக,
	கனை இருள் பரந்த கல் அதர்ச் சிறு நெறி
	தேராது வரூஉம் நின்வயின்
15	ஆர் அஞர் அரு படர் நீந்துவோரே?

205. பாலை

	'உயிர் கலந்து ஒன்றிய தொன்று படு நட்பின்
	செயிர் தீர் நெஞ்சமொடு செறிந்தோர் போல,
	தையல்! நின் வயின் பிரியலம் யாம்' எனப்
	பொய் வல் உள்ளமொடு புரிவு உணக் கூறி,
5	துணிவு இல் கொள்கையர் ஆகி, இனியே
	நோய் மலி வருத்தமொடு நுதல் பசப்புபூர,
	நாம் அழ, துறந்தனர் ஆயினும், தாமே
	வாய்மொழி நிலைஇய சேண் விளங்கு நல் இசை
	வளம் கெழு கோசர் விளங்கு படை நூறி,
10	நிலம் கொள வெஃகிய பொலம் பூண் கிள்ளி,
	பூ விரி நெடுங் கழி நாப்பண், பெரும் பெயர்க்
	காவிரிப் படப்பைப் பட்டினத்தன்ன
	செழு நகர் நல் விருந்து அயர்மார், ஏமுற
	விழு நிதி எளிதினின் எய்துகதில்ல
15	மழை கால் அற்சிரத்து மால் இருள் நீங்கி,
	நீடுஅமை நிவந்த நிழல் படு சிலம்பில்,
	கடாஅ யானைக் கவுள் மருங்கு உறழ
	ஆம் ஊர்பு இழிதரு காமர் சென்னி,
	புலி உரி வரி அதள் கடுப்ப, கலி சிறந்து,
20	நாட் பூ வேங்கை நறு மலர் உதிர,
	மேக்கு எழு பெருஞ் சினை ஏறி, கணக் கலை
	கூப்பிடூஉ உகளும் குன்றகச் சிறு நெறிக்
	கல் பிறங்கு ஆர் இடை விலங்கிய
	சொல் பெயர் தேஎத்த சுரன் இறந்தோரே.

218. குறிஞ்சி

	'கிளை பாராட்டும் கடு நடை வயக் களிறு
	முளை தருபு ஊட்டி, வேண்டு குளகு அருத்த,
	வாள் நிற உருவின் ஒளிறுபு மின்னி,
	பரூஉ உறைப் பல் துளி சிதறி, வான் நவின்று,
5	பெரு வரை நளிர் சிமை அதிர வட்டித்து,
	புயல் ஏறு உரைஇய வியல் இருள் நடு நாள்,
	விறல் இழைப் பொலிந்த காண்பு இன் சாயல்,
	தடைஇத் திரண்ட நின் தோள் சேர்பு அல்லதை,
	படாஅவாகும், எம் கண்' என, நீயும்,
10	'இருள் மயங்கு யாமத்து இயவுக் கெட விலங்கி,
	வரி வயங்கு இரும் புலி வழங்குநர்ப் பார்க்கும்
	பெரு மலை விடரகம் வர அரிது' என்னாய்,
	வர எளிதாக எண்ணுதி; அதனால்,
	நுண்ணிதின் கூட்டிய படு மாண் ஆரம்
15	தண்ணிது கமழும் நின் மார்பு, ஒரு நாள்
	அடைய முயங்கேம்ஆயின், யாமும்
	விறல் இழை நெகிழச் சாஅய்தும்; அதுவே
	அன்னை அறியினும் அறிக! அலர் வாய்
	அம்பல் மூதூர் கேட்பினும் கேட்க!
20	வண்டு இறை கொண்ட எரி மருள் தோன்றியொடு,
	ஒண் பூ வேங்கை கமழும்
	தண் பெருஞ் சாரல் பகல் வந்தீமே!

221. பாலை

	நனை விளை நறவின் தேறல் மாந்தி,
	புனை வினை நல் இல் தரு மணல் குவைஇ,
	'பொம்மல் ஓதி எம் மகள் மணன்' என,
	வதுவை அயர்ந்தனர் நமரே; அதனால்,
5	புதுவது புனைந்த சேயிலை வெள் வேல்,
	மதி உடம்பட்ட மை அணற் காளை
	வாங்கு சினை மலிந்த திரள் அரை மராஅத்து,
	தேம் பாய் மெல் இணர் தளிரொடு கொண்டு, நின்
	தண் நறு முச்சி புனைய, அவனொடு
10	கழை கவின் போகிய மழை உயர் நனந்தலை,
	களிற்று இரை பிழைத்தலின், கய வாய் வேங்கை
	காய் சினம் சிறந்து, குழுமலின் வெரீஇ,
	இரும் பிடி இரியும் சோலை
	அருஞ் சுரம் சேறல் அயர்ந்தனென், யானே.

