முகப்பு

62

	வரு தார் தாங்கி, அமர் மிகல் யாவது?
	பொருது ஆண்டு ஒழிந்த மைந்தர் புண் தொட்டு,
	குருதி செங் கைக் கூந்தல் தீட்டி,
	நிறம் கிளர் உருவின் பேஎய்ப் பெண்டிர்
5	எடுத்து எறி அனந்தல் பறைச் சீர் தூங்க,
	பருந்து அருந்துற்ற தானையொடு, செரு முனிந்து,
	அறத்தின் மண்டிய மறப் போர் வேந்தர்
	தாம் மாய்ந்தனரே; குடை துளங்கினவே;
	உரைசால் சிறப்பின் முரைசு ஒழிந்தனவே;
10	பல் நூறு அடுக்கிய வேறு படு பைஞ் ஞிலம்
	இடம் கெட ஈண்டிய வியன் கண் பாசறை,
	களம் கொளற்கு உரியோர் இன்றி, தெறுவர,
	உடன் வீழ்ந்தன்றால், அமரே; பெண்டிரும்
	பாசடகு மிசையார், பனி நீர் மூழ்கார்,
15	மார்பகம் பொருந்தி ஆங்கு அமைந்தனரே;
	வாடாப் பூவின், இமையா நாட்டத்து,
	நாற்ற உணவினோரும் ஆற்ற
	அரும் பெறல் உலகம் நிறைய
	விருந்து பெற்றனரால்; பொலிக, நும் புகழே!

63

	எனைப் பல் யானையும் அம்பொடு துளங்கி,
	விளைக்கும் வினை இன்றிப் படை ஒழிந்தனவே;
	விறல் புகழ் மாண்ட புரவி எல்லாம்
	மறத் தகை மைந்தரொடு ஆண்டுப் பட்டனவே;
5	தேர் தர வந்த சான்றோர் எல்லாம்,
	தோல் கண் மறைப்ப, ஒருங்கு மாய்ந்தனரே;
	விசித்து வினை மாண்ட மயிர்க் கண் முரசம்,
	பொறுக்குநர் இன்மையின், இருந்து விளிந்தனவே;
	சாந்து அமை மார்பில் நெடு வேல் பாய்ந்தென,
10	வேந்தரும் பொருது, களத்து ஒழிந்தனர்; இனியே,
	என் ஆவதுகொல்தானே கழனி
	ஆம்பல் வள்ளித் தொடிக் கை மகளிர்
	பாசவல் முக்கி, தண் புனல் பாயும்,
	யாணர் அறாஅ வைப்பின்
15	காமர் கிடக்கை அவர் அகன் தலை நாடே?

80

	இன் கடுங் கள்ளின் ஆமூர் ஆங்கண்,
	மைந்துடை மல்லன் மத வலி முருக்கி,
	ஒரு கால் மார்பு ஒதுங்கின்றே; ஒரு கால்
	வரு தார் தாங்கிப் பின் ஒதுங்கின்றே
5	நல்கினும் நல்கான் ஆயினும், வெல் போர்ப்
	பொரல் அருந் தித்தன் காண்கதில் அம்ம
	பசித்துப் பணை முயலும் யானை போல,
	இரு தலை ஒசிய எற்றி,
	களம் புகு மல்லற் கடந்து அடு நிலையே.

87

	களம் புகல் ஓம்புமின், தெவ்விர்! போர் எதிர்ந்து,
	எம்முளும் உளன் ஒரு பொருநன்; வைகல்
	எண் தேர் செய்யும் தச்சன்
	திங்கள் வலித்த கால் அன்னோனே.

88

	யாவிர் ஆயினும், 'கூழை தார் கொண்டு
	யாம் பொருதும்' என்றல் ஓம்புமின் ஓங்கு திறல்
	ஒளிறு இலங்கு நெடு வேல் மழவர் பெருமகன்,
	கதிர் விடு நுண் பூண் அம் பகட்டு மார்பின்
5	விழவு மேம்பட்ட நல் போர்
	முழவுத் தோள் என்னையைக் காணா ஊங்கே.

