‘அளபெடை மருங்கின் .................. துணிக’

என்றாராகலின்.

வரலாறு :

     ‘வாஅம் புரவி வழுதியோ டெம்மிடைத்

     தோஒம் நுவலுமிவ் வூர்.’

இதனுள் புரவி வழுதி என்று அடைப் பெயர் சார்த்தி அளபெடுப்பத் தொடுப்பினும் தொடையானந்தம்.

     (தலைவன் வழுதி. அவனுக்கு அடை புரவி. புரவிக்கு அடை வாம் என்பது. அஃது அளபெடுப்பினும் ஆனந்தமாம்.)

     ‘வாஅம் வழுதி மதுரை மறுகினில்

     போஒம் பகைமுனைப் போர்’

இஃது அடைபடாமையின் மிகவழு. (வாஅம் வழுதி என வழுதிப் பெயரை ஒட்டி அளபெடுத்தமை காண்க.)

     இனி, ஆனந்தப் பையுள் என்பதும் ஒன்று உண்டு. அஃதாவது, களவினுளாயினும் கற்பினுளாயினும் தலைவனும் தலைவியும் தம்மில் பிரிந்துழிப் பிரிவாற்றாது கையறு துயரமொடு காட்சிக்கு அவாவி மெய்மெலிவுற்று அழிவுழி இரங்கிப் பாட்டுடைத் தலைவனது நாடானும் ஊரானும் குறித்து, அவன் ஊர்மேல் அன்றில் ஏங்கினும், குயில் கூவினும், ஆயர் குழல் இசை கேட்பினும், ஏற்றின் மணிக்குரல் கேட்பினும், அவனாடு சூழ்ந்து கிடந்து அவள் ஏங்கினும் என்னுயிர் கழியும் என்று இவ்வாறு கூறினும் அவன் ஊரனையாள் நாடனையாள் உயிர் கழிகின்றது எனினும் பிறவாற்றானும் குணம் மேம்பட்டன ஊரும் நாடும் பார்த்துச் சார்த்திக் கூறினும் உவப்பினும் அவை ஆனந்தப்பையுள். என்னை?

     ‘களவினும் கற்பினும் கலக்க மில்லாத்

     தலைவனும் தலைவியும் பிரிந்த காலைக்

     கையறு துயரமொடு காட்சிக் கவாவி