227. பாலை

	'நுதல் பசந்தன்றே; தோள் சாயினவே;
	திதலை அல்குல் வரியும் வாடின;
	என் ஆகுவள்கொல் இவள்?' என, பல் மாண்
	நீர் மலி கண்ணொடு நெடிது நினைந்து ஒற்றி,
5	இனையல் வாழி, தோழி! நனை கவுள்
	காய் சினம் சிறந்த வாய் புகு கடாத்தொடு
	முன் நிலை பொறாஅது முரணி, பொன் இணர்ப்
	புலிக் கேழ் வேங்கைப் பூஞ் சினை புலம்ப,
	முதல் பாய்ந்திட்ட முழு வலி ஒருத்தல்
10	செந் நிலப் படு நீறு ஆடி, செரு மலைந்து,
	களம் கொள் மள்ளரின் முழங்கும் அத்தம்
	பல இறந்து அகன்றனர் ஆயினும், நிலைஇ,
	நோய் இலராக, நம் காதலர்! வாய் வாள்,
	தமிழ் அகப்படுத்த இமிழ் இசை முரசின்,
15	வருநர் வரையாப் பெரு நாள் இருக்கை,
	தூங்கல் பாடிய ஓங்கு பெரு நல் இசைப்
	பிடி மிதி வழுதுணைப் பெரும் பெயர்த் தழும்பன்
	கடி மதில் வரைப்பின் ஊணூர் உம்பர்,
	விழு நிதி துஞ்சும் வீறு பெறு திரு நகர்,
20	இருங் கழிப் படப்பை மருங்கூர்ப் பட்டினத்து,
	எல் உமிழ் ஆவணத்து அன்ன,
	கல்லென் கம்பலை செய்து அகன்றோரே!

228. குறிஞ்சி

	பிரசப் பல் கிளை ஆர்ப்ப, கல்லென
	வரை இழி அருவி ஆரம் தீண்டித்
	தண் என நனைக்கும் நளிர் மலைச் சிலம்பில்,
	கண் என மலர்ந்த மா இதழ்க் குவளைக்
5	கல் முகை நெடுஞ் சுனை நம்மொடு ஆடி,
	பகலே இனிது உடன் கழிப்பி, இரவே
	செல்வர்ஆயினும், நன்றுமன் தில்ல
	வான்கண் விரிந்த பகல் மருள் நிலவின்
	சூரல் மிளைஇய சாரல் ஆர் ஆற்று,
10	ஓங்கல் மிசைய வேங்கை ஒள் வீப்
	புலிப் பொறி கடுப்பத் தோன்றலின், கய வாய்
	இரும் பிடி இரியும் சோலைப்
	பெருங் கல் யாணர்த் தம் சிறுகுடியானே.

232. குறிஞ்சி

	காண் இனி வாழி, தோழி! பானாள்,
	மழை முழங்கு அரவம் கேட்ட, கழை தின்,
	மாஅல் யானை புலி செத்து வெரீஇ,
	இருங் கல் விடரகம் சிலம்பப் பெயரும்
5	பெருங் கல் நாடன் கேண்மை, இனியே,
	குன்ற வேலிச் சிறுகுடி ஆங்கண்,
	மன்ற வேங்கை மண நாட் பூத்த
	மணி ஏர் அரும்பின் பொன் வீ தாஅய்
	வியல் அறை வரிக்கும் முன்றில், குறவர்
10	மனை முதிர் மகளிரொடு குரவை தூங்கும்
	ஆர் கலி விழவுக் களம் கடுப்ப, நாளும்,
	விரவுப் பூம் பலியொடு விரைஇ, அன்னை
	கடியுடை வியல் நகர்க் காவல் கண்ணி,
	'முருகு' என வேலற் தரூஉம்.
15	பருவமாகப் பயந்தன்றால், நமக்கே.

238. குறிஞ்சி

	மான்றமை அறியா மரம் பயில் இறும்பின்,
	ஈன்று இளைப்பட்ட வயவுப் பிணப் பசித்தென,
	மட மான் வல்சி தரீஇய, நடு நாள்,
	இருள் முகைச் சிலம்பின், இரை வேட்டு எழுந்த
5	பணை மருள் எருத்தின் பல் வரி இரும் போத்து,
	மடக் கண் ஆமான் மாதிரத்து அலற,
	தடக் கோட்டு ஆமான் அண்ணல் ஏஎறு,
	நனந்தலைக் கானத்து வலம் படத் தொலைச்சி,
	இருங் கல் வியல் அறை சிவப்ப ஈர்க்கும்
10	பெருங் கல் நாட! பிரிதிஆயின்,
	மருந்தும் உடையையோ மற்றே இரப்போர்க்கு
	இழை அணி நெடுந் தேர் களிறொடு என்றும்
	மழை சுரந்தன்ன ஈகை, வண் மகிழ்,
	கழல் தொடித் தடக் கை, கலிமான், நள்ளி
15	நளி முகை உடைந்த நறுங் கார் அடுக்கத்து,
	போந்தை முழு முதல் நிலைஇய காந்தள்
	மென் பிணி முகை அவிழ்ந்து அலர்ந்த
	தண் கமழ் புது மலர் நாறும் நறு நுதற்கே?

