முகப்பு

4

	வாள், வலம் தர, மறுப் பட்டன
	செவ் வானத்து வனப்புப் போன்றன;
	தாள், களம் கொள, கழல் பறைந்தன
	கொல்ல் ஏற்றின் மருப்புப் போன்றன;
5	தோல், துவைத்து அம்பின் துளை தோன்றுவ,
	நிலைக்கு ஒராஅ இலக்கம் போன்றன;
	மாவே, எறி பதத்தான் இடம் காட்ட,
	கறுழ் பொருத செவ் வாயான்,
	எருத்து வவ்விய புலி போன்றன;
10	களிறு, கதவு எறியா, சிவந்து, உராஅய்,
	நுதி மழுங்கிய வெண் கோட்டான்,
	உயிர் உண்ணும் கூற்றுப் போன்றன;
	நீயே, அலங்கு உளைப் பரீஇ இவுளிப்
	பொலந் தேர்மிசைப் பொலிவு தோன்றி,
15	மாக் கடல் நிவந்து எழுதரும்
	செஞ் ஞாயிற்றுக் கவினை மாதோ
	அனையை ஆகன்மாறே,
	தாய் இல் தூவாக் குழவி போல,
	ஓவாது கூஉம், நின் உடற்றியோர் நாடே.

7

	களிறு கடைஇய தாள்,
	கழல் உரீஇய திருந்து அடி,
	கணை பொருது கவி வண் கையால்,
	கண் ஒளிர்வரூஉம் கவின் சாபத்து,
5	மா மறுத்த மலர் மார்பின்,
	தோல் பெயரிய எறுழ் முன்பின்,
	எல்லையும் இரவும் எண்ணாய், பகைவர்
	ஊர் சுடு விளக்கத்து அழு விளிக் கம்பலைக்
	கொள்ளை மேவலை; ஆகலின், நல்ல
10	இல்ல ஆகுபவால் இயல் தேர் வளவ!
	தண் புனல் பரந்த பூசல் மண் மறுத்து
	மீனின் செறுக்கும் யாணர்ப்
	பயன் திகழ் வைப்பின் பிறர் அகன் தலை நாடே.

16

	வினை மாட்சிய விரை புரவியொடு,
	மழை உருவின தோல் பரப்பி,
	முனை முருங்கத் தலைச் சென்று, அவர்
	விளை வயல் கவர்பூட்டி,
5	மனை மரம் விறகு ஆகக்
	கடி துறை நீர்க் களிறு படீஇ,
	எல்லுப் பட இட்ட சுடு தீ விளக்கம்
	செல் சுடர் ஞாயிற்றுச் செக்கரின் தோன்ற,
	புலம் கெட இறுக்கும் வரம்பு இல் தானை,
10	துணை வேண்டாச் செரு வென்றி,
	புலவு வாள், புலர் சாந்தின்,
	முருகற் சீற்றத்து, உரு கெழு குருசில்!
	மயங்கு வள்ளை, மலர் ஆம்பல்,
	பனிப் பகன்றை, கனிப் பாகல்,
15	கரும்பு அல்லது காடு அறியாப்
	பெருந் தண் பணை பாழ் ஆக,
	ஏம நல் நாடு ஒள் எரி ஊட்டினை,
	நாம நல் அமர் செய்ய,
	ஓராங்கு மலைந்தன, பெரும! நின் களிறே.

36

	அடுநை ஆயினும், விடுநை ஆயினும்,
	நீ அளந்து அறிதி, நின் புரைமை வார் கோல்,
	செறி அரிச் சிலம்பின், குறுந் தொடி மகளிர்
	பொலம் செய் கழங்கின் தெற்றி ஆடும்
5	தண் ஆன்பொருநை வெண் மணல் சிதைய,
	கருங் கைக் கொல்லன் அரம் செய் அவ் வாய்
	நெடுங் கை நவியம் பாய்தலின், நிலை அழிந்து,
	வீ கமழ் நெடுஞ் சினை புலம்ப, காவுதொறும்
	கடி மரம் தடியும் ஓசை தன் ஊர்
10	நெடு மதில் வரைப்பின் கடி மனை இயம்ப,
	ஆங்கு இனிது இருந்த வேந்தனொடு, ஈங்கு, நின்
	சிலைத் தார் முரசம் கறங்க,
	மலைத்தனை என்பது நாணுத் தகவு உடைத்தே.

