11. நெய்தல்

	பெய்யாது வைகிய கோதை போல
	மெய் சாயினை, அவர் செய் குறி பிழைப்ப;
	உள்ளி நொதுமலர் நேர்பு உரை தெள்ளிதின்
	வாரார் என்னும் புலவி உட்கொளல்
5	ஒழிகமாள நின் நெஞ்சத்தானே;
	புணரி பொருத பூ மணல் அடைகரை,
	ஆழி மருங்கின் அலவன் ஓம்பி,
	வலவன் வள்பு ஆய்ந்து ஊர,
	நிலவு விரிந்தன்றால் கானலானே.	உரை

12. பாலை

	விளம்பழம் கமழும் கமஞ்சூற்குழிசிப்
	பாசம் தின்ற தேய் கால் மத்தம்
	நெய் தெரி இயக்கம் வெளில்முதல் முழங்கும்
	வைகு புலர் விடியல் மெய் கரந்து, தன் கால்
5	அரி அமை சிலம்பு கழீஇ, பல் மாண்
	வரி புனை பந்தொடு வைஇய செல்வோள்,
	''இவை காண்தோறும் நோவர்மாதோ;
	அளியரோ அளியர் என் ஆயத்தோர்!'' என
	நும்மொடு வரவு தான் அயரவும்,
10	தன் வரைத்து அன்றியும் கலுழ்ந்தன கண்ணே.	உரை

13. குறிஞ்சி

	எழாஅஆகலின், எழில் நலம் தொலைய
	அழாஅதீமோ, நொதுமலர் தலையே!-
	ஏனல் காவலர் மா வீழ்த்துப் பறித்த
	பகழி அன்ன சேயரி மழைக் கண்,
5	நல்ல பெருந் தோளோயே! கொல்லன்
	எறி பொன் பிதிரின் சிறு பல தாஅய்
	வேங்கை வீ உகும் ஓங்கு மலைக் கட்சி
	மயில் அறிபு அறியாமன்னோ;
	பயில் குரல் கவரும் பைம் புறக் கிளியே.	உரை

14. பாலை

	தொல் கவின் தொலைய, தோள் நலம்சாஅய,
	நல்கார் நீத்தனர்ஆயினும், நல்குவர்;
	நட்டனர், வாழி!-தோழி!-குட்டுவன்
	அகப்பா அழிய நூறி, செம்பியன்
5	பகல் தீ வேட்ட ஞாட்பினும் மிகப் பெரிது
	அலர் எழச் சென்றனர் ஆயினும்-மலர் கவிழ்ந்து
	மா மடல் அவிழ்ந்த காந்தள்அம் சாரல்,
	இனம் சால் வயக் களிறு பாந்தட் பட்டென,
	துஞ்சாத் துயரத்து அஞ்சு பிடிப் பூசல்
10	நெடு வரை விடரகத்து இயம்பும்
	கடு மான் புல்லிய காடு இறந்தோரே.	உரை

15. நெய்தல்

	முழங்கு திரை கொழீஇய மூரி எக்கர்,
	நுணங்கு துகில் நுடக்கம் போல, கணம் கொள
	ஊதை தூற்றும் உரவுநீர்ச் சேர்ப்ப!
	பூவின் அன்ன நலம் புதிது உண்டு,
5	நீ புணர்ந்தனையேம் அன்மையின், யாமே
	நேர்புடை நெஞ்சம் தாங்கத் தாங்கி,
	மாசு இல் கற்பின் மடவோள் குழவி
	பேஎய் வாங்கக் கைவிட்டாங்கு,
	சேணும் எம்மொடு வந்த
10	நாணும் விட்டேம்; அலர்க, இவ் ஊரே!	உரை

