247

	யானை தந்த முளி மர விறகின்
	கானவர் பொத்திய ஞெலி தீ விளக்கத்து,
	மட மான் பெரு நிரை வைகு துயில் எடுப்பி,
	மந்தி சீக்கும் அணங்குடை முன்றிலில்,
5	நீர் வார் கூந்தல் இரும் புறம் தாழ,
	பேர் அஞர்க் கண்ணள், பெருங் காடு நோக்கி,
	தெருமரும் அம்ம தானே தன் கொழுநன்
	முழவு கண் துயிலாக் கடியுடை வியல் நகர்ச்
	சிறு நனி தமியள் ஆயினும்,
10	இன் உயிர் நடுங்கும் தன் இளமை புறங்கொடுத்தே!

262

	நறவும் தொடுமின்; விடையும் வீழ்மின்;
	பாசுவல் இட்ட புன் கால் பந்தர்ப்
	புனல் தரும் இள மணல் நிறையப் பெய்ம்மின்
	ஒன்னார் முன்னிலை முருக்கி, பின் நின்று,
5	நிரையொடு வரூஉம் என்னைக்கு
	உழையோர் தன்னினும் பெருஞ் சாயலரே.