42. குறிஞ்சி

	மலி பெயல் கலித்த மாரிப் பித்திகத்துக்
	கொயல் அரு நிலைஇய பெயல் ஏர் மண முகைச்
	செவ் வெரிந் உறழும் கொழுங் கடை மழைக் கண்,
	தளிர் ஏர் மேனி, மாஅயோயே!
5	நாடு வறம் கூர, நாஞ்சில் துஞ்ச,
	கோடை நீடிய பைது அறு காலை,
	குன்று கண்டன்ன கோட்ட, யாவையும்
	சென்று சேக்கல்லாப் புள்ள, உள் இல்
	என்றூழ் வியன்குளம் நிறைய வீசி,
10	பெரும் பெயல் பொழிந்த ஏம வைகறை,
	பல்லோர் உவந்த உவகை எல்லாம்
	என்னுள் பெய்தந்தற்றே சேண் இடை
	ஓங்கித் தோன்றும் உயர் வரை
	வான் தோய் வெற்பன் வந்தமாறே

	தலைமகன் வரைவு மலிந்தமை தோழி தலைமகட்குச் சொல்லியது.- கபிலர்
	உரை

48. குறிஞ்சி

	'அன்னாய்! வாழி! வேண்டு, அன்னை! நின் மகள்,
	'பாலும் உண்ணாள், பழங்கண் கொண்டு,
	நனி பசந்தனள்' என வினவுதி. அதன் திறம்
	யானும் தெற்றென உணரேன். மேல் நாள்,
5	மலி பூஞ் சாரல், என் தோழிமாரோடு
	ஒலி சினை வேங்கை கொய்குவம் சென்றுழி,
	'புலி புலி!' என்னும் பூசல் தோன்ற
	ஒண் செங்கழுநீர்க் கண் போல் ஆய் இதழ்
	ஊசி போகிய சூழ் செய் மாலையன்,
10	பக்கம் சேர்த்திய செச்சைக் கண்ணியன்,
	குயம் மண்டு ஆகம் செஞ் சாந்து நீவி,
	வரிபுனை வில்லன், ஒருகணை தெரிந்துகொண்டு,
	'யாதோ, மற்று அம் மா திறம் படர்?' என
	வினவி நிற்றந்தோனே. அவற் கண்டு,
15	எம்முள் எம்முள் மெய்ம் மறைபு ஒடுங்கி,
	நாணி நின்றனெமாக, பேணி,
	'ஐவகை வகுத்த கூந்தல் ஆய் நுதல்
	மை ஈர் ஓதி மடவீர்! நும் வாய்ப்
	பொய்யும் உளவோ?' என்றனன். பையெனப்
20	பரி முடுகு தவிர்த்த தேரன், எதிர்மறுத்து,
	நின் மகள் உண்கண் பல் மாண் நோக்கிச்
	சென்றோன்மன்ற, அக் குன்று கிழவோனே.
	பகல் மாய் அந்திப் படுசுடர் அமையத்து,
	அவன் மறை தேஎம் நோக்கி, 'மற்று இவன்
25	மகனே தோழி!' என்றனள்.
	அதன் அளவு உண்டு கோள், மதிவல்லோர்க்கே.

	செவிலித்தாய்க்குத் தோழி அறத்தொடு நின்றது. - தங்கால் முடக் கொற்றனார்
	உரை

52. குறிஞ்சி

	'வலந்த வள்ளி மரன் ஓங்கு சாரல்,
	கிளர்ந்த வேங்கைச் சேண் நெடும் பொங்கர்ப்
	பொன் நேர் புது மலர் வேண்டிய குறமகள்
	இன்னா இசைய பூசல் பயிற்றலின்,
5	"ஏ கல் அடுக்கத்து இருள் அளைச் சிலம்பின்
	ஆ கொள் வயப் புலி ஆகும் அஃது" எனத் தம்
	மலை கெழு சீறூர் புலம்ப, கல்லெனச்
	சிலையுடை இடத்தர் போதரும் நாடன்
	நெஞ்சு அமர் வியல் மார்பு உடைத்து என அன்னைக்கு
10	அறிவிப்பேம்கொல்? அறியலெம்கொல்?' என
	இருபாற் பட்ட சூழ்ச்சி ஒருபால்
	சேர்ந்தன்று வாழி, தோழி! 'யாக்கை
	இன் உயிர் கழிவதுஆயினும், நின் மகள்
	ஆய்மலர் உண்கண் பசலை
15	காம நோய்' எனச் செப்பாதீமே.

	தலைமகள் வேறுபட்டமை அறிந்த செவிலித்தாய்க்கு, தோழி,'அறத்தொடு நிற்றும்' என, தலைமகள் சொல்லியது. - நொச்சிநியமங் கிழார்
	உரை

 

58. குறிஞ்சி

	இன் இசை உருமொடு கனை துளி தலைஇ,
	மன் உயிர் மடிந்த பானாட் கங்குல்,
	காடு தேர் வேட்டத்து விளிவு இடம் பெறாஅது,
	வரி அதள் படுத்த சேக்கை, தெரி இழைத்
5	தேன் நாறு கதுப்பின் கொடிச்சியர் தந்தை,
	கூதிர், இல் செறியும் குன்ற நாட!
	வனைந்து வரல் இள முலை ஞெமுங்க, பல் ஊழ்
	விளங்கு தொடி முன்கை வளைந்து புறம் சுற்ற,
	நின் மார்பு அடைதலின் இனிது ஆகின்றே
10	நும் இல் புலம்பின் நும் உள்ளுதொறும் நலியும்
	தண்வரல் அசைஇய பண்பு இல் வாடை
	பதம் பெறுகல்லாது இடம் பார்த்து நீடி,
	மனைமரம் ஒசிய ஒற்றிப்
	பலர் மடி கங்குல், நெடும் புறநிலையே.

	சேட்படுத்து வந்த தலைமகற்குத் தலைமகள் சொல்லியது. - மதுரைப் பண்ட வாணிகன் இளந்தேவனார்
	உரை

62. குறிஞ்சி

	அயத்து வளர் பைஞ்சாய் முருந்தின் அன்ன
	நகைப் பொலிந்து இலங்கும் எயிறு கெழு துவர் வாய்,
	ஆகத்து அரும்பிய முலையள், பணைத் தோள்,
	மாத் தாட் குவளை மலர் பிணைத்தன்ன
5	மா இதழ் மழைக் கண், மாஅயோளொடு
	பேயும் அறியா மறை அமை புணர்ச்சி
	பூசல் துடியின் புணர்பு பிரிந்து இசைப்ப,
	கரந்த கரப்பொடு நாம் செலற்கு அருமையின்,
	கடும் புனல் மலிந்த காவிரிப் பேரியாற்று
10	நெடுஞ் சுழி நீத்தம் மண்ணுநள் போல,
	நடுங்கு அஞர் தீர முயங்கி, நெருநல்
	ஆகம் அடைதந்தோளே வென் வேற்
	களிறு கெழு தானைப் பொறையன் கொல்லி
	ஒளிறு நீர் அடுக்கத்து வியல்அகம் பொற்பக்
15	கடவுள் எழுதிய பாவையின்,
	மடவது மாண்ட மாஅயோளே.

	அல்லகுறிப்பட்டுழி, தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. - பரணர்
	உரை

68. குறிஞ்சி

	'அன்னாய்! வாழி, வேண்டு அன்னை! நம் படப்பைத்
	தண் அயத்து அமன்ற கூதளம் குழைய,
	இன் இசை அருவிப் பாடும் என்னதூஉம்
	கேட்டியோ! வாழி, வேண்டு அன்னை! நம் படப்பை
5	ஊட்டியன்ன ஒண் தளிர்ச் செயலை
	ஓங்கு சினைத் தொடுத்த ஊசல், பாம்பு என,
	முழு முதல் துமிய உரும் எறிந்தன்றே;
	பின்னும் கேட்டியோ?' எனவும் அஃது அறியாள்,
	அன்னையும் கனை துயில் மடிந்தனள். அதன்தலை
10	மன் உயிர் மடிந்தன்றால் பொழுதே காதலர்
	வருவர்ஆயின், 'பருவம் இது' எனச்
	சுடர்ந்து இலங்கு எல் வளை நெகிழ்ந்த நம்வயின்
	படர்ந்த உள்ளம் பழுது அன்றாக,
	வந்தனர் வாழி, தோழி! அந்தரத்து
15	இமிழ் பெயல் தலைஇய இனப் பல கொண்மூத்
	தவிர்வு இல் வெள்ளம் தலைத்தலை சிறப்ப,
	கன்று கால் ஒய்யும் கடுஞ் சுழி நீத்தம்
	புன் தலை மடப் பிடிப் பூசல் பல உடன்
	வெண் கோட்டு யானை விளி படத் துழவும்
20	அகல் வாய்ப் பாந்தட் படாஅர்ப்
	பகலும் அஞ்சும் பனிக் கடுஞ் சுரனே.

	தலைமகன் இரவுக்குறி வந்தமை அறிந்த தோழி தலைமகட்குச் சொல்லியது. - ஊட்டியார்
	உரை

 

72. குறிஞ்சி

	இருள் கிழிப்பது போல் மின்னி, வானம்
	துளி தலைக்கொண்ட நளி பெயல் நடுநாள்,
	மின்மினி மொய்த்த முரவு வாய்ப் புற்றம்
	பொன் எறி பிதிரின் சுடர வாங்கி,
5	குரும்பி கெண்டும் பெருங்கை ஏற்றை
	இரும்பு செய் கொல் எனத் தோன்றும் ஆங்கண்,
	ஆறே அரு மரபினவே; யாறே
	சுட்டுநர்ப் பனிக்கும் சூருடை முதலைய;
	கழை மாய் நீத்தம் கல் பொருது இரங்க,
10	'அஞ்சுவம் தமியம்' என்னாது, மஞ்சு சுமந்து,
	ஆடுகழை நரலும் அணங்குடைக் கவாஅன்,
	ஈர் உயிர்ப் பிணவின் வயவுப் பசி களைஇய,
	இருங் களிறு அட்ட பெருஞ் சின உழுவை
	நாம நல்லராக் கதிர்பட உமிழ்ந்த
15	மேய் மணி விளக்கின் புலர ஈர்க்கும்
	வாள் நடந்தன்ன வழக்கு அருங் கவலை,
	உள்ளுநர் உட்கும் கல் அடர்ச் சிறு நெறி,
	அருள் புரி நெஞ்சமொடு எஃகு துணையாக
	வந்தோன் கொடியனும் அல்லன்; தந்த
20	நீ தவறு உடையையும் அல்லை; நின்வயின்
	ஆனா அரும் படர் செய்த
	யானே, தோழி! தவறு உடையேனே.

	தலைமகன் இரவுக் குறிக்கண் சிறைப்புறத்தானாக, தலைமகள் தோழிக்குச் சொல்லியது; தோழி தலைமகட்குச் சொல்லியதூஉம் ஆம்.- எருமை வெளியனார் மகனார் கடலனார்
	உரை

78. குறிஞ்சி

	'நனந்தலைக் கானத்து ஆளி அஞ்சி,
	இனம் தலைத்தரூஉம் எறுழ் கிளர் முன்பின்,
	வரி ஞிமிறு ஆர்க்கும், வாய் புகு, கடாத்து,
	பொறி நுதற் பொலிந்த வயக் களிற்று ஒருத்தல்
5	இரும் பிணர்த் தடக் கையின், ஏமுறத் தழுவ,
	கடுஞ்சூல் மடப் பிடி நடுங்கும் சாரல்,
	தேம் பிழி நறவின் குறவர் முன்றில்,
	முந்தூழ் ஆய் மலர் உதிர, காந்தள்
	நீடு இதழ் நெடுந் துடுப்பு ஒசிய, தண்ணென
10	வாடை தூக்கும் வருபனி அற்சிரம்,
	நம் இல் புலம்பின், தம் ஊர்த் தமியர்
	என் ஆகுவர்கொல் அளியர்தாம்?' என,
	எம் விட்டு அகன்ற சில் நாள், சிறிதும்,
	உள்ளியும் அறிதிரோ ஓங்குமலைநாட!
15	உலகுடன் திரிதரும் பலர் புகழ் நல் இசை
	வாய்மொழிக் கபிலன் சூழ, சேய் நின்று
	செழுஞ் செய்ந் நெல்லின் விளைகதிர் கொண்டு,
	தடந் தாள் ஆம்பல் மலரொடு கூட்டி,
	யாண்டு பல கழிய, வேண்டுவயிற் பிழையாது,
20	ஆள் இடூஉக் கடந்து, வாள் அமர் உழக்கி,
	ஏந்துகோட்டு யானை வேந்தர் ஓட்டிய,
	கடும் பரிப் புரவிக் கை வண் பாரி
	தீம் பெரும் பைஞ் சுனைப் பூத்த
	தேம் கமழ் புது மலர் நாறும் இவள் நுதலே?

