351. குறிஞ்சி

	''இளமை தீர்ந்தனள் இவள்'' என வள மனை
	அருங்கடிப் படுத்தனை; ஆயினும், சிறந்து இவள்
	பசந்தனள் என்பது உணராய்; பல் நாள்
	எவ்வ நெஞ்சமொடு தெய்வம் பேணி
5	வருந்தல் வாழி-வேண்டு, அன்னை!-கருந் தாள்
	வேங்கைஅம் கவட்டிடைச் சாந்தின் செய்த
	களிற்றுத் துப்பு அஞ்சாப் புலி அதள் இதணத்து,
	சிறு தினை வியன் புனம் காப்பின்,
	பெறுகுவள்மன்னோ என் தோழி தன் நலனே.	உரை

352. பாலை

	இலை மாண் பகழிச் சிலை மாண் இரீஇய
	அன்பு இல் ஆடவர் அலைத்தலின், பலருடன்
	வம்பலர் தொலைந்த அஞ்சுவரு கவலை,
	அழல் போல் செவிய சேவல் ஆட்டி,
5	நிழலொடு கதிக்கும் நிணம் புரி முது நரி
	பச்சூன் கொள்ளை மாந்தி, வெய்துற்று,
	தேர் திகழ் வறும் புலம் துழைஇ, நீர் நயந்து,
	பதுக்கை நீழல் ஒதுக்கு இடம் பெறாஅ
	அருஞ் சுரக் கவலை வருதலின், வருந்திய
10	நமக்கும் அரிய ஆயின: அமைத் தோள்
	மாண்புடைக் குறுமகள் நீங்கி,
	யாங்கு வந்தனள்கொல்? அளியள் தானே!	உரை

353. குறிஞ்சி

	ஆள் இல் பெண்டிர் தாளின் செய்த
	நுணங்கு நுண் பனுவல் போல, கணம் கொள,
	ஆடு மழை தவழும் கோடு உயர் நெடு வரை,
	முட முதிர் பலவின் குடம் மருள் பெரும் பழம்
5	கல் கெழு குறவர் காதல் மடமகள்
	கரு விரல் மந்திக்கு வரு விருந்து அயரும்,
	வான் தோய் வெற்ப! சான்றோய்அல்லை-எம்
	காமம் கனிவதுஆயினும், யாமத்து
	இரும் புலி தொலைத்த பெருங் கை யானை
10	வெஞ் சின உருமின் உரறும்
	அஞ்சுவரு சிறு நெறி வருதலானே.	உரை

354. நெய்தல்

	தான் அது பொறுத்தல் யாவது-கானல்
	ஆடு அரை ஒழித்த நீடு இரும் பெண்ணை
	வீழ் காவோலைச் சூழ் சிறை யாத்த
	கானல் நண்ணிய வார் மணல் முன்றில்,
5	எல்லி அன்ன இருள் நிறப் புன்னை
	நல் அரை முழுமுதல் அவ் வயின் தொடுத்த
	தூங்கல் அம்பித் தூவல் அம் சேர்ப்பின்,
	கடு வெயில் கொதித்த கல் விளை உப்பு
	நெடு நெறி ஒழுகை நிரை செலப் பார்ப்போர்
10	அளம் போகு ஆகுலம் கடுப்ப,
	கௌவை ஆகின்றது, ஐய! நின் நட்பே?	உரை

355. குறிஞ்சி

	புதல்வன் ஈன்ற பூங் கண் மடந்தை
	முலை வாய் உறுக்கும் கை போல், காந்தட்
	குலைவாய் தோயும் கொழு மடல் வாழை
	அம் மடல் பட்ட அருவித் தீம் நீர்
5	செம் முக மந்தி ஆரும் நாட!
	முந்தை இருந்து நட்டோர் கொடுப்பின்,
	நஞ்சும் உண்பர் நனி நாகரிகர்;
	அம் சில் ஓதி என் தோழி தோட் துயில்
	நெஞ்சின் இன்புறாய்ஆயினும், அது நீ
10	என் கண் ஓடி அளிமதி-
	நின் கண் அல்லது பிறிது யாதும் இலளே!	உரை

