| நாம் அகமாகிய உள்ளத்தால் சிந்திக்கும்போது சொற்களாக - அதாவது எழுத்துக் கூட்டங்களாகத்தான் - சிந்திக்கிறோம். அப்போது நமக்கு வரிவடிவ நினைவு வருவதில்லை, ஒலியை மட்டுமேதான் சிந்திக்கிறோம், அதாவது உள்ளமாகிய அகப்பொருளுடன் எழுத்தாகிய புறப்பொருள் சிந்தனையில் அணைந்தபோது வரிவடிவமான புறப்பொருள் அழிந்து விடுகிறது. ஆனால் ஒலியாகிய அகப்புறப்பொருள் மனத்தோடு இணைந்து விடுகிறது. |
| எனவே வேதியியற் செயற்பாட்டைப்போலவே அகப்புறப் பொருட் சேர்க்கையும் செயல்படுகிறது, இச் செயற்பாட்டின் விளைவை அகம், புறம் எனப் பிரித்துக் கூற இயலாததால் இக்கூட்டமும் பொதுவாகவே கொள்ளத்தக்கதாம். இவ்வாறே அகப்புறச் சமயங்களுக்கும் கொள்க. (394) |
| 118. | உள்எனப் புறம்புஎன உழல்வார் பலரும் | | | தள்அரும் துயர்பொதுத் தன்மையில் கெடுமே. |
|
| அகச்சமயம் என்றும் புறச்சமயம் என்றும் பேதம் செய்து அலைபவர்கள் பலராலும் நீக்கமுடியாதனவாகிய துன்பங்கள் யாவும் சமயப்பொதுத்தன்மை தோன்றியஉடன் தாமேநீங்கும் என்றவாறு, |
| “தற்பரம் ஒன்று சமையம் பலவாறு நிற்பதே உண்மை என்று உந்தீபற; நீங்கா நிறைவு அதுஎன்று உந்தீபற”1 “ஓங்கார வித்துஆம் ஒருவனைத் தேறும்முன் நீங்காது சோகம் என்று உந்தீபற; நிசரூபம் ஆம்அது என்று உந்தீபற”2 “உத்தமத்து உத்தமம் ஆம்பேறு வேண்டி ஒருபொருளை நித்தமும் நாடிப் பலதேவு உண்டு என்னும் நினைவைவிட்டுச் சுத்தமெய்ஞ் ஞானம் இதேஎன்று நாளும் துணிந்துநிற்கும் பத்தருக்கு அன்றிஉள் அஞ்சாருக்கு அஞ்சும் பழவினையே”3 என்பன. இவ்வாசிரியரின் உறுதியான கொள்கைகள். |
|