170

	மரை பிரித்து உண்ட நெல்லி வேலி,
	பரலுடை முன்றில், அம் குடிச் சீறூர்,
	எல் அடிப்படுத்த கல்லாக் காட்சி
	வில் உழுது உண்மார் நாப்பண், ஒல்லென,
5	இழி பிறப்பாளன் கருங் கை சிவப்ப,
	வலி துரந்து சிலைக்கும் வன் கண் கடுந் துடி
	புலி துஞ்சு நெடு வரைக் குடிஞையோடு இரட்டும்
	மலை கெழு நாடன், கூர்வேல் பிட்டன்,
	குறுகல் ஓம்புமின், தெவ்விர்! அவனே
10	சிறு கண் யானை வெண் கோடு பயந்த
	ஒளி திகழ் முத்தம் விறலியர்க்கு ஈத்து,
	நார் பிழிக் கொண்ட வெங் கள் தேறல்
	பண் அமை நல் யாழ்ப் பாண் கடும்பு அருத்தி,
	நசைவர்க்கு மென்மை அல்லது, பகைவர்க்கு
15	இரும்பு பயன் படுக்கும் கருங் கைக் கொல்லன்
	விசைத்து எறி கூடமொடு பொரூஉம்
	உலைக் கல் அன்ன, வல்லாளன்னே.

238

	கவி செந் தாழிக் குவி புறத்து இருந்த
	செவி செஞ் சேவலும் பொகுவலும் வெருவா,
	வாய் வன் காக்கையும் கூகையும் கூடி,
	பேஎய் ஆயமொடு பெட்டாங்கு வழங்கும்
5	காடு முன்னினனே, கள் காமுறுநன்;
	தொடி கழி மகளிரின் தொல் கவின் வாடி,
	பாடுநர் கடும்பும் பையென்றனவே;
	தோடு கொள் முரசும் கிழிந்தன, கண்ணே;
	ஆள் இல், வரை போல், யானையும் மருப்பு இழந்தனவே;
10	வெந் திறல் கூற்றம் பெரும் பேதுறுப்ப,
	எந்தை ஆகுல அதற் படல் அறியேன்;
	அந்தோ! அளியேன் வந்தனென்; மன்ற
	என் ஆகுவர்கொல், என் துன்னியோரே?
	மாரி இரவின், மரம் கவிழ் பொழுதின்,
15	ஆர் அஞர் உற்ற நெஞ்சமொடு, ஒராங்குக்
	கண் இல் ஊமன் கடல் பட்டாங்கு,
	வரை அளந்து அறியாத் திரை அரு நீத்தத்து,
	அவல மறு சுழி மறுகலின்,
	தவலே நன்றுமன்; தகுதியும் அதுவே.

240

	ஆடு நடைப் புரவியும், களிறும், தேரும்,
	வாடா யாணர் நாடும் ஊரும்,
	பாடுநர்க்கு அருகா ஆஅய் அண்டிரன்
	கோடு ஏந்து அல்குல், குறுந் தொடி மகளிரொடு,
5	காலன் என்னும் கண்ணிலி உய்ப்ப,
	மேலோர் உலகம் எய்தினன் எனாஅ,
	பொத்த அறையுள் போழ் வாய்க் கூகை,
	'சுட்டுக் குவி' எனச் செத்தோர்ப் பயிரும்
	கள்ளி அம் பறந்தலை ஒரு சிறை அல்கி,
10	ஒள் எரி நைப்ப உடம்பு மாய்ந்தது;
	புல்லென் கண்ணர் புரவலர்க் காணாது,
	கல்லென் சுற்றமொடு கையழிந்து, புலவர்
	வாடிய பசியராகி, பிறர்
	நாடு படு செலவினர் ஆயினர், இனியே.

261

	அந்தோ! எந்தை அடையாப் பேர் இல்!
	வண்டு படு நறவின் தண்டா மண்டையொடு
	வரையாப் பெருஞ் சோற்று முரி வாய் முற்றம்,
	வெற்று யாற்று அம்பியின் எற்று? அற்று ஆகக்
5	கண்டனென், மன்ற; சோர்க, என் கண்ணே;
	வையம் காவலர் வளம் கெழு திரு நகர்,
	மையல் யானை அயாவுயிர்த்தன்ன
	நெய் உலை சொரிந்த மை ஊன் ஓசை
	புதுக்கண் மாக்கள் செதுக்கண் ஆரப்
10	பயந்தனை, மன்னால், முன்னே! இனியே
	பல் ஆ தழீஇய கல்லா வல் வில்
	உழைக் குரல் கூகை அழைப்ப ஆட்டி,
	நாகு முலை அன்ன நறும் பூங் கரந்தை
	விரகு அறியாளர் மரபின் சூட்ட,
15	நிரை இவண் தந்து, நடுகல் ஆகிய
	வென் வேல் விடலை இன்மையின் புலம்பி,
	கொய்ம் மழித் தலையொடு கைம்மையுறக் கலங்கிய
	கழி கல மகடூஉப் போலப்
	புல்லென்றனையால், பல் அணி இழந்தே.

356

	களரி பரந்து, கள்ளி போகி,
	பகலும் கூஉம் கூகையொடு, பிறழ்பல்,
	ஈம விளக்கின், பேஎய் மகளிரொடு
	அஞ்சு வந்தன்று, இம் மஞ்சு படு முதுகாடு;
5	நெஞ்சு அமர் காதலர் அழுத கண்ணீர்
	என்பு படு சுடலை வெண் நீறு அவிப்ப,
	எல்லார் புறனும் தான் கண்டு, உலகத்து
	மன்பதைக்கு எல்லாம் தானாய்,
	தன் புறம் காண்போர்க் காண்பு அறியாதே.

