1. பீ குறிது, சிறிது, தீது, பெரிது எனவும்,
நீ குறியை, சிறியை, தீயை, பெரியை எனவும்,
மீகண் எனவும் இயல்பாயின.

2. மீக்கூற்று, மீக்கோள் என எய்தியதிகந்து
படாமல் வலி மிக்கது ;
மீந்தோல் என மெலி மிக்கது.

மீகண் என்பது, கண்ணினது மேலிடம் எனப் பொருள் தந்து நிறகுமாயினும், வருமொழி நிலைமொழியாக மாறி நின்றதனால், இலக்கணப்போலியாய், அல்வழி ஆயிற்று.

மீக்கூற் றென்பது புகழ் ; அது மேலாய சொல்லால் பிறந்தது எனப் பொருள்படும் . மீக்கோள் என்பது மேல் போர்வை ; அது சரீரத்தின்மேல் கொள்ளப்படுவது எனப் பொருள்படும். மீந்தோல் என்பது மேற்றொல் ; இது இக்காலத்துப் பீந்தோல் என மருவிற்று.

நீஎன்னும் பொதுப்பெயர், அவ்வழியிலே நீ என்றும் வேற்றுமையிலே நின் என்றும் நிற்கையினாலே, 'பொதுப்பெயருயர் திணைப் பெயர்' என்னும் சூத்திரத்துள் அடங்கவில்லை.

'பவ்வீ, நீ, மீ, முன்னர் அல்வழி யியல்பாம்' என்றது ஒருவழி ' இயல்பினும் விதியினும் ' என்னும் சூத்திரத்தால் எய்தியது விலக்கல் ; மீக்கு முன் வலி மிகலாம் என்றது அச்சூத்திரத்தால் எய்தியது இகந்துபடாமைக் காத்தல் ; மீக்கு முன் மெலி மிகலாம் என்றது அச்சூத்திரத்தால் எய்தியது விலக்கிப் பிறிது விதி வகுத்தல்.