	களவுக் காலத்துப் பிரிந்து வந்த தலைமகற்குத் தோழி சொல்லியது.- மதுரை நக்கீரனார்
	உரை

82. குறிஞ்சி

	ஆடு அமைக் குயின்ற அவிர் துளை மருங்கின்
	கோடை அவ் வளி குழலிசை ஆக,
	பாடு இன் அருவிப் பனி நீர் இன் இசை
	தோடு அமை முழவின் துதை குரல் ஆக,
5	கணக் கலை இகுக்கும் கடுங் குரற் தூம்பொடு,
	மலைப் பூஞ் சாரல் வண்டு யாழ் ஆக,
	இன் பல் இமிழ் இசை கேட்டு, கலி சிறந்து,
	மந்தி நல் அவை மருள்வன நோக்க,
	கழை வளர் அடுக்கத்து, இயலி ஆடு மயில்
10	நனவுப் புகு விறலியின் தோன்றும் நாடன்
	உருவ வல் விற் பற்றி, அம்பு தெரிந்து,
	செருச் செய் யானை செல் நெறி வினாஅய்,
	புலர் குரல் ஏனற் புழையுடை ஒரு சிறை,
	மலர் தார் மார்பன், நின்றோற் கண்டோர்
15	பலர்தில், வாழி தோழி! அவருள்,
	ஆர் இருட் கங்குல் அணையொடு பொருந்தி,
	ஓர் யான் ஆகுவது எவன்கொல்,
	நீர் வார் கண்ணொடு, நெகிழ் தோளேனே?

	தோழிக்குத் தலைவி அறத்தொடு நின்றது. - கபிலர்
	உரை

 

88. குறிஞ்சி

	முதைச் சுவற் கலித்த மூரிச் செந்தினை
	ஓங்கு வணர்ப் பெருங் குரல் உணீஇய, பாங்கர்ப்
	பகுவாய்ப் பல்லிப் பாடு ஓர்த்து, குறுகும்
	புருவைப் பன்றி வரு திறம் நோக்கி,
5	கடுங் கைக் கானவன் கழுதுமிசைக் கொளீஇய
	நெடுஞ் சுடர் விளக்கம் நோக்கி, வந்து, நம்
	நடுங்கு துயர் களைந்த நன்னராளன்
	சென்றனன்கொல்லோ தானே குன்றத்து
	இரும் புலி தொலைத்த பெருங் கை யானைக்
10	கவுள் மலிபு இழிதரும் காமர் கடாஅம்
	இருஞ் சிறைத் தொழுதி ஆர்ப்ப, யாழ் செத்து,
	இருங் கல் விடர் அளை அசுணம் ஓர்க்கும்
	காம்பு அமல் இறும்பில் பாம்பு படத் துவன்றி,
	கொடு விரல் உளியம் கெண்டும்
15	வடு ஆழ் புற்றின வழக்கு அரு நெறியே?

	இரவுக்குறி வந்த தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாகத் தோழி சொல்லியது.- ஈழத்துப் பூதன் தேவனார்
	உரை

 

92. குறிஞ்சி

	நெடு மலை அடுக்கம் கண் கெட மின்னி,
	படு மழை பொழிந்த பானாட் கங்குல்,
	குஞ்சரம் நடுங்கத் தாக்கி, கொடு வரிச்
	செங் கண் இரும் புலி குழுமும் சாரல்
5	வாரல் வாழியர், ஐய! நேர் இறை
	நெடு மென் பணைத் தோன் இவளும் யானும்
	காவல் கண்ணினம் தினையே; நாளை
	மந்தியும் அறியா மரம் பயில் இறும்பின்
	ஒண் செங் காந்தள் அவிழ்ந்த ஆங்கண்,
10	தண் பல் அருவித் தாழ்நீர் ஒரு சிறை,
	உருமுச் சிவந்து எறிந்த உரன் அழி பாம்பின்
	திருமணி விளக்கின் பெறுகுவை
	இருள் மென் கூந்தல் ஏமுறு துயிலே.

	இரவுக்குறிச் சென்று தலைமகளைக் கண்ணுற்று நீங்கும் தலைமகனை, பகற்குறி நேர்ந்த வாய்பாட்டால், தோழி வரைவு கடாயது.- மதுரைப் பாலாசிரியர் நற்றாமனார்
	உரை

98. குறிஞ்சி

	பனி வரை நிவந்த பயம் கெழு கவாஅன்,
	துனி இல் கொள்கையொடு அவர் நமக்கு உவந்த
	இனிய உள்ளம் இன்னாஆக,
	முனிதக நிறுத்த நல்கல் எவ்வம்
5	சூர் உறை வெற்பன் மார்பு உறத் தணிதல்
	அறிநதனள் அல்லள், அன்னை; வார்கோல்
	செறிந்து இலங்கு எல் வளை நெகிழ்ந்தமை நோக்கி,
	கையறு நெஞ்சினள் வினவலின், முதுவாய்ப்
	பொய் வல் பெண்டிர் பிரப்பு உளர்பு இரீஇ,
10	'முருகன் ஆர் அணங்கு' என்றலின், அது செத்து,
	ஓவத்தன்ன வினை புனை நல் இல்,
	'பாவை அன்ன பலர் ஆய் மாண் கவின்
	பண்டையின் சிறக்க, என் மகட்கு' எனப் பரைஇ,
	கூடு கொள் இன் இயம் கறங்க, களன் இழைத்து,
15	ஆடு அணி அயர்ந்த அகன் பெரும் பந்தர்,
	வெண் போழ் கடம்பொடு சூடி, இன் சீர்
	ஐது அமை பாணி இரீஇ, கைபெயரா,
	செல்வன் பெரும் பெயர் ஏத்தி, வேலன்
	வெறி அயர் வியன் களம் பொற்ப, வல்லோன்
20	பொறி அமை பாவையின் தூங்கல் வேண்டின்,
	என் ஆம்கொல்லோ? தோழி! மயங்கிய
	மையற் பெண்டிர்க்கு நொவ்வல் ஆக
	ஆடிய பின்னும், வாடிய மேனி
	பண்டையின் சிறவாதுஆயின், இம் மறை
25	அலர் ஆகாமையோ அரிதே, அஃதான்று,
	அறிவர் உறுவிய அல்லல் கண்டருளி,
	வெறி கமழ் நெடு வேள் நல்குவனெனினே,
	'செறிதொடி உற்ற செல்லலும் பிறிது' எனக்
	கான் கெழு நாடன் கேட்பின்,
30	யான் உயிர்வாழ்தல் அதனினும் அரிதே.

	தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழி தலைமகட்குச் சொல்லுவாளைச் சொல்லியது; தோழிக்குத் தலைமகள் சொல்லியதூஉம் ஆம். - வெறிபாடிய காமக்கண்ணியார்
	உரை

102. குறிஞ்சி

	உளைமான் துப்பின், ஓங்கு தினைப் பெரும் புனத்துக்
	கழுதில், கானவன் பிழி மகிழ்ந்து வதிந்தென;
	உரைத்த சந்தின் ஊரல் இருங் கதுப்பு
	ஐது வரல் அசைவளி ஆற்ற, கை பெயரா,
5	ஒலியல் வார் மயிர் உளரினள், கொடிச்சி
	பெரு வரை மருங்கில் குறிஞ்சி பாட;
	குரலும் கொள்ளாது, நிலையினும் பெயராது,
	படாஅப் பைங் கண் பாடு பெற்று, ஒய்யென
	மறம் புகல் மழ களிறு உறங்கும் நாடன்;
10	ஆர மார்பின் அரி ஞிமிறு ஆர்ப்ப,
	தாரன், கண்ணியன், எஃகுடை வலத்தன்,
	காவலர் அறிதல் ஓம்பி, பையென
	வீழாக் கதவம் அசையினன் புகுதந்து,
	உயங்கு படர் அகலம் முயங்கி, தோள் மணந்து,
15	இன் சொல் அளைஇ, பெயர்ந்தனன் தோழி!
	இன்று எவன்கொல்லோ கண்டிகும் மற்று அவன்
	நல்காமையின் அம்பல் ஆகி,
	ஒருங்கு வந்து உவக்கும் பண்பின்
	இருஞ் சூழ் ஓதி ஒண் நுதற் பசப்பே?

	இரவுக்குறிக்கண் சிறைப்புறமாக, தோழிக்குச் சொல்லுவாளாய்த் தலைமகள் சொல்லியது. - மதுரை இளம்பாலாசிரியன் சேந்தங் கூத்தன்
	உரை

 

108. குறிஞ்சி

	புணர்ந்தோர் புன்கண் அருளலும் உணர்ந்தோர்க்கு
	ஒத்தன்றுமன்னால்! எவன்கொல்? முத்தம்
	வரைமுதல் சிதறிய வை போல், யானைப்
	புகர் முகம் பொருத புது நீர் ஆலி
5	பளிங்கு சொரிவது போல் பாறை வரிப்ப,
	கார் கதம்பட்ட கண் அகன் விசும்பின்
	விடுபொறி ஞெகிழியின் கொடி பட மின்னி,
	படு மழை பொழிந்த பானாட் கங்குல்,
	ஆர் உயிர்த் துப்பின் கோள் மா வழங்கும்
10	இருளிடைத் தமியன் வருதல் யாவதும்
	அருளான் வாழி, தோழி! அல்கல்
	விரவுப் பொறி மஞ்ஞை வெரீஇ, அரவின்
	அணங்குடை அருந் தலை பை விரிப்பவைபோல்,
	காயா மென் சினை தோய நீடிப்
15	பல் துடுப்பு எடுத்த அலங்கு குலைக் காந்தள்
	அணி மலர் நறுந் தாது ஊதும் தும்பி
	கை ஆடு வட்டின் தோன்றும்
	மை ஆடு சென்னிய மலைகிழவோனே.

	தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய், தோழி சொல்லியது. - தங்கால் பொற்கொல்லனார்
	உரை

112. குறிஞ்சி

	கூனல் எண்கின் குறு நடைத் தொழுதி
	சிதலை செய்த செந் நிலைப் புற்றின்
	மண் புனை நெடுங் கோடு உடைய வாங்கி,
	இரை நசைஇப் பரிக்கும் அரைநாட் கங்குல்
5	ஈன்று அணி வயவுப் பிணப் பசித்தென, மறப் புலி
	ஒளிறு ஏந்து மருப்பின் களிறு அட்டுக் குழுமும்
	பனி இருஞ் சோலை, 'எமியம்' என்னாய்,
	தீங்கு செய்தனையே, ஈங்கு வந்தோயே;
	நாள் இடைப்படின், என் தோழி வாழாள்;
10	தோளிடை முயக்கம் நீயும் வெய்யை;
	கழியக் காதலர்ஆயினும், சான்றோர்
	பழியொடு வரூஉம் இன்பம் வெஃகார்;
	வரையின் எவனோ? வான் தோய் வெற்ப!
	கணக் கலை இகுக்கும் கறி இவர் சிலம்பின்
15	மணப்பு அருங் காமம் புணர்ந்தமை அறியார்,
	தொன்று இயல் மரபின் மன்றல் அயர,
	பெண் கோள் ஒழுக்கம் கண் கொள நோக்கி,
	நொதுமல் விருந்தினம் போல, இவள்
	புது நாண் ஒடுக்கமும் காண்குவம், யாமே.