89

	'இழை அணிப் பொலிந்த ஏந்து கோட்டு அல்குல்,
	மடவரல், உண்கண், வாள் நுதல், விறலி!
	பொருநரும் உளரோ, நும் அகன் தலை நாட்டு?' என,
	வினவல் ஆனாப் பொருபடை வேந்தே!
5	எறி கோல் அஞ்சா அரவின் அன்ன
	சிறு வல் மள்ளரும் உளரே; அதாஅன்று,
	பொதுவில் தூங்கும் விசியுறு தண்ணுமை
	வளி பொரு தெண் கண் கேட்பின்,
	'அது போர்' என்னும் என்னையும் உளனே.

90

	உடை வளை கடுப்ப மலர்ந்த காந்தள்
	அடை மல்கு குளவியொடு கமழும் சாரல்,
	மறப் புலி உடலின், மான் கணம் உளவோ?
	மருளின விசும்பின் மாதிரத்து ஈண்டிய
5	இருளும் உண்டோ, ஞாயிறு சினவின்?
	அச்சொடு தாக்கிப் பார் உற்று இங்கிய
	பண்டச் சாகாட்டு ஆழ்ச்சி சொல்லிய,
	வரி மணல் ஞெமர, கல் பக, நடக்கும்
	பெருமிதப் பகட்டுக்குத் துறையும் உண்டோ?
10	எழுமரம் கடுக்கும் தாள் தோய் தடக் கை
	வழு இல் வன் கை, மழவர் பெரும!
	இரு நிலம் மண் கொண்டு சிலைக்கும்
	பொருநரும் உளரோ, நீ களம் புகினே?

273

	மா வாராதே; மா வாராதே;
	எல்லார் மாவும் வந்தன; எம் இல்,
	புல் உளைக் குடுமிப் புதல்வற் தந்த
	செல்வன் ஊரும் மா வாராதே
5	இரு பேர் யாற்ற ஒரு பெருங் கூடல்
	விலங்கிடு பெரு மரம் போல,
	உலந்தன்றுகொல், அவன் மலைந்த மாவே?

274

	நீலக் கச்சை, பூ ஆர் ஆடை,
	பீலிக் கண்ணிப் பெருந்தகை மறவன்
	மேல் வருங் களிற்றொடு வேல் துரந்து, இனியே,
	தன்னும் துரக்குவன் போலும் ஒன்னலர்
5	எஃகுடை வலத்தர் மாவொடு பரத்தர,
	கையின் வாங்கி, தழீஇ,
	மொய்ம்பின் ஊக்கி, மெய்க் கொண்டனனே!

275

	கோட்டங் கண்ணியும், கொடுந்திரை ஆடையும்,
	வேட்டது சொல்லி வேந்தனைத் தொடுத்தலும்,
	ஒத்தன்று மாதோ, இவற்கே; செற்றிய
	திணி நிலை அலறக் கூவை போழ்ந்து, தன்
5	வடி மாண் எஃகம் கடிமுகத்து ஏந்தி,
	'ஓம்புமின், ஓம்புமின், இவண்!' என, ஓம்பாது,
	தொடர் கொள் யானையின் குடர் கால் தட்ப,
	கன்று அமர் கறவை மான,
	முன் சமத்து எதிர்ந்த தன் தோழற்கு வருமே.

276

	நறு விரை துறந்த நரை வெண் கூந்தல்,
	இரங் காழ் அன்ன திரங்கு கண் வறு முலை,
	செம் முது பெண்டின் காதலம் சிறாஅன்,
	மடப் பால் ஆய்மகள் வள் உகிர்த் தெறித்த
5	குடப் பால் சில் உறை போல,
	படைக்கு நோய் எல்லாம் தான் ஆயினனே.

277

	'மீன் உண் கொக்கின் தூவி அன்ன
	வால் நரைக் கூந்தல் முதியோள் சிறுவன்
	களிறு எறிந்து பட்டனன்' என்னும் உவகை
	ஈன்ற ஞான்றினும் பெரிதே; கண்ணீர்
5	நோன் கழை துயல்வரும் வெதிரத்து
	வான் பெயத் தூங்கிய சிதரினும் பலவே.