356. குறிஞ்சி

	நிலம் தாழ் மருங்கின் தெண் கடல் மேய்ந்த
	விலங்கு மென் தூவிச் செங் கால் அன்னம்,
	பொன் படு நெடுங் கோட்டு இமயத்து உச்சி
	வான் அரமகளிர்க்கு மேவல் ஆகும்
5	வளராப் பார்ப்பிற்கு அல்கு இரை ஒய்யும்
	அசைவு இல் நோன் பறை போல, செல வர
	வருந்தினை-வாழி, என் உள்ளம்!-ஒரு நாள்
	காதலி உழையளாக,
	குணக்குத் தோன்று வெள்ளியின், எமக்குமார் வருமே?	உரை

357. குறிஞ்சி

	நின் குறிப்பு எவனோ?-தோழி!-என் குறிப்பு
	என்னொடு நிலையாதுஆயினும், என்றும்
	நெஞ்சு வடுப்படுத்துக் கெட அறியாதே-
	சேண் உறத் தோன்றும் குன்றத்துக் கவாஅன்,
5	பெயல் உழந்து உலறிய மணிப் பொறிக் குடுமிப்
	பீலி மஞ்ஞை ஆலும் சோலை,
	அம் கண் அறைய அகல் வாய்ப் பைஞ் சுனை
	உண்கண் ஒப்பின் நீலம் அடைச்சி,
	நீர் அலைக் கலைஇய கண்ணிச்
10	சாரல் நாடனொடு ஆடிய நாளே.	உரை

358. நெய்தல்

	''பெருந் தோள் நெகிழ, அவ் வரி வாட,
	சிறு மெல் ஆகம் பெரும் பசப்பு ஊர,
	இன்னேம் ஆக, எற் கண்டு நாணி,
	நின்னொடு தெளித்தனர் ஆயினும், என்னதூஉம்,
5	அணங்கல் ஓம்புமதி, வாழிய நீ!'' என,
	கணம் கெழு கடவுட்கு உயர் பலி தூஉய்,
	பரவினம் வருகம் சென்மோ-தோழி!-
	பெருஞ் சேயிறவின் துய்த் தலை முடங்கல்
	சிறு வெண் காக்கை நாள் இரை பெறூஉம்
10	பசும் பூண் வழுதி மருங்கை அன்ன, என்
	அரும் பெறல் ஆய் கவின் தொலைய,
	பிரிந்து ஆண்டு உறைதல் வல்லியோரே.	உரை

359. குறிஞ்சி

	சிலம்பின் மேய்ந்த சிறு கோட்டுச் சேதா
	அலங்கு குலைக் காந்தள் தீண்டி, தாது உக,
	கன்று தாய் மருளும் குன்ற நாடன்
	உடுக்கும் தழை தந்தனனே; யாம் அஃது
5	உடுப்பின், யாய் அஞ்சுதுமே; கொடுப்பின்,
	கேளுடைக் கேடு அஞ்சுதுமே; ஆயிடை
	வாடலகொல்லோ தாமே-அவன் மலைப்
	போருடை வருடையும் பாயா,
	சூருடை அடுக்கத்த கொயற்கு அருந் தழையே?	உரை

360. மருதம்

	முழவு முகம் புலர்ந்து முறையின் ஆடிய
	விழவு ஒழி களத்த பாவை போல,
	நெருநைப் புணர்ந்தோர் புது நலம் வௌவி,
	இன்று தரு மகளிர் மென் தோள் பெறீஇயர்,
5	சென்றீ-பெரும!-சிறக்க, நின் பரத்தை!
	பல்லோர் பழித்தல் நாணி, வல்லே
	காழின் குத்திக் கசிந்தவர் அலைப்ப,
	கைஇடை வைத்தது மெய்யிடைத் திமிரும்
	முனியுடைக் கவளம் போல, நனி பெரிது
10	உற்ற நின் விழுமம் உவப்பென்;
	மற்றும் கூடும், மனை மடி துயிலே.	உரை