	இரவுக்குறி வந்த தலைமகனை எதிர்ப்பட்டு நின்று, தோழி சொல்லி, வரைவு கடாயது. - நெய்தற்சாய்த்துய்த்த ஆவூர் கிழார்
	உரை

 

118. குறிஞ்சி

	கறங்கு வெள் அருவி பிறங்கு மலைக் கவாஅன்,
	தேம் கமழ் இணர வேங்கை சூடி,
	தொண்டகப் பறைச் சீர் பெண்டிரொடு விரைஇ,
	மறுகில் தூங்கும் சிறுகுடிப் பாக்கத்து,
5	இயல் முருகு ஒப்பினை, வய நாய் பிற்பட,
	பகல் வரின், கவ்வை அஞ்சுதும்; இகல் கொள,
	இரும் பிடி கன்றொடு விரைஇய கய வாய்ப்
	பெருங் கை யானைக் கோள் பிழைத்து, இரீஇய
	அடு புலி வழங்கும் ஆர் இருள் நடு நாள்
10	தனியை வருதல் அதனினும் அஞ்சுதும்.
	என் ஆகுவள்கொல்தானே? பல் நாள்
	புணர் குறி செய்த புலர்குரல் ஏனல்
	கிளி கடி பாடலும் ஒழிந்தனள்;
	அளியள்தான், நின் அளி அலது இலளே!

	செறிப்பு அறிவுறீஇ, 'இரவும் பகலும் வாரல்' என்று வரைவு கடாஅயது.- கபிலர்
	உரை

122. குறிஞ்சி

	இரும் பிழி மகாஅர் இவ் அழுங்கல் மூதூர்
	விழவு இன்றுஆயினும் துஞ்சாது ஆகும்;
	மல்லல் ஆவண மறுகு உடன் மடியின்,
	வல் உரைக் கடுஞ் சொல் அன்னை துஞ்சாள்;
5	பிணி கோள் அருஞ் சிறை அன்னை துஞ்சின்,
	துஞ்சாக் கண்ணர் காவலர் கடுகுவர்;
	இலங்குவேல் இளையர் துஞ்சின், வை எயிற்று
	வலம் சுரித் தோகை ஞாளி மகிழும்;
	அர வாய் ஞமலி மகிழாது மடியின்,
10	பகல் உரு உறழ நிலவுக் கான்று விசும்பின்
	அகல்வாய் மண்டிலம் நின்று விரியும்மே;
	திங்கள் கல் சேர்பு கனை இருள் மடியின்,
	இல் எலி வல்சி வல் வாய்க் கூகை
	கழுது வழங்கு யாமத்து அழிதகக் குழறும்;
15	வளைக்கண் சேவல் வாளாது மடியின்,
	மனைச் செறி கோழி மாண் குரல் இயம்பும்;
	எல்லாம் மடிந்தகாலை, ஒரு நாள்
	நில்லா நெஞ்சத்து அவர் வாரலரே; அதனால்,
	அரி பெய் புட்டில் ஆர்ப்பப் பரி சிறந்து,
20	ஆதி போகிய பாய்பரி நன் மா
	நொச்சி வேலித் தித்தன் உறந்தைக்
	கல் முதிர் புறங்காட்டு அன்ன
	பல் முட்டின்றால் தோழி! நம் களவே.

	தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழிக்குச் சொல்லுவாளாய், தலைமகன் சொற்றது; தோழி சொல் எடுப்ப, தலைமகள் சொல்லியதூஉம் ஆம். - பரணர்
	உரை

 

128. குறிஞ்சி

	மன்று பாடு அவிந்து மனை மடிந்தன்றே;
	கொன்றோரன்ன கொடுமையோடு இன்றே
	யாமம் கொள வரின் கனைஇ, காமம்
	கடலினும் உரைஇ, கரை பொழியும்மே.
5	எவன்கொல் வாழி, தோழி! மயங்கி
	இன்னம் ஆகவும், நன்னர் நெஞ்சம்
	என்னொடும் நின்னொடும் சூழாது, கைம்மிக்கு,
	இறும்பு பட்டு இருளிய இட்டு அருஞ் சிலம்பில்
	குறுஞ் சுனைக் குவளை வண்டு படச் சூடி,
10	கான நாடன் வரூஉம், யானைக்
	கயிற்றுப் புறத்தன்ன, கல்மிசைச் சிறு நெறி,
	மாரி வானம் தலைஇ நீர் வார்பு,
	இட்டு அருங் கண்ண படுகுழி இயவின்,
	இருளிடை மிதிப்புழி நோக்கி, அவர்
15	தளர்அடி தாங்கிய சென்றது, இன்றே?

	இரவுக்குறி வந்த தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தலைமகள் தோழிக்குச் சொல்லுவாளாய்ச் சொல்லியது. - கபிலர்
	உரை

132. குறிஞ்சி

	ஏனலும் இறங்கு குரல் இறுத்தன; நோய் மலிந்து,
	ஆய்கவின் தொலைந்த, இவள் நுதலும்; நோக்கி
	ஏதில மொழியும், இவ் ஊரும்; ஆகலின்,
	களிற்று முகம் திறந்த கவுளுடைப் பகழி,
5	வால் நிணப் புகவின், கானவர் தங்கை
	அம் பணை மென் தோள் ஆய் இதழ் மழைக் கண்
	ஒல்கு இயற் கொடிச்சியை நல்கினைஆயின்,
	கொண்டனை சென்மோ நுண் பூண் மார்ப!
	துளிதலைத் தலைஇய சாரல் நளி சுனைக்
10	கூம்பு முகை அவிழ்த்த குறுஞ் சிறைப் பறவை
	வேங்கை விரி இணர் ஊதி, காந்தள்
	தேனுடைக் குவிகுலைத் துஞ்சி, யானை
	இருங் கவுட் கடாஅம் கனவும்,
	பெருங் கல் வேலி, நும் உறைவு இன் ஊர்க்கே.

	தோழி தலைமகளை இடத்து உய்த்து வந்து, தலைமகனை எதிர்ப்பட்டு நின்று,வரைவு கடாயது. - தாயங்கண்ணனார்
	உரை

138. குறிஞ்சி

	இகுளை! கேட்டிசின், காதல் அம் தோழி!
	குவளை உண்கண் தெண் பனி மல்க,
	வறிது யான் வருந்திய செல்லற்கு அன்னை
	பிறிது ஒன்று கடுத்தனள்ஆகி வேம்பின்
5	வெறி கொள் பாசிலை நீலமொடு சூடி,
	உடலுநர்க் கடந்த கடல் அம் தானை,
	திருந்துஇலை நெடு வேற் தென்னவன் பொதியில்,
	அருஞ் சிமை இழிதரும் ஆர்த்து வரல் அருவியின்
	ததும்பு சீர் இன் இயம் கறங்க, கைதொழுது,
10	உரு கெழு சிறப்பின் முருகு மனைத் தரீஇ,
	கடம்பும் களிறும் பாடி, நுடங்குபு
	தோடும் தொடலையும் கைக்கொண்டு, அல்கலும்
	ஆடினர் ஆதல் நன்றோ? நீடு
	நின்னொடு தெளித்த நல் மலை நாடன்
15	குறி வரல் அரைநாட் குன்றத்து உச்சி,
	நெறி கெட வீழ்ந்த துன் அருங் கூர் இருள்,
	திரு மணி உமிழ்ந்த நாகம் காந்தட்
	கொழு மடற் புதுப் பூ ஊதும் தும்பி
	நல் நிறம் மருளும் அரு விடர்
20	இன்னா நீள் இடை நினையும், என் நெஞ்சே.

	தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாகத், தோழிக்குச் சொல்லுவாளாய்த் தலைமகள் சொல்லியது.- எழூஉப் பன்றி நாகன் குமரனார்
	உரை

 

142. குறிஞ்சி

	இலமலர் அன்ன அம் செந் நாவின்
	புலம் மீக்கூறும் புரையோர் ஏத்த,
	பலர் மேந் தோன்றிய கவி கை வள்ளல்
	நிறைஅருந் தானை வெல்போர் மாந்தரம்
5	பொறையன் கடுங்கோப் பாடிச் சென்ற
	குறையோர் கொள்கலம் போல, நன்றும்
	உவ இனி வாழிய, நெஞ்சே! காதலி
	முறையின் வழாஅது ஆற்றிப் பெற்ற
	கறை அடி யானை நன்னன் பாழி,
10	ஊட்டு அரு மரபின் அஞ்சு வரு பேஎய்க்
	கூட்டு எதிர்கொண்ட வாய் மொழி மிஞிலி
	புள்ளிற்கு ஏமம் ஆகிய பெரும் பெயர்
	வெள்ளத் தானை அதிகற் கொன்று, உவந்து
	ஒள் வாள் அமலை ஆடிய ஞாட்பின்,
15	பலர் அறிவுறுதல் அஞ்சி, பைப்பய,
	நீர்த் திரள் கடுக்கும் மாசு இல் வெள்ளிச்
	சூர்ப்புறு கோல் வளை செறித்த முன்கை
	குறை அறல் அன்ன இரும் பல் கூந்தல்,
	இடன் இல் சிறு புறத்து இழையொடு துயல்வர,
20	கடல் மீன் துஞ்சும் நள்ளென் யாமத்து,
	உருவு கிளர் ஓவினைப் பொலிந்த பாவை
	இயல் கற்றன்ன ஒதுக்கினள் வந்து,
	பெயல் அலைக் கலங்கிய மலைப் பூங் கோதை
	இயல் எறி பொன்னின் கொங்கு சோர்பு உறைப்ப,
25	தொடிக்கண் வடுக்கொள முயங்கினள்;
	வடிப்பு உறு நரம்பின் தீவிய மொழிந்தே.

	இரவுக்குறி வந்து நீங்கும் தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. - பரணர்
	உரை

 

148. குறிஞ்சி

	பனைத் திரள் அன்ன பரு ஏர் எறுழ்த் தடக் கை,
	கொலைச் சினம் தவிரா மதனுடை முன்பின்,
	வண்டு படு கடாஅத்து, உயர் மருப்பு, யானை
	தண் கமழ் சிலம்பின் மரம் படத் தொலைச்சி;
5	உறு புலி உரறக் குத்தி; விறல் கடிந்து;
	சிறு தினைப் பெரும் புனம் வவ்வும் நாட!
	கடும் பரிக் குதிரை ஆஅய் எயினன்
	நெடுந் தேர் ஞிமிலியொடு பொருது, களம் பட்டென,
	காணிய செல்லாக் கூகை நாணி,
10	கடும் பகல் வழங்காதாஅங்கு, இடும்பை
	பெரிதால் அம்ம இவட்கே; அதனால்
	மாலை, வருதல் வேண்டும் சோலை
	முளை மேய் பெருங் களிறு வழங்கும்
	மலை முதல் அடுக்கத்த சிறு கல் ஆறே.

	பகல் வருவானை 'இரவு வருக' என்றது. - பரணர்
	உரை

152. குறிஞ்சி

	நெஞ்சு நடுங்கு அரும் படர் தீர வந்து,
	குன்றுழை நண்ணிய சீறூர் ஆங்கண்
	செலீஇய பெயர்வோள் வணர் சுரி ஐம்பால்
	நுண் கோல் அகவுநர்ப் புரந்த பேர் இசை,
5	சினம் கெழு தானை, தித்தன் வெளியன்,
	இரங்குநீர்ப் பரப்பின் கானல்அம் பெருந் துறை,
	தனம் தரு நன் கலம் சிதையத் தாக்கும்
	சிறு வெள் இறவின் குப்பை அன்ன
	உறு பகை தரூஉம் மொய்ம் மூசு பிண்டன்
10	முனை முரண் உடையக் கடந்த வென் வேல்,
	இசை நல் ஈகைக் களிறு வீசு வண் மகிழ்,
	பாரத்துத் தலைவன், ஆர நன்னன்;
	ஏழில் நெடு வரைப் பாழிச் சிலம்பில்
	களி மயிற் கலாவத்தன்ன. தோளே
15	வல் வில் இளையர் பெருமகன்; நள்ளி
	சோலை அடுக்கத்துச் சுரும்பு உண விரிந்த
	கடவுட் காந்தளுள்ளும், பல உடன்
	இறும்பூது கஞலிய ஆய்மலர் நாறி,
	வல்லினும், வல்லார்ஆயினும், சென்றோர்க்குச்
20	சால் அவிழ் நெடுங் குழி நிறைய வீசும்,
	மாஅல் யானை ஆஅய் கானத்துத்
	தலையாற்று நிலைஇய சேயுயர் பிறங்கல்
	வேய் அமைக் கண் இடை புரைஇ,
	சேய ஆயினும், நடுங்கு துயர் தருமே.

