210

	மன்பதை காக்கும் நின் புரைமை நோக்காது,
	அன்பு கண் மாறிய அறன் இல் காட்சியொடு,
	நும்மனோரும் மற்று இனையர் ஆயின்,
	எம்மனோர் இவண் பிறவலர் மாதோ;
5	செயிர் தீர் கொள்கை எம் வெங் காதலி
	உயிர் சிறிது உடையள்ஆயின், எம்வயின்
	உள்ளாது இருத்தலோ அரிதே; அதனால்,
	'அறன் இல் கூற்றம் திறன் இன்று துணியப்
	பிறன் ஆயினன்கொல்? இறீஇயர், என் உயிர்!' என
10	நுவல்வுறு சிறுமையள் பல புலந்து உறையும்
	இடுக்கண் மனையோள் தீரிய, இந் நிலை
	விடுத்தேன்; வாழியர், குருசில்! உதுக் காண்:
	அவல நெஞ்சமொடு செல்வல் நிற் கறுத்தோர்
	அருங் கடி முனை அரண் போலப்
15	பெருங் கையற்ற என் புலம்பு முந்துறுத்தே.

211

	அஞ்சுவரு மரபின் வெஞ் சினப் புயலேறு
	அணங்குடை அரவின் அருந் தலை துமிய,
	நின்று காண்பன்ன நீள் மலை மிளிர,
	குன்று தூவ எறியும் அரவம் போல,
5	முரசு எழுந்து இரங்கும் தானையொடு தலைச்சென்று,
	அரைசு படக் கடக்கும் உரைசால் தோன்றல்! நின்
	உள்ளி வந்த ஓங்கு நிலைப் பரிசிலென்,
	'வள்ளியை ஆதலின் வணங்குவன் இவன்' என,
	கொள்ளா மாந்தர் கொடுமை கூற, நின்
10	உள்ளியது முடித்தோய் மன்ற; முன் நாள்
	கை உள்ளது போல் காட்டி, வழி நாள்
	பொய்யொடு நின்ற புறநிலை வருத்தம்
	நாணாய் ஆயினும், நாணக் கூறி, என்
	நுணங்கு செந் நா அணங்க ஏத்தி,
15	பாடப் பாடப் பாடுபுகழ் கொண்ட நின்
	ஆடு கொள் வியன் மார்பு தொழுதனென் பழிச்சிச்
	செல்வல் அத்தை, யானே வைகலும்,
	வல்சி இன்மையின் வயின்வயின் மாறி,
	இல் எலி மடிந்த தொல் சுவர் வரைப்பின்,
20	பாஅல் இன்மையின் பல் பாடு சுவைத்து,
	முலைக்கோள் மறந்த புதல்வனொடு,
	மனைத் தொலைந்திருந்த என் வாள்நுதல் படர்ந்தே.