239. பாலை

	அளிதோதானே; எவன் ஆவதுகொல்?
	மன்றும் தோன்றாது; மரனும் மாயும்
	'புலி என உலம்பும் செங் கண் ஆடவர்,
	ஞெலியொடு பிடித்த வார் கோல் அம்பினர்,
5	எல் ஊர் எறிந்து, பல் ஆத் தழீஇய
	விளி படு பூசல் வெஞ் சுரத்து இரட்டும்
	வேறு பல் தேஎத்து ஆறு பல நீந்தி,
	புள்ளித் தொய்யில், பொறி படு சுணங்கின்,
	ஒள் இழை மகளிர் உயர் பிறை தொழூஉம்
10	புல்லென் மாலை, யாம் இவண் ஒழிய,
	ஈட்டு அருங்குரைய பொருள்வயிற் செலினே,
	நீட்டுவிர் அல்லிரோ, நெடுந்தகையீர்?' என,
	குறு நெடும் புலவி கூறி, நம்மொடு
	நெருநலும் தீம் பல மொழிந்த
15	சிறு நல் ஒருத்தி பெரு நல் ஊரே!

249. பாலை

	அம்ம வாழி, தோழி! பல் நாள்
	இவ் ஊர் அம்பல் எவனோ? வள் வார்
	விசி பிணித்து யாத்த அரி கோல் தெண் கிணை
	இன் குரல் அகவுநர் இரப்பின், நாடொறும்
5	பொன் கோட்டுச் செறித்து, பொலந்தார் பூட்டி,
	சாந்தம் புதைத்த ஏந்து துளங்கு எழில் இமில்
	ஏறு முந்துறுத்து, சால் பதம் குவைஇ,
	நெடுந் தேர் களிற்றொடு சுரக்கும் கொடும் பூண்
	பல் வேல் முசுண்டை வேம்பி அன்ன என்
10	நல் எழில் இள நலம் தொலையினும், நல்கார்
	பல் பூங் கானத்து அல்கு நிழல் அசைஇ,
	தோகைத் தூவித் தொடைத் தார் மழவர்
	நாகு ஆ வீழ்த்து, திற்றி தின்ற
	புலவுக் களம் துழைஇய துகள் வாய்க் கோடை
15	நீள் வரைச் சிலம்பின் இரை வேட்டு எழுந்த
	வாள் வரி வயப் புலி தீண்டிய விளி செத்து,
	வேறு வேறு கவலைய ஆறு பரிந்து, அலறி,
	உழை மான் இன நிரை ஓடும்
	கழை மாய் பிறங்கல் மலை இறந்தோரே.

251. பாலை

	தூதும் சென்றன; தோளும் செற்றும்;
	ஓதி ஒண் நுதல் பசலையும் மாயும்;
	வீங்கு இழை நெகிழச் சாஅய், செல்லலொடு
	நாம் படர் கூரும் அருந் துயர் கேட்பின்,
5	நந்தன் வெறுக்கை எய்தினும், மற்று அவண்
	தங்கலர் வாழி, தோழி! வெல் கொடித்
	துனை கால் அன்ன புனை தேர்க் கோசர்
	தொல் மூதாலத்து அரும் பணைப் பொதியில்,
	இன் இசை முரசம் கடிப்பு இகுத்து இரங்க,
10	தெம் முனை சிதைத்த ஞான்றை, மோகூர்
	பணியாமையின், பகை தலைவந்த
	மா கெழு தானை வம்ப மோரியர்
	புனை தேர் நேமி உருளிய குறைத்த
	இலங்கு வெள் அருவிய அறை வாய் உம்பர்,
15	மாசு இல் வெண் கோட்டு அண்ணல் யானை
	வாயுள் தப்பிய, அருங் கேழ், வயப் புலி
	மா நிலம் நெளியக் குத்தி, புகலொடு
	காப்பு இல வைகும் தேக்கு அமல் சோலை
	நிரம்பா நீள் இடைப் போகி,
20	அரம் போழ் அவ் வளை நிலை நெகிழ்த்தோரே.

261. பாலை

	கானப் பாதிரிக் கருந் தகட்டு ஒள் வீ
	வேனில் அதிரலொடு விரைஇ, காண்வர,
	சில் ஐங் கூந்தல் அழுத்தி, மெல் இணர்த்
	தேம் பாய் மராஅம் அடைச்சி, வான் கோல்
5	இலங்கு வளை தெளிர்ப்ப வீசி, சிலம்பு நகச்
	சில் மெல் ஒதுக்கமொடு மென்மெல இயலி, 'நின்
	அணி மாண் சிறுபுறம் காண்கம்; சிறு நனி
	ஏகு' என, ஏகல் நாணி, ஒய்யென
	மா கொள் நோக்கமொடு மடம் கொளச் சாஅய்,
10	நின்று தலை இறைஞ்சியோளே; அது கண்டு,
	யாம் முந்துறுதல் செல்லேம், ஆயிடை
	அருஞ் சுரத்து அல்கியேமே இரும் புலி
	களிறு அட்டுக் குழுமும் ஓசையும், களி பட்டு
	வில்லோர் குறும்பில் ததும்பும்,
15	வல் வாய்க் கடுந் துடிப் பாணியும் கேட்டே.