	இரவுக்குறி வந்து நீங்கும் தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது.-பரணர்
	உரை

158. குறிஞ்சி

	'உரும் உரறு கருவிய பெரு மழை தலைஇ,
	பெயல் ஆன்று அவிந்த தூங்குஇருள் நடுநாள்,
	மின்னு நிமிர்ந்தன்ன கனங்குழை இமைப்ப,
	பின்னு விடு நெறியின் கிளைஇய கூந்தலள்,
5	வரை இழி மயிலின் ஒல்குவனள் ஒதுங்கி,
	மிடை ஊர்பு இழிய, கண்டனென், இவள்' என
	அலையல் வாழி! வேண்டு, அன்னை! நம் படப்பைச்
	சூருடைச் சிலம்பில், சுடர்ப்பூ வேய்ந்து
	தாம் வேண்டு உருவின் அணங்குமார் வருமே;
10	நனவின் வாயே போலத் துஞ்சுநர்க்
	கனவு ஆண்டு மருட்டலும் உண்டே; இவள்தான்
	சுடர் இன்று தமியளும் பனிக்கும்; வெருவர
	மன்ற மராஅத்த கூகை குழறினும்,
	நெஞ்சு அழிந்து அரணம் சேரும்; அதன்தலைப்
15	புலிக் கணத்தன்ன நாய் தொடர்விட்டு,
	முருகன் அன்ன சீற்றத்துக் கடுந் திறல்
	எந்தையும் இல்லன் ஆக,
	அஞ்சுவள் அல்லளோ, இவள் இது செயலே?

	தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழி செவிலித்தாய்க்குச் சொல்லுவாளாய்,தலைமகன் கேட்பச் சொல்லியது. - கபிலர்
	உரை

162. குறிஞ்சி

	கொளக் குறைபடாஅக் கோடு வளர் குட்டத்து
	அளப்பு அரிது ஆகிய குவை இருந் தோன்றல,
	கடல் கண்டன்ன மாக விசும்பின்
	அழற்கொடி அன்ன மின்னு வசிபு நுடங்க,
5	கடிதுஇடி உருமொடு கதழ்உறை சிதறி,
	விளிவு இடன் அறியா வான் உமிழ் நடு நாள்,
	அருங் கடிக் காவலர் இகழ்பதம் நோக்கி,
	பனி மயங்கு அசைவளி அலைப்ப, தந்தை
	நெடு நகர் ஒரு சிறை நின்றனென்ஆக;
10	அறல் என அவிர்வரும் கூந்தல், மலர் என
	வாள் முகத்து அலமரும் மா இதழ் மழைக் கண்,
	முகை நிரைத்தன்ன மா வீழ் வெண் பல்,
	நகை மாண்டு இலங்கும் நலம் கெழு துவர் வாய்,
	கோல் அமை விழுத் தொடி விளங்க வீசி,
15	கால் உறு தளிரின் நடுங்கி, ஆனாது,
	நோய் அசா வீட முயங்கினள் வாய்மொழி
	நல் இசை தரூஉம் இரவலர்க்கு உள்ளிய
	நசை பிழைப்பு அறியாக் கழல்தொடி அதிகன்
	கோள் அறவு அறியாப் பயம் கெழு பலவின்
20	வேங்கை சேர்ந்த வெற்பகம் பொலிய,
	வில் கெழு தானைப் பசும் பூண் பாண்டியன்
	களிறு அணி வெல் கொடி கடுப்ப, காண்வர
	ஒளிறுவன இழிதரும் உயர்ந்து தோன்று அருவி,
	நேர் கொள் நெடு வரைக் கவாஅன்
25	சூரரமகளிரின் பெறற்கு அரியோளே.

	இரவுக் குறிக்கண் தலைமகளைத் கண்ணுற்று நீங்கிய தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. - பரணர்
	உரை

168. குறிஞ்சி

	யாமம் நும்மொடு கழிப்பி, நோய் மிக,
	பனி வார் கண்ணேம் வைகுதும்; இனியே;
	ஆன்றல் வேண்டும் வான் தோய் வெற்ப!
	பல் ஆன் குன்றில் படு நிழல் சேர்ந்த
5	நல் ஆன் பரப்பின் குழுமூர் ஆங்கண்
	கொடைக் கடன் ஏன்ற கோடா நெஞ்சின்
	உதியன் அட்டில் போல ஒலி எழுந்து,
	அருவி ஆர்க்கும் பெரு வரைச் சிலம்பின்;
	ஈன்றணி இரும் பிடி தழீஇ, களிறு தன்
10	தூங்குநடைக் குழவி துயில் புறங்காப்ப,
	ஒடுங்கு அளை புலம்பப் போகி, கடுங் கண்
	வாள் வரி வயப் புலி கல் முழை உரற,
	கானவர் மடிந்த கங்குல்;
	மான் அதர்ச் சிறு நெறி வருதல், நீயே?

	இரவுக்குறி வந்த தலைமகனை இரவுக்குறி விலக்கி, வரைவு கடாயது. -கோட்டம்பலத்துத் துஞ்சிய சேரமான்
	உரை

172. குறிஞ்சி

	வாரணம் உரறும் நீர் திகழ் சிலம்பில்
	பிரசமொடு விரைஇய வயங்கு வெள் அருவி
	இன் இசை இமிழ் இயம் கடுப்ப, இம்மெனக்
	கல் முகை விடர்அகம் சிலம்ப, வீழும்
5	காம்பு தலைமணந்த ஓங்கு மலைச் சாரல்;
	இரும்பு வடித்தன்ன கருங் கைக் கானவன்
	விரி மலர் மராஅம் பொருந்தி, கோல் தெரிந்து,
	வரி நுதல் யானை அரு நிறத்து அழுத்தி,
	இகல் அடு முன்பின் வெண் கோடு கொண்டு, தன்
10	புல் வேய் குரம்பை புலர ஊன்றி,
	முன்றில் நீடிய முழவு உறழ் பலவில்,
	பிழி மகிழ் உவகையன், கிளையொடு கலி சிறந்து,
	சாந்த ஞெகிழியின் ஊன் புழுக்கு அயரும்
	குன்ற நாட! நீ அன்பிலை ஆகுதல்
15	அறியேன் யான்; அஃது அறிந்தனென்ஆயின்
	அணி இழை, உண்கண், ஆய் இதழ்க் குறுமகள்
	மணி ஏர் மாண் நலம் சிதைய,
	பொன் நேர் பசலை பாவின்றுமன்னே!

	தோழி தலைமகளை இடத்து உய்த்து வந்து, தலைமகனை வரைவு கடாயது. -மதுரைப் பாலாசிரியர் நப்பாலனார்
	உரை

178. குறிஞ்சி

	வயிரத்தன்ன வை ஏந்து மருப்பின்,
	வெதிர் வேர் அன்ன பரூஉ மயிர்ப் பன்றி
	பறைக் கண் அன்ன நிறைச் சுனை பருகி,
	நீலத்தன்ன அகல் இலைச் சேம்பின்
5	பிண்டம் அன்ன கொழுங் கிழங்கு மாந்தி,
	பிடி மடிந்தன்ன கல் மிசை ஊழ் இழிபு,
	யாறு சேர்ந்தன்ன ஊறு நீர்ப் படாஅர்ப்
	பைம் புதல் நளி சினைக் குருகு இருந்தன்ன,
	வண் பிணி அவிழ்ந்த வெண் கூதாளத்து
10	அலங்கு குலை அலரி தீண்டி, தாது உக,
	பொன் உரை கட்டளை கடுப்பக் காண்வர,
	கிளை அமல் சிறு தினை விளை குரல் மேய்ந்து,
	கண் இனிது படுக்கும் நல் மலை நாடனொடு
	உணர்ந்தனை புணர்ந்த நீயும், நின் தோட்
15	பணைக் கவின் அழியாது துணைப் புணர்ந்து, என்றும்,
	தவல் இல் உலகத்து உறைஇயரோ தோழி
	'எல்லையும் இரவும் என்னாது, கல்லெனக்
	கொண்டல் வான் மழை பொழிந்த வைகறைத்
	தண் பனி அற்சிரம் தமியோர்க்கு அரிது' என,
20	கனவினும் பிரிவு அறியலனே; அதன்தலை
	முன் தான் கண்ட ஞான்றினு ம்
	பின் பெரிது அளிக்கும், தன் பண்பினானே.

	தோழி வரைவு மலிந்து சொல்லியது. - பரணர்
	உரை

182. குறிஞ்சி

	பூங் கண் வேங்கைப் பொன் இணர் மிலைந்து,
	வாங்கு அமை நோன் சிலை எருத்தத்து இரீஇ,
	தீம் பழப் பலவின் சுளை விளை தேறல்
	வீளை அம்பின் இளையரொடு மாந்தி,
5	ஓட்டு இயல் பிழையா வய நாய் பிற்பட,
	வேட்டம் போகிய குறவன் காட்ட
	குளவித் தண் புதல் குருதியொடு துயல் வர,
	முளவுமாத் தொலைச்சும் குன்ற நாட!
	அரவு எறி உருமோடு ஒன்றிக் கால் வீழ்த்து
10	உரவு மழை பொழிந்த பானாட் கங்குல்,
	தனியை வந்த ஆறு நினைந்து, அல்கலும்,
	பனியொடு கலுழும் இவள் கண்ணே; அதனால்,
	கடும் பகல் வருதல் வேண்டும் தெய்ய
	அதிர் குரல் முது கலை கறி முறி முனைஇ,
15	உயர்சிமை நெடுங் கோட்டு உகள, உக்க
	கமழ் இதழ் அலரி தாஅய் வேலன்
	வெறி அயர் வியன் களம் கடுக்கும்
	பெரு வரை நண்ணிய சாரலானே.

	தோழி இரா வருவானைப் 'பகல் வா' என்றது. - கபிலர்
	உரை

 

188. குறிஞ்சி

	பெருங் கடல் முகந்த இருங் கிளைக் கொண்மூ!
	இருண்டு உயர் விசும்பின் வலன் ஏர்பு வளைஇ,
	போர்ப்பு உறு முரசின் இரங்கி, முறை புரிந்து
	அறன் நெறி பிழையாத் திறன் அறி மன்னர்
5	அருஞ் சமத்து எதிர்ந்த பெருஞ் செய் ஆடவர்
	கழித்து எறி வாளின், நளிப்பன விளங்கும்
	மின்னுடைக் கருவியை ஆகி, நாளும்
	கொன்னே செய்தியோ, அரவம்? பொன் என
	மலர்ந்த வேங்கை மலி தொடர் அடைச்சி,
10	பொலிந்த ஆயமொடு காண்தக இயலி,
	தழலை வாங்கியும், தட்டை ஓப்பியும்,
	அழல் ஏர் செயலை அம் தழை அசைஇயும்,
	குறமகள் காக்கும் ஏனல்
	புறமும் தருதியோ? வாழிய, மழையே!

	இரவில் சிறைப்புறமாகத் தோழி சொல்லியது. - வீரை வெளியன் தித்தனார்
	உரை

192. குறிஞ்சி

	மதி இருப்பன்ன மாசு அறு சுடர் நுதல்
	பொன் நேர் வண்ணம் கொண்டன்று; அன்னோ!
	யாங்கு ஆகுவள்கொல் தானே? விசும்பின்
	எய்யா வரி வில் அன்ன பைந் தார்,
5	செவ் வாய், சிறு கிளி சிதைய வாங்கி,
	பொறை மெலிந்திட்ட புன் புறப் பெருங் குரல்
	வளை சிறை வாரணம் கிளையொடு கவர,
	ஏனலும் இறங்குபொறை உயிர்த்தன; பானாள்
	நீ வந்து அளிக்குவைஎனினே மால் வரை
10	மை படு விடரகம் துழைஇ, ஒய்யென
	அருவி தந்த, அரவு உமிழ், திரு மணி
	பெரு வரைச் சிறுகுடி மறுகு விளக்குறுத்தலின்,
	இரவும் இழந்தனள்; அளியள் உரவுப் பெயல்
	உரும் இறை கொண்ட உயர்சிமைப்
15	பெரு மலைநாட! நின் மலர்ந்த மார்பே.

