87. பாலை

	தீம் தயிர் கடைந்த திரள் கால் மத்தம்,
	கன்று வாய் சுவைப்ப, முன்றில் தூங்கும்
	படலைப் பந்தர்ப் புல் வேய் குரம்பை,
	நல்கூர் சீறூர் எல்லித் தங்கி,
5	குடுமி நெற்றி நெடு மரச் சேவல்
	தலைக் குரல் விடியற் போகி, முனாஅது,
	கடுங்கண் மறவர் கல் கெழு குறும்பின்
	எழுந்த தண்ணுமை இடங் கட் பாணி,
	அருஞ் சுரம் செல்வோர் நெஞ்சம் துண்ணென,
10	குன்று சேர் கவலை, இசைக்கும் அத்தம்,
	நனி நீடு உழந்தனைமன்னே! அதனால்
	உவ இனி வாழிய, நெஞ்சே! மை அற
	வைகு சுடர் விளங்கும் வான் தோய் வியல் நகர்ச்
	சுணங்கு அணி வன முலை நலம் பாராட்டி,
15	தாழ் இருங் கூந்தல் நம் காதலி
	நீள் அமை வனப்பின் தோளுமார் அணைந்தே.

277. பாலை

	தண் கதிர் மண்டிலம் அவிர், அறச் சாஅய்ப்
	பகல் அழி தோற்றம் போல, பையென
	நுதல் ஒளி கரப்பவும், ஆள்வினை தருமார்,
	தவல் இல் உள்ளமொடு எஃகு துணை ஆக,
5	கடையல்அம் குரல வாள் வரி உழுவை
	பேழ் வாய்ப் பிணவின் விழுப் பசி நோனாது,
	இரும் பனஞ் செறும்பின் அன்ன பரூஉ மயிர்,
	சிறு கண், பன்றி வரு திறம் பார்க்கும்
	அத்தம் ஆர் அழுவத்து ஆங்கண் நனந்தலை,
10	பொத்துடை மரத்த புகர் படு நீழல்,
	ஆறு செல் வம்பலர் அசையுநர் இருக்கும்,
	ஈரம் இல், வெஞ் சுரம் இறந்தோர் நம்வயின்
	வாரா அளவை ஆயிழை! கூர் வாய்
	அழல் அகைந்தன்ன காமர் துதை மயிர்
15	மனை உறை கோழி மறனுடைச் சேவல்
	போர் புரி எருத்தம் போலக் கஞலிய
	பொங்கு அழல் முருக்கின் ஒண் குரல் மாந்தி,
	சிதர் சிதர்ந்து உகுத்த செவ்வி வேனில்
	வந்தன்று அம்ம, தானே;
20	வாரார் தோழி! நம் காதலோரே.