278

	'நரம்பு எழுந்து உலறிய நிரம்பா மென் தோள்,
	முளரி மருங்கின், முதியோள் சிறுவன்
	படை அழிந்து, மாறினன்' என்று பலர் கூற,
	'மண்டு அமர்க்கு உடைந்தனன் ஆயின், உண்ட என்
5	முலை அறுத்திடுவென், யான்' எனச் சினைஇ,
	கொண்ட வாளொடு படு பிணம் பெயரா,
	செங்களம் துழவுவோள், சிதைந்து வேறு ஆகிய
	படு மகன் கிடக்கை காணூஉ,
	ஈன்ற ஞான்றினும் பெரிது உவந்தனளே!

283

	ஒண் செங் குரலித் தண் கயம் கலங்கி,
	வாளை நீர்நாய் நாள் இரை பெறூஉப்
	பௌவ உறை அளவா,
	..................................................................... வி மயக்கி,
5	மாறு கொள் முதலையொடு ஊழ் மாறு பெயரும்
	அழும்பிலன் அடங்கான் தகையும் என்றும்,
	வலம் புரி கோசர் அவைக் களத்தானும்,
	மன்றுள் என்பது கெட...
	...........................................£னே பாங்கற்கு
10	ஆர் சூழ் குறட்டின் வேல் நிறத்து இங்க,
	உயிர் புறப்படாஅ அளவைத் தெறுவர,
	தெற்றிப் பாவை திணி மணல் அயரும்
	மென் தோள் மகளிர் நன்று புரப்ப,
	.....................................................ண்ட பாசிலைக்
15	கவிழ் பூந் தும்பை நுதல் அசைத்தோனே.

284

	'வருகதில் வல்லே; வருகதில் வல்' என,
	வேந்து விடு விழுத் தூது ஆங்கு ஆங்கு இசைப்ப,
	நூலரி மாலை சூடி, காலின்,
	தமியன் வந்த மூதிலாளன்
5	அருஞ் சமம் தாங்கி, முன் நின்று எறிந்த
	ஒரு கை இரும் பிணத்து எயிறு மிறையாகத்
	திரிந்த வாய் வாள் திருத்தா,
	தனக்கு இரிந்தானைப் பெயர் புறம் நகுமே.

288

	மண் கொள வரிந்த வைந் நுதி மருப்பின்
	அண்ணல் நல் ஏறு இரண்டு உடன் மடுத்து,
	வென்றதன் பச்சை சீவாது போர்த்த
	திண் பிணி முரசம் இடைப் புலத்து இரங்க,
5	ஆர் அமர் மயங்கிய ஞாட்பின், தெறுவர,
	நெடு வேல் பாய்ந்த நாணுடை நெஞ்சத்து,
	அருகுகை ...................................... மன்ற
	குருதியொடு துயல்வரு மார்பின்
	முயக்கிடை ஈயாது மொய்த்தன, பருந்தே.

294

	'வெண்குடை மதியம் மேல் நிலாத் திகழ்தர,
	கண்கூடு இறுத்த கடல் மருள் பாசறை,
	குமரிப் படை தழீஇய கூற்று வினை ஆடவர்
	தமர் பிறர் அறியா அமர் மயங்கு அழுவத்து,
5	இறையும் பெயரும் தோற்றி, நுமருள்
	நாள் முறை தபுத்தீர் வம்மின், ஈங்கு' என,
	போர் மலைந்து ஒரு சிறை நிற்ப, யாவரும்
	அரவு உமிழ் மணியின் குறுகார்
	நிரை தார் மார்பின் நின் கேள்வனை, பிறரே.

295

	கடல் கிளர்ந்தன்ன கட்டூர் நாப்பண்,
	வெந்து வாய் மடித்து வேல் தலைப் பெயரி,
	தோடு உகைத்து எழுதரூஉ, துரந்து எறி ஞாட்பின்,
	வரு படை போழ்ந்து வாய்ப் பட விலங்கி,
5	இடைப் படை அழுவத்துச் சிதைந்து வேறாகிய,
	சிறப்புடையாளன் மாண்பு கண்டருளி,
	வாடு முலை ஊறிச் சுரந்தன
	ஓடாப் பூட்கை விடலை தாய்க்கே.

