73. பாலை

	பின்னொடு முடித்த மண்ணா முச்சி
	நெய் கனி வீழ் குழல் அகப்படத் தைஇ;
	வெருகு இருள் நோக்கியன்ன கதிர் விடுபு
	ஒரு காழ் முத்தம் இடைமுலை விளங்க,
5	வணங்குறு கற்பொடு மடம் கொளச் சாஅய்,
	நின் நோய்த் தலையையும் அல்லை; தெறுவர
	'என் ஆகுவள்கொல், அளியள்தான்?' என,
	என் அழிபு இரங்கும் நின்னொடு யானும்
	ஆறு அன்று என்னா வேறு அல் காட்சி
10	இருவேம் நம் படர் தீர வருவது
	காணிய வம்மோ காதல்அம் தோழி!
	கொடி பிணங்கு அரில இருள் கொள் நாகம்
	மடி பதம் பார்க்கும், வயமான் துப்பின்,
	ஏனல் அம் சிறுதினைச் சேணோன் கையதைப்
15	பிடிக் கை அமைந்த கனல் வாய்க் கொள்ளி
	விடு பொறிச் சுடரின் மின்னி, அவர்
	சென்ற தேஎத்து நின்றதால், மழையே.

297. பாலை

	பானாட் கங்குலும், பெரும் புன் மாலையும்,
	ஆனா நோயொடு அழி படர்க் கலங்கி,
	நம்வயின் இனையும் இடும்பை கைம்மிக,
	என்னை ஆகுமோ, நெஞ்சே! நம் வயின்
5	இருங் கவின் இல்லாப் பெரும் புன் தாடி,
	கடுங்கண், மறவர் பகழி மாய்த்தென,
	மருங்குல் நுணுகிய பேஎம் முதிர் நடுகல்,
	பெயர் பயம் படரத் தோன்று குயில் எழுத்து
	இயைபுடன் நோக்கல்செல்லாது, அசைவுடன்
10	ஆறு செல் வம்பலர் விட்டனர் கழியும்
	சூர் முதல் இருந்த ஓமை அம் புறவின்,
	நீர் முள் வேலிப் புலவு நாறு முன்றில்,
	எழுதியன்ன கொடி படு வெருகின்
	பூளை அன்ன பொங்கு மயிர்ப் பிள்ளை,
15	மதி சூழ் மீனின், தாய் வழிப்படூஉம்
	சிறுகுடி மறவர் சேக் கோள் தண்ணுமைக்கு
	எருவைச் சேவல் இருஞ் சிறை பெயர்க்கும்
	வெரு வரு கானம், நம்மொடு,
	'வருவல்' என்றோள் மகிழ் மட நோக்கே?

367. பாலை

	இலங்கு சுடர் மண்டிலம் புலம் தலைப்பெயர்ந்து,
	பல் கதிர் மழுகிய கல் சேர் அமையத்து,
	அலந்தலை மூதேறு ஆண் குரல் விளிப்ப,
	மனை வளர் நொச்சி மா சேர்பு வதிய,
5	முனை உழை இருந்த அம் குடிச் சீறூர்,
	கருங் கால் வேங்கைச் செஞ் சுவல் வரகின்
	மிகு பதம் நிறைந்த தொகு கூட்டு ஒரு சிறை,
	குவி அடி வெருகின் பைங் கண் ஏற்றை
	ஊன் நசைப் பிணவின் உயங்கு பசி களைஇயர்,
10	தளிர் புரை கொடிற்றின், செறி மயிர் எருத்தின்,
	கதிர்த்த சென்னிக் கவிர்ப் பூ அன்ன
	நெற்றிச் சேவல் அற்றம் பார்க்கும்
	புல்லென் மாலையும், இனிது மன்றம்ம
	நல் அக வன முலை அடையப் புல்லுதொறும்
15	உயிர் குழைப்பன்ன சாயல்,
	செயிர் தீர், இன் துணைப் புணர்ந்திசினோர்க்கே.

391. பாலை

	பார்வல் வெருகின் கூர் எயிற்று அன்ன
	வரி மென் முகைய நுண் கொடி அதிரல்
	மல்கு அகல் வட்டியர், கொள்வு இடம் பெறாஅர்
	விலைஞர், ஒழித்த தலை வேய் கான் மலர்
5	தேம் பாய் முல்லையொடு ஞாங்கர்ப் போக்கி,
	தண் நறுங் கதுப்பில் புணர்ந்தோர் புனைந்த என்
	பொதி மாண் முச்சி காண்தொறும், பண்டைப்
	பழ அணி உள்ளப்படுமால் தோழி!
	இன்றொடு சில் நாள் வரினும், சென்று, நனி
10	படாஅவாகும், எம் கண்ணே கடாஅ
	வான் மருப்பு அசைத்தல்செல்லாது, யானை தன்
	வாய் நிறை கொண்ட வலி தேம்பு தடக் கை
	குன்று புகு பாம்பின் தோன்றும்,
	என்றூழ் வைப்பின், சுரன் இறந்தோரே!