264. முல்லை

	மழை இல் வானம் மீன் அணிந்தன்ன,
	குழை அமல் முசுண்டை வாலிய மலர,
	வரி வெண் கோடல் வாங்கு குலை வான் பூப்
	பெரிய சூடிய கவர் கோல் கோவலர்,
5	எல்லுப் பெயல் உழந்த பல் ஆன் நிரையொடு,
	நீர் திகழ் கண்ணியர், ஊர்வயின் பெயர்தர,
	நனி சேண்பட்ட மாரி தளி சிறந்து,
	ஏர்தரு கடு நீர் தெருவுதொறு ஒழுக,
	பேர் இசை முழக்கமொடு சிறந்து நனி மயங்கி,
10	கூதிர் நின்றன்றால், பொழுதே! காதலர்
	நம் நிலை அறியார் ஆயினும், தம் நிலை
	அறிந்தனர்கொல்லோ தாமே ஓங்கு நடைக்
	காய் சின யானை கங்குல் சூழ,
	அஞ்சுவர இறுத்த தானை
15	வெஞ் சின வேந்தன் பாசறையோரே?

268. குறிஞ்சி

	அறியாய் வாழி, தோழி! பொறி வரிப்
	பூ நுதல் யானையொடு புலி பொரக் குழைந்த
	குருதிச் செங் களம் புலவு அற, வேங்கை
	உரு கெழு நாற்றம் குளவியொடு விலங்கும்
5	மா மலை நாடனொடு மறு இன்று ஆகிய
	காமம் கலந்த காதல் உண்டுஎனின்,
	நன்றுமன்; அது நீ நாடாய், கூறுதி;
	நாணும் நட்பும் இல்லோர்த் தேரின்,
	யான் அலது இல்லை, இவ் உலகத்தானே
10	இன் உயிர் அன்ன நின்னொடும் சூழாது,
	முளை அணி மூங்கிலின், கிளையொடு பொலிந்த
	பெரும் பெயர் எந்தை அருங் கடி நீவி,
	செய்து பின் இரங்கா வினையொடு
	மெய் அல் பெரும் பழி எய்தினென் யானே!

272. குறிஞ்சி

	இரும் புலி தொலைத்த பெருங் கை வேழத்துப்
	புலவு நாறு புகர் நுதல் கழுவ, கங்குல்
	அருவி தந்த அணங்குடை நெடுங் கோட்டு
	அஞ்சு வரு விடர் முகை ஆர் இருள் அகற்றி,
5	மின் ஒளிர் எஃகம் செல் நெறி விளக்க,
	தனியன் வந்து, பனி அலை முனியான்,
	நீர் இழி மருங்கின் ஆர் இடத்து அமன்ற
	குளவியொடு மிடைந்த கூதளங் கண்ணி
	அசையா நாற்றம் அசை வளி பகர,
10	துறு கல் நண்ணிய கறி இவர் படப்பைக்
	குறி இறைக் குரம்பை நம் மனைவயின் புகுதரும்,
	மெய்ம் மலி உவகையன்; அந் நிலை கண்டு,
	'முருகு' என உணர்ந்து, முகமன் கூறி,
	உருவச் செந் தினை நீரொடு தூஉய்,
15	நெடு வேள் பரவும், அன்னை; அன்னோ!
	என் ஆவது கொல்தானே பொன் என
	மலர்ந்த வேங்கை அலங்கு சினை பொலிய
	மணி நிற மஞ்ஞை அகவும்
	அணி மலை நாடனொடு அமைந்த நம் தொடர்பே?

277. பாலை

	தண் கதிர் மண்டிலம் அவிர், அறச் சாஅய்ப்
	பகல் அழி தோற்றம் போல, பையென
	நுதல் ஒளி கரப்பவும், ஆள்வினை தருமார்,
	தவல் இல் உள்ளமொடு எஃகு துணை ஆக,
5	கடையல்அம் குரல வாள் வரி உழுவை
	பேழ் வாய்ப் பிணவின் விழுப் பசி நோனாது,
	இரும் பனஞ் செறும்பின் அன்ன பரூஉ மயிர்,
	சிறு கண், பன்றி வரு திறம் பார்க்கும்
	அத்தம் ஆர் அழுவத்து ஆங்கண் நனந்தலை,
10	பொத்துடை மரத்த புகர் படு நீழல்,
	ஆறு செல் வம்பலர் அசையுநர் இருக்கும்,
	ஈரம் இல், வெஞ் சுரம் இறந்தோர் நம்வயின்
	வாரா அளவை ஆயிழை! கூர் வாய்
	அழல் அகைந்தன்ன காமர் துதை மயிர்
15	மனை உறை கோழி மறனுடைச் சேவல்
	போர் புரி எருத்தம் போலக் கஞலிய
	பொங்கு அழல் முருக்கின் ஒண் குரல் மாந்தி,
	சிதர் சிதர்ந்து உகுத்த செவ்வி வேனில்
	வந்தன்று அம்ம, தானே;
20	வாரார் தோழி! நம் காதலோரே.

