மயில்கள் ஆலக் குடிஞை இரட்டும்

துறுகல் அடுக்கத்ததுவே பணைத் தோள்,

ஆய் தழை நுடங்கும் அல்குல்,

காதலி உறையும் நனி நல் ஊரே.

மயில்கள் ஆல, பெருந் தேன் இமிர,

தண் மழை தழீஇய மா மலை நாட!

நின்னினும் சிறந்தனள், எமக்கே நீ நயந்து

நல் மனை அருங் கடி அயர,

எம் நலம் சிறப்ப, யாம் இனிப் பெற்றோளே.

சிலம்பு கமழ் காந்தள் நறுங் குலை அன்ன

நலம் பெறு கையின் என் கண் புதைத்தோயே!

பாயல் இன் துணை ஆகிய பணைத் தோள்

தோகை மாட்சிய மடந்தை!

நீ அலது உளரோ என் நெஞ்சு அமர்ந்தோரே?

எரி மருள் வேங்கை இருந்த தோகை

இழை அணி மடந்தையின் தோன்றும் நாட!

இனிது செய்தனையால்; நுந்தை வாழியர்!

நல் மனை வதுவை அயர, இவள்

பின் இருங் கூந்தல் மலர் அணிந்தோயே!

வருவதுகொல்லோ தானே வாராது

அவண் உறை மேவலின், அமைவது கொல்லோ

புனவர் கொள்ளியின் புகல் வரும் மஞ்ஞை,

இருவி இருந்த குருவி வருந்துற,

பந்து ஆடு மகளிரின் படர்தரும்

குன்று கெழு நாடனொடு சென்ற என் நெஞ்சே?

கொடிச்சி காக்கும் பெருங் குரல் ஏனல்

அடுக்கல் மஞ்ஞை கவரும் நாட!

நடுநாள் கங்குலும் வருதி;

கடு மா தாக்கின், அறியேன் யானே.

விரிந்த வேங்கைப் பெருஞ் சினைத் தோகை

பூக் கொய் மகளிரின் தோன்றும் நாட!

பிரியினும், பிரிவது அன்றே

நின்னொடு மேய மடந்தை நட்பே.

மழை வரவு அறியா மஞ்ஞை ஆலும்

அடுக்கல் நல் ஊர் அசைநடைக் கொடிச்சி

தான் எம் அருளாள்ஆயினும்,

யாம் தன் உள்ளுபு மறந்தறியேமே!

குன்ற நாடன் குன்றத்துக் கவாஅன்,

பைஞ் சுனைப் பூத்த பகுவாய்க் குவளையும்

அம் சில் ஓதி அசைநடைக் கொடிச்சி

கண்போல் மலர்தலும் அரிது; இவள்

தன் போல் சாயல் மஞ்ஞைக்கும் அரிதே.

கொடிச்சி கூந்தல் போலத் தோகை

அம் சிறை விரிக்கும் பெருங் கல் வெற்பன்

வந்தனன்; எதிர்ந்தனர் கொடையே;

அம் தீம் கிளவி! பொலிக, நின் சிறப்பே!