41

	காலனும் காலம் பார்க்கும்; பாராது,
	வேல் ஈண்டு தானை விழுமியோர் தொலைய,
	வேண்டு இடத்து அடூஉம் வெல் போர் வேந்தே!
	திசை இரு நான்கும் உற்கம் உற்கவும்,
5	பெரு மரத்து, இலை இல் நெடுங் கோடு வற்றல் பற்றவும்,
	வெங் கதிர்க் கனலி துற்றவும், பிறவும்,
	அஞ்சுவரத் தகுந புள்ளுக் குரல் இயம்பவும்,
	எயிறு நிலத்து வீழவும், எண்ணெய் ஆடவும்,
	களிறு மேல் கொள்ளவும், காழகம் நீப்பவும்,
10	வெள்ளி நோன் படை கட்டிலொடு கவிழவும்,
	கனவின் அரியன காணா, நனவில்
	செருச் செய் முன்ப! நின் வரு திறன் நோக்கி,
	மையல் கொண்ட ஏமம் இல் இருக்கையர்,
	புதல்வர் பூங் கண் முத்தி, மனையோட்கு
15	எவ்வம் கரக்கும் பைதல் மாக்களொடு
	பெருங் கலக்குற்றன்றால் தானே காற்றோடு
	எரி நிகழ்ந்தன்ன செலவின்
	செரு மிகு வளவ! நின் சினைஇயோர் நாடே.

45

	இரும் பனை வெண் தோடு மலைந்தோன்அல்லன்;
	கருஞ் சினை வேம்பின் தெரியலோன்அல்லன்;
	நின்ன கண்ணியும் ஆர் மிடைந்தன்றே; நின்னொடு
	பொருவோன் கண்ணியும் ஆர் மிடைந்தன்றே;
5	ஒருவீர் தோற்பினும், தோற்ப நும் குடியே;
	இருவீர் வேறல் இயற்கையும் அன்றே; அதனால்,
	குடிப்பொருள் அன்று, நும் செய்தி; கொடித் தேர்
	நும் ஓர்அன்ன வேந்தர்க்கு
	மெய்ம் மலி உவகை செய்யும்; இவ் இகலே.

46

	நீயே, புறவின் அல்லல் அன்றியும், பிறவும்
	இடுக்கண் பலவும் விடுத்தோன் மருகனை,
	இவரே, புலன் உழுது உண்மார் புன்கண் அஞ்சி,
	தமது பகுத்து உண்ணும் தண் நிழல் வாழ்நர்;
5	களிறு கண்டு அழூஉம் அழாஅல் மறந்த
	புன் தலைச் சிறாஅர்; மன்று மருண்டு நோக்கி,
	விருந்தின் புன்கண் நோவுடையர்;
	கேட்டனைஆயின், நீ வேட்டது செய்ம்மே!

47

	வள்ளியோர்ப் படர்ந்து, புள்ளின் போகி,
	'நெடிய' என்னாது சுரம் பல கடந்து
	வடியா நாவின் வல்லாங்குப் பாடி,
	பெற்றது மகிழ்ந்து, சுற்றம் அருத்தி,
5	ஓம்பாது உண்டு, கூம்பாது வீசி,
	வரிசைக்கு வருந்தும் இப் பரிசில் வாழ்க்கை
	பிறர்க்குத் தீது அறிந்தன்றோ? இன்றே; திறப்பட
	நண்ணார் நாண, அண்ணாந்து ஏகி,
	ஆங்கு இனிது ஒழுகின் அல்லது, ஓங்கு புகழ்
10	மண் ஆள் செல்வம் எய்திய
	நும் ஓரன்ன செம்மலும் உடைத்தே.

57

	வல்லார் ஆயினும், வல்லுநர் ஆயினும்,
	புகழ்தல் உற்றோர்க்கு மாயோன் அன்ன,
	உரைசால் சிறப்பின் புகழ்சால் மாற!
	நின் ஒன்று கூறுவது உடையேன்: என் எனின்,
5	நீயே, பிறர் நாடு கொள்ளும்காலை, அவர் நாட்டு
	இறங்கு கதிர்க் கழனி நின் இளையரும் கவர்க;
	நனந் தலைப் பேர் ஊர் எரியும் நைக்க;
	மின்னு நிமிர்ந்தன்ன நின் ஒளிறு இலங்கு நெடு வேல்
	ஒன்னார்ச் செகுப்பினும் செகுக்க; என்னதூஉம்
10	கடிமரம் தடிதல் ஓம்பு நின்
	நெடு நல் யானைக்குக் கந்து ஆற்றாவே.