16. பாலை

	புணரின் புணராது பொருளே; பொருள்வயிற்
	பிரியின் புணராது புணர்வே; ஆயிடைச்
	செல்லினும், செல்லாய்ஆயினும், நல்லதற்கு
	உரியை-வாழி, என் நெஞ்சே!-பொருளே,
5	வாடாப் பூவின் பொய்கை நாப்பண்
	ஓடு மீன் வழியின் கெடுவ; யானே,
	விழுநீர் வியலகம் தூணிஆக
	எழு மாண் அளக்கும் விழு நெதி பெறினும்,
	கனங்குழைக்கு அமர்த்த சேயரி மழைக் கண்
10	அமர்ந்து இனிது நோக்கமொடு செகுத்தனென்;
	எனைய ஆகுக! வாழிய பொருளே!	உரை

17. குறிஞ்சி

	நாள் மழை தலைஇய நல் நெடுங்குன்றத்து,
	மால் கடல் திரையின் இழிதரும் அருவி
	அகல் இருங் கானத்து அல்கு அணி நோக்கி,
	தாங்கவும் தகைவரை நில்லா நீர் சுழல்பு
5	ஏந்து எழில் மழைக் கண் கலுழ்தலின், அன்னை,
	''எவன் செய்தனையோ? நின் இலங்கு எயிறு உண்கு'' என,
	மெல்லிய இனிய கூறலின், வல் விரைந்து,
	உயிரினும் சிறந்த நாணும் நனி மறந்து,
	உரைத்தல் உய்ந்தனனே-தோழி!-சாரல்,
10	காந்தள் ஊதிய மணி நிறத் தும்பி
	தீம் தொடை நரம்பின் இமிரும்
	வான் தோய் வெற்பன் மார்பு அணங்கு எனவே.	உரை

18. பாலை

	பருவரல் நெஞ்சமொடு பல் படர் அகல
	வருவர் வாழி-தோழி!-மூவன்
	முழு வலி முள் எயிறு அழுத்திய கதவின்,
	கானல்அம் தொண்டிப் பொருநன், வென் வேல்
5	தெறல் அருந் தானைப் பொறையன், பாசறை,
	நெஞ்சம் நடுக்குறூஉம் துஞ்சா மறவர்
	திரை தபு கடலின் இனிது கண் படுப்ப,
	கடாஅம் கழீஇய கதன் அடங்கு யானைத்
	தடாஅ நிலை ஒரு கோட்டன்ன,
10	ஒன்று இலங்கு அருவிய குன்று இறந்தோரே.	உரை

19. நெய்தல்

	இறவுப் புறத்து அன்ன பிணர் படு தடவு முதல்
	சுறவுக் கோட்டன்ன முள் இலைத் தாழை,
	பெருங் களிற்று மருப்பின் அன்ன அரும்பு முதிர்பு,
	நல் மான் உழையின் வேறுபடத் தோன்றி,
5	விழவுக் களம் கமழும் உரவு நீர்ச் சேர்ப்ப!
	இன மணி நெடுந் தேர் பாகன் இயக்க,
	செலீஇய சேறிஆயின், இவளே
	வருவை ஆகிய சில் நாள்
	வாழாளாதல் நற்கு அறிந்தனை சென்மே!	உரை

20. மருதம்

	ஐய! குறுமகட் கண்டிகும்: வைகி,
	மகிழ்நன் மார்பில் துஞ்சி, அவிழ் இணர்த்
	தேம் பாய் மராஅம் கமழும் கூந்தல்
	துளங்குஇயல் அசைவர, கலிங்கம் துயல்வர,
5	செறிதொடி தெளிர்ப்ப வீசி, மறுகில்,
	பூப் போல் உண்கண் பெயர்ப்ப நோக்கி,
	சென்றனள்-வாழிய, மடந்தை!-நுண் பல்
	சுணங்கு அணிவுற்ற விளங்கு பூணள்;
	மார்புறு முயக்கிடை ஞெமிர்ந்த சோர் குழை,
10	பழம் பிணி வைகிய தோள் இணைக்
	குழைந்த கோதை, கொடி முயங்கலளே.	உரை