300

	'தோல் தா; தோல் தா' என்றி; தோலொடு
	துறுகல் மறையினும் உய்குவை போலாய்;
	நெருநல் எல்லை நீ எறிந்தோன் தம்பி,
	அகல் பெய் குன்றியின் சுழலும் கண்ணன்,
5	பேர் ஊர் அட்ட கள்ளிற்கு
	ஓர் இல் கோயில் தேருமால் நின்னே.

304

	கொடுங் குழை மகளிர் கோதை சூட்டி,
	நடுங்கு பனிக் களைஇயர் நார் அரி பருகி,
	வளி தொழில் ஒழிக்கும் வண் பரிப் புரவி
	பண்ணற்கு விரைதி, நீயே; 'நெருநை,
5	எம்முன் தப்பியோன் தம்பியொடு, ஒராங்கு
	நாளைச் செய்குவென் அமர்' எனக் கூறி,
	புன் வயிறு அருத்தலும் செல்லான், வன் மான்
	கடவும் என்ப, பெரிதே; அது கேட்டு,
	வலம் படு முரசின் வெல் போர் வேந்தன்
10	இலங்கு இரும் பாசறை நடுங்கின்று
	'இரண்டு ஆகாது அவன் கூறியது' எனவே.

307

	ஆசு ஆகு எந்தை யாண்டு உளன்கொல்லோ?
	குன்றத்து அன்ன களிற்றொடு பட்டோன்;
	வம்பலன் போலத் தோன்றும்; உதுக்காண்;
	வேனல் வரி அணில் வாலத்து அன்ன,
5	கான ஊகின் கழன்று உகு முது வீ
	அரியல் வான் குழல் சுரியல் தங்க,
	நீரும் புல்லும் ஈயாது, உமணர்
	யாரும் இல் ஒரு சிறை முடத்தொடு துறந்த
	வாழா வான் பகடு ஏய்ப்ப, தெறுவர்
10	பேர் உயிர் கொள்ளும் மாதோ; அது கண்டு,
	வெஞ் சின யானை வேந்தனும், 'இக் களத்து,
	எஞ்சலின் சிறந்தது பிறிது ஒன்று இல்' என,
	பண் கொளற்கு அருமை நோக்கி,
	நெஞ்சு அற வீழ்ந்த புரைமையோனே.

309

	இரும்பு முகம் சிதைய நூறி, ஒன்னார்
	இருஞ் சமம் கடத்தல் ஏனோர்க்கும் எளிதே;
	நல் அரா உறையும் புற்றம் போலவும்,
	கொல் ஏறு திரிதரு மன்றம் போலவும்,
5	மாற்று அருந் துப்பின் மாற்றோர், 'பாசறை
	உளன்' என வெரூஉம் ஓர் ஒளி
	வலன் உயர் நெடு வேல் என்னைகண்ணதுவே.

310

	பால் கொண்டு மடுப்பவும் உண்ணான் ஆகலின்,
	செறாஅது ஓச்சிய சிறு கோல் அஞ்சியொடு,
	உயவொடு வருந்தும் மன்னே! இனியே
	புகர் நிறம் கொண்ட களிறு அட்டு ஆனான்,
5	முன்நாள் வீழ்ந்த உரவோர் மகனே,
	உன்னிலன் என்னும், புண் ஒன்று அம்பு
	மான் உளை அன்ன குடுமித்
	தோல் மிசைக் கிடந்த புல் அணலோனே.

311

	களர்ப் படு கூவல் தோண்டி, நாளும்,
	புலைத்தி கழீஇய தூ வெள் அறுவை.
	தாது எரு மறுகின் மாசுண இருந்து,
	பலர் குறை செய்த மலர் தார் அண்ணற்கு
5	ஒருவரும் இல்லை மாதோ, செருவத்து;
	சிறப்புடைச் செங் கண் புகைய, ஓர்
	தோல் கொண்டு மறைக்கும் சால்பு உடையோனே.