கச்சிப்பேட்டு நன்னாகையார். (பி-ம்). 4.‘தமியமாக’; 5.‘வேளூர்ப்’.
(ப-ரை.) தோழி-, தா அம் சிறை - வலியையுடைய அழகிய சிறையையும், நொ பறை - மென்மையாகப் பறத்தலையும் உடைய, வாவல் - வௌவால்கள், பழு மரம் படரும் - பழுத்த மரங்களை நினைத்துச் செல்லும், பையுள் மாலை - தனியரானார்க்குத் துன்பத்தைத் தரும் மாலைக் காலத்தில், எமியம் ஆக - யாம் தமியேமாகும்படி, ஈங்கு துறந்தோர் - ஈங்கு எம்மை வைத்துப் பிரிந்த தலைவர், தமியர் ஆக - தாம் தனிமையை உடையராகவும், இனியரோ - இனிமையை யுடையரோ? என் நெஞ்சு-, ஏழ் ஊர் பொது வினைக்கு - ஏழு ஊரிலுள்ளார்க்குப் பொதுவாகிய தொழிலின் பொருட்டு, ஓர் ஊர் யாத்த - ஓர் ஊரின்கண் அமைத்த, உலை வாங்கு மிதிதோல் போல - உலையிற் செறித்த துருத்தியைப் போல, தலைவரம்பு அறியாது - எல்லையை யறியாமல், வருந்தும் - வருத்தத்தை அடையும்.
(முடிபு) ஈங்குத் துறந்தோர் இனியர் கொல்லோ? என் நெஞ்சு வருந்தும்.
(கருத்து) தலைவர் என்னைப் பிரிந்த தனிமையினால் துன்புறு வாரென்று என் நெஞ்சம் வருந்துகின்றதே யன்றி எனது தனிமைத் துன்பத்தைக் குறித்தன்று.
(வி-ரை.) உடலோடு பொருந்தித் தோலாலமைந் தமையின் வௌவாலின் சிறை வலியுடைய தாயிற்று. பறை - பறத்தற் றொழில்; “துனைபறை நிவக்கும் புள்ளின மான” (மலைபடு. 55) என்பதன் உரையைப் பார்க்க. பழுமரம் - ஆலமரமுமாம். எமிய மென்றது தோழியையும் நினைந்து. மாலையில் தலைவர் உடனிருத்தல் இன்றியமையாமையின் அக் காலத்திலும் யாம் தனித்திருப்பத் துறந்தோரென்றாள். இனியர் கொல்லோ வென்றது இனியராயிராரென்னும் நினைவிற்று. ஓர் ஊரென்றது ஓரூரிலுள்ள கொல்லனை, உலை - அவனது உலை. தலை வரம்பு: தலை அசை நிலை.
ஒப்புமைப் பகுதி 2. பழுமரம்: பொருந. 64; சீவக. 93.
பையுண் மாலை: குறுந். 195:2, 391:6.
1-2. “பையுண் மாலைப் பழுமரம் படரிய, நொவ்வுப்பறை வாவனோன் சிறை” (தொல். களவு. 23, ந. மேற்.)
வாவல் மாலையிற் பழுமரம் நோக்கிச் செல்லுதல்: (குறுந். 352:1-5); “ஞாயிறு ஞான்று கதிர்மழுங் கின்றே .... வாவலும் வயின் றொறும் பறக்கும்” (நற். 218:1-3); “குறுஞ்சினை வேம்பி னறும்பழ முணீஇய, வாவ லுகக்கு மாலையும்”, “செல்லிய முயலிப் பாஅய சிறகர், வாவலுகக்கு மாலை” (ஐங். 339:2-3, 378:1-2.)
3. எமியம்: குறிஞ்சிப். 32; அகநா.33:12, 112:7, 371:10.
6. உலை வாங்கு மிதிதோல்: “மென்றோல், மிதியுலை” (பெரும் பாண். 206-7.)
5-6. ஒன்றுக்கு ஏழு கூறும் மரபு: குறுந்.24:4, ஒப்பு; குறள்,1278.
(172)