	தோழி தலைமகனைச் செறிப்பு அறிவுறீஇ இரவுக் குறி மறுத்தது. -பொதும்பில்கிழான் வெண்கண்ணனார்
	உரை

 

198. குறிஞ்சி

	'கூறுவம்கொல்லோ? கூறலம்கொல்?' எனக்
	கரந்த காமம் கைந்நிறுக்கல்லாது,
	நயந்து நாம் விட்ட நல் மொழி நம்பி,
	அரை நாள் யாமத்து விழு மழை கரந்து;
5	கார் விரை கமழும் கூந்தல், தூ வினை
	நுண் நூல் ஆகம் பொருந்தினள், வெற்பின்
	இள மழை சூழ்ந்த மட மயில் போல,
	வண்டு வழிப் படர, தண் மலர் வேய்ந்து,
	வில் வகுப்புற்ற நல் வாங்கு குடைச் சூல்
10	அம் சிலம்பு ஒடுக்கி அஞ்சினள் வந்து,
	துஞ்சு ஊர் யாமத்து முயங்கினள், பெயர்வோள்,
	ஆன்ற கற்பின் சான்ற பெரியள்,
	அம் மா அரிவையோ அல்லள்; தெனாஅது
	ஆஅய் நல் நாட்டு அணங்குடைச் சிலம்பில்,
15	கவிரம் பெயரிய உரு கெழு கவாஅன்,
	ஏர் மலர் நிறை சுனை உறையும்
	சூர்மகள்மாதோ என்னும் என் நெஞ்சே!

	புணர்ந்து நீங்கிய தலைமகளது போக்கு நோக்கிய தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. - பரணர்
	உரை

 

202. குறிஞ்சி

	வயங்கு வெள் அருவிய குன்றத்துக் கவாஅன்,
	கயந் தலை மடப் பிடி இனன் ஏமார்ப்ப,
	புலிப் பகை வென்ற புண் கூர் யானை
	கல்லகச் சிலம்பில் கை எடுத்து உயிர்ப்பின்,
5	நல் இணர் வேங்கை நறு வீ கொல்லன்
	குருகு ஊது மிதி உலைப் பிதிர்வின் பொங்கி,
	சிறு பல் மின்மினி போல, பல உடன்
	மணி நிற இரும் புதல் தாவும் நாட!
	யாமே அன்றியும் உளர்கொல் பானாள்,
10	உத்தி அரவின் பைத் தலை துமிய,
	உர உரும் உரறும் உட்கு வரு நனந்தலை,
	தவிர்வு இல் உள்ளமொடு எஃகு துணையாக,
	கனை இருள் பரந்த கல் அதர்ச் சிறு நெறி
	தேராது வரூஉம் நின்வயின்
15	ஆர் அஞர் அரு படர் நீந்துவோரே?

	இரவுக் குறிக்கண் வந்து நீங்கும் தலைமகற்குத் தோழி சொல்லி வரைவு கடாயது. - ஆவூர்கிழார் மகனார் கண்ணனார்
	உரை

 

208. குறிஞ்சி

	யாம இரவின் நெடுங் கடை நின்று,
	தேம் முதிர் சிமையக் குன்றம் பாடும்
	நுண் கோல் அகவுநர் வேண்டின், வெண் கோட்டு
	அண்ணல் யானை ஈயும் வண் மகிழ்
5	வெளியன் வேண்மான் ஆஅய் எயினன்,
	அளி இயல் வாழ்க்கைப் பாழிப் பறந்தலை,
	இழை அணி யானை இயல் தேர் மிஞிலியொடு
	நண்பகல் உற்ற செருவில் புண் கூர்ந்து,
	ஒள் வாள் மயங்கு அமர் வீழ்ந்தென, 'புள் ஒருங்கு
10	அம் கண் விசும்பின் விளங்கு ஞாயிற்று
	ஒண் கதிர் தெறாமை, சிறகரின் கோலி,
	நிழல் செய்து உழறல் காணேன், யான்' எனப்
	படுகளம் காண்டல்செல்லான், சினம் சிறந்து,
	உரு வினை நன்னன், அருளான், கரப்ப,
15	பெரு விதுப்புற்ற பல் வேள் மகளிர்
	குரூஉப் பூம் பைந் தார் அருக்கிய பூசல்,
	வசை விடக் கடக்கும் வயங்கு பெருந் தானை
	அகுதை கிளைதந்தாங்கு, மிகு பெயல்
	உப்புச் சிறை நில்லா வெள்ளம் போல,
20	நாணு வரை நில்லாக் காமம் நண்ணி,
	நல்கினள், வாழியர், வந்தே ஓரி
	பல் பழப் பலவின் பயம் கெழு கொல்லிக்
	கார் மலர் கடுப்ப நாறும்,
	ஏர் நுண், ஓதி மாஅயோளே!

	புணர்ந்து நீங்கும் தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. - பரணர்
	உரை

 

212. குறிஞ்சி

	தா இல் நல் பொன் தைஇய பாவை
	விண் தவழ் இள வெயிற் கொண்டு நின்றன்ன,
	மிகு கவின் எய்திய, தொகுகுரல் ஐம்பால்,
	கிளைஅரில் நாணற் கிழங்கு மணற்கு ஈன்ற
5	முளை ஓரன்ன முள் எயிற்றுத் துவர் வாய்,
	நயவன் தைவரும் செவ்வழி நல் யாழ்
	இசை ஓர்த்தன்ன இன் தீம் கிளவி,
	அணங்கு சால் அரிவையை நசைஇ, பெருங் களிற்று
	இனம் படி நீரின் கலங்கிய பொழுதில்,
10	பெறல் அருங் குரையள் என்னாய், வைகலும்,
	இன்னா அருஞ் சுரம் நீந்தி, நீயே
	என்னை இன்னற் படுத்தனை; மின்னு வசிபு
	உரவுக் கார் கடுப்ப மறலி மைந்துற்று,
	விரவு மொழிக் கட்டூர் வேண்டுவழிக் கொளீஇ,
15	படை நிலா இலங்கும் கடல் மருள் தானை
	மட்டு அவிழ் தெரியல் மறப் போர்க் குட்டுவன்
	பொரு முரண் பெறாஅது விலங்கு சினம் சிறந்து,
	செருச் செய் முன்பொடு முந்நீர் முற்றி,
	ஓங்குதிரைப் பௌவம் நீங்க ஓட்டிய
20	நீர் மாண் எஃகம் நிறத்துச் சென்று அழுந்தக்
	கூர் மதன் அழியரோ நெஞ்சே! ஆனாது
	எளியள் அல்லோட் கருதி,
	விளியா எவ்வம் தலைத் தந்தோயே.

	அல்லகுறிப்பட்டு நீங்கும் தலைமகன் தன் நெஞ்சினை நெருங்கிச் சொல்லியது. -பரணர்
	உரை

 

218. குறிஞ்சி

	'கிளை பாராட்டும் கடு நடை வயக் களிறு
	முளை தருபு ஊட்டி, வேண்டு குளகு அருத்த,
	வாள் நிற உருவின் ஒளிறுபு மின்னி,
	பரூஉ உறைப் பல் துளி சிதறி, வான் நவின்று,
5	பெரு வரை நளிர் சிமை அதிர வட்டித்து,
	புயல் ஏறு உரைஇய வியல் இருள் நடு நாள்,
	விறல் இழைப் பொலிந்த காண்பு இன் சாயல்,
	தடைஇத் திரண்ட நின் தோள் சேர்பு அல்லதை,
	படாஅவாகும், எம் கண்' என, நீயும்,
10	'இருள் மயங்கு யாமத்து இயவுக் கெட விலங்கி,
	வரி வயங்கு இரும் புலி வழங்குநர்ப் பார்க்கும்
	பெரு மலை விடரகம் வர அரிது' என்னாய்,
	வர எளிதாக எண்ணுதி; அதனால்,
	நுண்ணிதின் கூட்டிய படு மாண் ஆரம்
15	தண்ணிது கமழும் நின் மார்பு, ஒரு நாள்
	அடைய முயங்கேம்ஆயின், யாமும்
	விறல் இழை நெகிழச் சாஅய்தும்; அதுவே
	அன்னை அறியினும் அறிக! அலர் வாய்
	அம்பல் மூதூர் கேட்பினும் கேட்க!
20	வண்டு இறை கொண்ட எரி மருள் தோன்றியொடு,
	ஒண் பூ வேங்கை கமழும்
	தண் பெருஞ் சாரல் பகல் வந்தீமே!

	தோழி தலைமகளை இடத்து உய்த்து வந்து, பகற்குறி நேர்ந்த வாய்பாட்டால், தலை மகனை வரைவு கடாயது. - கபிலர்
	உரை

222. குறிஞ்சி

	வான் உற நிவந்த நீல் நிறப் பெரு மலைக்
	கான நாடன் உறீஇய நோய்க்கு, என்
	மேனி ஆய் நலம் தொலைதலின், மொழிவென்;
	முழவு முகம் புலராக் கலி கொள் ஆங்கண்,
5	கழாஅர்ப் பெருந் துறை விழவின் ஆடும்,
	ஈட்டு எழில் பொலிந்த ஏந்து குவவு மொய்ம்பின்,
	ஆட்டன் அத்தி நலன் நயந்து உரைஇ,
	தாழ் இருங் கதுப்பின் காவிரி வவ்வலின்,
	மாதிரம் துழைஇ, மதி மருண்டு அலந்த
10	ஆதிமந்தி காதலற் காட்டி,
	படு கடல் புக்க பாடல்சால் சிறப்பின்
	மருதி அன்ன மாண் புகழ் பெறீஇயர்,
	சென்மோ வாழி, தோழி! பல் நாள்,
	உரவு உரும் ஏறொடு மயங்கி,
15	இரவுப் பெயல் பொழிந்த ஈர்ந் தண் ஆறே.

	தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழி தலைமகட்குச் சொல்லியது. - பரணர்
	உரை

 

228. குறிஞ்சி

	பிரசப் பல் கிளை ஆர்ப்ப, கல்லென
	வரை இழி அருவி ஆரம் தீண்டித்
	தண் என நனைக்கும் நளிர் மலைச் சிலம்பில்,
	கண் என மலர்ந்த மா இதழ்க் குவளைக்
5	கல் முகை நெடுஞ் சுனை நம்மொடு ஆடி,
	பகலே இனிது உடன் கழிப்பி, இரவே
	செல்வர்ஆயினும், நன்றுமன் தில்ல
	வான்கண் விரிந்த பகல் மருள் நிலவின்
	சூரல் மிளைஇய சாரல் ஆர் ஆற்று,
10	ஓங்கல் மிசைய வேங்கை ஒள் வீப்
	புலிப் பொறி கடுப்பத் தோன்றலின், கய வாய்
	இரும் பிடி இரியும் சோலைப்
	பெருங் கல் யாணர்த் தம் சிறுகுடியானே.

	தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய், தோழி சொல்லி யது. - அண்டர் மகன் குறுவழுதியார்
	உரை

232. குறிஞ்சி

	காண் இனி வாழி, தோழி! பானாள்,
	மழை முழங்கு அரவம் கேட்ட, கழை தின்,
	மாஅல் யானை புலி செத்து வெரீஇ,
	இருங் கல் விடரகம் சிலம்பப் பெயரும்
5	பெருங் கல் நாடன் கேண்மை, இனியே,
	குன்ற வேலிச் சிறுகுடி ஆங்கண்,
	மன்ற வேங்கை மண நாட் பூத்த
	மணி ஏர் அரும்பின் பொன் வீ தாஅய்
	வியல் அறை வரிக்கும் முன்றில், குறவர்
10	மனை முதிர் மகளிரொடு குரவை தூங்கும்
	ஆர் கலி விழவுக் களம் கடுப்ப, நாளும்,
	விரவுப் பூம் பலியொடு விரைஇ, அன்னை
	கடியுடை வியல் நகர்க் காவல் கண்ணி,
	'முருகு' என வேலற் தரூஉம்.
15	பருவமாகப் பயந்தன்றால், நமக்கே.