98

	முனைத் தெவ்வர் முரண் அவியப்
	பொரக் குறுகிய நுதி மருப்பின் நின்
	இனக் களிறு செலக் கண்டவர்
	மதில் கதவம் எழுச் செல்லவும்,
5	பிணன் அழுங்கக் களன் உழக்கிச்
	செலவு அசைஇய மறுக் குளம்பின் நின்
	இன நல் மாச் செலக் கண்டவர்
	கவை முள்ளின் புழை அடைப்பவும்,
	மார்புறச் சேர்ந்து ஒல்காத்
10	தோல் செறிப்பு இல் நின் வேல் கண்டவர்
	தோல் கழியொடு பிடி செறிப்பவும்,
	வாள் வாய்த்த வடுப் பரந்த நின்
	மற மைந்தர் மைந்து கண்டவர்
	புண் படு குருதி அம்பு ஒடுக்கவும்,
15	நீயே, ஐயவி புகைப்பவும் தாங்காது, ஒய்யென,
	உறுமுறை மரபின் புறம் நின்று உய்க்கும்
	கூற்றத்து அனையை; ஆகலின், போற்றார்
	இரங்க விளிவதுகொல்லோ வரம்பு அணைந்து
	இறங்குகதிர் அலம்வரு கழனி,
20	பெரும் புனல் படப்பை, அவர் அகன் தலை நாடே!

100

	கையது வேலே; காலன புனை கழல்;
	மெய்யது வியரே; மிடற்றது பசும் புண்;
	வட்கர் போகிய வளர் இளம் போந்தை
	உச்சிக் கொண்ட ஊசி வெண் தோட்டு,
5	வெட்சி மா மலர், வேங்கையொடு விரைஇ,
	சுரி இரும் பித்தை பொலியச் சூடி,
	வரிவயம் பொருத வயக் களிறு போல,
	இன்னும் மாறாது சினனே; அன்னோ!
	உய்ந்தனர் அல்லர், இவன் உடற்றியோரே;
10	செறுவர் நோக்கிய கண், தன்
	சிறுவனை நோக்கியும், சிவப்பு ஆனாவே.

213

	மண்டு அமர் அட்ட மதனுடை நோன் தாள்,
	வெண்குடை விளக்கும், விறல் கெழு வேந்தே!
	பொங்கு நீர் உடுத்த இம் மலர் தலை உலகத்து,
	நின்தலை வந்த இருவரை நினைப்பின்,
5	தொன்று உறை துப்பின் நின் பகைஞரும் அல்லர்,
	அமர் வெங் காட்சியொடு மாறு எதிர்பு எழுந்தவர்;
	நினையும்காலை, நீயும் மற்றவர்க்கு
	அனையை அல்லை; அடு மான் தோன்றல்!
	பரந்து படு நல் இசை எய்தி, மற்று நீ
10	உயர்ந்தோர் உலகம் எய்தி; பின்னும்
	ஒழித்த தாயம் அவர்க்கு உரித்தன்றே:
	அதனால், அன்னது ஆதலும் அறிவோய்! நன்றும்
	இன்னும் கேண்மதி, இசை வெய்யோயே!
	நின்ற துப்பொடு நிற் குறித்து எழுந்த
15	எண் இல் காட்சி இளையோர் தோற்பின்,
	நின் பெருஞ் செல்வம் யார்க்கு எஞ்சுவையே?
	அமர் வெஞ் செல்வ! நீ அவர்க்கு உலையின்,
	இகழுநர் உவப்ப, பழி எஞ்சுவையே;
	அதனால், ஒழிகதில் அத்தை, நின் மறனே! வல் விரைந்து
20	எழுமதி; வாழ்க, நின் உள்ளம்! அழிந்தோர்க்கு
	ஏமம் ஆகும் நின் தாள் நிழல் மயங்காது
	செய்தல் வேண்டுமால், நன்றே வானோர்
	அரும் பெறல் உலகத்து ஆன்றவர்
	விதும்புறு விருப்பொடு விருந்து எதிர் கொளற்கே.

292

	வேந்தற்கு ஏந்திய தீம் தண் நறவம்
	யாம் தனக்கு உறுமுறை வளாவ, விலக்கி,
	'வாய் வாள் பற்றி நின்றனன்' என்று,
	சினவல் ஓம்புமின், சிறு புல்லாளர்!
5	ஈண்டே போல வேண்டுவன்ஆயின்,
	என் முறை வருக என்னான், கம்மென
	எழு தரு பெரும் படை விலக்கி,
	ஆண்டும் நிற்கும் ஆண்தகையன்னே.