285. பாலை

	'ஒழியச் சென்மார், செல்ப' என்று, நாம்
	அழி படர் உழக்கும் அவல நெஞ்சத்து
	எவ்வம் இகந்து சேண் அகல, வை எயிற்று
	ஊன் நசைப் பிணவின் உறு பசி களைஇயர்,
5	காடு தேர் மடப் பிணை அலற, கலையின்
	ஓடு குறங்கு அறுத்த செந்நாய் ஏற்றை
	வெயில் புலந்து இளைக்கும் வெம்மைய, பயில் வரி
	இரும் புலி வேங்கைக் கருந் தோல் அன்ன
	கல் எடுத்து எறிந்த பல் கிழி உடுக்கை
10	உலறு குடை வம்பலர் உயர் மரம் ஏறி,
	ஏறு வேட்டு எழுந்த இனம் தீர் எருவை
	ஆடு செவி நோக்கும் அத்தம், பணைத் தோள்
	குவளை உண்கண் இவளும் நம்மொடு
	வரூஉம் என்றனரே, காதலர்;
15	வாராய் தோழி! முயங்குகம், பலவே.

291. பாலை

	வானம் பெயல் வளம் கரப்ப, கானம்
	உலறி இலை இலவாக, பல உடன்
	ஏறுடை ஆயத்து இனம் பசி தெறுப்ப,
	கயன் அற வறந்த கோடையொடு நயன் அறப்
5	பெரு வரை நிவந்த மருங்கில், கொடு வரிப்
	புலியொடு பொருது சினம் சிறந்து, வலியோடு
	உரவுக் களிறு ஒதுங்கிய மருங்கில், பரூஉப் பரல்,
	சிறு பல் மின்மினி கடுப்ப, எவ்வாயும்
	நிறைவன இமைக்கும் நிரம்பா நீள் இடை
10	எருவை இருஞ் சிறை இரீஇய, விரி இணர்த்
	தாது உண் தும்பி முரல் இசை கடுப்ப,
	பரியினது உயிர்க்கும் அம்பினர், வெருவர
	உவலை சூடிய தலையர், கவலை
	ஆர்த்து, உடன் அரும் பொருள் வவ்வலின், யாவதும்
15	சாத்து இடை வழங்காச் சேண் சிமை அதர
	சிறியிலை நெல்லித் தீம் சுவைத் திரள் காய்
	உதிர்வன தாஅம் அத்தம் தவிர்வு இன்று,
	புள்ளி அம் பிணை உணீஇய உள்ளி,
	அறு மருப்பு ஒழித்த தலைய, தோல் பொதி,
20	மறு மருப்பு இளங் கோடு அதிரக் கூஉம்
	சுடர் தெற வருந்திய அருஞ் சுரம் இறந்து, ஆங்கு
	உள்ளினை வாழிய, நெஞ்சே! போது எனப்
	புலம் கமழ் நாற்றத்து இரும் பல் கூந்தல்,
	நல் எழில், மழைக் கண், நம் காதலி
25	மெல் இறைப் பணைத்தோள் விளங்கும் மாண் கவினே.

295. பாலை

	நிலம் நீர் அற்று நீள் சுனை வறப்ப,
	குன்று கோடு அகைய, கடுங் கதிர் தெறுதலின்,
	என்றூழ் நீடிய வேய் படு நனந்தலை,
	நிலவு நிற மருப்பின் பெருங் கை சேர்த்தி,
5	வேங்கை வென்ற வெரு வரு பணைத் தோள்
	ஓங்கல் யானை உயங்கி, மதம் தேம்பி,
	பல் மர ஒரு சிறைப் பிடியொடு வதியும்
	கல்லுடை அதர கானம் நீந்தி,
	கடல் நீர் உப்பின் கணம் சால் உமணர்
10	உயங்கு பகடு உயிர்ப்ப அசைஇ, முரம்பு இடித்து
	அகல் இடம் குழித்த அகல் வாய்க் கூவல்
	ஆறு செல் வம்பலர் அசை விட ஊறும்,
	புடையல் அம் கழற் கால் புல்லி குன்றத்து,
	நடை அருங் கானம் விலங்கி, நோன் சிலைத்
15	தொடை அமை பகழித் துவன்று நிலை வடுகர்,
	பிழி ஆர் மகிழர், கலி சிறந்துஆர்க்கும்
	மொழி பெயர் தேஎம் இறந்தனர்ஆயினும்,
	பழி தீர் மாண் நலம் தருகுவர்மாதோ
	மாரிப் பித்திகத்து ஈர் இதழ் புரையும்
20	அம் கலுழ் கொண்ட செங் கடை மழைக் கண்,
	மணம் கமழ் ஐம்பால், மடந்தை! நின்
	அணங்கு நிலைபெற்ற தட மென் தோளே.