	தோழி தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய்,சொல்லியது. - கொடிமங்கலத்து வாதுளி நற்சேந்தனார்
	உரை

 

238. குறிஞ்சி

	மான்றமை அறியா மரம் பயில் இறும்பின்,
	ஈன்று இளைப்பட்ட வயவுப் பிணப் பசித்தென,
	மட மான் வல்சி தரீஇய, நடு நாள்,
	இருள் முகைச் சிலம்பின், இரை வேட்டு எழுந்த
5	பணை மருள் எருத்தின் பல் வரி இரும் போத்து,
	மடக் கண் ஆமான் மாதிரத்து அலற,
	தடக் கோட்டு ஆமான் அண்ணல் ஏஎறு,
	நனந்தலைக் கானத்து வலம் படத் தொலைச்சி,
	இருங் கல் வியல் அறை சிவப்ப ஈர்க்கும்
10	பெருங் கல் நாட! பிரிதிஆயின்,
	மருந்தும் உடையையோ மற்றே இரப்போர்க்கு
	இழை அணி நெடுந் தேர் களிறொடு என்றும்
	மழை சுரந்தன்ன ஈகை, வண் மகிழ்,
	கழல் தொடித் தடக் கை, கலிமான், நள்ளி
15	நளி முகை உடைந்த நறுங் கார் அடுக்கத்து,
	போந்தை முழு முதல் நிலைஇய காந்தள்
	மென் பிணி முகை அவிழ்ந்து அலர்ந்த
	தண் கமழ் புது மலர் நாறும் நறு நுதற்கே?

	இரவுக்குறி வந்த தலைமகற்குத் தோழி சொல்லியது. - கபிலர்
	உரை

242. குறிஞ்சி

	அரும்பு முதிர் வேங்கை அலங்கல் மென் சினைச்
	சுரும்பு வாய் திறந்த பொன் புரை நுண் தாது
	மணி மருள் கலவத்து உறைப்ப, அணி மிக்கு
	அவிர் பொறி மஞ்ஞை ஆடும் சோலை,
5	பைந் தாட் செந் தினைக் கொடுங் குரல் வியன் புனம்,
	செந் தார் கிள்ளை நம்மொடு கடிந்தோன்
	பண்பு தர வந்தமை அறியாள், 'நுண் கேழ்
	முறி புரை எழில் நலத்து என் மகள் துயர் மருங்கு
	அறிதல் வேண்டும்' என, பல் பிரப்பு இரீஇ,
10	அறியா வேலற் தரீஇ, அன்னை
	வெறி அயர் வியன் களம் பொலிய ஏத்தி,
	மறி உயிர் வழங்கா அளவை, சென்று யாம்,
	செல வரத் துணிந்த, சேண் விளங்கு, எல் வளை
	நெகிழ்ந்த முன் கை, நேர் இறைப் பணைத் தோள்,
15	நல் எழில் அழிவின் தொல் கவின் பெறீஇய,
	முகிழ்த்து வரல் இள முலை மூழ்க, பல் ஊழ்
	முயங்கல் இயைவதுமன்னோ தோழி!
	நறை கால்யாத்த நளிர் முகைச் சிலம்பில்
	பெரு மலை விடரகம் நீடிய சிறியிலைச்
20	சாந்த மென் சினை தீண்டி, மேலது
	பிரசம் தூங்கும் சேண் சிமை
	வரையக வெற்பன் மணந்த மார்பே!

	தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழி தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய்ச் சொல்லியது. - பேரிசாத்தனார்
	உரை

248. குறிஞ்சி

	நகை நீ கேளாய் தோழி! அல்கல்;
	வய நாய் எறிந்து, வன் பறழ் தழீஇ,
	இளையர் எய்துதல் மடக்கி, கிளையொடு
	நால்முலைப் பிணவல் சொலிய கான் ஒழிந்து,
5	அரும் புழை முடுக்கர் ஆள் குறித்து நின்ற
	தறுகட் பன்றி நோக்கி, கானவன்
	குறுகினன் தொடுத்த கூர்வாய்ப் பகழி
	மடை செலல் முன்பின் தன் படை செலச் செல்லாது,
	'அரு வழி விலக்கும் எம் பெருவிறல் போன்ம்' என,
10	எய்யாது பெயரும் குன்ற நாடன்
	செறி அரில் துடக்கலின், பரீஇப் புரி அவிழ்ந்து,
	ஏந்து குவவு மொய்ம்பின் பூச் சோர் மாலை,
	ஏற்று இமிற் கயிற்றின், எழில் வந்து துயல்வர,
	இல் வந்து நின்றோற் கண்டனள், அன்னை;
15	வல்லே என் முகம் நோக்கி,
	'நல்லை மன்!' என நகூஉப் பெயர்ந்தோளே.

	இரவுக்குறிச் சிறைப்புறமாகத் தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய்,தலைமகன் கேட்ப, தோழி சொல்லியது. - கபிலர்
	உரை

252. குறிஞ்சி

	இடம் படுபு அறியா வலம் படு வேட்டத்து
	வாள் வரி நடுங்கப் புகல்வந்து, ஆளி
	உயர் நுதல் யானைப் புகர் முகத்து ஒற்றி,
	வெண் கோடு புய்க்கும் தண் கமழ் சோலைப்
5	பெரு வரை அடுக்கத்து ஒரு வேல் ஏந்தி,
	தனியன் வருதல் அவனும் அஞ்சான்;
	பனி வார் கண்ணேன் ஆகி, நோய் அட,
	எமியேன் இருத்தலை யானும் ஆற்றேன்;
	யாங்குச் செய்வாம்கொல் தோழி! ஈங்கைத்
10	துய் அவிழ் பனி மலர் உதிர வீசித்
	தொழில் மழை பொழிந்த பானாட் கங்குல்,
	எறி திரைத் திவலை தூஉம் சிறு கோட்டுப்
	பெருங் குளம் காவலன் போல,
	அருங் கடி அன்னையும் துயில் மறந்தனளே?

	தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழிக்குச் சொல்லுவாளாய், தலைமகள் சொல்லியது. - நக்கண்ணையார்
	உரை

 

258. குறிஞ்சி

	நன்னன் உதியன் அருங் கடிப் பாழி,
	தொல் முதிர் வேளிர் ஓம்பினர் வைத்த
	பொன்னினும் அருமை நன்கு அறிந்தும், அன்னோட்
	துன்னலம்மாதோ எனினும், அஃது ஒல்லாய்
5	தண் மழை தவழும் தாழ் நீர் நனந்தலைக்
	கடுங் காற்று எடுக்கும் நெடும் பெருங் குன்றத்து
	மாய இருள் அளை மாய் கல் போல,
	மாய்கதில் வாழிய, நெஞ்சே! நாளும்,
	மெல் இயற் குறுமகள் நல் அகம் நசைஇ,
10	அரவு இரை தேரும் அஞ்சுவரு சிறு நெறி,
	இரவின் எய்தியும் பெறாஅய், அருள் வரப்
	புல்லென் கண்ணை புலம்பு கொண்டு, உலகத்து
	உள்ளோர்க்கு எல்லாம் பெரு நகையாக,
	காமம் கைம்மிக உறுதர,
15	ஆனா அரு படர் தலைத்தந்தோயே!

	அல்லகுறிப்பட்டுப் பதிப்பெயர்ந்த தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. -பரணர்
	உரை

262. குறிஞ்சி

	முதை படு பசுங் காட்டு அரில் பவர் மயக்கி,
	பகடு பல பூண்ட உழவுறு செஞ் செய்,
	இடு முறை நிரம்பி, ஆகு வினைக் கலித்து,
	பாசிலை அமன்ற பயறு ஆ புக்கென,
5	வாய் மொழித் தந்தையைக் கண் களைந்து, அருளாது,
	ஊர் முது கோசர் நவைத்த சிறுமையின்,
	கலத்தும் உண்ணாள், வாலிதும் உடாஅள்,
	சினத்தின் கொண்ட படிவம் மாறாள்,
	மறம் கெழு தானைக் கொற்றக் குறும்பியன்,
10	செரு இயல் நல் மான் திதியற்கு உரைத்து, அவர்
	இன் உயிர் செகுப்பக் கண்டு சினம் மாறிய
	அன்னிமிஞிலி போல, மெய்ம் மலிந்து,
	ஆனா உவகையேம் ஆயினெம் பூ மலிந்து
	அருவி ஆர்க்கும் அயம் திகழ் சிலம்பின்
15	நுண் பல துவலை புதல்மிசை நனைக்கும்
	வண்டு படு நறவின் வண் மகிழ்ப் பேகன்
	கொண்டல் மா மலை நாறி,
	அம் தீம் கிளவி வந்தமாறே.

	இரவுக்குறிக்கண் தலைமகளைப் புணர்ந்து நீங்கும் தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. - பரணர்
	உரை

 

268. குறிஞ்சி

	அறியாய் வாழி, தோழி! பொறி வரிப்
	பூ நுதல் யானையொடு புலி பொரக் குழைந்த
	குருதிச் செங் களம் புலவு அற, வேங்கை
	உரு கெழு நாற்றம் குளவியொடு விலங்கும்
5	மா மலை நாடனொடு மறு இன்று ஆகிய
	காமம் கலந்த காதல் உண்டுஎனின்,
	நன்றுமன்; அது நீ நாடாய், கூறுதி;
	நாணும் நட்பும் இல்லோர்த் தேரின்,
	யான் அலது இல்லை, இவ் உலகத்தானே
10	இன் உயிர் அன்ன நின்னொடும் சூழாது,
	முளை அணி மூங்கிலின், கிளையொடு பொலிந்த
	பெரும் பெயர் எந்தை அருங் கடி நீவி,
	செய்து பின் இரங்கா வினையொடு
	மெய் அல் பெரும் பழி எய்தினென் யானே!

	குறை வேண்டிப் பின் நின்ற குறை நயப்ப, கூறியது. - வடம வண்ணக்கன் பேரி சாத்தனார்
	உரை

272. குறிஞ்சி

	இரும் புலி தொலைத்த பெருங் கை வேழத்துப்
	புலவு நாறு புகர் நுதல் கழுவ, கங்குல்
	அருவி தந்த அணங்குடை நெடுங் கோட்டு
	அஞ்சு வரு விடர் முகை ஆர் இருள் அகற்றி,
5	மின் ஒளிர் எஃகம் செல் நெறி விளக்க,
	தனியன் வந்து, பனி அலை முனியான்,
	நீர் இழி மருங்கின் ஆர் இடத்து அமன்ற
	குளவியொடு மிடைந்த கூதளங் கண்ணி
	அசையா நாற்றம் அசை வளி பகர,
10	துறு கல் நண்ணிய கறி இவர் படப்பைக்
	குறி இறைக் குரம்பை நம் மனைவயின் புகுதரும்,
	மெய்ம் மலி உவகையன்; அந் நிலை கண்டு,
	'முருகு' என உணர்ந்து, முகமன் கூறி,
	உருவச் செந் தினை நீரொடு தூஉய்,
15	நெடு வேள் பரவும், அன்னை; அன்னோ!
	என் ஆவது கொல்தானே பொன் என
	மலர்ந்த வேங்கை அலங்கு சினை பொலிய
	மணி நிற மஞ்ஞை அகவும்
	அணி மலை நாடனொடு அமைந்த நம் தொடர்பே?

	இரவுக்குறி வந்த தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய், தோழி சொல்லியது. - மதுரை அறுவை வாணிகன் இளவேட்டனார்
	உரை

 

278. குறிஞ்சி

	குண கடல் முகந்த கொள்ளை வானம்
	பணை கெழு வேந்தர் பல் படைத் தானைத்
	தோல் நிரைத்தனைய ஆகி, வலன் ஏர்பு,
	கோல் நிமிர் கொடியின் வசி பட மின்னி,
5	உரும் உரறு அதிர் குரல் தலைஇ, பானாள்,
	பெரு மலை மீமிசை முற்றினஆயின்,
	வாள் இலங்கு அருவி தாஅய், நாளை,
	இரு வெதிர் அம் கழை ஒசியத் தீண்டி
	வருவதுமாதோ, வண் பரி உந்தி,
10	நனி பெரும் பரப்பின் நம் ஊர் முன்துறை;
	பனி பொரு மழைக் கண் சிவப்ப, பானாள்
	முனி படர் அகல மூழ்குவம்கொல்லோ
	மணி மருள் மேனி ஆய்நலம் தொலைய,
	தணிவு அருந் துயரம் செய்தோன்
15	அணி கிளர் நெடு வரை ஆடிய நீரே?