359

	பாறுபடப் பறைந்த பல் மாறு மருங்கின்,
	வேறு படு குரல வெவ் வாய்க் கூகையொடு,
	பிணம் தின் குறு நரி நிணம் திகழ் பல்ல,
	பேஎய் மகளிர் பிணம் தழூஉப் பற்றி,
5	விளர் ஊன் தின்ற வெம் புலால் மெய்யர்,
	களரி மருங்கின் கால் பெயர்த்து ஆடி,
	ஈம விளக்கின் வெருவரப் பேரும்
	காடு முன்னினரே, நாடு கொண்டோரும்;
	நினக்கும் வருதல் வைகல் அற்றே;
10	வசையும் நிற்கும்; இசையும் நிற்கும்;
	அதனால், வசை நீக்கி இசை வேண்டியும்,
	நசை வேண்டாது நன்று மொழிந்தும்,
	நிலவுக் கோட்டுப் பல களிற்றொடு,
	பொலம் படைய மா மயங்கிட,
15	இழை கிளர் நெடுந் தேர் இரவலர்க்கு அருகாது,
	'கொள்' என விடுவை ஆயின், வெள்ளென,
	ஆண்டு நீ பெயர்ந்த பின்னும்,
	ஈண்டு நீடு விளங்கும், நீ எய்திய புகழே.

362

	ஞாயிற்று அன்ன ஆய் மணி மிடைந்த
	மதி உறழ் ஆரம் மார்பில் புரள,
	பலி பெறு முரசம் பாசறைச் சிலைப்ப,
	பொழிலகம் பரந்த பெ.................
5	.......................கும விசய வெண் கொடி
	அணங்கு உருத்தன்ன கணம் கொள் தானை,
	கூற்றத்து அன்ன மாற்று அரு முன்பின்,
	ஆக் குரல் காண்பின் அந்தணாளர்
	நான்மறைக் குறி .......................... யின்
10	அறம் குறித்தன்று; பொருள் ஆகுதலின்
	மருள் தீர்ந்து, மயக்கு ஒரீஇ,
	கை பெய்த நீர் கடற் பரப்ப,
	ஆம் இருந்த அடை நல்கி,
	சோறு கொடுத்து, மிகப் பெரிதும்
15	வீறு சான......................... நன்றும்
	சிறு வெள் என்பின் நெடு வெண் களரின்,
	வாய் வன் காக்கை கூகையொடு கூடிப்
	பகலும் கூவும் அகலுள் ஆங்கண்,
	காடு கண் மறைத்த கல்லென் சுற்றமொடு,
20	இல் என்று இல்வயின் பெயர, மெல்ல
	இடம் சிறிது ஒதுங்கல் அஞ்சி,
	உடம்பொடும் சென்மார், உயர்ந்தோர் நாட்டே.

364

	வாடா மாலை பாடினி அணிய,
	பாணன் சென்னிக் கேணி பூவா
	எரி மருள் தாமரைப் பெரு மலர் தயங்க,
	மை விடை இரும் போத்துச் செந் தீச் சேர்த்தி,
5	காயம் கனிந்த கண் அகன் கொழுங் குறை
	நறவு உண் செவ் வாய் நாத் திறம் பெயர்ப்ப,
	உண்டும், தின்றும், இரப்போர்க்கு ஈய்ந்தும்,
	மகிழ்கம் வம்மோ, மறப் போரோயே!
	அரியஆகலும் உரிய, பெரும!
10	நிலம் பக வீழ்ந்த அலங்கல் பல் வேர்
	முது மரப் பொத்தின் கதுமென இயம்பும்
	கூகைக் கோழி ஆனாத்
	தாழிய பெருங் காடு எய்திய ஞான்றே.

370

	...............................................................................................................ளி,
	நாரும் போழும் செய்து உண்டு, ஒராங்குப்
	பசி தினத் திரங்கிய இரு பேர் ஒக்கற்கு
	ஆர் பதம் கண்ணென மாதிரம் துழைஇ,
5	வேர் உழந்து உலறி, மருங்கு செத்து ஒழிய வந்து,
	அத்தக் குடிஞைத் துடி மருள் தீம் குரல்,
	உழுஞ்சில் அம் கவட்டிடை இருந்த பருந்தின்
	பெடை பயிர் குரலோடு, இசைக்கும் ஆங்கண்,
	கழை காய்ந்து உலறிய வறம் கூர் நீள் இடை,
10	வரி மரல் திரங்கிய கானம் பிற்பட,
	பழுமரம் உள்ளிய பறவை போல,
	ஒண் படை மாரி வீழ் கனி பெய்தென,
	துவைத்து எழு குருதி நிலமிசைப் பரப்ப,
	விளைந்த செழுங் குரல் அரிந்து, கால் குவித்து,
15	படு பிணப் பல் போர்பு அழிய வாங்கி,
	எருது களிறு ஆக, வாள் மடல் ஓச்சி,
	அதரி திரித்த ஆள் உகு கடாவின்,
	அகன் கண் தடாரி தெளிர்ப்ப ஒற்றி,
	'வெந் திறல் வியன் களம் பொலிக!' என்று ஏத்தி,
20	இருப்பு முகம் செறித்த ஏந்து மருப்பின்
	வரை மருள் முகவைக்கு வந்தனென்; பெரும!
	வடி நவில் எஃகம் பாய்ந்தென, கிடந்த
	தொடியுடைத் தடக் கை ஓச்சி, வெருவார்
	இனத் தடி விராய வரிக் குடர் அடைச்சி,
25	அழு குரல் பேய்மகள் அயர, கழுகொடு
	செஞ் செவி எருவை திரிதரும்,
	அஞ்சுவரு கிடக்கைய களம் கிழவோயே!