307. பாலை

	'சிறு நுதல் பசந்து, பெருந் தோள் சாஅய்,
	அகல் எழில் அல்குல் அவ் வரி வாட,
	பகலும் கங்குலும் மயங்கி, பையென,
	பெயல் உறு மலரின் கண் பனி வார,
5	ஈங்கு இவள் உழக்கும்' என்னாது, வினை நயந்து,
	நீங்கல் ஒல்லுமோ ஐய! வேங்கை
	அடு முரண் தொலைத்த நெடு நல் யானை
	மையல் அம் கடாஅம் செருக்கி, மதம் சிறந்து,
	இயங்குநர்ச் செகுக்கும் எய் படு நனந்தலை,
10	பெருங் கை எண்கினம் குரும்பி தேரும்
	புற்றுடைச் சுவர புதல் இவர் பொதியில்,
	கடவுள் போகிய கருந் தாட் கந்தத்து
	உடன் உறை பழமையின் துறத்தல்செல்லாது,
	இரும் புறாப் பெடையொடு பயிரும்
15	பெருங் கல் வைப்பின் மலைமுதல் ஆறே?

308. குறிஞ்சி

	உழுவையொடு உழந்த உயங்கு நடை ஒருத்தல்
	நெடு வகிர் விழுப் புண் கழாஅ, கங்குல்
	ஆலி அழி துளி பொழிந்த வைகறை,
	வால் வெள் அருவிப் புனல் மலிந்து ஒழுகலின்,
5	இலங்கு மலை புதைய வெண் மழை கவைஇ,
	கலம் சுடு புகையின் தோன்றும் நாட!
	இரவின் வருதல் எவனோ? பகல் வரின்,
	தொலையா வேலின் வண் மகிழ் எந்தை
	களிறு அணந்து எய்தாக் கல் முகை இதணத்து,
10	சிறு தினைப் படு கிளி எம்மொடு ஓப்பி,
	மல்லல் அறைய மலிர் சுனைக் குவளைத்
	தேம் பாய் ஒண் பூ நறும் பல அடைச்சிய
	கூந்தல் மெல் அணைத் துஞ்சி, பொழுது பட,
	காவலர்க் கரந்து, கடி புனம் துழைஇய
15	பெருங் களிற்று ஒருத்தலின், பெயர்குவை,
	கருங் கோற் குறிஞ்சி, நும் உறைவு இன், ஊர்க்கே.

318. குறிஞ்சி

	கான மான் அதர் யானையும் வழங்கும்;
	வான மீமிசை உருமும் நனி உரறும்;
	அரவும் புலியும் அஞ்சுதகவு உடைய;
	இர வழங்கு சிறு நெறி தமியை வருதி
5	வரை இழி அருவிப் பாட்டொடு பிரசம்
	முழவு சேர் நரம்பின் இம்மென இமிரும்,
	பழ விறல் நனந்தலைப் பய மலை நாட!
	மன்றல் வேண்டினும் பெறுகுவை; ஒன்றோ
	இன்று தலையாக வாரல்; வரினே,
10	ஏம் உறு துயரமொடு யாம் இவண் ஒழிய,
	எக் கண்டு பெயருங் காலை, யாழ நின்
	கல் கெழு சிறுகுடி எய்திய பின்றை,
	ஊதல் வேண்டுமால் சிறிதே வேட்டொடு
	வேய் பயில் அழுவத்துப் பிரிந்த நின்
15	நாய் பயிர் குறி நிலை கொண்ட கோடே!

329. பாலை

	பூங் கணும் நுதலும் பசப்ப, நோய் கூர்ந்து,
	ஈங்கு யான் வருந்தவும், நீங்குதல் துணிந்து,
	வாழ்தல் வல்லுநர் ஆயின், காதலர்
	குவிந்த குரம்பை அம் குடிச் சீறூர்,
5	படு மணி இயம்பப் பகல் இயைந்து, உமணர்
	கொடு நுகம் பிணித்த செங் கயிற்று ஒழுகைப்
	பகடு அயாக் கொள்ளும் வெம் முனைத் துகள் தொகுத்து,
	எறி வளி சுழற்றும் அத்தம், சிறிது அசைந்து,
	ஏகுவர்கொல்லோ தாமே பாய் கொள்பு,
10	உறு வெரிந் ஒடிக்கும் சிறு வரிக் குருை
	நெடு நல் யானை நீர் நசைக்கு இட்ட
	கை கறித்து உரறும் மை தூங்கு இறும்பில்,
	புலி புக்கு ஈனும் வறுஞ் சுனை,
	பனி படு சிமையப் பல் மலை இறந்தே?