	இரவுக்குறிக்கண் தலைமகன் சிறைப்புறமாக, தலைமகட்குத் தோழி சொல்லியது. - கபிலர்
	உரை

282. குறிஞ்சி

	பெரு மலைச் சிலம்பின் வேட்டம் போகிய,
	செறி மடை அம்பின், வல் வில், கானவன்
	பொருது தொலை யானை வெண் கோடு கொண்டு,
	நீர் திகழ் சிலம்பின் நன் பொன் அகழ்வோன்,
5	கண் பொருது இமைக்கும் திண் மணி கிளர்ப்ப,
	வைந் நுதி வால மருப்பு ஒடிய உக்க
	தெண் நீர் ஆலி கடுக்கும் முத்தமொடு,
	மூவேறு தாரமும் ஒருங்குடன் கொண்டு,
	சாந்தம் பொறைமரம் ஆக, நறை நார்
10	வேங்கைக் கண்ணியன் இழிதரும் நாடற்கு
	இன் தீம் பலவின் ஏர் கெழு செல்வத்து
	எந்தையும் எதிர்ந்தனன், கொடையே; அலர் வாய்
	அம்பல் ஊரும் அவனொடு மொழியும்;
	சாய் இறைத் திரண்ட தோள் பாராட்டி,
15	யாயும், 'அவனே' என்னும்; யாமும்,
	'வல்லே வருக, வரைந்த நாள்!' என,
	நல் இறை மெல் விரல் கூப்பி,
	இல் உறை கடவுட்கு ஆக்குதும், பலியே!

	இரவுக்குறிக்கண் தலைமகன் சிறைப்புறமாக, தோழி தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய்ச் சொல்லியது; தலைமகன் பிரிவின்கண் தோழிக்குத் தலைமகள் சொல்லியதூஉம் ஆம். - தொல் கபிலன்
	உரை

 

288. குறிஞ்சி

	சென்மதி; சிறக்க, நின் உள்ளம்! நின் மலை
	ஆரம் நீவிய அம் பகட்டு மார்பினை,
	சாரல் வேங்கைப் படு சினைப் புதுப் பூ
	முருகு முரண் கொள்ளும் உருவக் கண்ணியை,
5	எரி தின் கொல்லை இறைஞ்சிய ஏனல்,
	எவ்வம் கூரிய, வைகலும் வருவோய்!
	கனி முதிர் அடுக்கத்து எம் தனிமை காண்டலின்,
	எண்மை செய்தனை ஆகுவை நண்ணிக்
	கொடியோர் குறுகும் நெடி இருங் குன்றத்து,
10	இட்டு ஆறு இரங்கும் விட்டு ஒளிர் அருவி
	அரு வரை இழிதரும் வெரு வரு படாஅர்க்
	கயந் தலை மந்தி உயங்கு பசி களைஇயர்,
	பார்ப்பின் தந்தை பழச் சுளை தொடினும்,
	நனி நோய் ஏய்க்கும் பனி கூர் அடுக்கத்து,
15	மகளிர் மாங்காட்டு அற்றே துகள் அறக்
	கொந்தொடு உதிர்த்த கதுப்பின்,
	அம் தீம் கிளவித் தந்தை காப்பே.

	பகற்குறிக்கண் தோழி செறிப்பு அறிவுறீஇ வரைவு கடாயது. - விற்றூற்று மூதெயினனார்
	உரை

292.குறிஞ்சி

	கூறாய், செய்வது தோழி! வேறு உணர்ந்து,
	அன்னையும் பொருள் உகுத்து அலமரும்; மென் முறிச்
	சிறு குளகு அருந்து, தாய் முலை பெறாஅ,
	மறி கொலைப் படுத்தல் வேண்டி, வெறி புரி
5	ஏதில் வேலன் கோதை துயல்வரத்
	தூங்கும்ஆயின், அதூஉம் நாணுவல்;
	இலங்கு வளை நெகிழ்ந்த செல்லல்; புலம் படர்ந்து,
	இரவின் மேயல் மரூஉம் யானைக்
	கால் வல் இயக்கம் ஒற்றி, நடு நாள்,
10	வரையிடைக் கழுதின் வன் கைக் கானவன்
	கடு விசைக் கவணின் எறிந்த சிறு கல்
	உடு உறு கணையின் போகி, சாரல்
	வேங்கை விரி இணர் சிதறி, தேன் சிதையூஉ,
	பலவின் பழத்துள் தங்கும்
15	மலை கெழு நாடன் மணவாக்காலே!

	வெறி அச்சுறீஇ,தலைமகள் தோழிக்குச் சொல்லியது. - கபிலர்
	உரை

 

298. குறிஞ்சி

	பயம் கெழு திருவின் பல் கதிர் ஞாயிறு
	வயங்கு தொழில் தரீஇயர், வலன் ஏர்பு விளங்கி,
	மல்கு கடல் தோன்றியாங்கு, மல்கு பட,
	மணி மருள் மாலை, மலர்ந்த வேங்கை
5	ஒண் தளிர் அவிர் வரும் ஒலி கெழு பெருஞ் சினைத்
	தண் துளி அசைவளி தைவரும் நாட!
	கொன்று சினம் தணியாது, வென்று முரண் சாம்பாது,
	இரும் பிடித் தொழுதியின் இனம் தலைமயங்காது,
	பெரும் பெயற் கடாஅம் செருக்கி, வள மலை
10	இருங் களிறு இயல்வரும் பெருங் காட்டு இயவின்,
	ஆர் இருள் துமிய வெள் வேல் ஏந்தி,
	தாழ் பூங் கோதை ஊது வண்டு இரீஇ,
	மென் பிணி அவிழ்ந்த அரை நாள் இரவு, இவண்
	நீ வந்ததனினும், இனிது ஆகின்றே
15	தூவல் கள்ளின் துனை தேர், எந்தை
	கடியுடை வியல் நகர் ஓம்பினள் உறையும்
	யாய் அறிவுறுதல் அஞ்சி, பானாள்,
	காவல் நெஞ்சமொடு காமம் செப்பேன்,
	யான் நின் கொடுமை கூற, நினைபு ஆங்கு,
20	இனையல் வாழி, தோழி! நத் துறந்தவர்
	நீடலர் ஆகி வருவர், வல்லென;
	கங்குல் உயவுத் துணை ஆகிய
	துஞ்சாது உறைவி இவள் உவந்ததுவே!

	இரவுக்குறிக்கண் தலைமகற்குத் தலைமகள் சொல்லியது. - மதுரைப் பண்ட வாணிகன் இளந்தேவனார்
	உரை

302. குறிஞ்சி

	சிலம்பில் போகிய செம் முக வாழை
	அலங்கல் அம் தோடு, அசைவளி உறுதொறும்,
	பள்ளி யானைப் பரூஉப் புறம் தைவரும்
	நல் வரை நாடனொடு அருவி ஆடியும்,
5	பல் இதழ் நீலம் படு சுனைக் குற்றும்,
	நறு வீ வேங்கை இன வண்டு ஆர்க்கும்
	வெறி கமழ் சோலை நயந்து விளையாடலும்
	அரிய போலும் காதல் அம் தோழி!
	இருங் கல் அடுக்கத்து என்னையர் உழுத
10	கரும்பு எனக் கவினிய பெருங் குரல் ஏனல்,
	கிளி பட விளைந்தமை அறிந்தும்,' செல்க' என,
	நம் அவண் விடுநள் போலாள், கைம்மிகச்
	சில் சுணங்கு அணிந்த, செறிந்து வீங்கு, இள முலை,
	மெல் இயல் ஒலிவரும் கதுப்பொடு,
15	பல் கால் நோக்கும் அறன் இல் யாயே.

	பகலே சிறைப்புறமாகத் தோழி தலைமகட்குச் சொல்லுவாளாய்ச் சொல்லியது.- மதுரை அறுவை வாணிகன் இளவேட்டனார்
	உரை

 

308. குறிஞ்சி

	உழுவையொடு உழந்த உயங்கு நடை ஒருத்தல்
	நெடு வகிர் விழுப் புண் கழாஅ, கங்குல்
	ஆலி அழி துளி பொழிந்த வைகறை,
	வால் வெள் அருவிப் புனல் மலிந்து ஒழுகலின்,
5	இலங்கு மலை புதைய வெண் மழை கவைஇ,
	கலம் சுடு புகையின் தோன்றும் நாட!
	இரவின் வருதல் எவனோ? பகல் வரின்,
	தொலையா வேலின் வண் மகிழ் எந்தை
	களிறு அணந்து எய்தாக் கல் முகை இதணத்து,
10	சிறு தினைப் படு கிளி எம்மொடு ஓப்பி,
	மல்லல் அறைய மலிர் சுனைக் குவளைத்
	தேம் பாய் ஒண் பூ நறும் பல அடைச்சிய
	கூந்தல் மெல் அணைத் துஞ்சி, பொழுது பட,
	காவலர்க் கரந்து, கடி புனம் துழைஇய
15	பெருங் களிற்று ஒருத்தலின், பெயர்குவை,
	கருங் கோற் குறிஞ்சி, நும் உறைவு இன், ஊர்க்கே.

	இரவு வருவானைப் 'பகல் வருக' என்றது. - பிசிராந்தையார்
	உரை

312. குறிஞ்சி

	நெஞ்சு உடம்படுதலின் ஒன்று புரிந்து அடங்கி,
	இரவின் வரூஉம் இடும்பை நீங்க,
	வரையக் கருதும்ஆயின், பெரிது உவந்து,
	ஓங்கு வரை இழிதரும் வீங்கு பெயல் நீத்தம்,
5	காந்தள் அம் சிறுகுடிக் கௌவை பேணாது,
	அரி மதர் மழைக் கண் சிவப்ப, நாளைப்
	பெரு மலை நாடன் மார்பு புணை ஆக,
	ஆடுகம் வம்மோ காதல் அம் தோழி!
	வேய் பயில் அடுக்கம் புதையக் கால் வீழ்த்து,
10	இன் இசை முரசின் இரங்கி, ஒன்னார்
	ஓடு புறம் கண்ட, தாள் தோய் தடக் கை,
	வெல் போர் வழுதி செல் சமத்து உயர்த்த
	கொடி பட மின்னிப் பாயின்றால், மழையே!

	தலைமகன் சிறைப்புறமாகத் தோழி சொல்லியது; தலைமகள் சொல்லியதூஉம் ஆம். -மதுரை மருதன் இளநாகனார்
	உரை

 

318. குறிஞ்சி

	கான மான் அதர் யானையும் வழங்கும்;
	வான மீமிசை உருமும் நனி உரறும்;
	அரவும் புலியும் அஞ்சுதகவு உடைய;
	இர வழங்கு சிறு நெறி தமியை வருதி
5	வரை இழி அருவிப் பாட்டொடு பிரசம்
	முழவு சேர் நரம்பின் இம்மென இமிரும்,
	பழ விறல் நனந்தலைப் பய மலை நாட!
	மன்றல் வேண்டினும் பெறுகுவை; ஒன்றோ
	இன்று தலையாக வாரல்; வரினே,
10	ஏம் உறு துயரமொடு யாம் இவண் ஒழிய,
	எக் கண்டு பெயருங் காலை, யாழ நின்
	கல் கெழு சிறுகுடி எய்திய பின்றை,
	ஊதல் வேண்டுமால் சிறிதே வேட்டொடு
	வேய் பயில் அழுவத்துப் பிரிந்த நின்
15	நாய் பயிர் குறி நிலை கொண்ட கோடே!