332. குறிஞ்சி

	முளை வளர் முதல மூங்கில் முருக்கி,
	கிளையொடு மேய்ந்த கேழ் கிளர் யானை,
	நீர் நசை மருங்கின் நிறம் பார்த்து ஒடுங்கிய,
	பொரு முரண் உழுவை தொலைச்சி, கூர் நுனைக்
5	குருதிச் செங் கோட்டு அழி துளி கழாஅ,
	கல் முகை அடுக்கத்து மென்மெல இயலி,
	செறு பகை வாட்டிய செம்மலொடு, அறு கால்
	யாழ் இசைப் பறவை இமிர, பிடி புணர்ந்து,
	வாழை அம் சிலம்பில் துஞ்சும் நாடன்
10	நின் புரை தக்க சாயலன் என, நீ
	அன்பு உரைத்து அடங்கக் கூறிய இன் சொல்
	வாய்த்தன வாழி, தோழி! வேட்டோர்க்கு
	அமிழ்தத்து அன்ன கமழ் தார் மார்பின்
	வண்டு இடைப் படாஅ முயக்கமும்,
15	தண்டாக் காதலும், தலை நாள் போன்மே!

347. பாலை

	தோளும் தொல் கவின் தொலைய, நாளும்
	நலம் கவர் பசலை நல்கின்று நலிய,
	சால் பெருந் தானைச் சேரலாதன்
	மால் கடல் ஓட்டி, கடம்பு அறுத்து, இயற்றிய
5	பண் அமை முரசின் கண் அதிர்ந்தன்ன,
	கவ்வை தூற்றும் வெவ் வாய்ச் சேரி
	அம்பல் மூதூர் அலர் நமக்கு ஒழிய,
	சென்றனர்ஆயினும், செய்வினை அவர்க்கே
	வாய்க்கதில் வாழி, தோழி! வாயாது,
10	மழை கரந்து ஒளித்த கழை திரங்கு அடுக்கத்து,
	ஒண் கேழ் வயப் புலி பாய்ந்தென, குவவு அடி
	வெண் கோட்டு யானை முழக்கு இசை வெரீஇ,
	கன்று ஒழித்து ஓடிய புன் தலை மடப் பிடி
	கை தலை வைத்த மையல் விதுப்பொடு,
15	கெடு மகப் பெண்டிரின் தேரும்
	நெடு மர மருங்கின் மலை இறந்தோரே!

357. பாலை

	கொடு முள் ஈங்கை சூரலொடு மிடைந்த
	வான் முகை இறும்பின் வயவொடு வதிந்த
	உண்ணாப் பிணவின் உயக்கம் தீரிய,
	தட மருப்பு யானை வலம் படத் தொலைச்சி,
5	வியல் அறை சிவப்ப வாங்கி, முணங்கு நிமிர்ந்து,
	புலவுப் புலி புரண்ட புல் சாய் சிறு நெறி
	பயில் இருங் கானத்து வழங்கல்செல்லாது,
	பெருங் களிற்று இன நிரை கை தொடூஉப் பெயரும்,
	தீம் சுளைப் பலவின் தொழுதி, உம்பற்
10	பெருங் காடு இறந்தனர்ஆயினும், யாழ நின்
	திருந்து இழைப் பணைத் தோள் வருந்த நீடி,
	உள்ளாது அமைதலோ இலரே; நல்குவர்
	மிகு பெயல் நிலைஇய தீம் நீர்ப் பொய்கை
	அடை இறந்து அவிழ்ந்த தண் கமழ் நீலம்
15	காலொடு துயல்வந்தன்ன, நின்
	ஆய் இதழ் மழைக் கண் அமர்த்த நோக்கே.

379. பாலை

	நம் நயந்து உறைவி தொல் நலம் அழிய,
	தெருளாமையின் தீதொடு கெழீஇ,
	அருள் அற, நிமிர்ந்த முன்பொடு பொருள் புரிந்து,
	ஆள்வினைக்கு எதிரிய, மீளி நெஞ்சே!
5	நினையினைஆயின், எனவ கேண்மதி!
	விரி திரை முந்நீர் மண் திணி கிடக்கை,
	பரிதி அம் செல்வம் பொதுமை இன்றி,
	நனவின் இயன்றதுஆயினும், கங்குல்
	கனவின் அற்று, அதன் கழிவே; அதனால்,
10	விரவுறு பல் மலர் வண்டு சூழ்பு அடைச்சி,
	சுவல்மிசை அசைஇய நிலை தயங்கு உறு முடி
	ஈண்டு பல் நாற்றம் வேண்டுவயின் உவப்ப,
	செய்வுறு விளங்கு இழைப் பொலிந்த தோள் சேர்பு,
	எய்திய கனை துயில் ஏற்றொறும், திருகி,
15	மெய் புகுவன்ன கை கவர் முயக்கின்
	மிகுதி கண்டன்றோ இலெனே; நீ நின்
	பல் பொருள் வேட்கையின், சொல் வரை நீவி,
	செலவு வலியுறுத்தனை ஆயின், காலொடு
	கனை எரி நிகழ்ந்த இலை இல் அம் காட்டு,
20	உழைப் புறத்து அன்ன புள்ளி நீழல்,
	அசைஇய பொழுதில் பசைஇய வந்து, இவள்
	மறப்பு அரும் பல் குணம் நிறத்து வந்து உறுதர,
	ஒரு திறம் நினைத்தல் செல்லாய், திரிபு நின்று,
	உறு புலி உழந்த வடு மருப்பு ஒருத்தற்குப்
25	பிடி இடு பூசலின் அடி படக் குழிந்த
	நிரம்பா நீள் இடைத் தூங்கி,
	இரங்குவை அல்லையோ, உரம் கெட மெலிந்தே?