	இரவுக்குறி வந்த தலைமகனை வரவு விலக்கி வரைவு கடாயது. - கபிலர்
	உரை

322. குறிஞ்சி

	வயங்கு வெயில் ஞெமியப் பாஅய், மின்னு வசிபு,
	மயங்கு துளி பொழிந்த பானாட் கங்குல்;
	ஆராக் காமம் அடூஉ நின்று அலைப்ப,
	இறு வரை வீழ்நரின் நடுங்கி, தெறுவர,
5	பாம்பு எறி கோலின் தமியை வைகி,
	தேம்புதிகொல்லோ? நெஞ்சே! உரும் இசைக்
	களிறு கண்கூடிய வாள் மயங்கு ஞாட்பின்,
	ஒளிறு வேற் தானைக் கடுந் தேர்த் திதியன்
10	வரு புனல் இழிதரு மரம் பயில் இறும்பில்,
	பிறை உறழ் மருப்பின், கடுங் கண், பன்றிக்
	குறை ஆர் கொடுவரி குழுமும் சாரல்,
	அறை உறு தீம் தேன் குறவர் அறுப்ப
	முயலுநர் முற்றா ஏற்று அரு நெடுஞ் சிமை,
15	புகல் அரும், பொதியில் போலப்
	பெறல் அருங்குரையள், எம் அணங்கியோளே!

	அல்லகுறிப்பட்டுப் போகின்ற தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. - பரணர்
	உரை

 

328. குறிஞ்சி

	வழை அமல் அடுக்கத்து, வலன் ஏர்பு, வயிரியர்
	முழவு அதிர்ந்தன்ன முழக்கத்து ஏறோடு,
	உரவுப் பெயல் பொழிந்த நள்ளென் யாமத்து,
	அரவின் பைந் தலை இடறி, பானாள்
5	இரவின் வந்து, எம் இடைமுலை முயங்கி,
	துனி கண் அகல அளைஇ, கங்குலின்
	இனிதின் இயைந்த நண்பு, அவர் முனிதல்
	தெற்று ஆகுதல் நற்கு அறிந்தனம்ஆயின்,
	இலங்கு வளை நெகிழ, பரந்து படர் அலைப்ப, யாம்
10	முயங்குதொறும் முயங்குதொறும் உயங்க முகந்து கொண்டு
	அடக்குவம்மன்னோ தோழி! மடப் பிடி
	மழை தவழ் சிலம்பில் கடுஞ்சூல் ஈன்று,
	கழை தின் யாக்கை விழை களிறு தைவர,
	வாழை அம் சிலம்பில் துஞ்சும்
15	சாரல் நாடன் சாயல் மார்பே!

	இரவுக்குறிச் சிறைப்புறமாகத் தோழி சொல் எடுப்ப, தலைமகள் சொல்லியது. -மதுரைப் பண்ட வாணிகன் இளந்தேவனார்
	உரை

332. குறிஞ்சி

	முளை வளர் முதல மூங்கில் முருக்கி,
	கிளையொடு மேய்ந்த கேழ் கிளர் யானை,
	நீர் நசை மருங்கின் நிறம் பார்த்து ஒடுங்கிய,
	பொரு முரண் உழுவை தொலைச்சி, கூர் நுனைக்
5	குருதிச் செங் கோட்டு அழி துளி கழாஅ,
	கல் முகை அடுக்கத்து மென்மெல இயலி,
	செறு பகை வாட்டிய செம்மலொடு, அறு கால்
	யாழ் இசைப் பறவை இமிர, பிடி புணர்ந்து,
	வாழை அம் சிலம்பில் துஞ்சும் நாடன்
10	நின் புரை தக்க சாயலன் என, நீ
	அன்பு உரைத்து அடங்கக் கூறிய இன் சொல்
	வாய்த்தன வாழி, தோழி! வேட்டோர்க்கு
	அமிழ்தத்து அன்ன கமழ் தார் மார்பின்
	வண்டு இடைப் படாஅ முயக்கமும்,
15	தண்டாக் காதலும், தலை நாள் போன்மே!

	இரவுக்குறிச் சிறைப்புறமாகத் தோழிக்குத் தலைமகள் இயற்பட மொழிந்தது. -கபிலர்
	உரை

 

338. குறிஞ்சி

	குன்று ஓங்கு வைப்பின் நாடு மீக்கூறும்
	மறம் கெழு தானை அரசருள்ளும்,
	அறம் கடைப்பிடித்த செங்கோலுடன், அமர்
	மறம் சாய்த்து எழுந்த வலன் உயர் திணி தோள்,
5	பலர் புகழ் திருவின், பசும் பூட் பாண்டியன்
	அணங்குடை உயர் நிலைப் பொருப்பின் கவாஅன்,
	சினை ஒள் காந்தள் நாறும் நறு நுதல்,
	துணை ஈர் ஓதி மாஅயோள்வயின்,
	நுண் கோல் அவிர் தொடி வண் புறம் சுற்ற
10	முயங்கல் இயையாதுஆயினும், என்றும்,
	வயவு உறு நெஞ்சத்து உயவுத் துணையாக,
	ஒன்னார் தேஎம் பாழ் பட நூறும்
	துன் அருந் துப்பின் வென் வேற் பொறையன்
	அகல் இருங் கானத்துக் கொல்லி போல,
15	தவாஅலியரோ, நட்பே! அவள்வயின்
	அறாஅலியரோ, தூதே பொறாஅர்
	விண் பொரக் கழித்த திண் பிடி ஒள் வாள்,
	புனிற்று ஆன் தரவின், இளையர் பெருமகன்,
	தொகு போர்ச் சோழன், பொருள் மலி பாக்கத்து,
20	வழங்கல் ஆனாப் பெருந் துறை
	முழங்கு இரு முந்நீர்த் திரையினும் பலவே!

	அல்லகுறிப்பட்ட தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. - மதுரைக் கணக்காயனார்
	உரை

342. குறிஞ்சி

	ஒறுப்ப ஓவலை; நிறுப்ப நில்லலை;
	புணர்ந்தோர் போலப் போற்றுமதி! நினக்கு யான்
	கிளைஞன் அல்லெனோ? நெஞ்சே! தெனாஅது
	வெல் போர்க் கவுரியர் நல் நாட்டு உள்ளதை
5	மண் கொள் புற்றத்து அருப்பு உழை திறப்பின்
	ஆ கொள் மூதூர்க் கள்வர் பெருமகன்,
	ஏவல் இளையர் தலைவன், மேவார்
	அருங் குறும்பு எறிந்த ஆற்றலொடு, பருந்து படப்
	பல் செருக் கடந்த செல் உறழ் தடக் கை,
10	கெடாஅ, நல் இசைத் தென்னன், தொடாஅ
	நீர் இழி மருங்கில் கல் அளைக் கரந்த அவ்
	வரையரமகளிரின் அரியள்,
	அவ் வரி அல்குல் அணையாக்காலே!

	அல்லகுறிப்பட்ட தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. - மதுரைக் கணக்காயனார்
	உரை

 

348. குறிஞ்சி

	என் ஆவதுகொல் தானே முன்றில்,
	தேன் தேர் சுவைய, திரள் அரை, மாஅத்து,
	கோடைக்கு ஊழ்த்த, கமழ் நறுந் தீம் கனி,
	பயிர்ப்புறப் பலவின் எதிர்ச் சுளை அளைஇ,
5	இறாலொடு கலந்த, வண்டு மூசு, அரியல்
	நெடுங் கண் ஆடு அமைப் பழுநி, கடுந் திறல்
	பாப்புக் கடுப்பு அன்ன தோப்பி வான் கோட்டுக்
	கடவுள் ஓங்கு வரைக்கு ஓக்கி, குறவர்,
	முறித் தழை மகளிர் மடுப்ப, மாந்தி,
10	அடுக்கல் ஏனல் இரும் புனம் மறந்துழி,
	'யானை வவ்வின தினை' என, நோனாது,
	இளையரும் முதியரும் கிளையுடன் குழீஇ,
	சிலை ஆய்ந்து திரிதரும் நாடன்
	நிலையா நல் மொழி தேறிய நெஞ்சே?

	தலைமகன் சிறைப்புறத்தானாக, தோழி சொல்லெடுப்ப, தலைமகள் சொல்லியது. -மதுரை இளம்பாலாசிரியன் சேந்தன் கூத்தனார்
	உரை

352. குறிஞ்சி

	'முடவு முதிர் பலவின் குடம் மருள் பெரும் பழம்
	பல் கிளைத் தலைவன் கல்லாக் கடுவன்,
	பாடு இமிழ் அருவிப் பாறை மருங்கின்,
	ஆடு மயில் முன்னது ஆக, கோடியர்
5	விழவு கொள் மூதூர் விறலி பின்றை
	முழவன் போல அகப்படத் தழீஇ,
	இன் துணைப் பயிரும் குன்ற நாடன்
	குடி நன்கு உடையன்; கூடுநர்ப் பிரியலன்;
	கெடு நா மொழியலன்; அன்பினன்' என, நீ
10	வல்ல கூறி, வாய்வதின் புணர்த்தோய்;
	நல்லை; காண், இனி காதல் அம் தோழீஇ!
	கடும் பரிப் புரவி நெடுந் தேர் அஞ்சி,
	நல் இசை நிறுத்த நயம் வரு பனுவல்,
	தொல் இசை நிறீஇய உரை சால் பாண்மகன்
15	எண்ணு முறை நிறுத்த பண்ணினுள்ளும்,
	புதுவது புனைந்த திறத்தினும்,
	வதுவை நாளினும், இனியனால் எமக்கே.

	வரைந்து எய்திய பின்றை மண மனக்கண் சென்ற தோழிக்குத் தலைமகள் சொல்லியது; வரைவு மலிந்து சொல்லிய தோழிக்குத் தலைமகள் சொல்லியதூஉம் ஆம். - அஞ்சியத்தை மகள் நாகையார்
	உரை

 

358. குறிஞ்சி

	நீலத்து அன்ன நிறம் கிளர் எருத்தின்,
	காமர் பீலி, ஆய் மயில் தோகை
	இன் தீம் குரல துவன்றி, மென் சீர்
	ஆடு தகை எழில் நலம் கடுப்பக் கூடி,
5	கண் நேர் இதழ, தண் நறுங் குவளைக்
	குறுந் தொடர் அடைச்சிய நறும் பல் கூழை
	நீடு நீர் நெடுஞ் சுனை ஆயமொடு ஆடாய்,
	உயங்கிய மனத்தையாகி, புலம்பு கொண்டு,
	இன்னை ஆகிய நின் நிறம் நோக்கி,
10	அன்னை வினவினள்ஆயின், அன்னோ!
	என் என உரைக்கோ யானே துன்னிய
	பெரு வரை இழிதரும் நெடு வெள் அருவி,
	ஓடை யானை உயர் மிசை எடுத்த
	ஆடு கொடி கடுப்ப, தோன்றும்
15	கோடு உயர் வெற்பன் உறீஇய நோயே?

	பகலே சிறைப்புறமாகத் தோழி தலைமகட்குச் சொல்லியது. - மதுரை மருதன் இளநாகனார்
	உரை

362. குறிஞ்சி

	பாம்புடை விடர பனி நீர் இட்டுத் துறைத்
	தேம் கலந்து ஒழுக, யாறு நிறைந்தனவே;
	வெண் கோட்டு யானை பொருத புண் கூர்ந்து,
	பைங் கண் வல்லியம் கல் அளைச் செறிய,
5	முருக்கு அரும்பு அன்ன வள் உகிர் வயப் பிணவு
	கடி கொள, வழங்கார் ஆறே; ஆயிடை
	எல்லிற்று என்னான், வென் வேல் ஏந்தி,
	நசை தர வந்த நன்னராளன்
	நெஞ்சு பழுதாக, வறுவியன் பெயரின்,
10	இன்று இப்பொழுதும் யான் வாழலெனே;
	எவன்கொல்? வாழி, தோழி! நம் இடை முலைச்
	சுணங்கு அணி முற்றத்து ஆரம் போலவும்,
	சிலம்பு நீடு சோலைச் சிதர் தூங்கு நளிப்பின்
	இலங்கு வெள் அருவி போலவும்,
15	நிலம் கொண்டனவால், திங்கள் அம் கதிரே!

	இரவுக்குறிச் சிறைப்புறமாகத் தோழி சொல்லியது. - வெள்ளிவீதியார்
	உரை