392. குறிஞ்சி

	தாழ் பெருந் தடக் கை தலைஇய, கானத்து,
	வீழ் பிடி கெடுத்த, வெண் கோட்டு யானை
	உண் குளகு மறுத்த உயக்கத்தன்ன,
	பண்புடை யாக்கைச் சிதைவு நன்கு அறீஇ,
5	பின்னிலை முனியானாகி, 'நன்றும்,
	தாது செய் பாவை அன்ன தையல்,
	மாதர் மெல் இயல், மட நல்லோள்வயின்
	தீது இன்றாக, நீ புணை புகுக!' என
	என்னும் தண்டும்ஆயின், மற்று அவன்
10	அழிதகப் பெயர்தல் நனி இன்னாதே
	ஒல் இனி, வாழி, தோழி! கல்லெனக்
	கண மழை பொழிந்த கான் படி இரவில்,
	தினை மேய் யானை இனன் இரிந்து ஓட,
	கல் உயர் கழுதில் சேணோன் எறிந்த
15	வல் வாய்க் கவணின் கடு வெடி ஒல்லென,
	மறப் புலி உரற, வாரணம் கதற,
	நனவுறு கட்சியின் நல் மயில் ஆல,
	மலை உடன் வெரூஉம் மாக் கல் வெற்பன்
	பிரியுநன் ஆகலோ அரிதே; அதாஅன்று,
20	உரிதுஅல் பண்பின் பிரியுனன்ஆயின்,
	வினை தவப் பெயர்ந்த வென் வேல் வேந்தன்
	முனைகொல் தானையொடு முன் வந்து இறுப்ப,
	தன் வரம்பு ஆகிய மன் எயில் இருக்கை
	ஆற்றாமையின், பிடித்த வேல் வலித்
25	தோற்றம் பிழையாத் தொல் புகழ் பெற்ற,
	விழை தக ஓங்கிய கழை துஞ்சு மருங்கின்
	கான் அமர் நன்னன் போல,
	யான் ஆகுவல், நின் நலம் தருவேனே.

398. குறிஞ்சி

	'இழை நிலை நெகிழ்ந்த எவ்வம் கூர,
	படர் மலி வருத்தமொடு பல புலந்து அசைஇ,
	மென் தோள் நெகிழச் சாஅய், கொன்றை
	ஊழுறு மலரின் பாழ் பட முற்றிய
5	பசலை மேனி நோக்கி, நுதல் பசந்து,
	இன்னேம் ஆகிய எம் இவண் அருளான்,
	நும்மோன் செய்த கொடுமைக்கு, இம்மென்று,
	அலமரல் மழைக் கண் தெண் பனி மல்க,
	நன்று புறமாறி அகறல், யாழ நின்
10	குன்று கெழு நாடற்கு என் எனப்படுமோ?
	கரை பொரு நீத்தம்! உரை' எனக் கழறி,
	நின்னொடு புலத்தல் அஞ்சி, அவர் மலைப்
	பல் மலர் போர்த்து, நாணு மிக ஒடுங்கி,
	மறைந்தனை கழியும் நிற் தந்து செலுத்தி,
15	நயன் அறத் துறத்தல் வல்லியோரே,
	நொதுமலாளர்; அது கண்ணோடாது,
	அழல் சினை வேங்கை நிழல் தவிர்ந்து அசைஇ,
	மாரி புறந்தர நந்தி, ஆரியர்
	பொன் படு நெடு வரை புரையும் எந்தை
20	பல் பூங் கானத்து அல்கி, இன்று, இவண்
	சேர்ந்தனை செலினே சிதைகுவது உண்டோ?
	குய வரி இரும் போத்துப் பொருத புண் கூர்ந்து,
	உயங்கு பிடி தழீஇய மதன் அழி யானை
	வாங்கு அமைக் கழையின் நரலும், அவர்
25	ஓங்கு மலை நாட்டின் வரூஉவோயே!